Sztuki walki a rozwój duchowy

Ponieważ w wątku " Ile godzin trenujecie" rozwinęła się całkiem ciekawa dyskusja, która jednak odbiegła znacznie od samego tematu, pozwalam sobie ją przeniesc w następny wątek.
W wielu dyskusjach spotykam się z dość agresywnymi sformułowaniami negującymi sens wiązania strony technicznej SW ze stroną duchową. Może się mylę, ale najczęściej tego typu sformułowania padają ze strony adeptów KK.
Dlatego pozwalam sobie zacytować wyjątki z wywiadu udzielonego przez Pana Masutatsu Oyama w 1993 r. Panu Wojciechowi Szczawińskiemu.

Zapraszam do dyskusji: czy karate służy do nap.......nia czy też może nie tylko?


• Panie Oyama, dla nas, ludzi kultury zachodu, sztuka karate nadal
pozostaje tajemnicą. Mówi się, co prawda, o filozoficzno-duchowych
aspektach tej dyscypliny, ale wszystko to jest zbyt enigmatyczne.
Patrząc na walczących karateków, trudno jest odgadnąć idee tej
sztuki walki, której jest pan twórcą. Dlaczego Kyokushin tak wielki
nacisk kładzie na walkę kontaktową?

• Rozumiem, że pyta pan, dlaczego walczymy. Proszę mi wskazać
miejsce na mapie świata, które wolne jest od walk. Człowiek toczy
boje na wszystkich płaszczyznach, od niskich pobudek osobistych do
wzniosłych ideałów. I wszędzie stara się wygrać, w większości za
wszelką cenę. Trudno byłoby zresztą wyobrazić sobie życie, czy wręcz
całą historię ludzkości, bez elementu walki. Jednakże, bez względu
na siłę rywala, ostateczne zwycięstwo zawsze przypadnie temu, kto
walczy w słusznej sprawie. Jestem o tym przekonany. Karate jest
sztuką militarną, a więc walką zgodną z kodeksem samurajskim
Bushido. Nie można jednak karate rozpatrywać w kategorii pojedynku
pomiędzy dwojgiem i więcej ludźmi, bo byłoby to straszne spłycanie
tematu. Zawsze powtarzam, że o ile rozwój fizyczny jest początkiem
sztuki pustej ręki (kara-te w języku japońskim oznacza pustą rękę -
przyp. red.) to rozwój duchowy jest jej celem ostatecznym. Karate
Kyokushin stara się zaszczepić uczniom ideał sprawiedliwości i wiarę
umożliwiającą zdecydowaną postawę wobec irracjonalnego gwałtu i
przerostu władzy jakie obecnie panują na świecie. Młodzi ludzie
powinni bowiem odnaleźć w sobie siłę do opierania się niewoli
pieniądza, służalczości wobec władzy i uginania się przed przemocą.
Kyokushin za największą siłę człowieka uważa cnotę. Jednak żeby
potrafić cnotą przeciwstawiać się złu, trzeba mieć w sobie odwagę.
Strach jest przyczyną wielu porażek, ale utrata odwagi jest równa
wyzbyciu się własnego ego. Na podstawie własnych doświadczeń wiem,
że odwagę można hartować tylko w walce i stawiając czoło
przeciwnościom losu. Nie mam tutaj na myśli walk, które toczyłem
wielokrotnie z kilkusetkilogramowymi bykami. Chodzi mi o walkę
prowadzoną przez każdego człowieka w codziennym życiu.[ CIACH]

• Wspomniał pan o cnocie. W konfucjańskich „Analektach" powiada się,
że człowiek dbający o dobro ogółu, którego dążenia zmierzają ku
cnocie doskonałej, nie czyni nic przeciwko cnocie, ale jest gotów
oddać za nią życie. Jest pan bohaterem narodowym Japonii, cieszącym
się powszechną estymą I uważanym za filozofa. Na czym więc, według
pana, opiera się to konfucjańskie stwierdzenie?

• Człowiekiem prawdziwie dbającym jest ten, kto bazując na potężnym
pragnieniu wzbierającym z dna duszy, zmierza do doskonałej prawości.
Dążenia takiego człowieka walczą z powierzchownymi pragnieniami i
starają się zapanować nad jego namiętnościami. Dlatego też dążenia
muszą być czyste i pozbawione egoizmu. Nie mają nic wspólnego z
prymitywnymi pragnieniami bogactwa, przyjemności czy popularności.
Wiadomo jednak, że takie pragnienia nie są obce nikomu. Spoglądając
wstecz na moje życie widzę, iż czasem i ja poddawałem się takim
płytkim pragnieniom. Ale nigdy nie porzuciłem do końca swoich dążeń.
To właśnie dzięki nim mogłem się wstydzić własnej nierozwagi,
upadków i zaniedbań. Ponieważ dążenia pochodzą z głębi duszy, są one
duchowymi nakazami przenikającymi całe ludzkie życie. Pozwalają
jednostce zapłacić za nie najwyższą cenę.

[CIACH]

• W ostatnich latach ogromną karierę w wielu krajach kultury
zachodniej robi wszystko to, co przepojone jest duchem Dalekiego
Wschodu. Jednak w opinii ekspertów człowiek spoza regionu
azjatyckiego nie jest w stanie zgłębić ducha filozofii
dalekowschodniej. Na przykład systemu Zen, będącego nieodłącznym
elementem sztuki karate. Oznaczałoby to, że karate ćwiczone w Polsce
czy Stanach Zjednoczonych nie jest tą samą sztuką walki, którą
uprawia się w Japonii albo Chinach. Jakie jest pana zdanie na ten
temat?
• Mylą się ci, którzy twierdzą, że Zen jest jakąś sztuką mistyczną
dostępną tylko dla wybranych. Zen jest w każdym i każdego otacza. W
tym systemie nie chodzi o nację, wykształcenie czy poziom rozwoju
duchowego. Zen jest dostępny dla wszystkich ludzi. Trzeba tylko
obrać właściwą drogę. Jak długo umysł jest jasny a człowiek znajduje
się w stanie psychicznej jedności oraz utożsamia się z tym co robi,
można osiągnąć stan Zen. I to w każdej czynności: jedzeniu, pracy
biurowej, czytaniu czy naprawie samochodu. Bez względu na miejsce
przebywania. Wielkość Zen zasadza się właśnie na jego dostępności.
Jest on całkowitym zjednoczeniem ciała, ducha i intencji. Tego
rodzaju zjednoczenie jest jedyną drogą do osiągnięcia doskonałości i
harmonii z wszechświatem. Często ludzie pytają mnie, czym jest Zen.
Zawsze odpowiadam, że Zen to karate. A kiedy po tej odpowiedzi w ich
oczach dostrzegam zdziwienie, mówię: „Proszę od razu wykonać jakieś
techniki karate w stanie szczerości i czystych intencji, przy
totalnym zjednoczeniu duchowym. Jeśli to zrobicie, przeciwnik
przestanie dla was istnieć, zatrze się rozróżnienie pomiędzy wrogiem
a sprzymierzeńcem, wygrana i przegrana przestaną mieć znaczenie".

