Arsenal Londyn

Chelsea ma teraz SAMSUNGA .....koszulki widzilaem juz dawno spoko nawet takie oryginalne

Artykuł o piłkarzu sezonu !!

PIŁKARZ SEZONU – MIEJSCE CZWARTE

DENNIS BERGKAMP


Wszystko, co związane jest z Dennisem Bergkampem, jest cool. Od sposobu, w jaki rozgrywa piłki, kierując ją dokładnie tam, gdzie chce, poprzez sposób w jaki cieszy się ze zdobycia bramki, wznosząc pięść, poprzez sposób, w jaki podchodzi do mediów, aż do jego żartów. Nie dajcie się zwieść jego zachowaniu, „Ice-Man” nie jest z natury lodowaty.

Przeprowadzanie wywiadów z Bergkampem jest przyjemnością. Jeśli umówisz sięz nim, będzie punktualnie, chętny i gotowy do rozmowy. Cierpliwie pozuje do fotografii. Pomimo 36 lat na karku i pokaźnej kolekcji medali, wciąż jest pełen pasji. Pozwól mu opowiadać o technice lub o jego najpiękniejszych bramkach, a nie wyjdziesz od niego przez parę godzin. Bergkamp to prawdziwa legenda Arsenalu.

W ostatnim meczu tego sezonu rozgrywanym na Highbury Bergkamp pokazał, na co go stać. Otwierające drogę do bramki podanie do Robina van Persiego, asysta przy golu Patricka Vieiry i Roberta Piresa – trzy asysty w pierwszej połowie. W drugiej dołożył gola swojego autorstwa, kładąc najpierw na murawie bramkarza rywali Davida Weira i do końca kontrolując piłkę. To było znakomite zakończenie sezonu.

Ale statystyki Bergkampa przez cały sezon były imponujące. W 20 meczach Premiership zdobył 8 goli i „zaliczył” 13 asyst. Tylko dwóch piłkarzy było w tym elemencie lepszych od niego – Frank Lampard z 14 asystami i Thierry Henry z 16. Obaj ci piłkarze zostali później nominowani do nagrody dla Piłkarza sezonu.

Dennis Bergkamp jest obecnie najdłużej grającym piłkarzem w barwach Arsenalu. Na Highbury gra od 10 sezonów, gdy dołączył do klubu z Interu Mediolan w 1995 roku. Podczas całej kariery w Arsenalu Bergkamp wystąpił w 392 meczach i zdobył 117 goli. Zdobycie Pucharu Anglii po meczu z Manchesterem United było jego siódmym trofeum, odkąd gra w czerwono-białych, „kanonierskich” barwach.





PIŁKARZ SEZONU - MIEJSCE TRZECIE

PHILIPPE SENDEROS


Kiedy w styczniu otworzyło się okno transferowe wiele głosów nawoływało Arsene’a Wengera do kupna nowego środkowego obrońcy. To, że teraz nie są one aż tak zauważalne, to zasługa Philippe’a Senderosa. O ile pierwszy sezon szwajcarskiego obrońcy na Higbury zostanie zapamiętany jako czas spędzony na leczeniu kontuzji, o tyle drugi sezon w klubie był dla niego przełomowy i pokazał się jako gracz z „górnej półki”.

Pod koniec sezonu 2003/o4 na jego pozycji grali Sol Campbell, Kolo Toure i Pascal Cygan. Gdy Campbell zaczął mieć problemy zdrowotne, Senderos zobył miejsce w podstawowym składzie. To była dla młodego obrońcy szansa na pokazanie się i trzeba przyznać, że w pełni ją wykorzystał. Szybko okazało się, że Arsenal wydobył prawdziwy skarb. Wystarczy o to zapytać Claudio Pizarro. Napastnik Bayernu szlał w polu karnym „Kanonierów”, zdobywając w Monachium dwie bramki. W rewanżu na Highbury, gdzie wystąpił już Senderos, Peruwiańczyk nie miał ani cala przestrzeni i za wiele sobie nie pograł. Uznanie dla Senderosa rosło. Po testach w Lidze Mistrzów Senderos kapitalnie zagrał w meczu o Puchar Anglii z Boltonem. To była „wizytówka” jego gry. Pokazał, że jest dzielnym wojownikiem, grającym z wielkim zaangażowaniem, znakomicie potrafiącym grać w powietrzu i skutecznie blokującym przeciwników na ziemi. Kibice uwielbiają takich piłkarzy – nic więc dziwnego, że Senderos jest tak popularny.

