Nazwę JUDO można tłumaczyć jako "drogę do zwinności" lub "drogę ustępowania" (JU - zwinnie, ustępować; DO - droga, zasada).
Tę tytułową zasadę judo - zasadę "JU" (ustępowanie) wyjaśnia Kano na przykładzie: "Przypuśćmy, że siłę człowieka oceniamy w jednostkach od 1 do 10. Np. siła mojego przeciwnika równa się 10 jednostkom, moja siła - 7 jednostkom. Z tego wynika, że gdybym nawet użył całej swojej siły przeciwko sile przeciwnika, to mierząc siłę przeciwko sile musiałbym przegrać. Jednak, gdy zamiast przeciwdziałać mu swoją siłą, ustąpię mu na tyle by nie stracić równowagi, wówczas przeciwnik nie przygotowany na taki manewr, pochyli się w przód i straci równowagę. W tym położeniu jest on zdecydowanie słabszy (nie ze względu na swoją siłę fizyczną, lecz niedogodną pozycję) i jego siła przeciwko mojej wynosi dajmy na to 3 jednostki, zamiast normalnych 10. Ja natomiast utrzymuję równowagę i posiadam siłę 7 jednostek. W tym momencie mogę pokonać przeciwnika, używając do tego połowy swojej siły, tj. 3,5 jednostki. Sytuacja ta pozwoli mi na zachowanie drugiej połowy siły do innych celów". Oczywiście walka nie polega jedynie na ustępowaniu; w celu jej dogodnego przeprowadzenia stosuje się różnego rodzaju dźwignie itp. sposoby bezpośredniego, otwartego ataku.
Druga zasada judo - seyroku zenyo - to minimum wysiłku, maksimum efektu (skuteczności), polegająca na stosowaniu racjonalnych, czyli odpowiednich rzutów i chwytów.
Trzecia zasada judo - jita kyoei - to trenowanie dla wspólnego dobra i korzyści, co oznacza że trenując należy zwracać uwagę nie tylko na siebie, ale również na naszego partnera.
Współczesne judo jest sportem w pełnym tego słowa znaczeniu, z ciężkimi treningami ogólnorozwojowymi, kształtowaniem wybranych cech specjalnych i kształtowaniem technik specjalnych dla danego zawodnika, pod kątem jego budowy i sposobu walki. Nie można głosić fałszywych haseł, że siła jest w judo nieistotna. Siła i wytrzymałość są równie ważne jak umiejętności techniczne.
W judo istnieją tak zwane stopnie zaawansowania technicznego "kyu" i "dan". Są one odpowiednikiem klas sportowych w innych dyscyplinach sportu. Przejście do każdego następnego stopnia wymaga odpowiedniej ilości wygranych walk i opanowania pewnej liczby elementów technicznych. Z biegiem czasu konsekwentnie zmieniała się technika judo w kierunku maksymalnej skuteczności. Od początku istnienia judo w nowoczesnej formie stało się ono sportem walki, wymagającym wieloletniego żmudnego treningu, w którym elementy techniki wyćwiczone są na bazie wielkiej ilości powtórzeń, wyrabiania siły i szybkości, a wszystkie zewnętrzne czynniki podporządkowane są skuteczności.
Technikę judo podzielić można na dwie zasadnicze grupy: rzuty (nage-waza) i chwyty (katame-waza).
I. NAGE-WAZA - technika rzutów, stosowana wówczas, gdy przeciwnik traci równowagę, lub jest z niej wytrącony. Rzut wykonywany jest przeważnie przez zastawienie drogi (po której dąży przeciwnik aby uzyskać równowagę) nogą, biodrami, stopą itd. tak, aby przez dalsze wychylenie rękami doprowadzić go do upadku na plecy. W grupie tej występują również kontrataki oraz połączenia dwu lub więcej pojedynczych rzutów - tzw. kombinacje. Przejścia do drugiej dużej grupy elementów techniki - sprowadzenia do walki w parterze (hairi-kata) - to specyficzny, odrębny dział techniki.
II. KATAME-WAZA - dosłownie: technika obezwładnień - dzieli się na trzy podgrupy: trzymania, dźwignie i duszenia. Trzymania - polegają na utrzymaniu przeciwnika na plecach na macie, tak aby można było całkowicie kontrolować jego ruchy. Za utrzymanie przeciwnika w ten sposób przez 30 sekund otrzymuje się punkt (ippon) i wygrywa walkę. Dźwignie - w walce sportowej dozwolone jest stosowanie dźwigni (tj. wyłamywania i wykręcania) jedynie na staw łokciowy. Doprowadzenie do sytuacji, która w samoobronie pozwoliłaby na unieszkodliwienie przeciwnika, daje wygraną w walce sportowej. Duszenia - tj. nacisk krawędzią przedramienia lub kołnierzem judogi na krtań lub tętnicę szyjną.
Wazniejsze daty z historii judo
1860 - przyjscie na swiat Jigoro Kano
1882 - Jigoro Kano zaklada w Tokio pierwsza szkole judo - Kodokan
1938 - smierć Jigoro Kano
1954 - pierwsze w kraju zawody judo
1957 - założenie Polskiego Zwiazku Judo
1964 - na olimpiadzie w Tokio judo po raz pierwszy jako dyscyplina pokazowa
1972 - na olimpiadzie w Monachium judo zostaje na stale wprowadzone do programu igrzysk olimpijskich, srebrny medal Antoniego Zajkowskiego
Znaczący okres w rozwoju polskiego judo nazwano "skokiem Tomity". Ale równorzędną rolę odegrało w nim dwóch trenerów: Japończyk Hiromi TOMITA (5DAN) pracujący z polskimi zawodnikami przez lata oraz wieloletni trener kadry narodowej Waldemar SIKORSKI. Potrafił on połączyć swe doświadczenie zawodnicze z gimnastyki sportowej z metodami szkoleniowymi i znakomitą techniką Tomity.
Ta polsko-japońska unia zaowocowała wkrótce sukcesami naszych zawodników i stała się rodzajem bazy szkoleniowej kolejnych zdobywców sportowych trofeów. Pierwszy srebrny medal olimpijski (Monachium '72) zdobył dla Polski Antoni ZAJKOWSKI.
Następne pokolenie znakomitych sportowców przejęło dorobek swych. poprzedników i dopisało do niego nowe. chlubne karty. Filarem, wykreowanej już polskiej szkoły judo stał się legendarny dziś Ryszard ZIENIAWA ( myślę że pewna osoba z tego forum to zdecydowanie potwierdzi ), ówczesny trener kadry narodowej zwany powszechnie Mistrzem.
Podopieczni Zieniawy zdobyli ponad 30 medali na igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i Europy.
Przy napisaniu tego artykułu korzystałem z materiałów zawartych na www.pzjudo.pl, książki "Judo sportowe" i własnych wieloletnich doświadczeń.
Regulamin sportowy judo znaleźć można na www.pzjudo.pl, jest tego stanowczo za dużo, aby to tu umieszczać
Moderator działów Sporty Ogólnorozwojowe & Dla Zupełnie "Zielonych" & Grappling
Instruktor JUDO
Moderator działów Sporty Ogólnorozwojowe & Dla Zupełnie "Zielonych" & Grappling
I szkoda tylko, że w noc kwietniową, Ciągnąc za sobą smród spalin,
Nie cały Związek poleciał w kosmos, A tylko jeden Gagarin