Powiem Ci, że naprawdę mamy podobną historię ;)
U mnie było prawie identycznie... Jako dzieciak byłem mega pulchny. Śmiali się ze mnie wszędzie. Każdy, dzieciaki na podwórku, w szkole, a nawet ich rodzice. Bo było 'ten Wężyk to ten taki pulpecik?'. Tyle razy co płakałem przez to, że jestem gruby to już nie zliczę. Nie wierzyłem, że schudnę jak podrosnę. Po szkole chodziłem do babci, babcia dawał obiad, deser, a potem dawała 5 zł na hamburgera i tak dzień w dzień, aż do 6 klasy sp. W piłę grałem non stop, ale to już od takiego malucha. Koledzy bawili się w piaskownicy albo latali z karabinami, a ja sam odbijałem piłkę od ściany na podwórku. Grałem w piłkę i to długo, 10 lat. Startowałem jako grubas, a po dosłownie roku byłem straszny szczypior. Wysoki, chudy, ale
wałek na brzuchu oczywiście był. 6paka to ja widziałem tylko w internecie albo u kolegów, którzy nawet nigdy nie ćwiczyli. W drużynie tez mówili, że powinienem trochę schudnąć, bo wytrzymałościowo jestem zbyt słaby, choć innymi aspektami biłem wszystkich na głowę. Próbowałem, ćwiczyłem, chciałem grać w pierwszym zespole swojego miasta. Byłem naprawdę dobrym graczem. Jestem rocznik 94, a w pewnym momencie trenerzy ze starszych roczników chodzili za mną i mówili 'u starszych się więcej nauczysz'. Do pewnego momentu nie chciałem, ale potem złamałem palec u nogi i wyleciałem z gry na 2 miesiące. Jak wróciłem, zmienili nam trenera. Mój pierwszy trener - nigdy tego nie zapomnę, chciałbym być podobny do niego jak będę w przyszłości trenował innych. Pasja, wiedza, traktował nas i całą drużynę jak profesjonalistów. Inni nam zazdrościli. Wiele razy sięgałem po złote medale, puchary, byłem kapitanem. Później dali nam starego dziada, który rzucał piłkę i mówił, żebyśmy grali. Dużo krzyczał, a do tego strasznie mnie nie lubił, bo się za bardzo wyróżniałem. I choć byłem najlepszy to siedziałem na ławie. Wtedy stwierdziłem, że trzeba mu przytrzeć nosa. W okresie zimowym, przygotowawczym, mieliśmy sparing/derby z odwiecznym rywalem. Pech chciał, że przyjechali tylko w 10, bo inni się rozchorowali. Trener w szatni powiedział mi, że z tego co wie, to miałem być na meczu u starszych roczników i że on nie wziął mnie pod uwagę układając kadrę, więc jeśli chcę to mogę zasilić na ten sparing drużynę przeciwną z innego miasta. Powiedziałem, że chętnie i poszedłem do nich. Ogólnie byłem znany w lidze. Inne zespoły mówiły na mnie 'Harry Potter', bo tak czarowałem na boisku. Chłopaki z tamtej drużyny bardzo się ucieszyli. Ja powiedziałem, że nie dam się poniżyć. I nie zapomnę tego do dzisiaj. To był jeden z moich najlepszych meczów. To co ja tam grałem wtedy... Magia. Z obcą drużyną wygrałem ze swoimi kolegami 2:0, obie bramki po moich asystach. Po meczu każdy podchodził i gratulował. Mój ojciec wtedy był mega dumny i inni rodzice (mieliśmy taką paczkę, rodzice jeździli na mecze z nami, żeby wspierac) przybijali mi piątki, mówiąc, że Pszczółka (tak mówili na trenera mojego) sie strasznie wk**wił, bo zrobił jedną z najgłupszych rzeczy jaką mógł. Wtedy stwierdził, że będę grał w pierwszym składzie i od tamtej pory nigdy mnie nie zastępował nikim. Jednak pobyłem tak tylko pare dni, bo mój ulubiony trener przejął drużynę starszą o 2-3 lata, więc tam się przeniosłem. tam poziom już był inny. Starałem się bardzo, żeby przebić się jeszcze wyżej. Siedziałem na ławie, wchodziłem czasami na boisku, aż w końcu przebiłem się do pierwszego składu. tam już level był większy. Byłem najmłodszy, a i tak na trybunach mówiło się o mnie (wiele razy ojciec mówił, że na trybunach ciągle mówili o mnie). Jednak przyszły złe czasy klubu i zaczęło się sypać. Trenowałem z seniorami, ale odszedłem zanim zadebiutowałem w III lidze. Do tego doszło rozstanie z moją