Arsenal Londyn

szczeże mówiąc NIE

no wlasnie dlatego ja co sezon licze na Arsenal

Manchester Utd. Kings........ Baco slyszales ze Guti z Reala bedzie gral u wos ?

schwindler ja czytalem takie cos:

Arsene Wenger wykluczył transfer Gutiego na Highbury. Media donosiły wcześniej, że Arsenal prowadził już rozmowy z Realem Madryt na temat Hiszpana.

Agent 28-letniego pomocnika powiedział, iż sam piłkarz bardzo chętnie przeniósłby się do Londynu, teraz jednak wydaje się, że nie ma na to większych szans.

"Nie interesuje nas Guti" - powiedział Wenger dla "The Sun".

artykuł o Alexandrze Hlebie

Alexander Hleb nie jest może najbardziej medialnym transferem tego lata, lecz kto wie, czy nie okaże się najbardziej wartościowym. Hleb już występując w Bundeslidze dał się poznać jako profesjonalny piłkarz, który na sławę pracuje na boisku, a nie w klubach nocnych.

Urodzony w Mińsku, zimą 1981 r., Alexander na dobre zaczął swoją futbolową karierę w wieku 19 lat. Opuścił wtedy lokalny klub piłkarski BATE Barysau, i trafił do Stuttgartu. Szczupły i wysoki rozgrywający szybko znalazł się w pierwszym zespole VfB i szlifował swoje umiejętności pod okiem Falixa Magatha, który teraz jest trenerem Bayernu Monachium.

Bardzo dobre wyniki VfB w Lidze Mistrzów w 2002 r. pozwoliły drużynie ze Stuttgartu zaistnieć w Europie. Niemały udział w tamtych osiągnięciach - drużyna z Gottlieb Daimler Stadion pokonała m.in. Manchester United i Glasgow Rangers - miał młody Białorusin. Hleb wypracował wiele bramek kolegom, gdyby nie jego wspaniałe podania, Kevin Kuranyi - dziś gwiazdor reprezentacji Niemiec - nie strzeliłby tylu ważnych goli.

Jeszcze większe sukcesy dla Hleba przyszły w Bundeslidze, Białorusin zdobył kilka przepięknych bramek na początku sezonu 2003/2004. Kiedy młody pomocnik kierował ofensywnymi akcjami zespołu, jego kolega z bramki - odkrycie tamtego okresu, Timo Hildebrand - pobił rekord Olivera Kahna. Golkiper VfB nie puścił bramki przez ponad 800 minut. Rozwijały się także talenty wspomnianego wcześniej Kuranyiego i obrońcy Philippa Lahma. Utalentowanemu zespołowi nie udało się jednak zdobyć mistrzostwa Niemiec, i klub opuścił trener Felix Magath. Wiele mówiło się wtedy, że Hleb pójdzie w ślady swojego opiekuna i przejdzie do Bayernu. Białorusin zdecydował się jednak pozostać na Gottlieb Daimler Stadion i nie żałował tego kroku: "Czuje się tu jak w domu. Mamy młodą drużynę, jesteśmy głodni sukcesów. Jestem pewien, że będziemy coraz lepsi i odniesiemy sukcesy w przyszłości."

Forma Hleba spadła jednak pod wodzą Matthiasa Sammera, rozgrywający nie miał już takiego wpływu na drużynę jak wcześniej. Były trener Borusii Dortmund preferował inny styl gry drużyny, co nie wpłynęło pozytywnie na grę Białorusina. Łączony z wieloma klubami, w końcu zdecydował się przyjąć ofertę Arsenalu. Hleb opuszcza Niemcy mając opinię bardzo zdolnego i kreatywnego piłkarza, lecz nie potrafiącego jeszcze grać na równym poziomie przez cały sezon.

Mimo to, fani na Wyspach mają wielkie oczekiwania w stosunku do młodego pomocnika. Oto co o swoich przenosinach na Highbury mówi sam Hleb: "Mam mieszane uczucia. Z jednej strony jestem bardzo podekscytowany grą w takim klubie jak Arsenal, a z drugiej jestem trochę smutny. Wiele zawdzięczam wszystkim ze Stuttgartu i nigdy nie zapomnę, co dla mnie zrobili."

"Muszę iść do przodu, dlatego zdecydowałem się na ten krok. Wiele nauczyłem się w Stuttgarcie, kocham klub, kibiców, miasto. Nadszedł jednak czas, aby moja kariera nabrała rozpędu."

