Dres en essente, czyli metafizyka dresiarzy.
Wyjątkowy status ontologiczny dresa przejawia się nie tylko w jego potędze finansowej i fizycznej, lecz w samym silnie odczuwalnym akcie bycia dresem. Alegoryczny obraz złożenia substancji dresa przedstawia Triada Adidasa, będąca idealnym zespoleniem trzech hipostaz ( często symbolizowanych jako pasy, które są alegorią trzech prostych). Triada Adidasa jest pierwotnym logosem orzekającym o istocie dresa, bez niej, można byłoby określić tylko sam byt, lecz nie istotę bycia dresem. Zatem czym jest dres jako dres? Wydaje się, że jest on przejawem partycypacji nierozumnego logosu adidasa w bytach, które na drodze ewolucji dotknęła boska ciemność niedoskonałej cywilizacji mniej doskonałych bytów ludzkich.
Możność bycia dresem określa jego stabilna materia, jako substrat markowych dzianin. Aby jednakże mógł zaistnieć dres, musi mieć formę będącą aktem owej materii, aktem, który może być tylko z konieczności istnienia dresa, tak jak zdemolowane środki komunikacji miejskiej czy tez liczba sprzedanych kaset discopolo. Jednakże nie każda materia może przyjąć formę dresa, tak jak nie każdy byt posiada możność zostania gwiazdą discopolo.
Mimo, iż dres jest bytem stojącym wyżej w hierarchii ontologicznej niż człowiek, to jest z nim związany poprzez rozum, a raczej pseudorozum, gdyż jest on efektem ubocznym niedostatecznego zaciemnienia emanacji trzeciej hipostazy. Zatem stworzenie creatio ex dresso jest partycypacją z trzech hierarchicznych wobec siebie hipostaz: pseudorozumu (dratio), bejzbola (adidous) i dzianiny (ktora natomiast złożona jest z trzech pomniejszych pasów). Niektórzy myśliciele (jak pseudoŻul z Mordowni), podają iż istnieje jeszcze czwarty pas, symbolizujący stan najwyższej kontemplacji w siłowni. Dowodów na istnienie dresów jest wiele, szczególnie tych noologicznych. Sam fakt, iż przechodząc ciemnym zaułkiem, myślimy o tym, czy ktoś nas nie zaczepi, jest wystarczającym dowodem. Są też dowody pośrednie - poprzez dzieło stworzenia, jak estetyka i głębia otaczającej nas kultury masowej. Równie oczywisty jest dowód nieśmiertelności dresa, który w przeciwieństwie do ludzkiej duszy, posiada paragon i najwyższe testy jakości. Przykład doskonałości dresa podaje także wielki filozof, Pluto z Disneylandu, przedstawiając w dialogu "Mietek" teorie dresomnezy. Adikrates, dzięki swojej dialektyce, prowokuje młodego kieszonkowca, bez wykształcenia do sformułowania ciężkiego przekleństwa, mimo iż ten wcześniej go nie używal. Skąd zatem mógł wypowiadać coś, czego nie znał? Lecz to jest problem natury epistemologicznej - a na to już nie mam czasu.
Pora iść na siłownię. [ faidres -
[email protected]]
dE^SiRE
taska
Marcinecki
Anonim
Grasik
