JAK SIĘ BIJĄ INNI
napisał artykuł Ireneusz Chloupek - mój dobry znajomy.
Poziom zajęć i liczba poświęcanych na nie godzin oraz dobór technik są w poszczególnych siłach zbrojnych bardzo zróżnicowane. Mimo istnienia formalnych instrukcji, treningi rzadko mają ujednolicony charakter we wszystkich jednostkach. Pisząc o systemach wojskowej walki wręcz na świecie, siłą rzeczy trzeba uciec się do pewnych uogólnień albo pokazać tylko wyrywkowe przykłady.
Za pioniera w dziedzinie bojowych systemów walki wręcz uważa się Williama E. Fairbairna, brytyjskiego oficera Royal Marines, a następnie municypalnej policji Szanghaju, na początku ubiegłego wieku jednego z najniebezpieczniejszych miast świata. Wraz z inspektorem E.A. Sykesem Fairbairn przeanalizował okoliczności setek aresztowań i potyczek policjantów z przestępcami. Na podstawie wyciągniętych wniosków oraz osobistych doświadczeń z ponad 600 akcji policyjnych opracował ok. 1920 r. system walki dla policji, bazujący na wybranych technikach ju-jitsu, judo Kodokan, chińskiego boksu, jak wówczas nazywano wu-shu i taktyce walki ulicznej. Oprócz tego był jednym z autorów nowoczesnego treningu w szybkim strzelaniu bojowym oraz organizatorem pierwszej policyjnej jednostki specjalnej typu interwencyjnego.
Po wybuchu II wojny światowej Fairbairn i Sykes wrócili do Wielkiej Brytanii, by nauczać walki wręcz i specjalnych technik strzeleckich najpierw tajne oddziały Home Guard przygotowane do walki partyzanckiej w razie okupacji niemieckiej, a następnie komandosów i agentów Special Operations Executive. W tym czasie zmodyfikowali policyjny system nazwany Defendu, dostosowując go do potrzeb wojska i służb specjalnych. Fairbairn został wkrótce poproszony także o szkolenie komandosów i agentów amerykańskiego odpowiednika SOE - Office of Strategic Service, a jego system przyjęli także komandosi amerykańsko-kanadyjskiego oddziału specjalnego 1. SSF "Devils Brigade".
Po wojnie techniki Defendu były podstawą wielu nowszych programów walki wręcz, wprowadzanych w różnych formacjach w USA, Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Niektóre rozwiązania można spotkać także w innych systemach bojowych, m.in. izraelskiej Krav Madze.
Bojowy system walki wręcz powstał także w latach 20. w Związku Radzieckim. Początkowo tajny, przeznaczony tylko dla służb specjalnych, otrzymał nazwę sambo (samozaszczita biez orużia, czyli samoobrona bez broni). Jako głównego jego twórcę podaje się najczęściej judokę Wasyla Oszczepkowa, ale istotny wkład wniósł tu także Wiktor Spiridonow reprezentujący ju-jitsu. Sambo powstało więc jako zbiór technik z judo, ju-jitsu, narodowych zapasów ludów zamieszkujących ZSRR, uderzeń z boksu angielskiego oraz kopnięć z francuskiego savate. Wbrew nazwie obejmowało także techniki walki z bronią.
W 1972 r. w armii ZSRR wprowadzono szeroko tzw. rukopasznyj boj (walka wręcz) - system oparty na prostych technikach wybranych z bojowego sambo, później wzbogacony o elementy karate. Zawiera on charakterystyczne imitowanie uderzeń w celu zmylenia przeciwnika. Od 1980 r. rozgrywane są zawody wojskowe i milicyjne w rukopasznym boju.
Obecnie większość systemów wojskowej walki wręcz teoretycznie opiera się na najłatwiejszych do opanowania, najskuteczniejszych i najmniej ryzykownych dla wykonującego agresywnych technikach, jednak prawidłowość ich doboru i skuteczność to rzeczy względne. W wielu państwach wojskowa walka wręcz to po prostu wyselekcjonowane i połączone z użyciem etatowej broni techniki z jednej sztuki walki: ju-jitsu, wu-shu, wing-tsun, vietvodao...
Typowym przykładem jest północnokoreański kyok-sul (gjogsul) wprowadzony w latach 50. do szkolenia tamtejszej armii. Instruktorzy z Korei Północnej propagowali go również w latach 80. w jednostkach specjalnych WP i armii byłej NRD.
Parszywe sztuczki
O krok dalej posunęli się twórcy takich programów jak niemieckie Musado MCS (Military Combat System), przygotowane przez Herberta Grudzenskiego na podstawie techniki koreańskiego hwarangdo. Składa się on z czterech bloków: pierwszy to walka bez broni, (głównie
chwyty obezwładniające i uwalniające, dźwignie, uderzenia i kopnięcia oraz rzuty); drugi obejmuje podstawowe metody walki pałką lub podobnym narzędziem i obrony przed nim; trzeci to obrona przed atakiem nożem; czwarty: walka na noże, likwidacja wartowników oraz tzw. parszywe sztuczki zaczerpnięte z repertuaru koreańskich ninja (sulsa) umożliwiające błyskawiczne i skuteczne unieszkodliwienie przeciwnika. Musado nauczane jest od lat 80. w wielu jednostkach Bundeswehry, a od 90. stanowi oficjalny system w armii czeskiej.
