SPAM - Stal, magnezja, kostka masła - żadna lejdi sie nie spasła &-)

Jak tak czasem myślę o moim odżywianiu w dzieciństwie i młodości, to myślę,że jednak miałam szczęście. W domu zawsze były dwudaniowe domowe obiady, warzywa z działki, a potem z własnego ogródka.Nabiał głównie od cioci ze wsi. Owszem, na śniadanie trafiał się czasem serek waniliowy czy parówka, ale podstawą było to, co wytwarzano w domu. Mięsko i dżem także. Przez lata sama robiłam majonez, bo byłam przyzwyczajona do domowego i żaden ze sklepu mi nie smakował. Smak zupy i sosu z torebki poznałam dopiero na studiach. Właściwie na bieżąco były w domu ciasteczka i ciasta domowe. Mama nie mogła zrozumiec dlaczego proszę o drobne na pączka gniota z cukierni czy drożdzówkę albo zwykłe suche herbatniki, skoro w domu mam wg niej to samo, tylko lepsze ! A ja wolałam jagodziankę ze sklepu niż domową ! Domowe smaki doceniłam dopiero po wielu latach i jestem naprawdę wdzięczna moim rodzicom za taki styl odżywiania, bo wg mnie procentuje to teraz.

To centrum handlowe koło cmentarza- mistrzostwo!

no rarytas dziecinstwa pajda goracego chcleba z maslem i cukrem :)

no jak tak wszyscy powracają do przeszłości to też źle nie było jak się zastanowić. Do końca podstawówki nie wyszłam do szkoły bez śniadania, zwykle była to owsianka lub kasza manna na mleku lub jakaś kanapka z wędliną. Mama też często robiła pieczenie do chleba i właściwie obiady 2 daniowe gdzie mięso musowo trzeba było zjeść. Dzemy i konfitury też były zawsze domowe i ciasta i ketchup.... Właściwie to w domu się nauczyłam jak piec ciasto i że na weekend to obowiązkowo musi być.

PUSHhard

eee tam... rodzice dziecku wpajać powinni, co mają zjeść.. od wielkiego dzwona ta drożdzówka, czy chipsy nie zaszkodzą.. ale, skoro rodzicom nie chce się dzieciom robić śniadań, a wciskają pieniążka, by sobie "coś kupił", to o czym będziemy rozmawiać...

tja. mam starszego brata (rok różnicy) i jeszcze młodszego o 9 lat. I właśnie matka nas inaczej wychowała. Misiek dostawał kasę na słodycze, w ogóle o wieeeele więcej słodyczy, chipsów etc. je, bo za naszych czasów po prostu rodziców nie było stać, a potem im się trochę polepszyło, jak my się usamodzielniliśmy. Oczywiście problem był o wiele bardziej skomplikowany z Michałem, ale pod względem jedzenia to u niego masakra była, jest i pewnie będzie. Niczego sobie nie potrafi odmówić, a do tego pochłania potworne ilości coca coli i chipsów. I tak już zostanie, taka prawda.

A my? Zero kieszonkowego, a jak dostaliśmy 5 zł "do wydania" to się o chipsach nie myślało, bo one są i zaraz nie ma, a tu trzeba z głową wydać :D Rany, ileśmy się nauczyli gospodarności właśnie przez chroniczny brak kasy u rodziców. Jakieś wojny w sklepie? W życiu! Rodziców nie stać i koniec, rozumieliśmy to od maleńkości. A nie było przecież aż tak źle, żeby nie mieli na czekoladę. Po prostu słodycze zawsze były zbędnym wydatkiem i kupowało się je z jakiejś konkretnej okazji raczej.

A u Was było tak, jak u niektórych, że w domu ZAWSZE były jakieś słodycze? I się je po prostu wyjmowało z barku, gdy tylko naszła ochota?

rarytas z wakacji u dziadków na wsi - pieczona papierówka na blacie kuchni węglowej

to w podstawowce z tego co pamietam sama sobie robilam sniadania bo rodzice juz w pracy byli, w sklepiku kupowalo sie drozdzowki z serem albo paczki bo tylko to bylo, owoce byly od dziadka albo wystane w kolejce suche pomarancze z kuby, czekolady czekoladopodobne od ruskich w paczce swiatecznej :)

Moja mama nie gotowała zbyt wiele, ale za to babcie obydwie były mistrzyniami w tym temacie. Bardzo żałuję, że już ich nie ma , bo teraz dopiero człowiek to docenia i wiele by się chciał nauczyć...

w podstawówce nie było sklepiku, to zbyt kapitalistyczne było

u mojej babci rarytac to paski ciasta z ktorego robilo sie makaron podsmazane na kuchni weglowej takie podplomyki :)