Kulturystyka: zdrowie czy patologia?

W sumie, to artykuł potwierdza intuicję kobiet, co do mężczyzn, którzy nadmiernie dbają o wygląd - że coś z nimi może być 'nie tak'... Albo kompleksy albo narcystyczna osobowość albo utajnione skłonności homo...
Dla kobiety szukającej czegoś więcej od przelotnej relacji, na pewno wygląd kulturysty na sterydach jest potencjalną czerwoną flagą.

M-ka a co my mamy powiedzieć o kobietach, które kpią w żywe oczy i robią wszystko, by nas oszukać? Push-upy, makijaż, operacje plastyczne, stroje
"zrobione" policzki, wargi, piersi, pośladki i co tam jeszcze by się dało. Wielka akcja maskująca i dywersyjna, mówiąc po wojskowemu specjalna akcja, maskirowka.

No tak. A to dopiero początek pułapek, bo prawdziwe zaczynają się w sferze psychicznej i finansowej (jeśli ktoś ma jakieś 'zasoby' warte podboju).
Bardzo dobre porównanie; to wszystko w ogóle przypomina stosunki dyplomatyczne między dwoma krajami, gdzie od początku musi być jakiś zdrowy układ i równowaga sił i trzeba mimo pokoju cały czas pilnować własnych granic, żeby z biegiem czasu nie zostać podbitym przez dotychczasowego sojusznika.

M-ka - sam cwicze juz ponad 15 lat i siegam dalej niz po suple i to sie zaczelo od kompleksow, ktore mam dalej i bede miec zawsze :-) naryzem to nie ja i to samo moge chyba o sobie powiedziec, ze nie jestem homo, poprostu jak wielu, ktorzy siegaja po sok, mam swoj rozum i raczej dbam przez to o swoje zdrowie, duzo bardziej niz przecietny kowalski i tez nie wygadam jak takowy %-)

i jak piszesz, malemu % kobiet, podobaja sie napakowanie goscie, nie mowie tutaj o muskulach jak te chlopaki w rurkach z meskiej, to jest takie kilku sekundowe wow i tyle i czemu tu sie dziwic? raczej zadna normalna kobieta, nie chciala by sie zwiazac z kims takim hehe a jak Knife napisal, plec przeciwna robi to samo i dla nich to jest duzo latwiejsze i nie potrzebujesz kilku lat i przelewania potu, zeby isc pod skalpel albo nalozyc tapete i namalowac brwi :D

Nie jestem pewna, @lordknaga, czy dobrze zrozumiałam wydźwięk Twojej wypowiedzi...
Piszesz, że pomimo kompleksów i sposobu, w jaki próbujesz sobie poprawić samopoczucie (siłownia itd.), w sumie czujesz że wyglądasz dzięki temu lepiej i jesteś zdrowszy, niż wielu przeciętnych mężczyzn, którzy co prawda nie mają kompleksów na tle wyglądu, ale też i nie mają motywacji, żeby zadbać o dietę, wygląd, sprawność...
Czyli w sumie DZIĘKI tym kompleksom zaszedłeś dalej, niż wielu innych ludzi.
Z tym się jak najbardziej zgadzam, że kompleksy mogą stanowić motywację do zmian i dzięki nim odkrywamy jakiś swój wewnętrzny potencjał czy działania, które sprawiają nam przyjemność i dają satysfakcję, niwelując dyskomfort związany z rzeczami, które nam się w sobie nie podobają, a są trudne bądź niemożliwe do zmiany.
I nawet niezależnie od tego czy ludziom z zewnątrz podoba się Twój "siłowniany" wygląd czy też nie, jeżeli ty sam jesteś z niego zadowolony, to przyczynia się to do większej samoakceptacji i lepszego samopoczucia we własnym ciele. Tak?...

