Ilość wyświetleń tematu: 36995
, a ja (powiedzmy 
) dla zabawy i żeby przeżyć.
Myślałam, że umrę na pierwszych 800 metrach. Potem płuca przestały palić, człapałam za jakąś dziewczyną i starałam się nie umrzeć
i po pierwszej fali umierania endorfinki wystrzeliły w kosmos 
Jestem z siebie dumna, bo zupełnie nic nie biegałam i się pod to nie przygotowałam i jest medal do kolekcji.
rion10
Moderator
Wierzyć to znaczy ufać, kiedy cudów brak.
Muscles not grow on trees!
Poniżej porównanie po 30 i po 34 urodzinach:
6 kółeczek po dobrym asfalcie, tylko kilka studzienek i jeden ostrzejszy zakręt. Asekuracyjnie moc zostawiłam na końcowe okrążenie.
Nawrotka pierwsza wolno, reszta jakoś już poszła. Fajnie było, jazda w grupie na rowerze daje taką samą nutkę rywalizacji i nie pozwala odpuścić
To był mój 3 "bieg" z pomiarem czasu w życiu (pierwszy to Parkrun w 2016 roku z czasem 00:39:29). 30 sekund przed startem schyliłam się dowiązać buta i od pasa cała się uwaliłam żelem energetycznym (sierota ). Biegłam z resztką żelu w ręku i cała klejąca się. Punkt z wodą był zaraz przy mecie, więc obmyć się miałam szansę na drugim okrążeniu. Choć tyle, żeby mi się ręce nie kleiły. Ogólnie to była walka o życie. O ile płuca dały radę i nie było efektu przepalenia, to nogi siadły - achillesy i łydy ciągnęły. Jakoś tak nogi mi się nie chciały podnosić nad ziemię, więc to na bieg nawet nie wyglądało. Starałam się nie zatrzymywać, jak już szłam, to żwawym tempem i jakoś logicznie to na interwały rozkładałam (nie więcej niż 200 m chodem i nie częściej niż po 1000 m). Sądzę, że gdyby nie te krótkie przerwy, ucięłabym do 30 minut.
rion10
Moderator
Wierzyć to znaczy ufać, kiedy cudów brak.
Muscles not grow on trees!
Nasz sklep
Mega promocja
Podobne tematy
Artykuły
PaniMaaj
