Arsenal Londyn

Stadion zarąbisty mam nadzieje że bedzie taka atmosfera jak na Highbery , ale stroje jednak mi sie nie podobają ale najważniejsze jak bedą grali a nie w jakich strojach

Baca zapodaj szybko ten sklep! bo ja poluje na nowa wyjazdowke Interu a noz moze bedzie

pio: http://www.iss.punkt.pl/ 

Dennis Bergkamp Testimontial: Arsenal - Ajax 2:1

W pożegnalnym spotkaniu Dennisa Bergkampa, Arsenal pokonał drużynę Ajaxu Amsterdam 2:1. W I połowie spotkania na murawie oglądaliśmy młodych piłkarzy obydwóch drużyn, w II części natomiast wielkie gwiazdy i legendy światowej piłki, które przyjechały pożegnać Holendra.

Do przerwy Ajax prowadził na Emirates Stadium 1:0 po golu Huntelaara. Po przerwie jednak to "Kanonierzy" prowadzili grę i zdobyli dwie bramki. Na listę strzelców wpisali się Henry i Kanu. Widać było fakt, iż przyjaciele Dennisa Bergkampa z Arsenalu są kilka lat młodsi od tych z Ajaxu.

W składzie Arsenalu oglądaliśmy m.in. Iana Wrighta, Davida Seamana, Lee Dixona, Nigela Winterburna, Edu, Patricka Vieirę, Emmanuela Pettita, Marca Overmarsa, Gillesa Grimandiego, Nwankwo Kanu.

Natomiast w drużynie Ajaxu zagrali m.in. Frank De Boer, Ronald de Boer, Edwin van der Sar, Aaron Winter, Edgar Davids, Jaap Stam, Frank Riijkard, Johan Cruyff i Marco van Basten.

Największą owacją na stojąco przywitany został Johan Cruyff, który pojawił się na boisku w II części meczu. To on odkrył talent Dennisa Bergkampa w Ajaxie, gdy ten miał jeszcze 17 lat. Zagrał również na spotkaniu kończącym karierę jednego ze swoich najwybitniejszych wychowanków. Kibiców czarował również Marco van Basten, dziś selekcjoner reprezentacji Holandii, który pokazał, że nawet dziesięć lat po zakończeniu kariery ma świetną technikę i olbrzymie umiejętności.

Po zakończeniu meczu inna legenda Arsenalu, Bob Wilson przeprowadził wywiad z Dennisem, podczas którego nasz maestro podziękował rodzicom, żonie, kolegom, trenerom za to, że byli przy nim i pomagali mu nie tylko w grze, ale i również w życiu. Dennis Bergkamp otrzymał również kilka podarunków. Od prezesa Arsenalu, Petera Hill-Wooda dostał piękną miniaturową armatkę.

Tak oto kończy się kariera Dennisa Bergkampa, bez wątpienia legendy "Kanonierów". Jego 11-letni pobyt w Arsenalu to najwspanialszy czas w historii Klubu. W 423 meczach zdobył 120 goli i miał 166 asyst walnie przyczyniając się, nie tylko do 3 tytułów mistrza Anglii oraz 4 Pucharów Anglii, ale również do wzrostu popularności Klubu i w konsekwencji budowy nowego obiektu.

GOLE: Henry 56, Kanu 80 - Huntelaar 37

Pełne składy:
Arsenal - I połowa: Manuel Almunia, Justin Hoyte, Pascal Cygan, Matthew Connolly, Armand Traore; Alex Hleb, Alex Song, Mathieu Flamini, Ryan Smith; Dennis Bergkamp, Jeremie Aliadiere

Rezerwowi: Mart Poom, Sebastian Larsson, Nicklas Bendtner, Fabrice Muamba, Joe O’Cearuill, Mark Randall, Vincent Van den Berg, Arturo Lupoli, Anthony Stokes.

Ajax - I połowa: Maarten Stekelenburg, Zdenek Grygera, John Heitinga, Jaap Stam, Thomas Vermaelen, Hedwiges Maduro, Kenneth Perez, Wesley Sneijder, Jan Vertonghen, Tom de Mul, Klaas Jan Huntelaar

Rezerwowi: Olaf Lindenbergh, Urby Emanuelson, George Ogararu, Ryan Babel, Edgar Manucharyan, Robbert Schilder, Markus Rosenberg

Arsenal - II połowa, Dennis i przyjaciele: David Seaman, Lee Dixon, Nigel Winterburn, Steve Bould, Gilles Grimandi, Marc Overmars, Emmanuel Petit, Edu, Ray Parlour; Dennis Bergkamp, Thierry Henry, Ian Wright, Oleg Luzhny, Giovanni van Bronckhorst, Alex Manninger, Patrick Vieira, Glenn Helder, Kanu