Bardziej wszechstronne wydają się systemy opracowane specjalnie dla armii na podstawie więcej niż jednej sztuki walki. W Japonii wprowadzono w wojsku system Toshu-Kakuto opracowany przez mjr. Chiba Sanshu w 1954 r. jako połączenie najskuteczniejszych technik ju-jitsu z prostymi uderzeniami i kopnięciami wybranymi z karate. Nauczana w armii chińskiej od lat 60. Qinna Gedou (wojskowe sanshou) to z kolei najlepiej sprawdzające się, bardzo dynamiczne elementy z różnych szkół kung-fu, przygotowujące zarówno do walki uderzeniami, kopnięciami i blokami, jak i za pomocą rzutów, dźwigni, technik zapaśniczych w "parterze" oraz broni.
Prawdziwą mieszanką technik z różnych sztuk i stylów walki posługują się południowokoreańskie jednostki specjalne. W całej tamtejszej armii trenowana jest wojskowa odmiana taekwondo, ale komandosi słusznie uznali, że żaden pojedynczy styl nie jest w pełni wszechstronny i lepszy od innych, za to ma mocne strony w określonych sytuacjach. Dlatego uczą się walki tu kong moo sul, która stanowi zbiór technik z wielu sztuk i sportów, dobranych według klucza mającego zapewnić efektywność w każdych warunkach. Tym kluczem jest zrozumienie, że zwycięstwo zależy od użycia technik właściwych dla dystansu starcia: od wymagających posługiwania się bronią, przez dystans kopnięć, uderzeń rękami, bliskich uderzeń głową, łokciami i kolanami, po walkę w parterze.
A jednak Bruce Lee
W armiach Europy i Ameryki Północnej walce wręcz nie poświęca się tyle czasu co na Dalekim Wschodzie. Ale to właśnie w USA powstał na potrzeby sił specjalnych jeden z najnowocześniejszych systemów mogący służyć za wzór wojskowego combatu. W większości jednostek amerykańskich obowiązuje prosty, logiczny i skuteczny zbiór technik Combatives ujęty w instrukcji polowej FM 21-150 oraz w nowszej wersji FM 3-25.150 z rozbudowaną częścią walki w parterze pod wpływem sukcesów Brazylijskiego ju-jitsu (choć nie zalecanej jako metoda walki realnej, lecz rozwijania kondycji, budowania ducha bojowego). Siły specjalne miały jednak większe wymagania.W latach 80. i 90. jednostki morskich komandosów Navy SEAL ze wschodniego wybrzeża opierały swój trening na wszechstronnym i elastycznym stylu Bruca Lee jeet kuna do. W tym czasie dowództwo morskich sił specjalnych wykupiło prawa do autorskiego programu Jerry’ego Petersena SCARS (Special Combat Aggressive Reactionary System) - nowoczesnego systemu ofensywnej walki wręcz przygotowanego głównie na bazie technik z san soo kung fu. SCARS okazał się prosty i niezwykle skuteczny, ale wybujałe ego i mała elastyczność jego twórcy sprawiła, że z czasem SEALs go porzucili. Były żołnierz tej formacji Lew Hicks przedstawił następnie zbliżony do SCARS system SAFTA, ale nie został oficjalnie wprowadzony. Walka wręcz została ostatecznie umieszczona w bloku szkolenia SEALs w walce z bliska CQB, pod nazwą Combat Fighting Course. Wybrano nań w 1996 r. system Duane’a Dietera: Close Quarters Defense (CQD), uznany za doskonale wkomponowany w działania bojowe z bronią. Dieter, były członek policyjnych grup specjalnych SWAT i podobnej grupy działającej w strukturze agencji antynarkotykowej DEA, miał za sobą dziesiątki "gorących" akcji z bronią w ręku przeciwko groźnym przestępcom, podczas których dochodziło do bezpośredniej konfrontacji. Takich, w których nie można było strzelać a należało błyskawicznie przejąć kontrolę nad przeciwnikiem bez zabijania. Techniki walki połączył z odpowiednimi postawami strzeleckimi, sposobem poruszania się, kontrolowaniem otoczenia, obezwładnianiem, pilnowaniem i prowadzeniem jeńca oraz podnoszeniem sprawności fizycznej pod kątem operacyjnym. Obecnie komandosi poznają CQD podczas tygodniowego szkolenia indywidualnego na kursie kwalifikacyjnym i następnie podczas szkolenia w składzie plutonu.
jakryc
ZASŁUŻONY
lewro
Anonim
Kicius
