Lipne techniki Wing Tsun

Skuteczność w walce wręcz
"99% orientalnych systemów to bzdura. Wyglądają dobrze, ale nie działają." - Bruce Lee

Laicy (i nie tylko) pytają często "Jaka sztuka walki jest najlepsza?" Niektórzy mistrzowie wschodnich sztuk walk odpowiadają "mądrze": "Skuteczność walki nie zależy od stylu" lub podobnie: "Każda sztuka walki jest tak dobra, jak ten, kto ją ćwiczy." Niestety "mądrości" te świadczą o ich niewiedzy. A może wiedzą, tylko nie chcą przyznać, że..
Istnieją bardziej i mniej skuteczne sztuki walki

To, czy sztuka walki jest skuteczna, zależy od jej efektywności w realnych warunkach. Realne warunki to konfrontacja uliczna (niekoniecznie 1 na 1) lub też turnieje walk bez reguł. Oczywiście na ulicy występuje mnóstwo czynników, których pozbawione są zawody, jednak sam aspekt otwartej walki wręcz między dwoma przeciwnikami pozostaje wspólny. W realnych warunkach walki nie ograniczają przepisy ani zasady. Używane są dowolne techniki.

Pewne style walki zostały wypromowane przez kino i telewizję. Niezapomniane "Wejście smoka", lub też "Best of the best" kreują nasze wyobrażenie o realnej walce i ukierunkowują naszą sympatię w stronę Kung fu czy Karate. Efektowne ciosy i wyskoki, tajemnicze ruchy, niewyobrażalna wytrzymałość wojowników i tryskająca krew.

A jak wygląda naprawdę realna walka? Jeśli założymy elementarną wytrzymałość i umiejętności zawodników (nie poddają się po byle ciosie), to okazuje się, że finał walki bardzo często ma miejsce w parterze, czyli na ziemi. Praktyka walk ulicznych w Brazylii (i nie tylko) oraz turniejów bez reguł wskazuje, że łatwiej jest dążyć do zwarcia i parteru niż go unikać. Każdy klincz, uderzenie lub kopnięcie może być bowiem wykorzystane do wytrącenia z równowagi. Walka kończy się dźwignią, duszeniem bądź uderzeniami na ziemi. Można być odpornym na uderzenia, ale na dźwignie, a zwłaszcza na duszenia nie ma mocnych.

Trzeba mieć własny styl wtedy jest czym zaskoczyć przeciwnika taki którego nikt inny nie zna czyli twój własny.
poza tym każdy styl walki jest dobry a i jednocześnie żaden nie jest doskonały.

Nie bój się wrogów-co najwyżej mogą cię zabić. Nie bój się przyjaciół-co najwyżej mogą cię zdradzić. Strzeż się obojętnych-jednocześnie mogą cię zdradzić i zabić."

Nie trzeba jednak********* sztuk lub sportów walki, by skutecznie walczyć. Dla wielu ludzi często jedynym nauczycielem walki jest ich życiowe doświadczenie. Pomimo, że ich sposoby walki może nie są może zbyt finezyjne, za to z pewnością są praktyczne i skuteczne, a o to przecież chodzi. Gdyby było inaczej, od czego zależałyby "wygrane" w bójkach przykładowego ulicznego bandziora? W kim, lub, w czym mógłby on szukać przyczyn własnych zwycięstw lub porażek? Z czego, bądź, od kogo wynikałaby jego skuteczność w bójkach?. Dlaczego wygrywa lub przegrywa? Za wszystko odpowiada wyłącznie on sam. Zarówno za swoje zwycięstwa jak i za porażki.
Te pierwsze wynikać będą między innymi z cech charakteru, jak: sprytu, odwagi, zdecydowania, agresji oraz boleśnie zdobytemu w bójkach doświadczeniu. Ważne będzie to, co wcześniej podpatrzył i zaadoptował, obserwując walki innych osób oraz analizując własne.

Porażka może wynikać z wielu przyczyn, jednak zawsze należy pamiętać o nadrzędnej, często ostatnio przytaczanej prawdzie: "Walczy człowiek, a nie styl".
Gdyby było odwrotnie, z pewnością istniałby jakiś konkretny, "jedyny i najlepszy" system walki, skuteczny zarówno w przypadku walki z jednym, jak i wieloma przeciwnikami, uzbrojonymi lub nie uzbrojonymi.

Niezbędnym warunkiem rozwoju umiejętności walki adepta jest kompetentny nauczyciel, najlepiej prawdziwy mistrz.
Piszę "prawdziwy", gdyż moim zdaniem słowo "mistrz" na przestrzeni ostatnich lat będąc nadużywane, spowszedniało lub często irytuje. Jest tak, gdyż określano nim nie tylko uznanych ekspertów sztuki walki, lecz również instruktorów, o mocno dyskusyjnym poziomie kwalifikacji. Słowo "mistrz" zyskało w Polsce ponadto drugie, "patologiczne" i ironiczne znaczenie, gdyż określa się nim osoby, o których ma się ogólnie nie najlepsze zdanie. W stosunku do nich nagminnie i świadomie używa się terminu "mistrz" jako swego rodzaju prześmiewczego przytyku, ku "otrzeźwieniu". Czas pokaże, czy jest to właściwa metoda.

Nie ma nic gorszego, niż oszukiwać samego siebie w trakcie nauki sztuki walki, ćwiczyć bez przekonania wbrew samemu sobie, i powtarzać w nieskończoność ruchy, które już na pierwszy rzut oka są "lipne". To strata czasu i energii, no chyba, że ktoś wierzy, że będzie mu dane walczyć w świcie "Matrixa". Bądźmy krytyczni i szczerzy, nie ważne, jak górnolotne idee lub osoby zamierzamy popierać lub podważać. Jak wiadomo, rzeczy wartościowe krytyki się nie boją i obronią się same. Jeśli uczeń nie jest przekonany do danej techniki, powinien podzielić się swymi wątpliwościami ze swoim nauczycielem, którego zadaniem jest je rozwiać. Jeśli tego nie uczyni, lepiej odłożyć taką technikę "do lamusa" i nie stosować jej w walce, gdyż takie próby zapewniają stomatologom stały dopływ nowej klienteli.

Niestety wiele osób kurczowo trzyma się wyidealizowanych historyjek, które usłyszała od swoich nauczycieli. Trudno jest im rozstać się z wizją, że należą do garstki wybrańców, elity "zamkniętej komnaty" lub uczniów jakiegoś spadkobiercy stylu, którzy jako jedyni na całym świecie robią wszystko najlepiej. Świat fanatyków jest bardzo prosty. Istnieje tylko jedna sztuka walki, jeden styl, jeden przekaz, jeden nauczyciel, jedna wizja rozwoju, jedna droga... Zero wątpliwości. Wszystko inne jest złe i należy z tym walczyć, a osoby z innymi poglądami są wrogami....