Ajax - II połowa, przyjaciele Dennisa: Edwin Van der Sar, Stanley Menzo, Danny Blind, Wim Jonk, Frank de Boer, Marciano Vink, Aron Winter, Ronald de Boer, Edgar Davids, Jan Wouters, Stefan Pettersson, Bryan Roy, Johan Cruyff, Frank Rijkaard, Marco Van Basten

Niestety zakończył karierę mój ulubiony piłkarz
Ale fajnie było zobaczyć razem an boisku takich piłkarzy jak Dennis Bergkamp, Thierry Henry, Ian Wright, Johan Cruyff, Frank Rijkaard, Marco Van Basten i wielu innych wspaniałych zawodników. Piękna sprawa

Obrońca piłkarskiej reprezentacji Anglii, Sol Campbell podpisał dwuletni kontrakt z klubem Portsmouth FC. Warunków umowy nie ujawniono.
"Powiedziałem mu, że Portsmouth to klub z dużymi ambicjami. Chcemy piąć się w górę tabeli i będzie mógł grać w świetnej drużynie. Myślę, że to go przekonało" - powiedział trener Portsmouth Harry Redknapp.

W lipcu, po zakończeniu mistrzostw świata, Campbell zdecydował się opuścić Arsenal Londyn. Jak sam przyznał - szukał nowego wyzwania. Rozwiązał umowę i miał przenieść się do tureckiego Fenerbahce. Ostatecznie wylądował w zespole będącym ligowym rywalem "Kanonierów".
"Nie żałuję jego odejścia. Jestem jednak zaskoczony tą decyzją, ponieważ rozwiązał umowę, by wyjechać za granicę. O ile się nie mylę Portsmouth nie jest zagranicznym klubem" - przyznał trener Arsenalu Arsene Wenger.

Z Campbellem w składzie Arsenal wywalczył dwa tytuły mistrza Anglii i trzy puchary kraju. Przed rokiem drużyna awansowała do finału Ligi Mistrzów. W drużynie narodowej Anglii rozegrał 69 spotkań i wystąpił w trzech turniejach finałowych mistrzostw świata - w 1998, 2002 i 2006 roku.

troche szkoda.

dobry obronca.. ale Arsenal nie ma problemow na tej pozycji.

Dinamo Zagrzeb 0 - 3 Arsenal Londyn
2 bramki Fabregas i 1 van Persie
rewanz to formalnosc
zreszta te kwalifikacje to raczje formalnosc

Arsenal pokazal klase, mysle ze u siebie zagraja rezerwowym skladem i tez wygraja!

Arsenal: Nadzieje a realizm - zapowiedź sezonu 2006/07
www.gunners.pl

Kolejny ligowy sezon właśnie się rozpoczyna. Tak prawdę mówiąc, to nie tylko ligowy, ale i pucharowy. Wszyscy mamy nadzieje na kolejne doskonałe występu Arsenalu w Champions League, byc może nawet drugi z rzędu finał tych rozgrywek. Kibice liczą też na progres w Premiership, a konkretnie na powrót do starych dobrych czasów, czyli miejsca 1-2. Z pewnościa sami zawodnicy chcieliby też powalczyć o Puchar Anglii, który za Arsene Wengera zdobywaliśmy już czterokrotnie. Oczekiwania więc bardzo wysokie, ale przyjrzymy się bliżej naszej kadrze. Czas na realizm, marzenia nigdy się nie spełnią, gdy "Kanonierzy" nie będą dysponować dostatecznie silnym składem i nadal się rozwijać.

Ostatni sezon 2005/06 zakończyliśmy na dość odległym od oczekiwań 4. miejscu w tabeli, niespodzianką in plus była za to postawa drużyny w Lidze Mistrzów, gdzie młodzi piłkarze Arsene Wengera dotarli aż do wielkiego finału. Czy jest możliwa powtórka tego scenariusza? Teoretycznie tak, choć bardziej prawdopodobne wydaje się 3. miejsce w lidze niż kolejny finał.

W wakacje z drużyny odeszli Dennis Bergkamp, Sol Campbell i Robert Pires. Najprawdopodobniej pożegnamy również Ashley'a Cole'a. Kilka sezonów temu stratę pierwszych trzech graczy uznalibyśmy za oczywisty dramat. Jednak tak nie jest z prostych powodów, ani Bergkamp, ani tym bardziej Campbell w ostatnich dwóch sezonach nie odgrywali kluczonywch ról w drużynie. Dennis więcej czasu spędzał na ławce rezerwowych, a Sol w gabinetach lekarskich. Angielski obrońca w ciągu dwóch ostatnich lat zagrał mniej spotkań niż Cesc Fabregas w ostatnim tylko sezonie. Wiodącą postacią był tylko Robert Pires, choć i on często w ostatnim sezonie siadał na ławce rezerwowych ustępując miejsca w składzie Jose Reyesowi. Gdy wchodził jednak na boisko prezentował się znakomicie.