• Uważam, że pańska wypowiedź nadał pozostawia pewną lukę w
rozumieniu zagadnień związanych z Zen.

• Może. Trzeba jednak pamiętać, że człowiek nie zrozumie istoty Zen,
jeśli nie będzie go praktykował. Wszystko wymaga pracy i
cierpliwości.

[ CIACH]

• Nie zawsze chyba nauka ta zostaje odebrana, skoro od czasu do
czasu słychać o różnych wybrykach w wykonaniu karateków.
• Prawda ta jest rzeczą bardzo przykrą. Neofita karate jest jeszcze
za słaby, aby zmierzyć się z bardziej zdolnymi kolegami na sali.
Wydaje mu się jednak, że może coś pokazać ludziom nie
wtajemniczonym. I rzeczywiście, zdarza się, iż osoby które „liznęły"
nieco karate, prowokują i zastraszają. Chuligani nigdy nie zostaną
jednak mistrzami sztuk walki. Ci, którzy zbyt mocno polegają na
własnej sile, zwykle gubią się. Potem w ich życiu przychodzi czas na
alkohol i kobiety. Jeśli bowiem ktoś straci z oczu swą drogę, utraci
również spokój wewnętrzny, który można uzyskać tylko dzięki
bezinteresownemu podążaniu drogą godną człowieka. Gwałt ze strony
karateki jest bardziej przerażający i wywołuje większą nienawiść niż
można to sobie wyobrazić. A nikt nie poświęca się przecież sztukom
walki, aby być znienawidzonym. Prawdziwy adept tych sztuk nie
odczuwa potrzeby popisywania się, a zastraszanie innych uważa za
haniebne. Siła, nawet największa - nie przyniesie powodzenia, jeśli
nie będzie towarzyszyć jej uprzejmość i przestrzeganie zasad
etycznych.
• Swoje życie poświęcił pan sztuce karate. Kiedy podjął pan decyzję
o wyborze takiej drogi i czy istniały jakieś szczególne
okoliczności, które na nią wpłynęły?

[CIACH]
. I wtedy dostałem od kogoś biografię Miyamoto
Musashiego pióra Eiji Yoshikawy. W jednym z fragmentów Musashi
strofowany jest przez Tokua Soho, który tłumaczy młodzieńcowi, że
powinien swą siłę spożytkować dla dobra innych ludzi i wstydzić się,
iż będąc istotą ludzką, żył dotychczas jak dzikie zwierzę. Czułem,
że ustami Tokuana przemawia do mnie Yoshikawa. Jakiś wewnętrzny głos
mówił do mnie: „Użyj swej siły dla dobra innych ludzi~. Wtedy też
wyglądając przez więzienne kraty powziąłem decyzję o poświęceniu się
karate.
[CIACH]
Po dziesięciu i więcej latach nie są istotne
błyskawiczne awanse i kwieciste dyplomy. Karateka ćwiczy dla siebie,
a nie dla stopni i uznania. Nakazałem przestrzegać tej zasady.
[CIACH]
• Karate powstało przed setkami lat, w zupełnie innych warunkach i
społecznościach. Jaki jest współczesny sens tej sztuki walki?
• Zanim podejmę ten istotny temat, chciałbym zaznaczyć, że to nie
filmy - jak wielu sądzi - stały się głównym motorem popularności
karate, ale siła jaką ta sztuka walki przedstawia. Każdy człowiek
tęskni za siłą i raczej nie za siłą fizyczną, ale siłą psychiki.
Karate jest tak ogromnie popularne ponieważ przedstawia ono powrót
do idei siły na rzecz ochrony i dobra ludzkości, a odwrót od siły
służącej podbojom i zniszczeniu. Karateka musi być silny, ale nie
wojowniczy. I taki jest głębszy sens tej sztuki walki. Trudno
zaprzeczyć mistycznemu charakterowi karate, który jest widoczny w
podziwu godnych wyczynach przedstawicieli tej dyscypliny. Wszystko
to jest otwarte, oczywiste i nie ma nic wspólnego z tajemniczymi
praktykami

[CIACH]


. Wielu młodych
ludzi twierdzi, że sprawy ducha ich nie interesują i chcą się uczyć
wyłącznie techniki. tymczasem oddzielenie psychiki od ciała jest
zaprzeczeniem drogi karate i nawet najbardziej wytrwały trening nie
doprowadzi do jej istoty. Nie jest moim zamiarem zalecać młodym
ludziom, aby - tak jak ja - wyjeżdżali w odludne miejsca i oddawali
się wyczerpującemu treningowi. Stanowi to zbyt wielkie obciążenie
dla ducha i ciała i skłania do zupełnego porzucenia ćwiczeń. Ćwiczyć
można w górach, ale i w sercu wielkiego miasta. Najważniejsze jest
to, żeby poświęcić się treningom z pełnym zapałem. Każdego dnia
przełamywać swoją słabość i podążać w górę.
[CIACH]


Skróty moje
Pełen tekst artykułu na stronie Polskiego Związku Karate

Duduś!



_____________________________
Jesteś silny i zdrowy?
Podziel się tym z innymi:
http://www.bm-donor.wroc.pl/apel.html 

BL zawsze mawiał ze "walka unikniona to walka wygrana" do tego moze sie przydać sztuka "filozofywania" to nie tylko oddychanie , umiejetnosc panowania nad uczuciami , pewnymi zachowaniami , ale również umiejetność "zatkania " przeciwnika , czasem dobra gadka wystarczy aby szczesliwie wrócic do domu :) Ja lubie czasem podumac nad filozofia i psychologia walki aby móc zrozumiec co i dlaczego . Nie sztuka jest podejsc i sprzedac komuś lute , takie jest moje zdanie :P Rok chodziłem na karate ale zrezygnowałem gdyż nie przelewało mi sie , zaczołem sobie odkładac i kupywac rózne ciekwae ksiazki i teraz trenuje sobie sam , dla profesionalisty mój trening byłby czyms nie do przyjecia , Cwicze 3 godziny w ciagu dnia, 4 razy w tygodniu , 1,5 h rozgrzewka drugie to cwiczenie i doskonalenie chwytów :) jesli chce odpoczac lub mam wolna chwile robię tak zwana medytacje - wyciszenie sie , przemyslenie pewnych spraw . Wszystkie rzeczy maja swoich zwolenników i przeciwników .
Pozdrawam Krzysiek

Witam

Cieszę się że ktoś zaproponował taki temat ale jak widzę niewielu chce o tym rozmawiać co świadczy i ich pojmowaniu sztuki walki jako narzędziu doskonalenia ciała a nie ducha. Jest to przykre ale niestety 90% klubów nie bierze pod uwagę nic więcej jak tylko technikę, sparing czy kumite.

