Klasyczna diagnostyka paciorkowcowego zapalenia gardła polega na:
określeniu OB i leukocytozy, oznaczenie poziomu
białka ostrej fazy oraz wykonaniu klasycznego posiewu z wymazu. Badanie serologiczne polegające na określeniu poziomu ASO jest mało przydatne w diagnostyce paciorkowcowego zapalenia gardła, bowiem wartość diagnostyczną ma wykazanie 4-krotnego wzrostu poziomu tych przeciwciał w ciągu 2-4 tygodni, a pamiętać trzeba, że wczesne podanie antybiotyku może przerwać syntezę swoistych przeciwciał.
Standardowym badaniem jest posiew wymazu pobranego z tylnej ściany gardła i powierzchni migdałków na odpowiednie podłoża bakteriologiczne. Podstawowym podłożem do hodowli paciorkowców ropnych jest agar krwawy umożliwiający określenie typu hemolizy (patrz tabela), której występowanie warunkuje streptolizyna O. Najprostszym testem pozwalającym zróżnicować paciorkowce grupy A od innych grup serologicznych jest wrażliwość na bacytracynę. Około 95% szczepów paciorkowca ropnego jest wrażliwych na bacytracynę, podczas gdy 99% opornych na bacytracynę β-hemolizujących paciorkowców należy do innych grup. Warto pamiętać, że tylko paciorkowce grupy A są odpowiedzialne za późne powikłania typu gorączki reumatycznej. Czułość hodowli wynosi 90%, co wskazuje, że ujemny wynik całkowicie nie wyklucza możliwości anginy paciorkowcowej.
Głównym ograniczeniem hodowli jest fakt, że nie różnicuje zakażenia aktywnego od nosicielstwa u chorego z równoczesnym zakażeniem wirusowym. Zwykle hodowla od chorych z zapaleniem gardła wykazuje bardzo obfity wzrost paciorkowca. Dalsze postępowanie polega na określeniu przynależności grupowej wyodrębnionego szczepu paciorkowca najczęściej przy zastosowaniu testów lateksowych. Nie ma potrzeby oznaczania wrażliwości na penicylinę paciorkowców grupy A, bowiem do dzisiaj wszystkie szczepy są wrażliwe na ten antybiotyk.
Jeśli u chorego nie można stosować penicyliny lub innych antybiotyków