Opisany wariant ma dwie poważne zalety: znacząco trudniej jest tu „oszukiwać”, dodatkowo pozycja leżąca pozwala odciążyć mięśnie brzucha i grzbietu. Osoby, które do rozpędzania ciężaru używają ruchu tułowia (prostowanie bioder), skorzystają z pozycji leżącej, która uniemożliwia podobne akrobacje.
Co warto wiedzieć?
W tradycyjnej odmianie przyciągania sztangi do brzucha lub klatki piersiowej potężną pracę stabilizacyjną wykonują wspomniane grupy grzbietu i brzucha. Nie w każdym przypadku jest to korzystne. Dla części osób utrapieniem może być przeciążenie występujące w dolnym odcinku grzbietu (prostowniki), szczególnie jeśli w planie treningowym jest sporo przysiadów, wykroków, martwego ciągu, wyciskania ciężaru nad głowę itd.
Wiosłowanie sztangą leżąc na ławce skośnej - zaangażowane mięśnie
- Mięsień czworoboczny (szczególnie część środkowa i dolna)
- Mięsień równoległoboczny
- Mięsień najszerszy grzbietu
- Mięsień obły większy
- Tylny akton mięsnia naramiennego
- Mięsień podgrzebieniowy
- Mięsień obły mniejszy
- Mięsień ramienny
- Mięsień ramienno-promieniowy
- Mięsień piersiowy większy
- Mięsień dwugłowy ramienia
- Mięsień trójgłowy ramienia (głowa długa)
Wiosłowanie sztangą leżąc na ławce skośnej - prawidłowe wykonanie
Chwytamy gryf nachwytem (wierzch dłoni skierowany do przodu, a wnętrze dłoni w kierunku ciała). Stosujemy chwyt klasyczny lub zamkowy (palce wskazujący i środkowy są zamknięte na kciuku).
Należy tak ustawić ławkę i ewentualne podkładki pod talerze, aby móc rozpocząć fazę koncentryczną ruchu w leżeniu. Innym sposobem jest skorzystanie z pomocy asekuranta, który poda nam ciężar.
Faza koncentryczna jest dynamiczna, ciężar ma dotknąć ławki. Opuszczanie ciężaru jest wolne i kontrolowane. Skupiamy się na pracy muskulatury grzbietu, a nie bicepsów i tricepsów.
Uwagi i sugestie
Wiosłowanie można wykonywać podchwytem, ale wiąże się to z ryzykiem odniesienia kontuzji bicepsa, o czym przekonał się 6-krotny Mr. Olympia, Dorian Yates.
