ajronmenNie, przeca napisałem -
treningów będę skrupulatnie pilnował. Chodzi mi o to ze zapętliłem się z ta wagą kuchenną i łazienkową ;) De facto tez raczej nie będę olewał michy, tylko postaram się jeść bardzie intuicyjnie - jak przejrzysz ten pdf, to zobaczysz, że to typowe LC z dodaniem węgli złożonych okołotreningowo.
Mam identycznie, a podobne przemyślenia dopadły mnie jakieś 8 miesięcy temu. Waga jak zdechła, tak nie żyje, a ja nie kupuję nowej. Mierzę się tylko czasem, pasek w spodniach mówi mi prawdę. Wolność, godność itp.
Niemniej jednak czy stać nas na olewanie planów, cyferek itp? Niezupełnie. Moim zdaniem. W kuchni po prostu instynkt i ostrożność.
Cyferki i cykle, plany itp. są jak mapa żeby nie pobłądzić. Nie oszukujmy się. Dużo trudu i czasu trzeba żeby na własnej skórze przekonać się jako to jest zrobić z siebie ultrasa. Da się. Biegasz, czujesz wolność, obserwujesz i wyciągasz wnioski. W tzw. międzyczasie sporo pobłądzisz, zaliczysz kilka wpadek (śmiesznych lub nie) i o ile nie skręcisz karku, nogi, motywacji, to cel kiedyś tam osiągniesz.
Tymczasem gdybyś uważnie przyjrzał się śladom jakie zostawili inni może odkryłbyś drogę na skróty? Może uniknąłbyś sporej części bólu?
Postaram się o przykład. Też nie jestem na bani, a ta filozofia, to chyba wina jesieni (i przeszłości - dostałem dzisiaj taki "prezent" od byłej żony, że nie życzę...)
Płynąłem kiedyś Wisłą na 1000-lecie Gdańska. Za Kwidzynem dopadła nas powódź. Płynęliśmy dużą grupą i nocleg był zaplanowany w Gniewie. Trzeba było wpłynąć w Wierzycę (taką małą rzekę) na dużym łuku, a nurt powodziowy szedł solidny i nie do zabaw.
Płynął z nami Stryju (legenda polskiego kajakarstwa - chyba 92 lata wtedy) i on orzekł: "Jak ktoś chce się zmęczyć i mieć kłopoty niech płynie najkrótszą drogą. Jak chcecie dopłynąć spokojnie to płyńcie za mną." Okazało się, że najkrótsza droga prowadziła przez środek potężnego nurtu, który zepchnął ludzi dobry kilometr poniżej ujścia i musieli dymać pod prąd (powodziowy). Stryju spokojnie popłynął z prądem poniżej ujścia i nagle przeskoczył do olbrzymiej cofki, która praktycznie bez wiosłowania zaniosła nas do miejsca, w którym główny nurt prawie wygasał. 50 metrów wiosłowania i byliśmy w rejonie innej cofki, która podwiozła nas do samego ujścia Wierzycy.
Dodam, że działo się to na wielkiej nizinnej wezbranej rzece. Wisła na wysokości Gniewa to nie jest rzeczka płynąca przez Warszawę. Wszystkie zjawiska w nurcie są też "nieco większe". Ten facet po prostu wiedział co trzeba zrobić. Miał w łapach tysiące wypływanych kilometrów, wiedzę o zachowaniu rzeki i kajaka. Od tamtej pory większą wagę przykładałem do czytania wody niż do tępego wiosłowania. Co się zwróciło kilka razy.
Dlaczego o tym piszę? Bo to ociera się o kwestie zaufania autorytetom. Ślepego zaufania i sumienności. To jednak najkrótsza droga do celu. Istotą wolności jest umieć ją mądrze poświęcić w imię osiągnięcia swojego celu. Ślepe macanie ma w sobie sporo romantyzmu. Ale zaufanie i pokora wobec Mistrza to mądrość
Zdefiniowałbym swoje podejście do miski i treningów jako poszukiwanie "Tao". Musisz działać jak pływak, który chce pokonać górską rzekę
Nie wystarczy kąpać się w niej regularnie i cieszyć się wolnością. Nie można zmagać się na siłę z jej nurtem. Trzeba znaleźć taki układ prądów, który ułatwi zadanie. Posiedzieć, popatrzeć, rozejrzeć się i decydować. Gdzieś kiedyś czytałem
Mówi się, że szlachetne ryby gotowe są zginąć walcząc z prądem. Z nurtem dryfują śmiecie. A człowiek mądry potrafi dopłynąć do celu pomimo przeciwności
Ronin78
za dużo z tym zachodu a przecież nikt z nas do końca życia nie będzie ważył porcji kurczaka, zgadzam się w zupełności.
MaGor
ajronmen
