Nie dać się czasowi

HURRA! JEST!! MAM TO!!
Po 3 dennych dniach (niech te hormony już przestaną mieszać mi w głowie!!), kiedy nic mi się nie chciało - tylko jadłam i piłam - jest sukces!

Niewątpliwie coś się przełamało i stanie trwa już znacznie dłużej niż te nanosekundy co Wam poprzednio pokazywałam. Jest nadzieja, ze coś z tego będzie.
Filmiki z dedykacją dla 2 osób - Heśka nie poddawaj się i Czołgu, super że znowu jesteś:)

Wow, dzięki. Chyba jeszcze nikt nigdy nie dedykował mi stania na rękach :

Poziom endorfin wpływa mi na fantazję:)

Bomba!
To następne będzie chodzenie na rękach? ;)

Elegancko!

Paatik wymiatasz !

Bardzo Wam dziękuję - wiem, ze nie jest to zaden cud, ale uczucie przełamania jakiejś bariery było niesamowite! Coś wreszcie ciało zaczęło samo kumać...
Ghorta - chodzenie na rękach jest fajne, ale z estetycznego punktu widzenia mnie nie podnieca i nigdy nie było celem. W staniu to mam roboty na lata - tyle tam jest niuansów, utrudnień, pozycji etc. Będę chciała wrócić do przejścia w przód - bo właściwie od tego zaczęło się kombinowanie z mostkiem zeszłej jesieni (Matko - to juz tyle czasu minęło!!) - ale do tego potrzeba właśnie świadomości w pozycji do gory nogami i silnego mostka (aktualnie BRAK!).

wow! pieknie!

Lenia mam dziennikowego...
Piątek 3.09. - siłka, dół zrobiłam
Sobota 4.09 - śmieszne bieganie 5km i 4km spaceru. Jak zawsze zaskoczył mnie parkomat - 10 zł nie starczyło na 2 godz... Popatrzałam znowu jak parkrun biegł. I niektórzy naprawdę fruną w tym bieganiu! 2 facetów widać było,ze się ze sobą ścigają - wyprzedzili całą stawkę o pewnie 10 minut - ale oni naprawdę lecieli nad trasą! To było bieganie, nie żaden szybszy trucht. Pięknie. Z przyjemnością patrzałam i podziwiałam.
Potem jeszcze poszłam na siłkę górę dorobić.
Niedziela 5.09 - troche fikania, mostkowania, szpagatownia etc. Próby podciągania z gumą. Na siłkę poszłam na piechotę. Jakieś kardio na orbitku jeszcze machnęłam bo tak właściwie to nie wiedziałam czego mi się chce...

Od tygodnia jem bez liczenia, mam wiecznego głoda, spać nie mogę, budzę się cała mokra i czekam aż mi się hormony unormują...Pewnie też stąd to uczucie zagubienia i wątpliwości - a tak właściwie to na czym mi zależy? Nie mam pojęcia czego chcę i chyba w takim momencie lepiej się nie brać za żadne planowanie.
Więc lecę z wiatrem:)
A tak wyglądał sierpień- szczerze mówiąc więcej niz 1 dzień off na tydzień wpadał i jestem zdziwiona bo myślałam, ze ciężej pracowałam...

No określenie "czego chcę" zdecydowanie pomaga w chwyceniu treningów i jedzenia w garść.