DT ajronmen - cel: Bieg Ultra Granią Tatr 2017

DUDEK

ty codziennie coś ćwiczysz rly ?!

Wczoraj miałem luz ;) ale normalnie to codziennie ;) taki nałóg, uzależnienie od endorfin ;)

Tak na serio to jestem zdania, że lepiej codziennie 15 minut czegoś, niż raz na tydzień 3 godziny - nie dotyczy ultra, gdzie kilometry trzeba wybiegać.

tak z innej beczki:
Lubię Monikę, bo lubię silne kobiety, a poza tym i kettle i ultra robi, ale takich bzdur dawno nie czytałem ;)
https://crossfitbody.wordpress.com/2015/01/06/czas-na-rzezbe-masa-w-dol/

Taka Pani Domu - rób aeroby, a schudniesz ;)

O proszę, kiedyś z nią blisko współpracowałem. Później poczytam te jej wywody.

Sporo racji ma. Jednostronnie podchodzi do sprawy i nieco na wyrost (bo to nie jest takie proste). Niemniej jednak przeciętny kanapowiec, który ruszy dupę sprzed telewizora, i chce stracić kilka kilogramów musi kontrolować górny pułap tętna. Nie może być za wysokie. I faktycznie wtedy są wyniki. O ile pamiętam

MaGor

Sporo racji ma. Jednostronnie podchodzi do sprawy i nieco na wyrost (bo to nie jest takie proste). Niemniej jednak przeciętny kanapowiec, który ruszy dupę sprzed telewizora, i chce stracić kilka kilogramów musi kontrolować górny pułap tętna. Nie może być za wysokie. I faktycznie wtedy są wyniki. O ile pamiętam

Kurde, nie zgodzę się. Pomijam błędy typu: jak machasz żelastwem to się tłuszcz nie pali - a niby dlaczego? ;). ale Maciej - jak poszedłeś do Gacy to kazali Ci na bieżnię wskoczyć czy nic nie robić przez pierwsze tygodnie? ;)

Po mojemu w odchudzaniu najważniejsza jest miska, potem siłówka a aeroby na końcu, bardziej jako regeneracja aeroby różnego rodzaju. I się naczytają biedne ludzie takiego czegoś i myślą, że jak wskoczą 2-3 razy w tygodniu na 45 minut na bieżnię to schudną i można wpieprzać co się chce. A sami wiem, że bieganie bez zadbania o miskę nie odchudzi ;)

ajronmen

Maciej - jak poszedłeś do Gacy to kazali Ci na bieżnię wskoczyć czy nic nie robić przez pierwsze tygodnie? ;)

Po mojemu w odchudzaniu najważniejsza jest miska, potem siłówka a aeroby na końcu, bardziej jako regeneracja aeroby różnego rodzaju. I się naczytają biedne ludzie takiego czegoś i myślą, że jak wskoczą 2-3 razy w tygodniu na 45 minut na bieżnię to schudną i można wpieprzać co się chce. A sami wiem, że bieganie bez zadbania o miskę nie odchudzi ;)

Uważaj: pierwsze tygodnie, nie pamiętam ile, 3 x 30 min kręcenia w tętnie wyliczonym ze wzoru 220 - wiek Ze szczególnym naciskiem na pilnowanie górnej granicy (co było bardzo trudne). Do tego miska: na zmianę tłuszczówka i zbilansowana.
Potem treningi stały się cięższe. 3 x 40 min. + 4 x 25 brzuszków na maszynie.

Potem doszło, raz w tygodniu 20 minut na orbitreku + 50 minut na rowerze.

Dopiero po 1,5 miesiąca pierwszy plan na siłownię. 6 ćwiczeń na maszynach, 4 serie po 10 powtórzeń (wyciskanie siedząc, ściąganie wyciągu do klatki, przyciąganie na hamerze i uginanie nóg na suwnicy. A po wszystkim 50 min. roweru. Ciągle w tętnie.

Pierwszy miesiąc: ubytek 13 kg Aeroby działają. Ale trzeba do nich sporo cierpliwości i niskiej wydolności organizmu.

Opierałem się na tym, co ostatnio mój znajomek powiedział: 2 tygodnie zero ruchu, dopiero potem delikatne wdrażanie do aerobów / siłówki. Ale on z 10-15 kg do zrzutki ma, swoją drogą powiedziałem Mu, że za darmo bym go odchudził ;).

A tak szczerze: sądzisz, że bez aerobów by tyle nie zeszło? Niesprawdzalne, ale moim zdaniem wyszłoby podobnie. Miska rządzi. Patrz, ile biegaczy jest dużych, żeby nie powiedzieć grubych. truchtają, truchtają i nic.