Mecze z Bayernem i Boltonem to tylko dwa spośród dwunastu, w których zespół ze Szwajcarem w składzie nie stracił gola. Ta zdumiewająca sekwencja trwała 1184 minuty, wliczając w to mecz Szwajcarii z Francją (0-0), którym Senderos zadebiutował w seniorskiej reprezentacji swojego kraju.

Ale ostateczny dowód uznania ten 20-letni piłkarz otrzymał od samego Arsene’a Wengera. Mając do dyspozycji zdrowego już Sola Campbella i Kolo Toure do arcyważnego meczu w finale Pucharu Anglii desygnował Senderosa. Szwajcar odpłacił mu za to najlepiej, jak umiał.

W następnym sezonie oczekiwania wobec niego będą jeszcze większe, ale jego charakter powinien pozwolić mu na skopiowanie swoich wyczynów. Senderos ma filozoficzne podejście do życia, co pomogło mu wejść na szczyt po rocznej kontuzji i stać się silniejszą osobą. Nie ma obaw, że uderzy mu do głowy woda sodowa; Senderos jest bardzo zrównoważonym człowiekiem. Ten młody środkowy obrońca już jest określany mianem nowego Tony’ego Adamsa. Rzeczywiście, przypomina jego styl gry. Jeśli dalej będzie robił postępy w takim tempie, to porównania te nie będą bezpodstawne.





PIŁKARZ SEZONU – MIEJSCE DRUGIE

FRANCESC FABREGAS



Francesc Fabregas nie jest tylko odkryciem Arsenalu ostatniego sezonu, ale także rozwiniętym nad wiek talentem, który w ciągu ostatnich 12 miesięcy pojawił się w brytyjskim futbolu. Rok temu ten hiszpański pomocnik w wieku zaledwie 17 lat został najmłodszym piłkarzem i strzelcem gola w historii klubu. Oba te osiągnięcia miały miejsce w rozgrywkach o Puchar Ligi Angielskiej, w których Wenger tradycyjnie już stawia na młodych piłkarzy. Powtórzenie tego wyczynu w lidze i w europejskich pucharach to zupełnie co innego. Ale to właśnie uczynił Fabregas w minionym właśnie sezonie.

Hiszpan był zaskoczony tym, że rozpoczyna kampanię o Premiership w pierwszym składzie w meczu z Everonem, grając przeciwko tak doświadczonym piłkarzom jak Lee Carsley czy Thomas Gravesen. Skończył sezon jako regularny gracz podstawowego składu i triumfator Pucharu Anglii.

Szansę na występy w pierwszym składzie dała mu kontuzja Patricka Vieiry i długotrwałą absencja Gilberto Silvy. Były gracz Barcelony grał jak wytrwany profesjonalista, rzadko tracił piłkę i prawie zawsze podejmował właściwe decyzje. Te właśnie umiejętności sprawiły, że w oczach Arsene’a Wengera uchodził za wyjątkowy talent.

Mały przykład – sytuacja, gdy Freddie Ljungberg strzelił gola w meczu z Tottenhamem na White Hart Lane, wygranym przez Arsenal 5-4. Fabregas przejął piłkę przed polem karnym i na malutkiej przestrzeni odwrócił się przodem do obrońców rywali. Nastolatki z reguły w takich sytuacjach próbują od razu strzelać na bramkę przeciwnika i można im to wybaczyć. Fabregas zrobił inaczej. Zamaist tego zamortyzowałpiłkę, skrócił kąt i idealnie obsłużył Szweda, który nie miał problemów ze zdobyciem gola. Wenger uwielbia słowo „ekonomiczny”, a jego młodziutki protegowany jest jego skromną personifikacją.

W jego wieku trudno jeszcze wyrokować, jakiego rodzaju pomocnikiem stanie się Fabregas. Jak dotąd gra jako defensywny pomocnik, ale pokazał też umiejętności ofensywne, zwłaszcza gdy przyszło mu grać w późniejszej części sezonu na prawym skrzydle. Zdobył też pięknego gola w meczu Ligi Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Ale to, co już można powiedzieć, to fakt, że Fabregas ma zadatki na piłkarza światowej klasy.

Jako 18-latek Fabregas jest już w posiadaniu sześciu klubowych rekordów. W trakcie sezonu 2003/04 wystąpił w trzech meczach o Puchar Ligi, stając się najmłodszym piłkarzem i najmłodszym strzelcem gola w historii Arsenalu, ale daleko było mu jeszcze do regularnych występów w pierwszym składzie. Ten sezon był już dla Hiszpana inny. Kontuzje Gilberto i Edu otworzyły mu drzwi do pierwszego składu – zagrałw 46 meczach, zdobył 3 gole i ustanowił kolejne 4 rekordy. Ten sezon zakończył tak, jak go rozpoczął – od zwycięstwa nad Manchesterem United na Millennium Stadium. Został najmłodszym piłkarzem klubu, jaki zagrał w Premiership. Najmłodszym strzelcem gola w Premiership w historii klubu (w meczu z Blackburn). Najmłodszym zawodnikiem klubu, kali wystąpił kiedykolwiek w europejskich pucharach. I oczywiście najmłodszym zdobywcą gola w tych rozgrywkach.





