Chelsea Londyn

Wrzucajcie tutaj wszystko o "The Blues ".

Zmieniony przez - KafarXXL w dniu 2006-02-11 19:14:01

Mecz całkiem ciekawy, wszystko dzięki wydarzeniom z drugiej połowy. Ramires że dotrwał do końca na boisku, to jakieś nieporozumienie, ciągłe straty i dyskusje z arbitrem na temat żółtych kartek dla rywali. Swoją drogą, sędzia w kilku sytuacjach mógł pokazać kartonik zarówno graczom The Blues, jak i graczom z Portugalii.

Szkoda że nie weszła bomba Lampsa, ale główka Ivanovicia też niczego sobie, bramkarz był bez szans. No i Benitez zadowolony pewnie, odejdzie z klubu mając sukces na koncie...byle nie do Madrytu.

Zmieniony przez - Pippo w dniu 2013-05-16 00:15:45

Oj dziś chelsea w meczu z Boro sie nie popisala po golach : Rochemback'a Downing'a i Yakubu przegrala 3-0 . Nie sądze ze to jest spadek formy . Middlesbrough gra dobrze z dobrymi rywalami np. z czerwonymi diablami 4-1

ja moge dodac od siebie tyle, ze nie lubie Chelsea

Poczynając od historii: Historia popularnych „The Blues”, rozpoczyna się w roku 1905, kiedy to dwaj przedsiębiorcy Ges Mars oraz Frederick Parker postanowili stworzyć klub, z siedzibą na Stamford Brigde.

Pierwszy, oficjalny sezon Chelsea rozpoczęła rok później, kiedy to walcząc w League Two zajęli trzecie miejsce. Dla, tak jeszcze raczkującego klubu było to ogromne osiągnięcie, w którym duży udział miał ówczesny szkoleniowiec - John Robertson.

Po tak wyśmienitym starcie zawodnicy i działacze chcieli jeszcze dalej zajść. Udało im się to szybko, bo już w sezonie 1907/08 awansowali na zaplecze Premiership. David Calderhead jako nowy manager zespołu miał zapewnić kolejne sukcesy. Funkcję trenera pełnił aż 26 lat. W tym czasie klub przeżywał sukcesy i kompromitacje. Niewątpliwą radością kibiców „Nebieskich” był awans do finału Pucharu Anglii, który został wywalczony w sezonie 1914/15. Był to pierwszy, i jak się później okazało nie ostatni, tego typu sukces zespołu z Londynu.

Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się miedzy League Two, a League One. Były to lata niepokoju głównie z powodu I Wojny Światowej, a także dlatego że The Blues spisywali się fatalnie.

Nowy herb – nowa jakość

Po tym czasie rozpoczął się prawdziwy rozkwity drużyny, której obecnie właścicielem jest Roman Abramowicz. Przez kolejne trzydzieści dwa lata Chelsea znajdowała się w League One. W tym okresie pojawiły się kolejne sukcesy, jakimi nie wątpliwie było zdobycie Mistrzostwa Ligi (1955 rok) , a także Tarczy Dobroczynności (również rok 1955). Był to ogromny prezent dla działaczy, zważywszy, że trofea zostały „otrzymane” w 50-lecie istnienia klubu.

Do tego sukcesu w znaczy sposób przyczynił się Ted Drake – ówczesny manager zespołu. Po jego przyjściu zespół ze Stamford Brigde zmienił także oficjalny herb, który miał się bardziej kojarzyć z przydomkiem zespołu. Był to rok 1960.

Cudowne lata 1965-1986

Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze, a także w krajowych pucharach. Ciągle jednak brakowało tego upragnionego awansu do najwyższej klasy rozgrywek – Premiership. „Niepowodzenia” osłodziły jednakże zdobyte tytuły, takie jak: Puchar Ligi ( rok 1965), Finał FA Cup (1967), FA Cup (1970) oraz finał Pucharu Ligi z roku 1972.
Oddzielny sukces stanowiło także wywalczenie Pucharu Zdobywców Pucharów w roku 1971, kiedy to Chelsea pokonała w finale Real Madryt. Ówczesnym trenerem był Dave Sexton.
Także w tym okresie powstały statystyki, dzięki którym można było wybrać Najlepszego zawodnika roku Chelsea Londyn. Tak zwanym pierwszym „Player of the Year” został Peter Bonetti, jeden z najlepszych bramkarzy występujących w drużynie. Popularny „Kot” zapisał piękna kartę w historii, rozgrywając 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Zawdzięczał to głównie niesamowitej zwinności, od której powstał przydomek „The Cat”.