Ciekawy temat:) .. a teraz moja teoria! Jako kobieta "po przejściach", która schudła kiedyś w 5 m-cy 20 kg, biegała, machała ciężarami i użerała się z michą przez lata, twierdzę, ze dla kanapowca ( jak już wcześniej wspomniano), jakakolwiek aktywność, nawet bez zmian w misce, owocuje zrzutem wagi, zmniejszeniem masy. Schody zaczynają sie później. Im większa aktywnosć, tym większe zapotrzebowanie, organizm z czasem przywyka do obciążeń i nawet przy regularnym bieganiu na odpowiedniej intensywności bywają problemy z wagą. Mówi się o wprowadzaniu zmian w treningu i innych takich. Mój organizm nie lubi zmian, zawsze reaguje na nie ostro i broni się dopóki nie uzna zmiany za constans. działa u mnie micha od linijki, tabelkowa, wyliczona co do grama i umiarkowany, regularny, niestresujacy wysiłek i dobry sen. Wysiłek siłowy, czy aerobowy ? Najlepiej mieszany. Wówczas lecę z wagi - podkreślam - Z WAGI:) ( co nie jest tożsame ze spalaniem tkanki tłuszczowej).

ajronmen

Opierałem się na tym, co ostatnio mój znajomek powiedział: 2 tygodnie zero ruchu, dopiero potem delikatne wdrażanie do aerobów / siłówki. Ale on z 10-15 kg do zrzutki ma, swoją drogą powiedziałem Mu, że za darmo bym go odchudził ;).

A tak szczerze: sądzisz, że bez aerobów by tyle nie zeszło? Niesprawdzalne, ale moim zdaniem wyszłoby podobnie. Miska rządzi. Patrz, ile biegaczy jest dużych, żeby nie powiedzieć grubych. truchtają, truchtają i nic.

Zgodzę się podwakroć:) Zawsze chudnę podczas przerwy w trenowaniu, im bardziej leżę, tym bardziej waga leci:) Po dwa - przytytłam podczas biegania, niekoniecznie truchtania:), bo treningi robiłam bardzo przyzwoite.

I stąd pomysł na "mniej znaczy więcej"
Z działaniem treningu jest jak z działaniem wódki, albo jeszcze lepiej dragów.
Na początku działa byle co i w niewielkich ilościach. Potem organizm się adaptuje i żeby "poczuć" musisz albo dorzucić do porcji, albo sięgnąć po twardsze substancje.
Z tym, że w odniesieniu do wysiłku mamy w organizmie taki ładny mechanizm zwany homeostazą. Każdy trening to wytrącenie organizmu z równowagi (wydzielanie określonych enzymów, hormonów, neuroprzekaźników, zmiany fizyczne i biochemiczne itp.)
Regeneracja to powrót do stanu, który organizm uzna za stan równowagi i braku zagrożenia. Największym zagrożeniem dla organizmu byłaby sytuacja, w której wysiłek zagraża ważnym funkcjom życiowym. Dlatego po pewnym czasie organizm zaczyna uzupełniać braki i dokładać coś od siebie. Bazują na tym kulturyści, którzy izolują pracę pojedynczych (w teorii) mięśni i doprowadzają do uszkodzeń włókien mięśniowych, które potem organizm łata i wzmacnia "na wszelki wypadek".
Bazuje na tym każdy sportowiec. To samo dzieje się z układem oddechowym, sercowo-naczyniowym, ruchowym, nerwowym. Serce uczy się lepiej pracować. Naczynia wzmacniają się, tętnice stają się bardziej elastyczne. Płuca uczą się absorbować więcej tlenu i oddawać dwutlenek węgla. Układ nerwowy szlifuje mechanikę ruchów, dbając o ekonomię i ergonomię wysiłku (stajesz się szybszy, bardziej wydolny) Matabolizm usprawnia sposoby pozyskiwania i wydatkowania energii... Sielanka. Dopóki nie przesadzisz z obciążeniem i/lub brakiem regeneracji. Bo wtedy się zaczyna regres. Przemęczony organizm nie potrafi powrócić do stanu i równowagi i rzuca na szalę ostatnie rezerwy. Zaczynasz jechać na długu. Do czasu... I tak dalej.
Jeżeli taki stan utrzyma się zbyt długo, to dochodzi do zapaści gospodarczej w organizmie. Metabolizm zaczyna zmieniać priorytety z obsługi bieżących wydatków koniunktury na gromadzenie rezerw na ciężkie czasu. I paradoksalnie: im więcej wtedy ćwiczysz, tym trudniej utrzymać wagę. Każde odstępstwo od miski, rygoru kuchennego, treningowego błyskawicznie objawia się w rozmiarówce ubrań. Ale komu ja o tym...