Mam trochę do powiedzenia na ten temat ale nie wiem od czego zacząć. Właściwie szanowny pan Oyama powiedział prawie wszystko (w skrócie oczywiście) i dla tego jest ciężko zacząć.

No to zaczynamy.....

Różne style Karate i nie tylko zaczynają na różnych płaszczyznach podróż na drodze Budo. Większość stylii karate zaczyna od poziomu czysto fizycznego (mam tu na myśli Shotokan, Oyama, Kyokushin itp.). Inne ze styli zaczynają od poziomu energii wewnętrznej (np: Doshinkan). Jeszcze inne rozpoczynają od poziomu mentalnego (np: Iaido - sztuka szybkiego dobywania miecza). To nie znaczy iż pomijają inne aspekty. Rozpoczynają po prostu z takiej plaszczyzny ale muszą przejść przez wszystkie aby osiągnąć doskonałość. Te trzy aspekty w połączeniu tworzą całość i gwarantują osiągnięcie celu na drzodze Budo.

A jaki jest cel tego wszystkiego?

A no celem jest doskonalenie własnej osobowości i przemiana duchowa. Celm jest zjednoczenie ciała, ducha i umysłu w jednym miejscu zwanym Hara (trzy cale poniżej pępka), jest to jedna z "czakr" zwana także tandien. Kto ćwiczył Tai Chi, Chi Kung, Qi Gong wie co mam na myśli. Nie będę rozwijał tego tematu bo nie chodzi o narzędzie tylko o cel. Każda sztuka walki stanowi swoistego rodzaju narzędzie któe wykozystujemy do osiągnięcia doskonałości. To jest to samo co mówił Oyama o Zen. W Zen osiągamy stan Satori które stanowi natychmiastowe przebudzenie lub intuicyjne doświadczenie wewnętrznego oświecenia, stan "nieprzywiązywania się" do niczego. Dokładnie ten sam stam powinniśmy osiągnąć poprzez praktykę Karate. Między innymi służy temu celowi kiai w karate. To nie jest wbrew pozorom zwykły krzyk. Do tego celu służy także tak źle pojmowane Kata. Osiągając stan Satori, mamy opróżniony umysł i właśnie w tym stanie możemy reagoweać najlepiej na wszystko co nas otacza, a jednocześnie mamy dostęp do wiedzy. Widzimy siebie i wszystko co z nami związane. Widzimy jacy jesteśmy naprawdę. I dla tego tak wielu rezygnuje na tym etapie Sztuk Walki. Po prostu boją się swoich własnych koszmarów głęboko skrywanych w podświadomości a w tym określonym stanie widocznych jak na dłoni.

Reasumując ....

Celem karate jest integracja ciała, umysłu i ducha, centralne zjednoczenie mikrokosmosu i makrokosmosu oraz logiczny rozwój danej osoby, który jest odzwierciedleniem doskonałości jego/jej duszy. Prowadzi to do ostatecznej formy oświecenia w Karate. Stanowi to osiągnięcie Zen w ruchu lub medytacji w ruchu. Stanowi to wolność, brak wroga – samego siebie. Karate stanowi swoistego rodzaju walkę z samym sobą. Karate-Do uczy nas, że jedyny wróg to my sami a prawdziwy wojownik, Budoka musi zdobyć, pokonać samego siebie, jeśli chce osiągnąć tzw. stan bez wroga.

To jest tylko moje skromne zdanie poparte oczywiście odpowiednią literaturą, praktyką oraz wieloletnim poszukiwaniem celu. Jest to tylko niewielki wycinek całości traktujący sprawę powierzchownie lezcz musiałbym napisać tu książkę aby przedstawić cały skomplikowany obraz Karate. Karate wnika o wiele głębiej niż nam się to wydaje w sferę psychiki i umysłu ludzkiego. Jest to czysta praca nad własną osobowością. Karate powiązane jest z psychologią, ezoteryką, filozofią Zen i wieloma innymi dziedzinami życia o które nie podejrzewalibyśmy Karate.

Podejrzewam iż znajdzie się wielu krytyków którzy wezmą kawałek tekstu napisanego przeze mnie i zinterpretują to po swojemu. Wszystko co napisałem powyżej stanowi całość (co jest tylko w rzeczywistości małym wycinkiem czegoś o wiele większego). Niestety aby zrozumieć Karate nie starczy życia. Lecz pewien mnich z Tybetu kiedyś powiedział coś bardzo optymistyczego:

"Zamykając oczy nie wiem czy po ich otwarciu zastanę nowy dzień czy następne wcielenie".

Prawdziwe karate zaczyna się tam gdzie jest jego koniec.

Zmieniony przez - bushi25 w dniu 2003-12-02 23:12:28

Czyli nasze europejskie "memento mori"

____________________________________________
Żenujący i żałosny OloKK, burak od "Tradycyjnych"...
"Należy być silnym jak lew, a zarazem szlachetnym jak kwiat. Poprzez trening można dotrzeć do bram niebios."- Sosai Masutatsu Oyama
"...W regulaminie SFD jest napisane, że kto jedzie na moderatorów ten ma prze**BANe..."

Duduś1: dzieki za chociaz fragment ciekawej lektury

bushi25: mysle, ze nie mam sensu zebym sie tu rozpisywal, bo wszystko w temacie 'Czym jest Karate?' zostalo powiedziane. Trzeba niestety wziasc poprawke na to, ze nie wszyscy sie z mani zgadzaja. Mowiac o filozofii, prawdziwym sensie karate, polaczeniu ducha, ciala i umyslu, wg mnie nalezy tez wspomniec o kata... to jest taka najbardziej widoczna czesc filozoficzna karate.. niestety przez wielu uwazana za zbedna. Calosc wypowiedzi powyzej mowi o tym jak kata jest ( a przynajmniej powinno byc) dla nas wazne, jesli chcemy osiagnac doskonalosc.

https://bundles.sfd.pl/../../buziaki/29.gif[/img] SFD Fight Club SFD Fight Club SFD Fight Club [img]../../buziaki/29.gif" alt="" />

"Nie poddawajcie się, walczcie..."

Witam wszystkich

Dobrze wiedzieć iż są osoby które się zgadzają z tym co napisałem.
Masz recją seba. Jedną z ważniejszych rzeczy w karate jest Kata. To dzięki nim możemy osiągąć stan doskonały. Jeśli chodzi o odrzucenie kata to jest to związane z niezrozumieniem formy ruchowej jaką jest kata. Ludzie którzy twierdzą że praktykowanie Kata jest bezsensu po prostu nie rozumieją istoty Kata pomimo iż twierdzą całkiem inaczej. Mówią iż jest to im nie potrzebne do realnej walki. Nic bardziej błędnego. Czy tak trudno przyznać się że nierozumie się Kata. Tacy wielcy "wojownicy" a tchórzą w obliczu prawdy. Wstyd...
Ja o swoim stanie wiedzy jestem gotów powiedzieć że dopiero zaczynam dostrzegać prawdziwy sens ogólnie pojmowanego Karate.

