W tym spamie nie ma miejsca na głupot pisanie

SzK z informatyki jest teraz dobry piniondz. Mój tata jest informatykiem i zarabia na tyle dobrze, że mama może nie pracować i nie żyjemy od pierwszego do pierwszego. Znaczy nie jesteśmy jakimiś bogaczami, ale tak normalnie żyjemy bez spin o to, że braknie.

Siano po informatyce faktycznie na zadowalającym poziomie, ale z tego co słyszałem, to taki kierunek, który trzeba na prawdę lubić, bo w przeciwnym wypadku szybko można się wypalić, prawda to SzK?

Czy trzeba to lubić? 50/50. Tzn. jak kochasz programowanie (bo to większość osób rozumiem pod pojęciem informatyka) to znajdziesz pracę twórczą, gdzie będziesz się realizował. Jak chcesz po prostu robić hajs, to możesz być programistą-rzemieślnikiem, który wykonuje po kolei opisane zadania przez 8h, wychodzi z pracy i już nie myśli o tym co było w biurze. To drugie to osoba idealna do dużego korpo, pierwsze do jakiegoś software house, z własnym produktem i małym zespołem.

Zasadniczo w IT jest bardzo dużo różnych ścieżek rozwoju, więc każdy może znaleźć coś dla siebie. Największy deficyt jest wśród programistów i tam też jest najwięcej hajsu dla wszystkich. Największe hajsy dla niewielu to niszowe specjalizacje jak cyberbezpieczeństwo, architekci systemów itd. Najmniejszy to tzw. service-desk, helpdesk, jak zwał tak zwał. Zasadniczo praca w helpdesku polega na rozwiązywaniu problemów użytkowników. Jak ktoś ogarnia w komputery to spoko start w branży, żeby złapać temat, metodykę pracy w korpo itp. Sam tak pracowałem przez wakacje w korpo i polecam tutaj pracę, gdzie wspierasz konkretne biuro/firmę aniżeli pracę w firmie gdzie wspierasz zewnętrznego klienta np. na telefonie. Powód? Przede wszystkim mniej pracy i więcej czasu na zabawę z konkretnym problemem. Poza tym łapiesz fajny kontakt z pracownikami danego biura jak im np. wymieniasz monitor. Natomiast jeśli pomagasz na telefonie komuś z zewnątrz to po pierwsze, nie masz możliwości podejścia do danego biurka i rzucenia okiem na problem (ludzie często nie potrafią opisać co tak naprawdę się dzieje), a po drugie masz o wiele więcej pracy, bo z kilku firm ktoś NA PEWNO ma problem, a u nas w biurze bywały dni, gdzie rozwiązywałeś 2, 3 problemy, a przez 7 godzin robiłeś co tylko chciałeś. I nie trzeba kierunkowego wykształcenia. W moim zespole byli ludzie po europeistyce, politologii, chemii, geofizyce i paru innych dziwnych rzeczach. W tym jedna stricte po informatyce.

Bezpieczeństwo to już temat dla naprawdę zafascynowanych tematem ludzi, którzy ogarniają naprawdę dużo i po prostu to lubią. Tutaj studia są niezbędne. I jedna uwaga, w dużych korpo często działy "security" to po prostu ludzie dający uprawnienia do programów, wydający jakieś identyfikatory itp. Ja tutaj mówię o tęgich umysłach ogarniających kryptografię, programowanie, sprzęt, sieci i multum innych rzeczy.

Ja natomiast zastanawiam się nad zmianą kierunku z tego względu, że jakbym poszedł w coś związanego z medycyną, układem ruchu człowieka itp. to bym realizował bezpośrednio swoje zainteresowania, a jakby nie wyszło to IT wchłonie każdego, nieważne po jakich studiach. Tym bardziej, że mógłbym po tym kierunku również pracować jako gość, który powiedzmy w pokrewnej branży zbiera wymagania klienta i tłumaczy je na język programistów. Bo programowanie lubię, ale wyłącznie z tego względu, że mam analityczny umysł, który lubi rozwiązywać złożone problemy. Tym niemniej samo programowanie to nie jest jakaś ogromna moja pasja.


