DT Marta

nightingal

Abstrah**ąc od tego ile się chce mieć dzieci - to nie rób z siebie emerytki. 32 to na serio jeszcze niedużo. W rodzinie teraz mam taki przypadek że facet 46, kobieta 42 i pierwsze dziecko im się urodziło. Także to wcale nie jest jakiś straszny wiek.

Każdy ma inne pojęcie starości pod tym kątem . Ja uważam że mając 32lata to na drugie już dla mnie za późno . Mając np 35 to bym się już na 1 nie zdecydowała ale to wiadomo że każdy inaczej do tego podchodzi .

I tak uważam że jesteś młoda i marudzisz. Co do ilości dzieci to każdy decyduje za siebie - nie wnikam. Ja też chciałem zostać przy jednym, bardziej żona cisnęła żeby starać się o drugie. A teraz jestem bardzo szczęśliwy z tego powodu że jednak staraliśmy się o to drugie i mam dwóch synów a nie jednego. także wiem po sobie że się czasem może odwidzieć i zmienić koncepcja na życie.

Wszystko to kwestia podejścia , u mnie na to się składa wiele czynników które sprawią że mi się nie odwidzi .:)

DJ_DoDo

marta894

Moje pierwsze i ostatnie

jak moja tak mówi, to na każdym kroku wszyscy mówią, że to się szybko zapomina i chce kolejne

Wcale się nie zapomina. Ja nie zapomniałam i dla mnie to akurat była ciężka decyzja. Zawsze mówiłam, że najlepiej jakby ktoś za mnie był w ciąży, urodził i dał już takiego dwulatka nie lubię niemowlaków

A co do wieku to Night ma rację, nie narzekajcie, Młode jeszcze jesteście

ja zapomniałam o bólu. Miałam ciężki i bardzo bolesny poród zakończony cc i w trakcie mówiłam do męża że nie chce więcej dzieci. Szybko mi minęło :)

I w sumie żeby mieć więcej niż jedno dziecko to trzeba lubić być w ciąży . Ja się czuję przez brzuch ograniczona , nie akceptuje swojego obecnego wyglądu, nie mogę trenować tak jak trenowałam wcześniej i strasznie mnie to irytuje i ciążą mnie strasznie stresuje.Tymbardziej że wszędzie w koło słyszę że ktoś urodził martwe przedwcześnie , albo jak moja koleżanka leży teraz w 25tyg z pełnym rozwarciem i jak nie urodzi w ciągu kilku dni to będzie cud .Tymbardziej że ten nasz to w większości ma dni lenia i nie wiem jak to jest czuć i widzieć wyraźne ruchy , co też mnie stresuje bo nie wiem czy jest ok a też nie będę co kilka dni do szpitala jezdzic bo nie czuje nic. Więc tylko odliczam czas od wizyty do wizyty i do 30tyg bo wtedy największa jest szansa że takie dziecko idzie uratować . Chociaż zdarzają się przypadki że takie urodzone koło 26tyg świetnie sobie radzą .
I drugie to by mi ktoś urodzić i dać jak już będzie szło do przedszkola żebym nie musiała znowu sobie robić przerwy od pracy

Teraz są troszkę inne czasy - pracy jest więcej. My np. z żoną długo odkładaliśmy pierwsze dziecko bo ona ciągle zmieniała pracę. Za każdym razem na lepszą - i wypadało trochę popracować, żeby się doczekać umowy na czas nieokreślony. No i zeszło tak chyba z 6 lat od ślubu. Co do wcześniaków mojemu bratu urodziła się córka chyba w 27 albo 28 tygodniu. Tzn. musiała się urodzić bo umarłaby i mama i córeczka. Szczęśliwie obie przeżyły i mała dziś jest zdrowa i nikt by nie powiedział że była takim wcześniakiem.

Teoretycznie pracy jest więcej z tymże ja zmieniłam miejsce zamieszkania na mniejszą miejscowość więc po macierzyńskim do obecnej pracy nie wrócę bo za daleko i muszę szukać czegoś na miejscu i pewnie latwo nie będzie , bo jak przed przeprowadzka zanim zaszłam w ciążę szukałam pracy i telefony się nie urywały . Z tym że teraz będę mieć motywację żeby szukać pracy w której nie będę miała poczucia że marnuje 5lat studiów xd bo pewnie gdyby nie ta ciąża i przeprowadzka to bym narzekała na swoją pracę ale bym pracowała bo się przez 2lata już przyzwyczaiłam i ciężko by było zmienić :)

To w sumie fajna okazja żeby zacząć od początku i szukać pracy w tym zawodzie który chciałoby się wykonywać. Ja się tez przeprowadziłem do całkiem nowego dla mnie miejsca. Początki były trudne - ale z perspektywy czasu nie mogę narzekać. W sumie teraz znam w miasteczku więcej ludzi niż moja żona, robię to co lubię. No ale początki były mocno stresujące. Szczególnie że w ogóle nie znałem nawet nazw ulic i gdzie co się mieści. Zero znajomych - ale do odważnych świat należy. Życie jest takie jak je sobie ułożymy sami w dużej mierze.

Mam wrażenie, że teraz oprócz tego, że mamy się "muszą tłumaczyć" z tego, że wybierają mm a nie kp, to podobna sprawa jest z posiadaniem większej ilości dzieci. Ja zawsze wiedziałam, że więcej niż jedno bo sama jestem jedynaczką i mi akurat było z tym źle. Ale też posiadając dzieci jestem w stanie zrozumieć, że ktoś nie chce mieć wcale albo chce tylko jedno.
A kiedyś chciałam trójkę, ale właśnie m.in. (ale tych innych czynników jest sporo) ze wzlgędu na wiek się na 3cie nie zdecyduję. Zanim odpocznę od tego ciężkiego okresu wczesnodziecięcego to już będę przed 40.ką. Mam nadzieję, że już mi nie odwali :P
W rodzinie mam takich rodziców po 40.ce. U jednych to całkiem nie widać a drugi tata wygląda trochę jak dziadek. Niby nie przeszkoda, ale pamiętam z dzieciństwa że miałam koleżankę z starszymi rodzicami to była taka różnica pokoleń, że ciężko się było dogadać.