Na miejsce francuskiego skrzydłowego przybył jednak Tomas Rosicky, wielki czeski talent niespełniony w Bundeslidze. Wydaje się, że w Anglii powinien bez problemów odbudować się i szybko rozwijać. Jego ponadprzeciętna technika a przede wszystkim kreatywność bliska tej, którą dysponował sam Bergkamp, powinna wystarczyć do sukcesu. Problemem Czecha mogą być tylko pojedynki bark w bark w lidze angielskiej, z którymi takie problemy mają do dziś Fabregas czy Reyes. Zauważyć należy jednak, że i Pires nie był osiłkiem, a mimo to znakomicie wkomponował się do angielskiej piłki, zdecydowanie wzbogacając ją swoimi umiejętnościami.

Sporym problemem dla Klubu może być, ale nie musi, odejście lewego obrońcy - Ashley'a Cole. Wprawdzie jest to wybitnym zawodnikiem na swojej pozycji, ale wcale nie ustępuje mu Gael Clichy. Kłopoty mogą pojawić się, gdyby młody francuski defensor nadal miał kłopoty z kontuzjami. Wierzyć jednak powinniśmy, że najgorsze Clichy ma już za sobą. Styl jego gry jest bliźniaczo podobny do Anglika, również postura fizyczna. Brak mu oczywiście takiego doświadczenia i wyrachowania, jakie posiada Cole, co było widać w meczu z Villarreal, ale patrząc w przyszłość, po kilku miesiącach, nie będzie to już jego słabą stroną.

Przyjrzyjmy się teraz bliżej piłkarzom jakich posiada i ma do dyspozycji Arsene Wenger. W bramce Jens Lehmann, za którym bardzo dobry sezon. W lidze, z wyjątekiem meczu z Wigan w ostatniej kolejce, prezentował równą i solidną formę. W Champions League było jeszcze lepiej. Niemiecki goalkeeper prezentował się świetnie, nie wpuszczając goli w spotkaniach
z Realem Madryt, Juventusem Turyn i Villarreal. Jens stał się jednym z liderów drużyny, przywykł juz do gry na Wyspach i pewnie wychodzi do dośrodkowań. Wypadek przy pracy, jakim było spotkanie z Barceloną, nie powinien mieć wpływu na jego postawę w tym sezonie. Jeśli już to raczej będzie motywacją do jeszcze lepszej gry i zmazania plamy, jaką jest czerwona kartka w tamtym meczu.

Patrząc na defensywę widać zaledwie jednego gracza powyżej 30 roku życia, co z pewnością wielu kibiców napawa obawami, czy młoda formacja obronna jest w stanie sprostać trudom całego sezonu. W tym względzie osobiście nie mam jednak większych obaw. Zawodnicy pokazali już swoje umiejętności w Lidze Mistrzów, równiez defensywa w lidze nie była słabą stroną zespołu. Większe, w poprzednim roku, mieliśmy problemy ze zdobywaniem goli. Kluczową postacią w tej formacji jest Kolo Toure. 25-letni piłkarz z Wybrzeża Kości Słoniowej w ciągu czterech tylko lat zaliczył 190 występów. 90% z tej liczby w pierwszym składzie, w dodatku grając po pełne 90 minut. Brak kontuzji, wynikający głównie z silnej postury i wielkie już doświadczenie jest jego mocną stroną. Bez obaw i przesady można rzec, że Kolo to jeden z najlepszych obrońców w Europie, a przecież on się ciągle rozwija. Partnerem na środku obrony, gdy tylko wyleczy się z kontuzji barku, będzie Philippe Senderos, który zaliczył bardzo dobre występy na Mundialu. Imponował również w pojedynkach główkowych w meczach pucharowych. Nie radzili sobie z nim tacy napastnicy jak Forlan, Ibrahimovic, Mutu, Trezeguet czy Ronaldo i Raul. W trakcie ostatniejgo roku Szwajcar poczynił spore postępy, a zwłaszcza zyskał pewność siebie, która była jego największym mankamentem.

Na bokach obrony spora konkurencja. Po prawej stronie rywalizacja Eboue i Laurena, do tego jeszcze Justin Hoyte. Na lewej flance pozostanie nam najpewniej Gael Clichy i grający tam pomocnik - Mathieu Flamini. W meczu z Dynamem Wenger pokazał również, że rozważa na tamtej pozycji Hoyte'a. Po sprzedaży Cole'a będą również pieniądze na zakup kolejnego defensora, więc nie powinno być źle. Rezerwowymi są Johan Djourou i Pascal Cygan. Ten pierwszy imponował szybkością i wyczuciem w interwenjach w meczu z Dynamo Zagrzeb, ten drugi jest nie do przejścia w pojedynkach o górne piłki i jeden na jeden. Problemem Cygana jest odpowiednie ustawianie się na boisku i przegląd sytuacji, również przewidywanie zagrań rywali. Na rezerwowego nadaje się znakomicie.

