[BLOG] zdrowo i sportowo - Nene87

Paatik niestety często te cechy prowadzą do problemów z psychiką później...
a tak w ogóle to po 30stce człowiek jakoś inaczej myśli, pewne rzeczy dochodzą do mózgu i jakoś inaczej to wszystko wygląda.

Paatik

Nene - są pewne cechy "zawodnicze" psychiki... nie ma z czym dyskutować - to chorzy ludzie są:)
Mój Koszykarz poszedł grać mecz ze skręconą kostką. A i treningu w roku nie opuścił żadnego - mimo migren, biegunek, katarów siennych i zwykłych... Adrenalina swoje robi - a potem masz w domu takiego zdechlaka i nie wiesz czy go kochać czy nienawidzić za głupotę.

Mój ma.szczescie że jeszcze przez jakiś czas ja jestem we Wrocławiu bo inaczej napewno by nie mógł sobie pozwolić na takie łażenie ledwo żywy na trening , dobrze że chociaż potrafi trening odpuścić jak przyjeżdżam na Śląsk xd

cod123

Jej brak to dla mnie największy plus ciąży

mi się zawsze wydawało właśnie , że ten około rok po proodzie najfajnieszy pod tym względem :D

Mi się wcale nie zmieniło podejście po 30-tce Nadal potrafię biegać zawody chora, biorę ibuprom i gotowe Z odpuszczeniem treningów też mam mega problem, niby zdrowie ważniejsze, regeneracja itp. no ale nie umiem jakoś, bardziej jestem chora jak odpuszczę.

Viki ja też tak miałam jak Ty Wszystko jest fajnie dopóki jest fajnie
ale mi bardziej chodziło o podejście do życia ogólnie po 30stce, nie do samych treningów.

Nene na razie ani kontuzje, ani gorsza forma, przemęczenie czy brak progresu nie zmieniły mi podejścia, trener stwierdził, że taki typ jestem bo też nic nie docierało Niby wiem, że to nie jest dobre ale nie umiem. Chociaż i tak robię małe postępy w zmianie podejścia. Trudne to, bo ciągle mi się wydaje ze robię za mało. Jak Paatik juz napisała - chora głowa

Viki ambitni ludzie tak mają czasem im to nie wychodzi na dobre, no, ale cóż zrobić

Ja tak miałam do momentu kiedy poszłam na trening całkowicie bez mocy i na drugi dzień nawet nie mogłam wstać z łóżka bo nogi miałam jak z waty i później tydzień wyjęty z życia , chociaż pewnie jakbym miała bardziej spokojniejsza pracę to może czasem jeszcze tak bym sobie treningowo popłynęła

Między ambicja a głupotą jest cienka granica ja bym wolała być mniej ambitna. A tak to zawsze "a może się uda", "nic się nie stanie", "ostatni raz i odpocznę", "dam radę". Nie ukrywam, że obecnie tez mam problem choć to się może wydawać komuś głupie i nieodpowiedzialne. Ale ciągle walczę z głową, żeby nie przeginać i wyluzować. Co z tego, że WIEM że teraz mogę na spokojnie, skoro jakiś diabeł siedzi w środku i nie pozwala na tyłku usiedzieć

Ja też mam niestety "chorą głowę".. chociaż zaraza sprawiła, że przewartościowałam pewne rzeczy i zaczynam się uczyć odpuszczać. Trudna sztuka i dużo pracy.. z ambicją jest jak z nałogiem