Jeśli więc fakt posiadania jakichś (twoim zdaniem) niedoskonałości wyglądu czy charakteru i ich wpływ na twoje samopoczucie, jest w jakiś sposób niwelowany przez to, co robisz ze swoim ciałem, to najprawdopodobniej odbije się to także w pozytywny sposób na twojej relacji/relacjach z kobietami, bo jakby przekuwasz negatywną energię swoich kompleksów na paliwo do wyjścia poza nie i czegoś dla ciebie pozytywnego.
I pokazujesz w ten sposób, że kompleksy nie muszą być czymś negatywnym.
Tak, to jest przykład pokazujący, że kompleksy same w sobie jeszcze nic nie znaczą, a raczej to , co z nimi w życiu ROBIMY.

Pisząc o kompleksach jako "czerwonej fladze", miałam na myśli sytuację, kiedy ktoś posiada te kompleksy, ale nie potrafi się z nimi uporać i wywierają one negatywne skutki na jego funkcjonowaniu w relacjach (to dotyczy różnego typu relacji z ludźmi, ale szczególnie niszczące bywa w bliskich relacjach, damsko-męskich).
Takie osoby (co wiem z doświadczenia), często latami żyją w toksycznych emocjach, wiecznie porównują się z innymi, są zazdrosne itp.
I teraz kobieta, która szuka trwałej relacji, a widzi mężczyznę bardzo skoncentrowanego na swoim wyglądzie (siłownia itd.) w swoim własnym interesie powinna sprawdzić, z czego to wynika, bo jeśli on to robi z powodu kompleksów, nad którymi nie panuje, to grozi jej, że ten fajnie nawet wyglądający człowiek , okaże się bardzo trudnym partnerem w relacji.
Będzie np. chorobliwie zazdrosny i kontrolujący (bo ma niskie poczucie własnej wartości i cały czas czuje zagrożenie ze strony innych mężczyzn) albo będzie bardzo krytyczny i mało tolerancyjny wobec niej samej (bo ktoś, kto nie akceptuje sam siebie i swoich słabości, nie potrafi wybaczać ich także innym ludziom)...
W razie zerwania tacy faceci bywają wręcz niebezpieczni, bo zachowanie kobiety postrzegają przez pryzmat swojego urażonego, nadwrażliwego ego i np. próbują się zemścić...
Nie jest to w każdym razie mój prywatny wymysł, tylko psychologowie wymieniają cały szereg możliwych negatywnych skutków ubocznych dla związku, jeśli osoba, z którą się zwiążemy, ma "niezaleczone" kompleksy.
Wystarczy wygooglać "niskie poczucie własnej wartości a związek".

Co do tematu zwiększania własnej atrakcyjności fizycznej dla potrzeb podobania się płci przeciwnej, to nie uważam, aby kobiety były na jakiejś dużo łatwiejszej pozycji, bo używają takich narzędzi jak makijaż...
Tu by panowie musieli przeżyć chwilę w ciele średnio atrakcyjnej kobiety i poczuć to, co ona czuje, kiedy jest notorycznie niedostrzegana/odrzucana przez przedstawicieli męskiej płci, ze względu na gorszy wygląd od innych kobiet, gdzie nawet nikt nie daje jej szansy wykazać się pod innymi względami, bo mężczyźni są wzrokowcami i jeśli ktoś im się wizualnie nie podoba, to na tym etapie się po prostu kończy...
Makijaż nie jest aż tak skuteczny, aby z mało atrakcyjnej kobiety zrobić gwiazdę, a operacje plastyczne są drogie i
tak naprawdę tylko margines kobiet z nich korzysta.
Dużo kobiet też zwyczajnie nie lubi tej całej maskarady, malowania się, wysokich obcasów, spódniczek itp. i wcale nie powiedziane, że jest to dla nich "łatwe" czy "miłe" (wolałby np. poćwiczyć na siłowni), ale odrzucając to, z automatu zmniejszają swoje szanse i wchodzą do strefy "przezroczystości" wobec mężczyzn, bo to oni tak naprawdę mają bardzo wysokie standardy wizualne (!)... One tylko starają się im sprostać.