"Chcę grać lepiej niż w minonym sezonie. Wiem, że nie grałem regularnie na najwyższym poziomie. To nie był dla mnie dobry rok, a ja nie zrobiłem postępów."

Z Hlebem w składzie, Arsenal może w tym sezonie powalczy wreszcie o Ligę Mistrzów. Kto wie, czy Białorusin nie okaże się właśnie tym brakującym ogniwem w walce o Champions League. Pozostaje tylko życzyć tego sobie i wszystkim fanom The Gunners.

Źródło - www.goal.com

Autor: master of disaster

Recenzja ksiązki "Futbolowa gorączka"

Oryginalny tytuł książki to ,,Fever Pitch”. Nick Hornby, wieloletni kibic Arsenalu, pisał ją około pół roku. ,,Futbolowa gorączka” to niewątpliwie piłkarska klasyka, kto wie, czy nie najwspanialsza książka o piłce nożnej. Świadczy o tym niewątpliwie nagroda ,,The William Hill Sports Book of the Year 1992”. Na pierwszych stronach znajduje się kilkanaście cytatów, wypowiedzi, dziennikarzy i pisarzy znanych światowych magazynów: ,,Guardian”, ,,Sunday Times”, ,,Sunday Express”. Książka opowiada o przeżyciach i rozterkach autora, które toczyło się wokół Arsenalu. Hornby opisuje 23 lata swojego życia, którego wyznacznikiem nie były kalendarzowe lata, a sezony piłkarskie! Książka pełna jest zabawnych scen oraz momentów, w których możemy współczuć autorowi oraz sami zastanowić się nad naszym stosunkiem do ukochanego klubu. Ci, którzy sądzę, że znajdą w niej, dokładne opisy poszczególnych meczów, mogą się przeliczyć, gdyż nie to w ,,autobiograficznej” książce wspaniałego pisarza Nicka Hornby'ego jest najważniejsze. Z pewnością każdy z nas czytając tą książkę znajdzie coś z siebie, lub przypomni sobie sytuację z życia kibica, które toczy. Ja, ze swej skromnej strony, znalazłem kilka opisów, które jak ulał, mógłbym przytoczyć do siebie.

,,Futbolowa gorączka” składa się z trzech obszernych części, których wyznacznikami są lata. I część: 1968 – 1975, II część: 1976 – 1986, III część: 1986 – 1992. Każda część składa się z kilkudziesięciu rozdziałów, z których każdy ma zaledwie po kilka stron i jest poprzedzony tytułem, meczem oraz datą spotkania. Książka rozpoczyna się wstępem, przy którym widnieje data 14 lipca 1991. Jest to jakby wprowadzenie do klimatu książki. Mimo, iż jest on krótki, jednak znajduje się tam kilka wartych odnotowania cytatów, np:

,,- O czym myślisz? - pyta ona.

W tym momencie kłamię. Wcale nie myślałem o Martinie Amisie, Gerardzie Depardieu ani Partii Pracy. No cóż, maniacy nie mają wyboru; muszą łgać przy takich okazjach. Gdybyśmy za każdym razem mówili prawdę, nie potrafilibyśmy stworzyć związku z nikim ze świata realnego.”

,,Prawda brzmi następująco: przez niepokojąco spore fragmenty przeciętnego dnia jestem d****em.”

,,David Lacey, najważniejszy korespondent piłkarski ,,Guardiana” to dobry pisarz i niewątpliwie inteligentny człowiek, a zapewne poświęca grze jeszcze więcej swojego życia wewnętrznego niż ja. Różnica między Laceyem i mną polega na tym, że ja rzadko myślę.”

,,Gorączka futbolowa to próba ogarnięcia mojej obsesji. Dlaczego coś, co zaczęło się od chłopięcego zauroczenia, przetrwało niemal ćwierć wieku, dłużej niż jakikolwiek związek stworzony przeze mnie z własnej nieprzymuszonej woli?”

,,W końcu Gorączka futbolowa jest o byciu kibicem.”

Jak widać, już we wstępie do tej niezwykłej książki znajduje się kilka naprawdę interesujących cytatów. Od początku autor informuje nas, że książka będzie szczera, prawdziwa i wzruszająca.