Przebyłem już kawał drogi i rzeczywiście, tak jak ktoś znany powiedział przekraczając pewien punkt jest się na początku.
Ja tam jestem. Lecz to jest zupełnie inny początek.
Rozumiem...

Prawdziwe karate zaczyna się tam gdzie jest jego koniec.

dla mnie to jest proste- chcesz pofilozofować to się zapisz do kólka filozoficznego, chcesz sie nauczyć walczyć zapisz się na sw. Bo jak przychodze na trening walki i zamiast fachowca od walki mam filozafa to coś tu nie gra.
Takie jest moje zdanie, co do wcześniejszych postów o pępkach to pasuje
Pozdrawiam


_SFD JUJITSU TEAM_
BROWARY WARSZAWSKIE TEAM

Zmieniony przez - natolin w dniu 2003-12-03 17:36:25

Natolin powiedział:
"Takie jest moje zdanie, co do wcześniejszych postów o pępkach to pasuje"

Mam rozumieć że nikt nigdy nie uczył Cię oddychania?
To w jaki sposób panujesz nad stresem przed i w czasie walki?
Jak kierujesz emocjami?
Nie umiesz prawidłowo oddychać???
Widać jak oddychasz???

Duduś1

_____________________________
Jesteś silny i zdrowy?
Podziel się tym z innymi:
http://www.bm-donor.wroc.pl/apel.html 

tak masz racje- nie umiem oddychać, nie znam się na pępkach i nie połączyłem się z mikrokosmitami
jestem brutalem co nie oddycha

_SFD JUJITSU TEAM_
BROWARY WARSZAWSKIE TEAM





Zmieniony przez - natolin w dniu 2003-12-03 20:23:22

Duduś, oddychanie a gadanie o siłach z kosmosu to dwie różne sprawy

____________________________________________
Żenujący i żałosny OloKK, burak od "Tradycyjnych"...
"Należy być silnym jak lew, a zarazem szlachetnym jak kwiat. Poprzez trening można dotrzeć do bram niebios."- Sosai Masutatsu Oyama
"...W regulaminie SFD jest napisane, że kto jedzie na moderatorów ten ma prze**BANe..."

Dla mnie Kata są podstawą rozwoju duchowego w Karate. U nas w klubie traktujemy je jako swoistą "Bibliotekę Technik" i stawiamy duży nacisk na ich poprawne wykonanie. Wiadomo, że nie od razu rozumiemy istotę Kata. Jak zaczynałem i przychodził czas na Kata to wszyscy robili, a ja stałem z rozdziawoną japą i wyrazem twarzy - "o so chosi jakby??" Dopiero po 2 latach treningu uświadomiłem sobie, że nie uczęszczam na treningi aby potrafić się bić, tylko po to aby udoskonalić ZARÓWNO ciało jak i umysł.

W rozwoju duchowym Karate bardzo istotna jest także medytacja, którą niestety większość osób traktuje jako "zło konieczne" na początku i końcu treningu. Podobnie jak w kwestii kata mało kto doceni je po krótkim czasie treningu.

Reasumując - ważne jest nie tylko to czy w klubie bierze się pod uwagę rozwój duchowy (choć jest to oczywiście jak najbardziej wskazana).

W tej kwestii większość zależy od nastawienia trenujących.

============================================================
Jak się nie ma matki, to cycki ojca nie pomogą
https://www.sfd.pl/topic.asp?topic_id=117790 - moje dziwne fotki
Jakby ktoś chciał pogadać to 5274357
"Zjedz dziś, to co możesz zjeść jutro" by Garfield (moje credo)

OloKK napisał:
"Duduś, oddychanie a gadanie o siłach z kosmosu to dwie różne sprawy"
OK, Olo.
To tak do poczytania artykuł napisany przez dr Krenza o oddychaniu.
Pozwoliłem sobie wywalić częśc dotyczącą budowy anatomicznej układu oddechowego.Mam nadzieję, że się nie obrazi...
__________________________________________O KURNAĆ ALE DŁUGIE!!!!!________
Zbigniew Krenc 2 Dan

Doktor nauk medycznych, specjalista chorób dzieci, sędzia medyczny PZKT, członek Komisji Medycznej PZKT, wykładowca na Międzynarodowych Zgrupowaniach Karate Tradycyjnego Gasshuku.
_______________________________________________________________


Oddychanie w Sztukach Walki

[CIACH]
...
Dwa kolejne typy wydechu zachodzą z istotnym udziałem mięśni wydechowych. Są one szczególnie ważne z uwagi na ich wykorzystanie w technikach karate. Nasilony wydech odbywa się na skutek silnego skurczu mięśni brzucha i dna miednicy. Stosowany jest np. w czasie wykonywania techniki kończącej „finishing blow”.
nasilony WYDECH ruch przepony do góry skurcz mięśni brzucha i dna miednicy
TŁOCZNIA BRZUSZNA jest to wzrost ciśnienia w jamie brzusznej przy skurczu : przepony , mięsni powłok brzucha ( głównie mięśnia poprzecznego ) i mięśni dna miednicy przy zamkniętej głośni.
Przepona jest znacznie słabsza od ułożonych wielowarstwowo mięśni powłok brzusznych ; dlatego tłocznia brzuszna jest w pełni uzyskana dopiero wtedy , gdy powietrze oddechowe zostaje zatrzymane w płucach przez zamknięcie szpary głośni. Płuca podpierają wówczas przeponę jak poduszki wypełnione powietrzem i nie dają jej uwypuklić się w kierunku klatki piersiowej.
Tłocznia brzuszna stosowana jest w krótkich technikach , np. w blokach, w kombinacjach.

Właściwe użycie mięśni biorących udział w oddychaniu , czyli stosowanie oddychania brzusznego ma zasadnicze znaczenie w sztukach walki. W pozycji stojącej występuje zaburzenie stosunku pomiędzy wentylacją a perfuzją. W tej pozycji możemy zaobserwować , że : wentylacja , czyli swobodny przepływ powietrza jest większy w górnych częściach
płuc pod wpływem oddziaływania siły grawitacyjnej dużo więcej krwi przepływa przez dolne części płuc Stopień dysproporcji pomiędzy wentylacją a perfuzją może być istotnie zredukowany poprzez właściwą technikę oddychania ( oddychanie brzuszne ).
To również dowodzi większą efektywność oddychania brzusznego. Wyobrażając sobie klatkę piersiową jako walec to powiększenie pojemności klatki piersiowej możliwe jest trzema sposobami :
· poprzez uniesienie jej górnej części - oddychanie obojczykowe
· poprzez rozszerzenie ścian klatki piersiowej - oddychanie piersiowe
· poprzez rozciągnięcie przepony - oddychanie przeponowe
Najbardziej efektywne jest oddychanie przeponowe ;
jest ono również najlepiej dostosowane do codziennej aktywności. Im wyżej zachodzi proces rozszerzania klatki piersiowej tym silniej spada efektywność oddychania .
Oddychanie obojczykowe zachodzi dopiero wtedy , gdy zapotrzebowanie na tlen jest bardzo duże , np. podczas energicznych ćwiczeń. ; również emocje , stres , ale i niektóre choroby układu oddechowego podnoszą na wyższe piętro proces oddychania.