Zatracenie impetu

Po tych blisko 20 latach świetności przyszedł czas spokoju, budowania drużyny oraz stagnacji. Do roku 1993 klub ten grał dalej ładnie, jednakże bez jakiegokolwiek pomysłu, a tym bardziej sukcesu. Efektem tego był spadek do League Two ( rok 1989) oraz miejsce w lidze nie wyższe niż piąte. Kibice jednakże wiedzieli, że ich ukochany zespół ponownie się rozkręca i musi jedynie wejść w właściwy rytm. Długo czekać nie musieli…

Z piekła do nieba

Premiership. Na tą chwile kibice Chelsea czekali prawie 90 lat. W roku 1993 na Stamford Bridge zagościły najlepsze drużyny oraz możliwość zdobycia mistrza kraju. W The Blues zaczęli grać jedni z najlepszych piłkarzy na świecie, tacy jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, Mark Hughes czy Dennis Wise. Drużyna grała bardzo dobrze i w roku 1999 była blisko zdobycia Mistrzostwa Ligi. Ostatecznie zajęli trzecie miejsce, po zaciętej rywalizacji w samej końcówce sezonu.
Z dalszym rozkwitem zespołu do klubu „przyszły” następne sukcesy. Kolejny finał FA Cup (1994 rok), później FA Cup (1997) oraz magiczny rok 1998. Chelsea zdobyła wtedy Puchar Zdobywców Pucharów, Super Puchar Europy oraz Puchar Ligi – kibice byli w siódmym niebie. Jeżeli do tego dodać także czwarte miejsce w lidze – było praktycznie idealnie.

Nowe tysiąclecie napawało optymizmem zarówno fanów, jak i trenera, zawodników, działaczy. Chelsea nie spuściła z tonu, grając dalej pierwsze skrzypce w lidze. Kolejny puchar FA Cup (2000 rok), „wywalczona” Tarcza Dobroczynności (2000) oraz całkiem niezłe, piąte miejsce w lidze.

„Czerwony Roman” i jego Chelsea

Po przyjściu rosyjskiego oligarchy Chelsea przeżywa prawdziwy rozkwit. Setki milionów euro wydawane na piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżowa niedługo przyniosą oczekiwane efekty. Zawodnicy z najwyższe półki, tacy jak Lampard, Duff, Drogba, Terry czy Cech skazani są na sukces. Mając także taką postać jak obecny trener - Jose Mourinho – nie sposób przegrywać. Idealnym prezentem na 100-lecie istnienia Chelsea Londyn okazało się Mistrzostwo Anglii oraz półfinał Ligi Mistrzów. Wymarzona chwila – wymarzone trofeum. Miejmy nadzieje, że historia, w tym wypadku nie lubi się powtarzać, ponieważ na kolejny taki sukces trzeba by było czekać aż pół wieku…

Autor tekstu: Liso




Statystyki

Najwyższa wygrana: 13-0 v Jeunesse Hautcharage, 29 Września 1971
Najwyższa porażka: 1-8 v Wolves, 26 Września 1953

Trofeum Rok
Mistrzostwo Anglii 1955, 2005
Puchar Zdobywców Pucharów 1971, 1998
Super Puchar Europy 1998
FA Cup 1970, 1997, 2000
Finał FA Cup 1915, 1967, 1994, 2002
Puchar Ligi 1965, 1998, 2005
Finał Pucharu Ligi 1972
Tarcza Dobroczynności 1955, 2000, 2005


Menadżer Lata pracy
John Robertson 1905 do 1906
David Calderhead 1907 do 1933
T Leslie Knighton 1933 do 1939
William Birrell 1939 do 1952
Ted Drake 1952 do 1961
Tommy Docherty 1962 do 1967
Dave Sexton 1967 do 1974
Ron Suart 1974 do 1975
Eddie McCreadie 1975 do 1977
Ken Shellito 1977 do 1978
Danny Blanchflower 1978 do 1979
Geoff Hurst 1979 do 1981
John Neal 1981 do 1985
John Hollins 1985 do 1988
Bobby Campbell 1988 do 1992
Ian Porterfield 1993 do 1993
David Webb 1993 do 1993
Glenn Hoddle 1993 do 1996
Ruud Gullit 1996 do 1998
Gianluca Vialli 1998 do 2000
Claudio Ranieri 2000 do 2004
Jose Mourinho 2004 do ?