PIŁKARZ SEZONU – MIEJSCE PIERWSZE




Henry z każdym sezonem jest coraz lepszy. Kibice Arsenalu mają szczęście podziwiać w akcji jednego z największych piłkarzy w historii klubu.

Statystyki mówią same za siebie. Henry w 32 ligowych spotkaniach zdobył 25 goli i po raz kolejny został królem strzelców. We wszystkich rozgrywkach w zeszłym sezonie zdobył w sumie 30 goli. Do tego dołożył 14 asyst. To obrazuje, jak ważnym piłkarzem w ekipie Arsene’a Wengera jest Thierry Henry. Henry to już legenda „Kanonierów”.

Arsene Wenger nazywa swoejgo rodaka „niezrównanym” i trudno z tym stwierdzeniem dyskutować. W Premiership są też inni klasowi zawodnicy, ale nikt nie prezentuje takiej jakości z taką konsekwencją. Henry zdobył 30 goli w 42 występach, pomimo tego, że przez część sezonu zmagał się z uporczywą kontuzją. To zaowocowało tytułem króla strzelców Premiership o zdobyciem wespół z Diego Forlanem tytułu najskuteczniejszego piłkarza w Europie. Ale żeby docenić wyczyn 28-letniego Francuza, trzeba spojrzeć na jego grę całościowo. W minionym sezonie Henry „zaliczył” 14 asyst; tak więc poza tym, że jest skutecznym egzekutorem, znalazł jeszcze czas, by 14 razy otworzyć swoim kolegom drogę do bramki.

Jest graczem zespołowym. Niektórzy piłkarze podejmują ryzyko, by w spektakularny sposób zdobyć gola, mimo że inne rozwiązania wydają się prostsze. Henry do nich nie należy. Potrafi zdobywać piękne bramki, ale kiedy jego kolega znajduje się na lepszej pozycji, podaje mu piłkę. Ta cecha przysparza mu względów u fanów i kolegów z drużyny. Ale prawdopodobnie najbardziej uderzającą rzeczą, jeśli chodzi o jego grę, jest jego zdolność do magicznych zagrań, które wznoszą piłkę nożną jako dyscyplinę sportową na nowy, wyższy poziom. Ronaldinho zrobiłcoś takiego, zdobywajągola w meczu Ligi Mistrzów z Chelsea. Ten gol zdumiał nawet najbardziej zatwardziałych kibiców futbolu. Zdobycie gola po instynktownym zagraniu piętą przez Henry’ego w meczu z Charltonem należało do zagrań tej samej kategorii. Francuz otrzymał podanie od Jose Antonio Reyesa, stojąc tyłem do bramki i czując na plecach oddech Jonathana Fortune. Nie miał możliwości obrócić się, ani oddać piłkę koledze z zespołu, ale mimo to znalazł miejsce w długim rogu bramki i mocnym strzałem piętą pokonałzaskoczonego bramkarza rywali. Inne przykłady? Dwa gole w meczu z Crystal Palace, występ przeciwko Chelsea, hat-tricj z Portsmouth i Norwich. Kiedy Henry zdobył 3 gole w meczu z „Kanarkami”, zbliżył się do Iana Wrighta, który dzierży klubowy rekord pod względem największej ilości strzelonych goli, na odległość 4 bramek. Niestety kontuzja nie pozwoliła mu na pobicie tego rekordu już w tym sezonie. „Wrighty” podczas swojej kariery na Highbury zdobył dla Arsenalu 185 goli. Henry ma obecnie na koncie 181 goli. Z pewnością poprawi ten dorobek w przyszłym sezonie. Jeśli zagra w meczu o Tarczę Społeczności, to premierowy mecz z Newcastle w przyszłym sezonie będzie jego 300. występem w barwach Arsenalu.