Część 2 mówi o aspekcie zdrowotnym

Sztuka oddychania - wrota do szerszej świadomości, narzędzie w pościgu za rzeczywistym zdrowiem holistycznym .....
Prowadząc obserwacje małego dziecka można zauważyć jak rytmicznie porusza się jego brzuszek w czasie oddychania . Naturalny oddech dziecka polega na pracy przepony. Dorośli
tymczasem zatracają ten nawyk. Pod wpływem różnych czynników zewnątrzpochodnych ( sytuacji stresowych , lęków ) zaczynają oddychać głównie klatką piersiową. Im człowiek starszy, tym oddech przesuwa się wyżej. U osób złożonych śmiertelną chorobą oddech nagle ucieka i przychodzi śmierć. Wynika z tego podstawowa zasada dobrego oddychania , która mówi , by zaczepić , „ zakorzenić ” oddech na dnie brzucha.

Oddychanie w tradycji taoistycznej Znaczenie ćwiczeń oddechowych dla utrzymania zdrowia , dobrej kondycji , czy wręcz długowieczności znane jest od tysięcy lat. W Indiach

funkcjonowała nauka pranajamy , oddychania praktykowanego przez joginów . Potrafili oni poprzez świadome kontrolowanie oddychania zmniejszyć tempo przemian metabolicznych oraz procesów nerwowych , wprowadzić siebie w stan uspokojenia i medytacji. Po przeszczepieniu ćwiczeń oddechowych na grunt chiński przez BODHIDARMĘ , w połączeniu z oryginalnymi formami rytmiki dały początek znanym ćwiczeniom chee - gung ,
ćwiczeniom mającym na celu zwiększenie sił witalnych człowieka. Szybko znalazły również zastosowanie w sztukach walki. CHEE - GUNG jest to sztuka kontrolowania energii i nauka o tym , jak panować nad polem energetycznym organizmu : CHEE oznacza „ oddech ” , „ powietrze ” , ale także „ energię ” Wskazuje to , jak ważną rolę odgrywa oddychanie w pobieraniu energii atmosferycznej przez organizm. GUNG „ praca ” , „ umiejętność ” , „ osiągnięcie ”
Oddychanie a procesy metaboliczne , energia i witalność
Oddychanie wpływając na procesy metaboliczne wywiera również wpływ na energię i witalność. Płytki , nieregularny oddech jest uważany przez specjalistów medycyny chińskiej za główną przyczynę braku witalności i słabej przemiany materii. Powszechnie wiadomo , że znakomici sportowcy , ale także np. śpiewacy operowi w mistrzowski sposób panują nad oddechem , a między innymi w opanowaniu sztuki głębokiego rytmicznego oddychania brzusznego tkwi źródło ich sukcesów. Z punktu widzenia przemian metabolicznych wysiłek fizyczny powoduje zakwaszenie krwi ( tzw. kwasicę metaboliczną ) na skutek zwiększonej produkcji kwasu mlekowego ; głębokie oddychanie ma działanie przeciwstawne - alkalizuje krew ; Utrzymanie równowagi metabolicznej jest więc uzależnione od prawidłowego oddychania . Oddychanie funkcjonuje w mechanizmach sprzężenia zwrotnego z naszą psychiką ( naszymi emocjami ) oraz aktywnością układu autonomicznego :
EMOCJE ODDECH UKŁAD AUTONOMICZNY
Stan emocjonalny wymusza zmianę parametrów oddychania. Te z kolei wpływają na emocje tłumiąc je lub wzmacniając : Stan emocjonalny Zmiana parametrów Zmiany parametrów homeostazy oddychania W sytuacjach stresowych , np w czasie zawodów sportowych , ciało szykuje swoje mechanizmy obronne i przygotowuje się na konfrontację na zasadzie „ walcz lub uciekaj „. Odpowiedzią jest reakcja objawiająca się zimnymi , spoconymi dłońmi ( co jest wynikiem wzmożonej aktywności układu współczulnego ) i silnym lękiem. Jeżeli wcześniej dominowało oddychanie przeponowe teraz pojawia się również oddychanie piersiowe , pomagając sprostać wzrastającemu zapotrzebowaniu na tlen. Jeżeli zostanie utracona kontrola nad oddychaniem może pojawić się niekorzystna hiperwentylacja , mogąca przebiegać z poważnymi objawami klinicznymi ( np. utratą przytomności ) sytuacja stresowa ( aktywacja układu współczulnego ) nasilenie oddychania zwiększony dowóz O2 do tkanek zużycie nagromadzonej energii brak wykorzystania energii poprzez aktywność fizyczną zasadowica oddechowa ( klinicznie : złe samopoczucie , zawroty głowy , omdlenie
Przejęcie kontroli nad oddychaniem i jego „ przestawienie „ na brzuszny tor oddychania pobudza układ przywspółczulny doprowadzając do powrotu równowagi układu autonomicznego oraz do osłabienia lub zniesienia objawów stresu. Typowe dla większości ludzi oddychanie piersiowe , jest w rzeczywistości objawem reakcji „ walcz lub uciekaj ” , wyzwalanej w sytuacji np. grożącego niebezpieczeństwa. Panika wzmaga wydzielanie adrenaliny , dochodzi do hiperwentylacji. Zapanowawszy nad oddechem , zwłaszcza nauczywszy się nabierać powietrze rytmicznie i głęboko do brzucha , można zmienić reakcję układu nerwowego. Należy również podkreślić , że głębokie oddychanie spełnia funkcję „ drugiego serca ” wspomagającego układ krążenia .Rytmiczne skurcze przepony ułatwiają powrót krwi żylnej do serca. Ponadto na skutek połączenia osierdzia z przeponą , w czasie głębokiego wdechu , przemieszczająca się do dołu przepona pociąga serce ku dołowi brzucha , a wypełniające się powietrzem płuca delikatnie ściskają serce robiąc w ten sposób sercu masaż.
Oddychanie a autonomiczny układ nerwowy
Oddychanie ma bezpośredni wpływ na autonomiczny układ nerwowy ( ta właśnie zależność jest podstawą wszystkich systemów jogi i medytacji ) ; regulując funkcjonowanie autonomicznego układu nerwowego , wpływającego m.in. na procesy metaboliczne oraz na pracę układu krążenia , oddychanie staje się bezpośrednim mostem łączącym ciało i umysł i pozwala utrzymywać pomiędzy nimi harmonię .
Psychofizjologicznym skutkiem powolnych , miękkich ruchów połączonych z oddychaniem przeponowym jest uspokojenie autonomicznego układu nerwowego , jego przejście z chronicznie nadaktywnego trybu współczulnego ( co związane jest n
nadmierną aktywnością życia codziennego ) w przywracający siły tryb przywspółczulny .
Oddychanie a emocje
Psychologowie wykazali , że istnieje zgodność typów osobowości i modeli oddychania. Określony stan umysłu przejawia się w pewnym sposobie oddychania i odwrotnie. Obierając świadomie , pewien sposób oddychania , możemy wywołać odpowiadający mu stan umysłu. Regulując , zwalniając i pogłębiając oddech np. przed walką na zawodach sportowych możemy zarówno przejąć kontrolę nad naszymi emocjami , jak i opanować niekorzystne objawy pobudzenia układu autonomicznego. Z kolei wyciszony umysł ułatwia koncentrację i wyostrza percepcję. Wielu psychoterapeutów , pochodzących w szczególności ze szkoły ALEXANDRA LOWEN’A przywiązuje ogromną wagę do oddychania , twierdząc , że wielu ludzi „ zamraża „ czy unieruchamia swoje przepony próbując zatrzymać lęki przed agresją i inne silne uczucia z dala od świadomości. Emocje ( strach , agresja , lęk ) usztywnienie przepony, odizolowanie uczuć i zamknięcie ich w dolnej części ciała w celu wyparcia ich ze świadomości. Skrajne emocje zakłócają delikatną równowagę energii w organizmie człowieka i w medycynie chińskiej uważane są za źródło wszelkich chorób i degeneracji.
Mistrzowskie opanowanie kontroli oddychania pozwala wpływać także na odczuwanie bólu poprzez wpływ na działanie ośrodkowego układu nerwowego.