Informacje o stadionie
Nazwa Stamford Bridge
Inauguracja 28 kwietnia 1877
Pojemność 42,522
Adres Fulham Road, London, SW6 1HS
Wymiary boiska 113yd x 74yd


Oficjalne otwarcie Stamford Bridge nastąpiło 28 kwietnia 1877 roku. Stadion zaprojektował Archibald Leitch, a w jego zamierzeniach miał on pomieścić 100 tysięcy, co miało go stawiać w na drugim miejscu w kraju (a może nawet na świecie) po obiekcie Crystal Palace. Obecny stadion Chelsea była wtedy wyłącznie areną potyczek lekkoatletycznych, pierwsze spotkania piłkarskie zaczęto rozgrywać tutaj dopiero 28 lat po otwarciu. Przeznaczenie obiektu na użytek czysto piłkarski wiąże się z powstaniem klubu Chelsea.

Otóż przedsiębiorca budowlany Ges Mears, właściciel obiektu, pragnął pozbyć się stadionu. Złożył ofertę sprzedaży dla Fulham, jednak władze tego klubu nie skorzystały z oferty. Od pomysłu sprzedaży ostatecznie odwiódł Mearsa Frederick Parker, znany finansista, który poradził założenie nowego klubu z siedzibą właśnie na Stamford Bridge. Od tamtego roku - 1905 - datuje się powstanie londyńskiej Chelsea.

Nazwa

Na starych, XVIII-wiecznych mapach Londynu można było zobaczyć w okolicach dzielnicy Chelsea małą zatoczkę "Stanford". Jak wskazywały mapy kartograficzne, leżała ona tam, gdzie obecnie jest jedna z trybun obiektu - East Stand. Jadąc w stronę stadionu ulicą Fulham Road trzeba było przejechać po moście nazywanym potocznie "Little Chelsea Bridge", który wznosił się ponad małym potokiem wpływającym do zatoczki "Stanford". Ze zlepku słów powstawały nazwy "Stanford Bridge", "Stanbridge", aż ostatecznie przyjęto "Stamford Bridge" jako obecną nazwę stadionu Chelsea.

Przebudowy

Do roku 1930 roku nie dokonywano żadnych remontów na stadionie. Zamierzeń twórców, co do pojemności obiektu nie udało się spełnić, choć 78 tysięcy kibiców na meczu przeciw Swindon w 1911 roku to wynik bardzo dobry. Jednak coraz większe zainteresowanie kibiców meczami "The Blues" wymusiło rozbudowę kolejnych trybun. Zmiany zaczęły się od trybuny "Shed End", na którą uczęszczali najwierniejsi fani klubu i gdzie atmosfera podczas meczu nie schodziła poniżej stałego, wysokiego poziomu.

Włodarze klubu zadecydowali o zadaszeniu tej trybuny. W 1939 zaczęto budowę "North Stand". W trakcie sezonu 64/65 zadecydowano o zamontowaniu ławek, które miały stanowić 75% ogółu miejsc. Przekreśliło to szanse na poprawienie rekordu frekwencji ustanowionego 12 paĄdziernika 1935 roku, kiedy na ligową potyczkę z Arsenalem przyszło prawie 83 tysiące kibiców. Prace nad miejscami siedzącymi połączono z rozbudowaniem kolejnych trybun, co w sumie kosztowało około 30 milionów funtów. Po sukcesach w europejskich pucharach (m.in. Puchar Zdobywców Pucharów 1971) zaczęto solidną przebudowę "East Stand". Kiedy prace zakończono, mecze Chelsea mogło oglądać 50 tysięcy kibiców. "Wschodnia" była wtedy największą trybuną w Anglii, ale zarazem gwoĄdziem do trumny dla ówczesnych właścicieli klubu. Rodzina Mears przy remoncie tej trybuny "przejechała" się po kosztach i, aby ją dokończyć, musiała sprzedać czołowych piłkarzy. W jednej chwili z potentata ligi Chelsea stała się bankrutem. Istniała wielka obawa, że właściciele będą zmuszeni sprzedać grunty pod stadionem, a Chelsea swoje mecze będzie musiała rozgrywać na obiektach Fulham lub Queen Park Rangers. I pojawił się zbawca. Był nim Ken Bates. Był bogaty, zarobił dużo na handlu, a handlował na całej Ziemi. Chelsea nie była pierwszym klubem, w który włożył swoje pieniądze. Przedtem finansował Wigan i Oldham Athletic. Jednak dopiero w Chelsea zatrzymał się na dłużej. W 1982 roku kupił klub od rodziny Mears (Chelsea należała do nich przez 77 lat) za symbolicznego 1 funta (słownie: JEDEN FUNT). Klub był tak zadłużony, że więcej nie wypadało żądać. Od tamtej pory rozpoczęła się era w Chelsea nazwana już teraz jako...