Prawdziwy bieg opowieść zaczyna 14 lipca 1968. Wtedy to Hornby zakochał się w Arsenalu, mimo iż tak naprawdę nie musiał: ,,Wielbiłem Bobby'ego Charltona i George'a Besta [...] tak namiętnie, że aż mnie to zaskoczyło; trwało to przez trzy tygodnie, dopóki tata nie zabrał mnie po raz pierwszy na Highbury.” Z pewnością, my polscy fani Kanonierów, nie mieliśmy możliwości takiego początku naszej przynależności do klubu jak Nick Hornby, lecz trudno powiedzieć czy nasz debiut, w roli kibica, nie był bardziej interesujący niż autora. Oto, jak on opisuje on swój początek: ,,Niewiele pamiętam z piłki nożnej tamtego pierwszego popołudnia. Cudem zapamiętałem jedynego gola [...] To, co widziałem tamtego dnia, było zdumiewającym łańcuchem niezrozumiałych wypadków, na końcu których wszyscy wokół mnie wstali i wrzeszczeli. Jeśli zrobiłem to samo, to zapewne dziesięć zawstydzających sekund po reszcie tłumu.” Czyż to nie nadzwyczaj osobiste wyznanie, przy którym z pewnością wielu czytelników się roześmiało.

Nie będę opisywał oczywiście całej książki, gdyż ta recenzja ma Was zachęcić do jej przeczytania. W kolejnych rozdziałach mamy możliwość przeżywania dojrzewania autora wraz ze wzrastającą miłością do klubu. Jego przejścia z jednej szkoły, do drugiej i wydarzenia z tym związane są niewątpliwie ważną częścią opowieści, jednak prawdziwą ozdobą książki są rozdziały, które dotyczą stadionu Wembley i meczów Arsenalu na nim. Hornby opowiada o swoich pobytach na Highbury (na mecze wyjazdowe praktycznie nie jeździł) wraz z przyjaciółmi, ojcem i w samotności.

Książka dla jednych może wydać się nudna, a dla drugich ciekawa, lecz niewątpliwie każdy fan Kanonierów powinien ją przeczytać. Osobiście czytałem tą książkę dwa razy i serdecznie ją polecam. Po przeczytaniu z pewnością będziecie zadowoleni, z powodu czasów, w których żyjemy. Otóż niegdyś Arsenal grał bardzo nudny i totalnie defensywny futbol, bardzo rzadko wygrywał jakieś trofea, puchary czy rozgrywki. Teraz ,,The Gunners” grają ofensywny i ładny futbol, a co chyba najważniejsze co roku zdobywają jakiś puchar. Oczywiście zawsze można chcieć więcej, choćby wygranej w Champions League, ale raczej nie marudźmy piłkarzy reprezentujących Arsenal, tylko kibicujmy im. Przecież Hornby mógł tylko marzyć o zdobyciu Pucharu Europy, a my żyjemy w czasach, gdzie szansa ta jest naprawdę realna.

Pozdrawiam i zapraszam do lektury!

źródło: www.arsenal.of.pl

mysle ze kazdy kibic Arsenalu powinien ją przeczytac, jestem w trakcie czytania, ale sadze ze jest wspaniała

ja też sądze że jest wspaniała mimo iż nie jestem kibicem Arsenalu, to po przeczytaniu tej książki zwruciłem baczniejszą uwagę na klub z północnego Londynu. W książce jest również opisana moja ulubiona liga, pojawiają się też smutne wątki jak tragedia na Heysel i Higlsborouh . GORĄCO POLECAM

-Baca- BRAWO !! ARSENAL ARSENAL ARSENAL.. !! Kocgam tez ten klub.. :D:D:D:D
Soga juz dostales.. :D
zbieram wlasnie kase na nowa koszulke .. meczowke na 2005/2006

Włoskie media przypominają sprawę transferu Roberta Piresa z londyńskiego Arsenalu. Jeżeli działacze z Highbury nie zdecydują się sprzedać Francuza tego lata, to już za rok piłkarz będzie mógł odejść za darmo. Faworytem do jego pozyskania jest zdecydowanie turyński gigant - podobno sprawa jego przejścia jest tylko kwestią czasu. W razie transferu byłby to kolejny "Kanonier" w kadrze Juve, po zatrudnieniu Patricka Vieiry. Wszystko zapewne wyjaśni się w najbliższych dniach.

W sumie Piresa, mógłby zostac, ale jak przejdzie to się nie zmartwię