JUŻ PO WIŚLE ŻEGNAMY JĄ TYLKO PRZECZYTAJCIE:
Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. W końcu sezonu wreszcie pozytywna wiadomość dla fanów Legii. Jacek Bednarz, zwany z przekąsem Mecenasem, zostaje dyrektorem sportowym Wisły Kraków. No to przynajmniej jednego rywala mniej w walce o mistrzostwo w przyszłych rozgrywkach. Choć po tym co prezentuje Biała Gwiazda ostatnio, zaliczanie tej drużyny do grona faworytów pomarańczowej ligi w następnym sezonie byłoby jednak sporym nadużyciem. Ale i o Legii można by teraz sądzić podobnie.
Niemniej Wisła z Bednarzem w roli dyrektora nikomu poważnemu zagrozić nie może. Ktoś powie, co też ten Kmiecik znowu za brednie wypisuje? Czepia się Mecenasa, bo mu sprawę przegrał czy też żonę poderwał? Niech - jak oczywiście potrafi - uzasadni, że facet do dyrektorowania się nie nadaje i z Wisłą sukcesów sportowych mieć nie będzie. Niech powie konkretnie, o co mu chodzi, a nie bełkocze bez sensu. Tak więc wyjaśniam w miarę składnie i logicznie (mam takową nadzieję): Bednarz - jak to niegdyś pisał uszczypliwie, żeby nie powiedzieć chamsko, mój dawny kolega - nadaje się, jak samo nazwisko wskazuje, do bednarstwa, czyli wytwarzania beczek na kapustę, ogórki czy wino. A do dyrektorowania już niekoniecznie.
Jacek B. przeciętnym piłkarzem był, o nieprzeciętnych, żelaznych płucach. Jego atutem była
wytrzymałość, czy jak kto woli - kondycja. Był nie do zajechania. Wytrzymałość ta też mu się potem przydała. Odporność na ciosy i uszczypliwości również. Zresztą sam potrafi odpłacić pięknym za nadobne.
Przyszedł do Legii z chorzowskiego Ruchu w najlepszym dla siebie i klubu okresie, niejako na doczepkę do transferu utalentowanego, ale jak się później okazało zmarnowanego środkowego obrońcy Piotra Mosóra. Legia szykowała się do podboju Europy, a Bednarz - do podboju Legii. Jako że kończył właśnie prawo, partnerzy z zespołu (bo kolegów akurat miał w tej ekipie niewielu, może poza Maćkiem Szczęsnym i o ile się nie mylę Cezarym Kucharskim, choć za niego głowy bym nie dał) wytypowali go do Rady Drużyny, by dbał o ich interesy. Gadane miał, dużo filozofował, więc był od kontaktów z górą, czyli szefostwem klubu. A górze, najpierw Romanowskiemu, potem Piertuszce, też pasowało mieć w drużynie swego elokwentnego Mecenasa niż pyskatego Kowala czy mrukowatego Zielka, z którymi wspólnego języka i tak by nigdy nie znaleźli. Kontakty z górą zaowocowały. Bednarz stał się szybko pupilkiem salonów. Bo przecież jako jeden z nielicznych był na wskroś wykształconym piłkarzem, mecenasem znaczy, choć aplikacji adwokackiej nigdy chyba nawet nie zamierzał zrobić. Prawo jednak poznał, nieźle poruszał się po paragrafach, regulaminach, statutach sportowych. Choć jego mentor, znany działacz piłkarski, człowiek, który sprowadzał go do Legii, a po latach miał z nim urwanie głowy w Pogoni, również okuty w przepisach Krzysztof Dmoszyński twierdzi, że zachwyty nad wiedzą prawniczą Jacka B. są delikatnie rzecz ujmując wyolbrzymione.
Nie każdy jednak opinię Dmo brał serio i dzięki temu Mecenas mógł robić karierę w piłce już nie jako kopacz czy trener, tylko menedżer lub jak kto woli dyrektor pełną gębą. Najpierw jednak nie sprawdził się w trudnej roli rzecznika prasowego Legii. Kontakty z dziennikarzami były za jego kadencji napięte niczym Urbana w stanie wojennym, choć ten akurat w rolę Goebbelsa wcielił się wyśmienicie. Jako dyrektor sportowy Bednarz krzywdy wielkiej Legii nie wyrządził, ale też niczego wielkiego z nią nie ugrał, choć możliwości miał, a klub na tym nie skorzystał. Posądzany przy transferach o forowanie zawodników agenta piłkarskiego Jarosława Kołakowskiego, po przejęciu Legii przez Dariusza Wdowczyka, wrócił do telewizyjnej komentatorki, w czym wypadał równie blado jak w roli niedorzecznika. Zaczynał w C+, ale niechybnie się na nim poznali. Nużące, przydługie wywody, choćby nie wiem jak były poprawne merytorycznie, nie promują piłki. Bo futbol to prosta gra - czego Bednarz niestety nie potwierdza.
Ale nic to, teraz nowa fala młodych gniewnych genseków z Wisły dała się nabrać na frazesy Mecenasa. Menago Kołakowski już się na pewno pod nosem uśmiecha. Wisła popłynie z nurtem. Byle tylko jak najdalej od Legii. Bo złożenie tej beczki prochu, nieuniknionym wybuchem grozi. I nie chodzi o eksplozję formy, bynajmniej.
nie sadziłem, że dożyje takich czasów 
bodymaker
Zdenek_SB
Black Pete
areck
Anonim