Linia pomocy to kłopoty bogactwa. Czterech skrzydłowych, kilku środkowych pomocników i niesamowity Cesc Fabregas gwarantują stały, wysoki poziom i dużo asyst do napastników. Największa konkurencja ma miejsce po bokach pomocy. Do dwóch miejsc konkurują Freddie Ljungberg, Alexander Hleb, Jose Reyes i Tomas Rosicky. Na tej pozycji może grać również niezwykle szybki Theo Walcott. W środku pola pewniakami są Fabregas i Gilberto Silva. Zastępcami ich odpowiednio są Mathieu Flamini oraz Abou Diaby. Jest jeszcze Alexandre Song, który nie boi się walki i dobrze odbiera piłki. Jak już mówiłem siłą naszą będą z pewnością skrzydła. Ljungberga nie trzeba przestawiać ani reklamować, to uznana marka w Europie. Hleb po ciężkich początkach zaaklimatyzował się w zespole i przywykł już do angielskiej piłki. Białorusin dysponuje dobrym strzałem z dystansu, ale jego główną siłą są świetne umiejętności dryblerskie, pojedynki jeden na jeden i niewiarygodna wręcz umiejętność utrzymywania się przy piłce. Jose Antonio Reyes to przebojowy i bardzo szybki Hiszpan. Świetnie dogrywa do Henry'ego, ma mnóstwo asyst, a rywale łapią na nim bardzo wiele żółtych kartek, gdyz bardzo trudno go dogonić. Potrafi równiez zdobywac gole. O Rosickym pisałem natomiast już wcześniej. Para środkowych pomocników to dwa bieguny. Fabregas jest kluczową postacią w rozgrywaniu piłki. Znakomicie gra kombinacyjne, krótkimi podaniami. W dodatku coraz częściej strzela bramki i zalicza asysty. Miejmy nadzieję, że wizyty w siłowni sprawią wkrótce, że w pojedynkach indywidualnych siła
fizyczna nie będzie jego słabą stroną. Gilberto Silva, mistrz świata z 2002 roku, to z kolei idealny zawodnik to destrukcji. Potrafi wyłączyć z gry każdego ofensywnego pomocnika, nie dając mu ani chwili wolności i wolnego pola.

Pozostał jeszcze atak. Tam króluje i rządzi niepodzielnie kapitan - Thierry Henry. O nim już tyle powiedziano, że komentarz jest zbędny. Pytanie tylko o partnera w ataku dla niego. Może nim być zarówno Van Persie jak i Adebayor. Obaj są wysocy, dobrze dryblują i mają świetną technikę. Głównym atutem Holendra są uderzenia i bramki z dystansu. Ma nieprawdopodobnie ułożną lewą stopę, która pozwala mu zdobywać gole z każdej niemal pozycji. Napastnik z Togo króluje głównie w pojedynkach główkowych. Jest piłkarzem, którego każdy trener chce mieć w drużynie. Wysoki, skoczny, potrafiący odnaleźć się w polu karnym. Jego wadą jest głównie egoizm w grze, ale to przy takim nauczycielu jak Henry będzie nietrudno to wyelimonować. Jako napastnik może grać także Theo Walcott. Liczy na niego bez wątpienia Arsene Wenger w nadchodzącym sezonie. Piątym snajperem jest jeszcze Jeremie Aliadiere. Jeśli kontuzje nie będa mu dokuczać to może strzelić kilka goli i zaliczyć sporo występów - głównie wchodząc z ławki.

Tak wygląda przegląd kadr "Kanonierów". Wszystko pewnie rozbije się o kontuzje. Gdy będzie ich plaga, to można sobie wyobrazić sezon podobny do tego ostatniego, jeśli natomiast w tym roku będą one omijać najważniejszych graczy to, kto wie czy Arsenal nie włączy się do walki o mistrzostwo. Atutem zespołu jest bez wątpienia to, że trudne chwile z ostatniego roku zbliżyły piłkarzy do siebie. Team jest zgrany pod każdym wzgędem, zespół jest rodziną i nawet kłopoty nie powinny już być straszne. Jedna porażka nie będzie pociągać za sobą kolejnych. Musimy w to wierzyć, nic innego nam nie pozostaje. Rywale są niezwykle silni. Mają szerokie kadry, ale porównując wyjściowe jedenastki można śmiało rzec, że nie jesteśmy słabsi od Chelsea czy Liverpoolu. Oby był to owocny sezon na nowym obiekcie. Emocji i wielu pięknych chwil sobie i Wam życze;)