Epoka Batesa

Nowy prezes doprowadził do całkowitej przebudowy stadionu. Prace trwały 7 lat i spowodowały całkowitą zmianę wyglądu obiektu. Wyburzono trybuny północną i południową, a pozostałe (poza "East Stand") w wielkim stopniu przebudowano. Główna w tym "zasługa" nowych przepisów, które miały zwiększyć bezpieczeństwo oraz poprawić opinię o stadionach w Anglii, nadszarpniętą wydarzeniami z pamiętnego meczu Nottingham - Liverpool. Nową trybunę północną oddano do użytku w trakcie sezonu 94/95 i nazwano im. Matthew Hardinga, tragicznie zmarłego dyrektora Chelsea. Rok 1997 przyniósł koniec prac na "Shed End", nazywanej też "Umbro Stand", za którą mieści się cały kompleks hotelowo-usługowy Chelsea Village. Ostatnią ukończoną trybuną jest "West Stand", pełniąca rolę trybuny głównej. Jedyna trybuna, która pozostała w niezmienionym stanie, to trzypiętrowa "East Stand", z pod której na murawę wybiegają piłkarze.

Podsumowanie

Stamford Bridge to jeden z najlepszych, najciekawszych i najnowocześniejszych stadionów na Wyspach. W jego skład wchodzą: dwupiętrowa trybuna północna im. Matthew Hardinga; również dwupiętrowa trybuna północna - "Shed End"; trzypoziomowa "East Stand" oraz najnowocześniejsza i największa "West Stand".

Stadion może pomieścić 42.449 widzów. Obiekt Stamford Bridge wchodzi w skład wielkiego multipleksu Chelsea Village, który zawiera ponadto 2 czterogwiazdkowe hotele, 5 restauracji, sale bankietowe i konferencyjne, nocne kluby, podziemny parking czy różnego typu pomieszczenia rekreacyjne i odnowy biologicznej. Na mecze Chelsea przychodzi średnio 39 tysięcy widzów, a o standardzie stadionu z Fulham Road niech świadczy fakt, że znalazł się w gronie niedoszłych aren Mistrzostw Świata 2006 w Anglii...

Autor: Robert Błaszczak (Robbie)
Data: 31.01.2002.
http://www.stadiony.igol.pl 


5 najwyższych frekwencji na Stamford Bridge
Frekwencja Przeciwnik Data Rozgrywki
82,905 Arsenal 12.10.35 Mecz ligowy
77,952 Swindon Town 13.04.11 4 runda FA Cup
77,696 Blackpool 16.10.48 Mecz ligowy
76,000 Tottenham Hotspur ??.10.20 Mecz ligowy
75,952 Arsenal 09.10.37 Mecz ligowy


na www.camvista.com można zobaczyć co w tej chwili dzieje się na stadionie Chelsea

mógłby tu ktoś jeszcze powrzucać jakieś fotki

Krzysiu jak zaczoles to i skoncz :-]

może coś później wrzuce.

Krzysiek, wyręczyłeś mnie, SOG.

może coś później wrzuce.

jesli zalozyles temat mogłbys go prowadzic bo tak to troce to sensu nie ma

i edytuj Kafar

Chelsea 3-0 w plecu z Boro co mnie cieszy, tylko ze Kanonierzy nie staraja sie zabardzo zniwelowac straty do Nich, poniewaz zremisowali