Zmieniony przez - SzK w dniu 2019-01-12 14:50:55

Z kierunkami typu fizjoterapia, rehabilitacja, masaż itp. jest często problem z wynagrodzeniem.
Dużo kasy trzeba zainwestować w jakieś specjalistyczne kursy tuż po studiach. Kursy z kolei dopiero predysponują do pracy na dobrze płatnym stanowisku. Są to kwoty rzędu kilku tysięcy złotych, także dużo świeżo upieczonych absolwentów nie może sobie na to pozwolić, przez co robi za najniższą krajową w jakieś lokalnej przychodni lub tuła się w urzędzie pracy, bo akurat rynek pracy po tych kierunkach jest stosunkowo niewielki.

Ja to uważam, że najlepiej robić to sprawia przyjemność nawet za mniejszą kasę. Wiadomo, coś do gara trzeba wrzucić, ale chyba nie ma nic gorszego niż chodzenie do pracy której się nie lubi. Moja mama na początku małżeństwa pracowała jako sekretarka i nie lubiła tego. Teraz nie pracuje zawodowo, ale jest wolontariuszką w schronisku dla psów. Kasy nie ma z tego żadnej, ale mówi że jest o wiele bardziej szczęśliwa, bo kocha zwierzęta. A z czasem można się tak rozwinąć, że będzie się trzepać hajs. Moi rodzice w ogóle kiedyś to klepali biedę, ale ciężko pracowali całe życie i są tego owoce. Ja zamierzam być zawodowym skrzypkiem, chociaż kasa z tego jest naprawdę mizerna ale nie wyobrażam sobie robić nic innego.

A no i to oczywiście nie było tak, że na hura rzuciła pracę bo mąż zaczął lepiej zarabiać to można się polenić. Długo się borykała z tym, czy na pewno dadzą sobie radę z jedną pensją. I na pewno też to nie jest tylko siedzenie w domu, bo mama zajmuje się wszystkim, ogarnia rachunki, sprzątanie, gotowanie. Generalnie to bez niej ja ojciec i brat chyba dwóch dni byśmy nie przeżyli. Takie są fakty.

Sepko, właśnie wiem o tych kwestiach. Gdyby nie konieczność specjalistycznych kursów to od razu atakowałbym fizjo, bez zastanowienia. W szczególności, że kręcę się w środowisku sportowym więc klientów miałbym bez liku.

Wysocki, ciekawą kwestię podjąłeś. Tak naprawdę kobieta wychowująca dzieci, dbająca o dom, męża i do tego pracująca na etacie tak naprawdę ciśnie dwa etaty. Lub 1,5 gdy dzieli się obowiązkami z mężem. M.in. dlatego też, obecnie współczynnik dzietności w Polsce wynosi ok. 1,3, a do zastępowalności pokoleń potrzeba ponad 2 (co jest logiczne, bo dwójki rodziców jedno dziecko nie zastąpi). Co to oznacza dla nas? Że za 20, 30 lat będziemy utrzymywać ogromną rzeszę emerytów stosunkową niewielką liczbę osób w wieku produkcyjnym. Co przy ułomnym systemie emerytalnym będzie skutkowało jeszcze niższymi wynagrodzeniami za pracę i głodowymi emeryturami.

Najbardziej poroniony pomysł związany z tymi kurami domowymi jest taki, że rząd podobno chce dać emerytury macierzyńskie tym, które urodziły co najmniej czwórkę dzieci. Wiadomo, że nie będzie to jakaś zawrotna ilość matek, aczkolwiek moim zdaniem nie zasługują one na jakąkolwiek formę emerytury od państwa.

No ale jest inny temat od politykowania, także na tym zakończę

Sepko Też tak uważam. Moi rodzice liczyli się z tym, że mama nie będzie miała emerytury więc ją zabezpieczył. I tak powinno być, jak jedno nie pracuje to niech polega na drugim a nie na podatnikach.