Otóż aeroby - klasyczne dobre kardio (od łac. słowa: cordis - serce), to trening o dość niewielkiej "sile obalającej". Inaczej mówiąc: regeneracja po nim krótka i wpływ na organizm niewielki. W rozsądnym wymiarze nie doprowadzi do przetrenowania. Operując w strefie przemian tlenowych korzysta głównie z drobniaków-zaskórniaków i korzysta głównie z tkanki tłuszczowej, a efekt ustaje góra 2-3 godziny po treningu. Problem w tym, że ma spory potencjał adaptacyjny. Organizm bardzo szybko uczy się niwelować efekt treningu cardio/aero. Po kilku tygodniach regularnego pedałowania rowerem, w podobnym tempie, nie mogłem osiągnąć dolnego progu strefy 110-137 BPM. Na początku musiałem przestawać, bo po 5 minutach miałem 140 BPM na liczniku. Na orbitreku łapałem 150 BPM w 3 minuty i był to kres moich możliwości. Nie potrafiłem nakręcić 20 minut - musiałem doliczać do roweru po 10-15. Po pół roku umiałem na orbitreku pedałować 70 minut nie męcząc się przy tym zbytnio.
Cechą ćwiczoną przy aerobach jest wydolność tlenowa, a ta poprawia się bardzo szybko. Dlatego po pół roku o dupę można potrzeć wszelkie wyliczenia z wzorów i trzeba polegać albo na badaniu w labie sportowym (drogo jak cholera), albo na obserwacji własnego organizmu. Albo na HIIT-ach. Bo z EPOC nie ma dyskusji. Skoro aeroby zawodzą (bo notabene: nie są już aerobami - skoro strefa przemian tlenowych pofrunęła w górę o kilkadziesiąt oczek), a na kłucie w laboratorium żal kasy, to pozostaje niezawodny trening metaboliczny, czyli rasowe wp****** o wysokiej intensywności i przeczołganie serca przez wszystkie zakresy pracy. Na wszelki wypadek.

Spalanie tłuszczu w strefie przemian aerobowych zawsze będzie działało. Jednak u doświadczonych zawodników (nawet amatorów) bardzo trudno ją namierzyć/wyznaczyć. Jest stosunkowo "wąska" i znajduje się zdecydowanie powyżej wyliczeń z wzorów.
Natomiast wzory sprawdzą się diamentowo na przeciętnego Kowalskiego (sorki jak kogoś uraziłem). Kanapowiec może śmiało policzyć 220 - wiek * 0,65, a potem 220 - wiek * 0,75 i ćwiczyć przez 3 - 4 miesiące w tym zakresie, ciesząc się utratą tłuszczu.

Cieszę się, że u Gacy nie dawali dowolności i krzywili się na samodzielne próby "ulepszeń". Dzięki takiemu prowadzeniu za rękę ludzie osiągają tam piękne rezultaty. Natomiast szkoda, że nikt nie mówi skąd bierze się króliczek w kapeluszu Z drugiej strony z czegoś trzeba żyć. Teraz wiem więcej niż wtedy, ale wcale nie jest łatwiej Uff... Się rozpisałem.

Zmieniony przez - MaGor w dniu 2015-01-07 15:43:54

I jeszcze jedno. Miska miską. Mój dziadek wymierzyłby mi siarczysty policzek, gdybym zaproponował mu jakąś dietę
Jego harmonogram dnia:
Pobudka. 6:00
Jazda rowerem do sklepu
Praca koło domu (aktywny emeryt w domu z dużym ogrodem).
Śniadanie: białe pieczywo z masłem/smalcem, wędlina, słodzona herbata
Praca koło domu
Obiad: zupa, drugie danie "typowe" - w latach 80-tych chyba mniej mięsa, więcej ziemniaków, mąki, tłuszczu itp. znamy, pamiętamy
Praca koło domu
Kolacja (duża): białe pieczywo z masłem/smalcem, wędlina, słodzona herbata
Po kolacji, przed telewizorem: orzechy włoskie (z własnych orzechów) albo jabłka z sadu. Dosłownie pochłaniał te jabłka kilogramami. Orzechy też.
Około 22:00 do łóżka.
W niedzielę luz, rosół z makaronem, kura, piwko, pół litra z wujkami.
Nigdy nie był łasuchem, ale żeby specjalnie przepadał za słodyczami nie zauważyłem. Jadł domowe ciasta. Nigdy nie miał problemów z brzuchem. W wieku kilkudziesięciu lat podciągnął się 10 razy na drążku i wyglądał jakby pół życia ćwiczył street workout. W wieku 80 (z hakiem) spadł z drzewa i nic sobie nie złamał, nie skręcił. Umarł na żółtaczkę - że tak powiem - w pełni sił.
Każdy z nas zna ludzi, którym kuchnia "nie szkodzi" Jednym się taki stan utrzymuje przez całe życie innym do czasu

Moja konkluzja: jeżeli nigdy nie miałeś problemów z otyłością i jesteś aktywnym człowiekiem od zawsze, żyj tak jakby nie było dietetyki, otyłości itp.
Jeżeli masz za sobą przeszłość metaboliczną żyj jak mnich i do końca życia wybieraj pomiędzy powrotem do przeszłości, a utrzymaniem jakiejś formy. "Nadzieja to melodia, której nie tańczy się"