Z drugiej strony, kobiety są dużo bardziej tolerancyjne wobec wyglądu mężczyzn i w sumie mężczyźni wcale nie muszą przelewać litrów potu na siłowni, aby się podobać... Wystarczy dużo mniej, niż wygląd kulturysty na sterydach...
Robią to więc chyba bardziej sami dla siebie?...

M-ka - bys musiala przyjsc do mnie na silownie i zobaczyc, jak te srednio-atrakcyjne dziewczyny cwicza dzisiaj, nie daleko im ubiora do strip-klubu a zeby przyjsc na silownie, cwiczyc w miare ciezko i sie wypocic - noszac do tego pelny makijaz do doklejanymi brwiami?? :-D i to nie sa pojedyncze przypadki, pojedyncze to te dziewczyny, ktore so ubrane luzno , zeby pocwiczyc w komforcie...

ja pisalem o sobie w moim poprzednim poscie. napewno rowno w 100% pod sufitem nie mam, kompleksy mam i bede miec zawsze, jak pisalem, a cwiczenie poprostu pomaga mi sie z nimi troche uporac i zamaskowac je? tak samo jak moj wyglad, ze zwyklego wysokiego patyczaka skinny-fat, chodze czesto po ulicy i ludzie mnie paluchami wytykaja albo komentuja za plecami, jeszcze kiedys to bylo fajne ale z czasem stalo sie to zenujace... moj wyglad(mowie juz jak jestem duzy) pomogl mi w zyciu i to bardzo duzo, ludzie ktorzy chca mnie poznac, inaczej ze mna rozmawiaja, w pracy czy w niektorych miejscach publicznych, dostaje duzo komplementow i jest to fajne ale jw. napisalem, sa dobre i zle strony... ja nigdy nie robilem tego, zeby podobac sie plci przeciwnej, ja zaczalem cwiczyc, zeby akceptowac samego siebie. cialo da sie rozbudowac i dla niektorych napewno bedzie ono bardziej atrakcjyjne, tylko o to trzeba dbac nonstop, ale mojej mordy nie zmieni zadna silownia i zawsze bede miec japone jak szrek :-D

Hmm... Co do kobiet w dzisiejszych czasach, to faktycznie chyba narasta u nich jakaś desperacja i zmienia się ich zachowanie, kiedy chcą znaleźć kogoś do związku i z bardziej pasywnego przyciągania uwagi robią się wręcz agresywne i nachalne w tym epatowaniu wyglądem i ciałem... Szczerze, to sama nie bardzo ogarniam te dzisiejsze zjawiska. Wygląda, jakby świat był trochę przesycony wszechobecnymi podtekstami i jawnymi aluzjami i to coraz mniej działa, a one paradoksalnie zamiast porzucić mało skuteczne metody, to brną coraz bardziej...
Może to jest też efekt towarzyszący spadkowi zainteresowania mężczyzn, ich wycofaniu z takich tematów jak rodzina i stałe związki lub wzrostowi liczby dziewczynek wychowywanych bez ojców, co w dorosłym życiu może przynosić taką właśnie desperację w poszukiwaniu męskiej uwagi...
Czasami córka opowiada mi, co odstawiają jej koleżanki 14-15 lat wobec rówieśników i zastanawiam się czy to ja jestem już taka stara czy faktycznie świat i ludzie zachowują się teraz inaczej.