Część 3 o połączeniu procesu oddychania z wykonywaniem technik w sztukach walki oraz o wpływie oddychania na ich skuteczność.
Na proces oddychania z punktu widzenia adepta sztuk walki można patrzeć w dwóch aspektach:
· w aspekcie fizjologicznym
· w aspekcie duchowym, mentalnym

· Oba są ze sobą ściśle powiązane.


1. Fizjologiczny aspekt oddychania.
Aspekt fizjologiczny to współdziałanie oddychania i pracy układu mięśniowego. Mistrzowie sztuk walki od dawna zwracali szczególną uwagę na poprawność oddychania w czasie wykonywania technik.
Mistrz Nishiyama w swojej książce „ The art of the „ empty hand „ fighting ” tak pisał:
„ ... Ogólnie wiadomo, że wydech pomaga przy kurczeniu mięśni, podczas gdy wdech powoduje odpoczynek mięśni. Te reguły znajdują zastosowanie w karate, gdzie powietrze jest gwałtownie wydychane podczas wykonywania technik a wdychane po ich zakończeniu ...”

Znamy to również z doświadczenia, którego nabyliśmy w czasie wieloletnich treningów, ale także z praktyki dnia codziennego (każdy wysiłek wymaga wspomagania wydechem).
Skuteczność technik karate zależy w dużej mierze od poprawności oddychania. Wiemy np., że szybkość technik zależy od szybkości wydechu; efektywność zależy od synchronizacji oddychania i wykonywanej techniki; wydech jest również sygnałem dla ciała do rozpoczęcia techniki-im silniejszy wydech, tym silniej mogą zapracować mięśnie płynne łączenie technik, np. w kata możliwe jest dzięki właściwemu oddychaniu.

W przypadku techniki kończącej silnemu skurczowi mięśni i przekazaniu energii w cel musi towarzyszyć silny skurcz wewnętrznych mięśni brzucha zwiększający natężenie wydychanego powietrza.
W klasycznym już tekście „ Judo Taisen Roku ” , uważanym przez wielu ekspertów za biblię judo, możemy przeczytać: „ dostosuj swój atak do rytmu oddychania przeciwnika i wykorzystaj najlepszą nadarzającą się sposobność ... ”

Wiemy, że wyczucie oddechu przeciwnika daje możliwość wykonania własnej techniki w najbardziej optymalnym momencie (w czasie kyo) tj. w okresie kiedy przeciwnik wykonuje wdech.
Stąd wynika konieczność ukrycia ruchów oddechowych klatki piersiowej. Możemy to uzyskać zwiększając pracę oddechową mięśni powłok brzusznych.
Mistrz Yamaguchi z kolei wyróżniał dwa typy oddychania brzusznego:
· Pierwszy z nich i–buki, najbardziej naturalny, można
zaobserwować u dziecka, które jeszcze nie zdążyło nabyć złych
nawyków oddechowych, a także u osób praktykujących ćwiczenia
medytacyjne. Jest miękki, ale silny.
· Drugi, yo–buki, twardy i głośny, spotykany jest w czasie
walki. Yamaguchi określił go jako niezwykle wojowniczy, czy
wręcz zwierzęcy.
„ Istnieją dwa rodzaje oddychania , jakie praktykujemy: i–buki i yo–buki. Pierwszy z nich jest miękki, ale silny. Swój początek bierze głęboko z trzewi. Jest on podobny do tego typu oddychania, jaki spotyka się w jodze i medytacji zen. Jego praktyka nakierowana jest głównie na sprawy duchowe , medytacyjne . Jak wskazują praktycy Goju, jest to naturalny rodzaj oddechu, taki, jakim posługuje się małe dziecko. Dopiero, gdy dorastamy uczymy się oddychać klatką piersiową.
Yo–buki jest twardym stylem oddychania. Efekty dźwiękowe powstające podczas tego typu oddychania brzmią niezwykle groźnie. Oddech taki jest głośny i ciężki, wydobywa się z głębi brzucha i przypomina pomruk lwa szykującego się do ataku. Wdech przebiega szybko przez nos, natomiast faza wydechu trwa dłużej i składa się z kilku krótkich „ sapnięć ” ustami. Podczas trwania wydechu całe ciało pozostaje napięte łącznie z gardłem. To utrudnia przepływ powietrza i wymusza „ wyciskanie ” go podbrzuszem. Cały proces można określić jako niezwykle wojowniczy, wręcz zwierzęcy. ”
Jednak z punktu widzenia fizjologicznego przedłużanie parcia wydechowego jest niekorzystne.