Thierry Henry z pewnością zasłużył sobie na tytuł najlepszego piłkarza Arsenalu w mijającym sezonie. Z 30-toma golami na koncie był najskuteczniejszym napastnikiem klubu; drugi pod tym względem Robert Pires zdobył 17 bramek. Henry „zaliczył” 14 asyst, wyprzedzając na tym polu Dennisa Bergkampa (12 asyst) i Fredrika Ljungberga (7 asyst). Po raz drugi z rzędu zdobył nagrodę „Złotego Buta” dla najskuteczniejszego piłkarza w Europie, zdobywając 25 goli w lidze (o 5 mniej niż w poprzednim sezonie, ale wystąpił zaledwie w 32 meczach). Po raz trzeci w ciągu ostatnich czterech sezonów zdobył tytuł króla strzelców Premiership. Henry zdobył już mistrzostwo świata i Europy, dwa razy był mistrzem Anglii, trzy razy zdobył Puchar Anglii.

źrodło: oficjalna strona Arsenalu (www.arsenal.com) tłumaczony tekst przez Beti

Super koszulki meczowe!

Wywiad z Patrickiem Vieira

Jak wszyscy doskonale wiemy, Patrick Vieira, kapitan Arsenalu, opuścił Klub z Highbury i przeniósł się do włoskiego Juventusu Turyn. Francuski pomocnik grał dla "Kanonierów" przez ostatnich dziewięć lat, dlatego też pożegnanie było smutne, aczkolwiek wszyscy życzą "Patowi" jak najlepszej gry w zespole "Starej Damy". Piłkarze i kibice zgodnie powtarzają, że skończył się pewien etap w historii Arsenalu, ale czy nowy będzie gorszy - tego dowiemy się już wkrótce.

Oto wywiad, który udzielił Patrick Vieira, gdy opuszczał Highbury. Francuz wypowiedział się dla oficjalnej strony Klubu:







Arsenal.com: Patrick, jak ciężko było opuścić Highbury?

Patrick Vieira: Kiedy grasz dla jednego klubu przez dziewięć lat, tak jak ja, decyzja o odejściu jest niezwykle trudna. Jestem jednak z niej zadowolony, musiałem ją podjąć, choć było mi ciężko.




- Czemu się na na to zdecydowałeś?

- Postanowiłem odejść, ponieważ czułem, że powinienem spróbować nowego wyzwania. To nie oznacza oczywiście, iż miałem jakiekolwiek problemy na Highbury, czy żebym nie był szczęśliwy z pobytu w Klubie. Czułem po prostu chęć sprawdzenia się w nowym środowisku, podjęcia nowego wyzwania, a takim z pewnością będzie gra w Juventusie.

Odchodzę z podniesionym czołem. Codziennie dawałem z siebie wszystko, czy to podczas treningów, czy meczów. Przed opuszczeniem Londynu uścisnąłem rękę Arsene'a Wengera i Davida Deina. To było dla mnie bardzo ważne. Wszyscy zaakceptowali umowę - ja, Klub i Menedżer. Przybyłem na Highbury szczęśliwy i taki odszedłem.



- Czujesz, że zrobiłeś już wszystko dla Arsenalu?

- To trudne pytanie, nigdy nie wiesz co przyniesie przyszłość. Jednak jeśli o tym pomyślę, dochodzę do wniosku, że wygrałem prawie wszystko z Arsenalem. Jedyne trofeum, którego nie udało nam się zdobyć, to Liga Mistrzów. Jeśli popatrzy się na zwycięzców ostatnich dwóch edycji Champions League, można dojść do wniosku, że każdy może tego dokonać. Myślę, że mieliśmy sporo pecha w tych rozgrywkach. Jeśli popatrzę wstecz na cały mój pobyt na Highbury, jestem naprawdę zadowolony. Nie obchodzi mnie to, co mogą mówić dziennikarze i niektórzy ludzie, mam nadzieję, że kibice zapamiętają mnie jako piłkarza, który grał w ponad 400 spotkaniach w
barwach Klubu.



- Po nieudanym epizodzie w Milanie, czy uważasz, że masz coś do udowodnienia we Włoszech?

- Absolutnie nie. Nie muszę niczego nikomu udowadniać. Myślę, że potwierdziłem swoje umiejętności przez te dziewięć lat w Arsenalu. Kiedy przybyłem do Milanu miałem 19 lat, teraz mam o 10 więcej. To zupełnie inna sytuacja. Przez ten czas wygrałem wiele trofeów i wyrobiłem sobie markę w Anglii. Poprawiłem się pod każdym względem. Wierzę w siebie, teraz chcę pokazać moją klasę w nowym klubie.



- Jakie są najważniejsze momenty Twojej przygody z Arsenalem?