ddziewczyną. Bardzo bolesne. To była masakra. Wpadłem w taki ciąg, że ludzie mnie nie poznawali. Ale ogarnąłem się. Rzuciłem piłkę, ale nie chciałem rezygnować ze sportu. Chłopaki zabrali mnie na siłkę. Nigdy tego nie zapomnę. Bez wiedzy, umiejętności i doświadczenia zacząłem przerzucać żelastwo. Straszna frajda. Zacząłem nosić jedzenie do szkoły w pudełkach. Koledzy się śmiali, nabijali ile mogli, aż w pewnym momencie 3/4 szkoły zaczęło nosić obiady w pudełkach, naprawdę. Na przerwie co druga osoba jadła jakieś kotlety, makarony, kurczaki. Wsuwałem ile wchodziło i ćwiczyłem. W dwa miesiące ulałem się strasznie. Z 80 kg do 98... Próbowałem coś zbić, ale 'trenerzy' z siłki wciskali mi suple i tyle. Schudłem może kilogram w 2 miesiące. Potem znowu zrobiłem deliaktną masę i trafiłem w necie na liczenie kalorii. Wtedy się pozmieniało. IF, IIFYM, liczyłem, jadłem, chudłem. Potem masowałem i tak cały czas. Choć w łapie było 40cm, ciuchy się na mnie darły to i tak wiedziałem, że jak zdejmę koszulkę to będzie pośmiewisko. Tak mam w sumie do dzisiaj. W ciuchach naprawdę wyglądam dobrze. Spora łapa, duże uda, wypuchła klata, okrągłe barki. Ale jak się rozbieram to czar pryska, bo mam 23% bf przy wzroście 185 i 99 kg. Jadłem nie uważnie, mało mięśni zyskiwałem, potem je traciłem i tak się tułam teraz. Na szczęście pogodziłem się z dziewczyną, jesteśmy ze sobą już 5 lat, ale w między czasie cały czas coś się dzieje. Raz mama mojego ojca była w szpitalu i miała operowane serce, teraz ojciec mamy leżał w szpitalu, bo miał stan podzawałowy i też latałem po szpitalach, pomagałem. Do tego sam jestem chory, mam problemy z żołądkiem i jelitami. Nie dość, że walczę z innymi, którzy nie potrafią zrozumieć tego co robię, to do tego walczę ze sobą, bo każdy dzień to ból brzucha i złe samopoczucie. Jednak postanowiłem sobie, że choć nie mam genów do tego sportu to chociaż mogę w końcu, po tylu latach zacząć dobrze wyglądać. A wychodząc na scenę chciałbym sobie udowodnić, że to co było już dawno za mną zostało. Chciałbym, żeby Ci koledzy z siłki, którzy nie wiedzą co to jest zapotrzebowanie kaloryczne w końcu zaczęli mówić 'ten to jest wielki sk**wysyn'. A prawda jest taka, że oni machają na siłce ciągle te same ćwiczenia, zero progresu siłowego, a wyglądają lepiej, bo mają lepsze geny... Mam cel wyjść na scenę w debiutach, zrobić uprawnienia na trenera i pomagać innym tak, jak mi pomagał mój pierwszy trener, żebym stawał się lepszy i inni też mogli się rozwijać pod moją opieką. Prócz chęci zostania trenerem personalnym, uczę się na AWF we Wrocku, żeby zyskać uprawnienia do prowadzenia drużyn piłkarskich. Mimo iż nie gram, to wiedza nadal na bardzo wysokim poziomie :) Teraz też potrzebuję pomocy, żeby przestać popełniać durne błędy w żywieniu, treningach, suplementacji, ale póki co, szkoła średnio umożliwia mi pracę, a przez to nie mam kasy na opłacenie trenera. Wszystko idzie na karnet i dietę. Mimo iż pojawia się zwątpienie, na każdym kroku hejty, to idę przed siebie, żeby zmienić swój wygląd i życie.
Ogólnie to bardzo Ci dziękuję za Twoją historię. Myślę, że tymi słowami pomogłeś nie tylko mnie, ale i innym użytkownikom. Naprawdę Ci dziękuję. Ja też chyba potrzebowałem komuś się wyżalić, nawet tak publicznie, bo czasami lepiej coś powiedzieć obcej osobie niż tej najbliższej.
Rodzice słabo reagują na moje marzenia/cele. Znajomi ogólnie chyba nie wierzą albo nawet nie chcą wiedzieć do czego dążę. Dziewczyna stara się zrozumieć, stara się pomagać, ale ja wiem, że też nam trochę ucieka tej młodości.
hehehe wymyślałem babcie corke sklep z suplami 
na treningu pompa nieziemska, nawet wojtek widział że po 1 ćwiczeniu byłem 2x większy 
ZielaQ
TanQer
michalwezyk
Iccana
Tested_UNS-TEAM
Doris.K