Mentalno - duchowy aspekt oddychania.
Aspekt mentalno – duchowy oddychania jest związany z dążeniem do uzyskania pełnej kontroli mentalnej nad ciałem. Pomostem łączącym ciało i umysł jest oddech , jedyna czynność fizjologiczna mogąca zachodzić zarówno spontanicznie (pod kontrolą ośrodka oddechowego w rdzeniu przedłużonym), jak i podlegać świadomej modulacji. Dwie niżej zamieszczone definicje karate tradycyjnego, które zostały zaczerpnięte z jednego z numerów Świata Karate oraz z Podręcznika Trenera Karate napisanego przez sensei Hidetaka Nishiyamę -potwierdzają , że w karate tradycyjnym dostrzegane są nie tylko wartości fizyczne, ale i duchowe.
Głównym celem jest jak najpełniejszy, najbardziej harmonijny rozwój jednostki ludzkiej .
„ ...Karate Tradycyjne daje najwyższej jakości wartości fizyczne, ponieważ trening obejmuje dynamiczne użycie całego ciała. Karate Tradycyjne nie tylko dąży do rozwoju całej osoby, ale także ma korzystne działanie na stan umysłu i emocji, zapewniając całkowitą równowagę i ich stabilizację. Ostatecznym celem treningu w Karate Tradycyjnym nie jest tylko osiągnięcie perfekcji w sztuce walki, ale raczej całkowity rozwój ludzkiego charakteru tam gdzie walka nie jest już potrzebna ... ”
Sensei Hidetaka Nishiyama w „ Podręczniku Trenera Karate ” tak definiuje tę sztukę walki:
„ ...Poprzez karate tradycyjne człowiek zyskuje środki do poszerzenia i pogłębienia swych zdolności fizycznych i umysłowych. Dzięki ciągłemu poszukiwaniu doskonałości technicznej następuje wszechstronny rozwój możliwości jednostki ludzkiej. Podczas gdy osiąganie kolejnych szczebli w hierarchii sportowej jest sprawą wyłącznie doskonalenia techniki , poszukiwania karate tradycyjnego nie napotykają na drodze swego rozwoju żadnych ograniczeń. Jedyne istniejące granice to zdolność człowieka do nowych osiągnięć , a i te należy ustawicznie próbować przekraczać ... ”

Warunkiem sukcesów w karate musi być więc integracja naszego ciała i umysłu, celem - jak najpełniejszy rozwój jednostki ludzkiej. Narzędziem , dzięki któremu to możemy osiągnąć stosowanie właściwych technik oddychania.
Instruktorzy japońskich sztuk walki od dawna zwracali uwagę na związek pomiędzy zachowaniem spokojnej, stabilnej postawy mentalnej zapewniającej jasność percepcji, dzięki której możliwe staje się błyskawiczne podjęcie właściwej decyzji, a spójnym, pełnym siły działaniem mającym na celu praktyczne wprowadzenie tej decyzji w życie.
Model postępowania:
1. Sytuacja zagrożenia.
2. Stabilna postawa mentalna, dzięki właściwej technice oddychania.
3. Podjęcie właściwej decyzji.
4. Praktyczne wprowadzenie decyzji w życie.

Poszukiwano dróg i metod ćwiczenia umysłu, gdyż tylko odpowiednio przygotowany umysł mógł zapewnić najpierw kontrolowanie własnego wnętrza, a dopiero potem przeciwnika i zmiennych warunków napotykanych w starciu.
W oparciu o systemy religijno - filozoficzne mistrzowie sztuk walki rozwinęli wiele ćwiczeń i technik pozwalających wspiąć się w treningu na najwyższe poziomy wtajemniczenia. Szczególne znaczenie w rozwoju każdego adepta sztuk walki miały dwie koncepcje:
1. Teoria CENTRUM - HARA.
2. Teoria ENERGII WEWNĘTRZNEJ - KI.

Teoria CENTRUM - HARA.
Teoria „ centrum ” ma różne punkty widzenia i rozciąga się od wymiaru uniwersalnego, kosmicznego, aż do niezwykle wąskiej i wyspecjalizowanej dziedziny związanej z rzeczywistością postrzeganą przez pojedynczego człowieka. Według azjatyckich myślicieli prawdziwe centrum każdego człowieka znajduje się w jego podbrzuszu (hara = jap. brzuch; tan t’ien = chin. centrum), poniżej pępka, dzięki któremu możliwy jest pełny rozwój człowieka, od poziomu czysto fizycznego poczynając a na duchowym i umysłowym skończywszy. W bardziej ograniczonym wymiarze centrum, tanden, czyli punkt znajdujący się około 2 cali poniżej pępka, stanowi środek ciężkości ciała ludzkiego. W rozwoju odczucia własnego centrum praktykowano dwie zasadnicze metody:
1. Koncentrację.
2. Medytację.

Teoria ENERGII WEWNĘTRZNEJ - KI.
Opierała się na spostrzeżeniu, że introspektywne techniki służące osiąganiu koncentracji na własnym podbrzuszu prowadzą do uwolnienia energii dającej człowiekowi witalność i skuteczność w akcji - o wiele większą niż jest możliwa do uzyskania drogą uprawiania wyłącznie ćwiczeń fizycznych.Wspólną cechą różnych technik służących rozwojowi energii ki i sprawowania nad nią kontroli było położenie nacisku na ćwiczenie oddychania brzusznego.W starożytnych tekstach dotyczących energii wewnętrznej słowo ki tłumaczone jest właśnie jako „powietrze” , „atmosfera” , „oddech”.Obie koncepcje: hara i ki znalazły zastosowanie w sztuce znanej w Japonii pod ogólną nazwą haragei. Jądrem teorii haragei było poszukiwanie równowagi, integracji, spokoju i harmonii. Wszystkie praktycznie główne japońskie starożytne szkoły sztuk walki zaadaptowały dla swych potrzeb doktrynę haragei wraz z zawartą w niej koncepcją centralizacji (hara) i jej bardziej aktywną formą jaką jest siła ki. Również współczesne sztuki walki, jakie narodziły się na bazie metod uprawianych przez wojowników w średniowiecznej Japonii, w tym karate, wykorzystywały koncepcję haragei na wyższych poziomach wtajemniczenia. Zasady leżące u podstaw budowania i stosowania skoordynowanej siły czynników wewnętrznych w karate nie różnią się w swej istocie od tych, jakie demonstrują np. mistrzowie jujutsu czy aikido. To czyni podobnymi do siebie wszystkie japońskie sztuki walki budo. We wspomnianej już wcześniej książce „Judo Taisen Roku ”, można znaleźć następującą radę:
„ ... oddychanie musi wiązać się z właściwą pozycją, a wdech i wydech powinny być odczuwane jako przepływ odbywający się pod pępkiem ... ”
Mistrz Oyama z kolei uważał oddychanie brzuszne za najistotniejszy element w rozwijaniu siły wewnętrznej:
„Należy oddychać brzuchem ... Głębokie oddychanie klatką piersiową powoduje zawroty głowy i nadmiar tlenu w krwiobiegu. Jest to gorsze niż chwilowy niedomiar, gdyż odbiera siłę i przytępia zmysły, pozostawiając cię bezbronnym i pozbawionym równowagi. Zamknij usta i zaczerpnij nosem powietrze do klatki piersiowej. Cofnij ramiona, wypnij pierś ... Sprowadź powietrze w dół, w dół ... aż do ziemi ”.
Według niektórych przedstawicieli japońskiego karate:
„Wszystkie myśli, całą uwagę i cały trening należy koncentrować na własnym podbrzuszu ”
W ich oczach najlepszym wizerunkiem eksperta w sztuce walki pustą ręką są drewniane statuy NIO „strzegące” wrót wielu buddyjskich świątyń, szczególnie te z nich, które posiadają niezwykle rozwinięte mięśnie brzucha.
Japońscy mistrzowie karate uważali, że podstawą siły i umiejętności kontrolowania przebiegu walki jest stabilność umysłu, będąca rezultatem wewnętrznej koordynacji. Podkreślali zatem znaczenie codziennych medytacji połączonych ze stosowaniem technik oddychania brzusznego.
Medytacja .