Odnośnie wyglądu, jesteś tu chyba przykładem osoby, która używa kulturystyki bardzo świadomie i zarazem maksymalizuje korzyści i stara się nie windować zbytnio ryzyka. Niestety mamy czasy, kiedy wizerunek jest bardzo ważny dla sposobu, w jaki odbierają nas inni ludzie i rozumiem doskonale, że w naszej "obrazkowej" epoce możesz mieć z tego bardzo wymierne korzyści.
Twarzą się nie przejmuj; ciesz się tym co się da, na pewno znajdzie się coś ładnego i jeśli dodasz do tego szczery uśmiech, to takiego człowieka zawsze odbiera się pozytywnie, przez pryzmat ogólnego wrażenia, a nie jakichś detali wyglądu...
Same rysy mogą zrobić wrażenie tylko przez krótką chwilę, a później liczy się i tak czy twój charakter kogoś przyciąga czy odpycha.

Z własnego doświadczenia - przekonałam się, że nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej i dziś dałabym wiele, żeby móc znów wyglądać, jak kilka lat wcześniej, kiedy oczywiście uważałam swój wygląd za zły...
Skup się więc na pozytywach i ciesz się nimi, a resztę po prostu zignoruj; szkoda na to energii psychicznej.

Wygląd natomiast to jest coś trudnego do zamknięcia w prostych regułach i wymogach, jest to rodzaj sztuki - liczą się proporcje, detale, kompozycja całości...
I tak samo jak w malarstwie, lepsze jest często wrogiem dobrego i coś, co za bardzo zbliża się do ideału, często traci też swój indywidualny charakter i zaczyna być nudne, "przedobrzone"...
Człowiek w ogóle jest tak skonstruowany psychicznie, że perfekcję odbiera jako mniej atrakcyjną, niż drobne 'niedoskonałości', ale świadczące o indywidualizmie.
Malarze operują farbą i pędzlem, co jest jeszcze względnie łatwe i mogą wyrzucić nieudaną pracę do kosza, a kulturyści mają do czynienia z własnym żywym organizmem i psychiką i ogromnie skomplikowaną ludzką fizjologią...
I tak naprawdę im bardziej ktoś się wgłębia w zawiłości kulturystyki, tym bliżej w stronę filozofii...
Trzeba sobie odpowiadać na wiele złożonych pytań: co jest ładne (a co już nie), co jest zdrowe (a co już się nie opłaca), co jest życiowo korzystne (a co zbyt kosztowne), co poprawia atrakcyjność (a co już zaczyna ją podważać).
Co jest tylko przejawem pewnego perfekcjonizmu, a co już narcyzmu czy zachowań psychopatycznych. Co to jest równowaga??
Co jest rozwojem, a co obsesją...
Bardzo możliwe, że (mała) część ludzi bardziej poszukuje w życiu odpowiedzi na takie pytania, niż potrzebuje kulturystyki jako takiej, która tylko ich konfrontuje z głębią zagadnień fizjologiczno-filozoficznych , podobnie jak robi to sztuka :).

Zauważyłam ostatnio ciekawą rzecz, osoby amatorsko zajmujące się kulturystyką, wydają się być bardziej zrównoważone, niż przeciętni ludzie, którzy nie uprawiają żadnego sportu (oczywiście o ile nie nadużywają farmakologii).
Czyli na swój sposób poszukiwanie równowagi i rozwoju w sporcie, przenosi się także na inne aspekty życia.
Konfrontujemy się ze swoimi ograniczeniami i wadami fizycznymi i uczymy się je akceptować i nad nimi pracować, niwelować ich znaczenie w naszym życiu i rozwijać pomimo ich posiadania.
Jeśli mniej lub bardziej świadomie zaczniemy tak samo pracować nad własną psychiką, to także nasze "psychiczne ciało" może ogromnie skorzystać.
No i do tego im bardziej tolerancyjni stajemy się wobec własnego ciała i jego ograniczeń, tym bardziej tolerancyjni możemy być wobec innych osób i wspierać je w ich własnym rozwoju, tzn. także nasze relacje z bliskimi czy dziećmi mogą wejść na o wiele wyższy poziom.
I teraz wszystko zależy od naszego podejścia - albo ta kulturystyka jest bardzo rozwijającym narzędziem albo też bardzo ryzykownym i niszczącym.