- To chyba będzie moment, kiedy po raz pierwszy wygrałem podwójną koronę, w 1998 r. To jedna z najszczęśliwszych chwil w moim życiu. Mam nadzieję, że opuściłem Highbury w najlepszym możliwym stylu, przez zapewnienie wygranej w finale Pucharu Anglii. Strzelenie decydującego gola jest najlepszym sposobem, aby odejść. Będzie to jednak w pewnym sensie smutna chwila. Nie zapomina się dziewięciu lat w ciągu jednego dnia. Arsenal na zawsze pozostanie w moim sercu.

Fani zawsze byli dla mnie fantastyczni. Kiedy żegnałem wszystkich z Klubu, byłem naprawdę wzruszony. Sztab medyczny, zarząd, klubowa kuchnia, wszystkich znałem bardzo dobrze, moje relacje z nimi były wspaniałe.



- Czy masz jakieś ogólne wspomnienia o Klubie, takie spoza boiska?

- Arsenal to wyjątkowy klub. Jest tu niezwykła atmosfera dla zawodników, praca w takich warunkach jest przyjemnością. To bardzo ważne. Nie można też zapomnieć o kibicach. Moje relacje z nimi były fantastyczne, nie będzie łatwo znaleźć tak wspaniałych fanów poza Highbury.



- W jaki sposób Arsenal rozwijał się przez te dziewięć lat?

- Myślę, że Klub robił postępy każdego roku. Przez mój pobyt na Highbury, wygraliśmy wiele Pucharów Anglii i tytułów mistrzów Premiership. Jak się temu przyjrzeć, Arsenal był najbardziej stabilnym klubem ostatnich dziesięciu lat. To pokazuje jak ciężko pracowaliśmy.



- Czy masz coś jeszcze do powiedzenia ludziom związanym z Klubem?

- Chcę jedynie wszystkim serdecznie podziękować. Sztabowi medycznemu, który dbał o moje zdrowie, zarządowi, oraz oczywiście Arsene'owi. Był dla mnie fantastyczny. Od początku mojego pobytu na Highbury, Arsene mnie wspierał. Kiedy przeżywałem trudne chwile, dawał mi sto procent poparcia, to było bardzo ważne. Dziękuję także Panu Deinowi, który zawsze we mnie wierzył, i kolegom z drużyny, którzy byli po prostu wspaniali.

Chciałbym podziękować też wszystkim fanom Arsenalu, byli fantastyczni. Nawet ostatnio mówili mi, że jeśli odejdę, to dziękują mi za moje dziewięć lat na Highbury. To naprawdę wzruszające, to pozwala mi poczuć, że dałem coś temu Klubowowi


Źródło: Arsenal.com / tłumaczenie: mod

codziennie zarzuce jakims jednym artykułem, zeby nie bylo za duzo

Vieira razem z Henrym w ostatnich latach stanowili niejako żywy symbol tego klubu...a teraz przeniusł się do Juve w którym wraz z Emersonem stworżą taką blokadę w środku boiska że strach się bać

Prasa brukowa podała dziś "sensacyjne" wieści, że Julio Baptista jest zawodnikiem Arsenalu. Póki co informacja ta nie została potwierdzona przez żaden poważny serwis. Co jednak nowego?

Vice-prezes Arsenalu, David Dein, wyleciał w środowy wieczór do Hiszpanii aby kontynuować negocjacje w sprawie transferu piłkarza. Suma za transfer ma wynieść 12,5 miliona funtów.

Arsenal ma dobre kontakty z Sevillą od czasów transferu Jose Antonio Reyesa. Ponadto mówi się, że Baptistę - który ciągle nie podpisał kontraktu z aktualnym zespołem - skusić może obecność na Highbury Gilberto Silvy, który pomógłby zadomowić się piłkarzowi.

Z innych wiadomości należy podać, że Philippe Christanval, przebywający aktualnie na testach w Arsenalu, jest kontuzjowany.

fajnie jakby to była prawda

No to by było spore wzmocnienie dla ARSENALU
jestem ciekaw jak kanonierzy poradzą sobie w tym sezonie w Premiership
Jak sądzisz Baca?będą w pierwszej 3?

Michalinho te pytania chyba nie na miejscu, jestem pewny ze w tym seoznie pokaza sie znakomicie (oczywiscie tak mysle co sezon ). Chcialbym wygranej w Champions Legaue, co spowodowało by moja niezmierna radosc Czekam na ten sukces i mysle ze w koncu sie to wydarzy

Będzie im niesamowice trudno no ale niemożliwe nie istniejel
Wątpie,że uda sie im odnieść sukces w Lidze Mistrzów.

Zmieniony przez - Michalinho w dniu 2005-07-21 14:48:47

a sadziles ze Liverpool wygra