panteonJak tak możesz snatchować z ciężarem, w którym spokojnie sobie możesz ścisnąć uchwyt i zrobić wznos przodem do pozycji bottom up.
Dla mnie
rwanie 12kg jest już zbędne. Gdybym miał 2x12, to bym powalczył, ale jedna 12 to nic.
Pamiętaj, że dzisiaj było tylko 4 minuty. Ciągłego rwania. Nawet ta 16 w pewnym momencie robi się ciężka. Nie robiłem żadnych przerw. Miało być lekko i było lekko, ale ciepło się zrobiło.
panteonGraty za pompki na tych niebieskich i siwych kettlach! Boję się robić na szesnastkach, ale chyba zbiorę się na odwagę - nie tyle boję się pompek, co renegade row/wiosłowania renegata.
Też mam problem i wiosłowaniem renegata i z pompkami renegata. Trzeba utrzymać maksymalne napięcie cały czas. I cały trik w tych ćwiczeniach nie polega na podniesieniu do klatki, ale na bezgłośnym i delikatnym odstawieniu odważnika. Można się zdziwić ale najważniejszą fazą tego ćwiczenia jest właśnie odstawianie.
Mam już patent na jeszcze ciekawszy kompleks z pompkami, wiosłowaniem itp. Szczegóły niedługo. A na tych winylowych świecidełkach robi się takie ćwiczenia dużo lepiej. Żeliwniaki mają tendencje do ucieczki po parkiecie.
panteonNiebieskie kettle za to fajnie przy żonglerce wyglądają! :)
Jeszcze trochę poćwiczysz i będzie to wyglądało jak byś żonglował niebieskimi piłkami (koniecznie trzema! Dokup kettla!)
Co to za wyzwanie żonglować trzema takimi samymi kettlami?
Wyobrażasz sobie takie ćwiczenie z trzema różnymi odważnikami? Albo takie dwie "ósemki" + jeden np. 20 kg. Obawiam się, że gdybym to potrafił, to występowałbym w cyrku.
O żonglerce nawet dzisiaj poczytałem:
Maciej ŁuczakCzy trening odważnikami to tylko wszechstronny rozwój sprawności fizycznej?
Wertując i analizując literaturę w celu znalezienia korzyści płynących z treningu żonglerki, natknąłem się na bardzo interesujące wnioski. Cześć z nas może błędnie uważać sztukę żonglerki za trudną dostępną tylko dla ludzi o wybitnych umiejętnościach. W rzeczywistości jest ona tylko i wyłącznie kwestią odpowiedniej ilości czasu poświęconej na trening . Dla dziecka początkowo chodzenie także jest czymś nieosiągalnym. Różnica pomiędzy dziećmi, a ludźmi dorosłymi jest następująca, dziecko nie usiądzie i nie powie, że to jest za trudne i dlatego rezygnuje z dalszych prób. Dziecko próbuje nie oceniając sytuacji. Przewraca się, podnosi i nie podda się dopóki nie osiągnie celu. Tyle słowem dygresji. Mózg nie kończy swojego rozwoju w okresie dzieciństwa, jak kiedyś przypuszczano, a rozwija się także u osób dorosłych, dowiedli tego naukowcy z Uniwersytetu w Ratyzbonie. Mózg charakteryzuje zjawisko plastyczności, rozwija go niemal każda myśl, a tym bardziej, każda nowo nabyta umiejętność. Plastyczność mózgu to zdolność tkanki nerwowej do tworzenia nowych połączeń pomiędzy neuronami. Żonglerka wymaga wykorzystywania zarówno prawej jak i lewej strony ciała. W konsekwencji nasz mózg zaczyna bardzo intensywnie wymieniać informacje między swoimi półkulami, rozwijając sieć połączeń nerwowych, a więcej połączeń to również większa efektywność myślenia. Stąd podstawy żonglerki stanowią jedną ze składowych kursów szybkiego czytania czy technik pamięciowych. Żonglowanie sprzyja rozwojowi koordynacji wzrokowo-ruchowej, refleksu, zdolności utrzymania równowagi i właściwej postawy ciała, a także koncentracji. Ponadto jest doskonałą formą redukcji stresu, sposobem na odprężenie oraz treningiem cierpliwości i wytrwałości.
Analizując wiedzę w zakresu treningu odważnikami oraz powyższy tekst, jesteśmy w stanie domyślać się odpowiedzi na pytanie: Jaki efekt możemy osiągnąć poprzez połączenie tych dwóch elementów w jedna całość?
Pamiętajmy, że trening z odważnikami to także elementy żonglerki, wplatane pomiędzy wykonywane ćwiczenia. Wygląda to nieco inaczej niż kuglowanie trzema kolorowymi piłeczkami, ale nasz mózg odbiera to zadanie ruchowe dokładnie tak samo. Stąd kolejny istotny wniosek, trening z odważnikami rozwija naszą kreatywność, nie tylko na treningu, ale też w życiu.
Zmieniony przez - MaGor w dniu 2013-09-23 22:23:16 
MaGor
panteon
Anonim
