Gosiencji nowe życie po 50/ (pierwsze koty za płoty str.61)

obliques

niemoc jest porażająca, zawsze na amerykańskich filmach o grubasach mnie to dobija , ten wyraz przerażenia twarzy, te łzy w oczach i smutek zapijany colą light do zestawu Mc Donald

Obli, szkoda słów. W miarę jak sama robię ze sobą porządek (czyt. nie mam dla siebie litości ), przestaję się litować nad niepełnosprawnymi żywieniowo.

brava

Jestem pełna podziwu dla Ciebie Gosiu - tyle pracy i jeszcze świetna samodyscyplina. Będę u Ciebie stałym gościem.

brava, taaa, samodyscyplina.. ale dzięki, że odniosłaś takie wrażenie I trzymam kciuki także za Ciebie.
Rano miał być trening. A co było?
"- Mamo, czy Ty pamiętasz, że dziś masz na zebranie do szkoły pojechać?
"- Gosia, pamiętasz, że miałaś rachunki do księgowości przygotować"
"- Pamiętasz, że miałaś psu karmę zamówić i leki na stare kości?"\
"- ...że projekty, że opinie, że diagnozy.
Obiad: miało być mięcho w rosole, wyszła pieczeń i spalony gar (nawet pies tego nie chce)- no bo się nie da pracować, wykonywać milion telefonów i gotować jednocześnie, a i jeszcze trening wcisnąć. Ja to wiem, ale codziennie próbuję wypełnić moją Mission Impossible. I chyba na tym polega moja samodyscyplina.

MISKA MOJA MISKA PRZED SPALENIEM WOŁOWINY:








Zmieniony przez - gosiencja w dniu 2014-01-16 21:25:41

Zmieniony przez - gosiencja w dniu 2014-01-16 21:32:14

niepełnosprawnymi żywieniowo. bomba

leah,

KOLEJNY ZWARIOWANY DZIEŃ...

Miski zaległe w pierwszej kolejności, treningi też były.
Zamiast hantli noszę dziś 35 kg psa - niestety, posypała się...:'-( A bardzo się z nią zżyłam przez 13 lat, wszystko ma swój kres...












Zmieniony przez - gosiencja w dniu 2014-01-21 16:56:16

gosiencja

Miski zaległe w pierwszej kolejności, treningi też były.
Zamiast hantli noszę dziś 35 kg psa - niestety, posypała się...:'-( A bardzo się z nią zżyłam przez 13 lat, wszystko ma swój kres...

Zmieniony przez - gosiencja w dniu 2014-01-21 16:56:16

Oj! Smutne to jest! Bardzo współczuję

Ojej, rozumiem Twój ból. Pies jest jak członek rodziny.
A co do samodyscypliny to wszystko widać po zdjęciach.

...u mnie pod psem... dosłownie, bo dziś chyba zapadnie decyzja o eutanazji. Miska uboga, nie mogę jeść. Nie wiem co przyniesie dzień, może emocjonalną parę wpuszczę w trening, jak już będzie po. :'-(

sciskam Cie mocno

Gosia, trzymam za Ciebie kciuki. Podziwiam Cię za determinację. I bardzo współczuję z psiakiem. Przeżywałam to samo niedawno, i wiem jak to boli.

Kasiu, dziękuję (jakoś Twój nick nie chce mi przez klawisze przejść). A Ty zakładaj dziennik i bierz się do roboty, szkoda każdego dnia.