Oddychanie brzuszne.

Stan stabilności umysłu.

Ześrodkowanie w podbrzuszu energii ki.

Przejęcie kontroli nad zewnętrzną rzeczywistością.

Przejęcie kontroli nad energią ki.


Uważano również, że odpowiednio przygotowany umysł może zapewnić najpierw kontrolowanie własnego wnętrza, a następnie przeciwnika i zmiennych warunków napotykanych w starciu.
Przejęcie kontroli nad energią ki pozwala na kierowanie jej strumienia w różne części ciała, co w publikacjach dotyczących dalekowschodnich sztuk walki określane jest mentalną projekcją energii - w praktyce oznaczać to może brak odczuwania bólu np. przy stosowaniu technik blokujących oraz skuteczność (efektywność) własnych technik atakujących.
Adepci sztuk walki feudalnej Japonii często przeprowadzali ćwiczenia medytacyjne w tych samych klasztornych salach, w których uprawiali je również pobożni mnisi. Jedyna różnica dotyczyła celów do jakich dążyli - wojownicy - do wyciszenia i
stabilizacji umysłu, mnisi - do duchowego oświecenia SATORI.








Znaczenie stosowanych technik oddechowych w różnych fazach treningu karate.
Nie ulega wątpliwości, że kontrolując własny oddech możemy mieć wpływ na efektywność naszego treningu karate.
Poniższe zestawienie przedstawia cele z jakimi należy przystępować do ćwiczeń oddechowych w różnych fazach treningu:
1. Kontrola oddychania w czasie ćwiczeń o charakterze relaksacyjno - medytacyjnym.
Cele:
· uspokojenie umysłu i koncentracja,
· mentalne odnalezienie własnego centrum,
· nagromadzenie energii ki,
· integracja ciała i umysłu,
· osiągnięcie wyższych stanów świadomości (oświecenie - SATORI)
.
Zaleca się aby trening w sztukach walki rozpoczynał się i kończył ćwiczeniami oddechowymi. Przed treningiem wykonuje się ćwiczenia KONCENTRUJĄCO - ODDECHOWE, natomiast po nim - ćwiczenia ODDECHOWO - RELAKSUJĄCE.
2. Kontrola oddychania w czasie treningu karate.
Cele:
· wytworzenie nawyków oddechowych (umiejętność łączenia koncentracji umysłu , oddechu i pracy mięśni), - rozwijanie siły wewnętrznej,
· trening mentalnej projekcji energii,
· trening haragei.

Doskonałą formą treningu oddechowego są ćwiczenia kata.
Chciałbym również podkreślić, że pływanie, jako dodatkowa forma aktywności fizycznej trenujących sztuki walki, przynieść może bardzo duże korzyści w nauce kontroli oddychania.
[przypis Kime: Pływanie nie jest polecane jako zbyt często stosowana dodatkowa forma aktywniości sportowej ze względu na inny charakter pracy mięśniowej i tendencje do utraty dynamiki u karateków regularnie stosujących trening pływacki.]
3. Kontrola oddychania w sytuacjach ekstremalnych (walka sportowa, walka realna).
Cele:
· wyhamowanie reakcji wegetatywnych (uspokojenie oddechu i
czynności serca,)
· zapanowanie nad emocjami,
· stabilizacja postawy mentalnej,
· koncentracja,
· przejęcie kontroli przez centrum,
· wykorzystanie wewnętrznej energii ki.

W celu uregulowania oddechu i rytmu serca przed walką, mistrzowie dalekowschodnich sztuk walki stosują głębokie oddychanie brzuszne. Ten specyficzny sposób oddychania stosuje się w naturalnej postawie stojącej, starając się koncentrować wyłącznie na oddechu.






Techniki oddechowe jako wstęp do medytacji.
Wśród technik oddechowych (wymienianych w podręcznikach medycyny chińskiej) stosowanych w czasie ćwiczeń o charakterze medytacyjnym, pozwalających na tworzenie i gromadzenie energii wewnętrznej KI można wyróżnić:
Oddychanie NATURALNE , tzw. oddech nowicjuszy,
-najważniejsze jest skupienie się na swoim oddechu, czując rytmiczne ruchy brzucha, bez podporządkowywania go swej woli (ruchy brzucha płytsze niż w innych technikach).
Oddychanie KLATKĄ PIERSIOWĄ ,
- sposób oddychania większości ludzi(wentylacja głównie górnych partii płuc); stosowane w wyczerpujących ćwiczeniach połączonych z szybkimi ruchami (np. twarde odmiany sportów walki); ten sposób oddychania utrudnia ćwiczenie chee - gung i medytację.
NORMALNE oddychanie BRZUSZNE –
-podstawowa technika oddechowa; w czasie wdechu - brzuch wędruję do góry, w czasie wydechu - opada do dołu.
Oddychanie BRZUSZNE ODWRÓCONE
- zaawansowana technika oddechowa; w czasie wdechu - napięcie mięśni brzucha, w czasie wydechu - rozluźnienie i uwypuklenie brzucha.
WSTRZYMANIE oddechu
- zaawansowana technika oddechowa.
DŁUGI oddech
- długi wdech i długi wydech.
Oddychanie CIAŁEM
- ćwiczący skupia się na uczuciu towarzyszącym oddechowym ruchom powłok brzusznych polegającym na przenikaniu całego ciała energią.
Oddychanie poprzez DŁONIE i STOPY
- wyobrażenie sobie przepływu przez dłonie i stopy silnego przepływu energii w czasie oddychania.
Oddychanie PRZENOSZĄCE
- przenoszenie energii w czasie oddychania do narządu, kończyny czy tkanki, którą chcemy zaopatrzyć w energię ( zgodnie z ogniskowaniem myśli na dany narząd).

Pomimo tego, że oddychanie przeponowe jest łatwe, proste i niezwykle korzystne, tworzenie się nawyku takiego oddychania musi być świadomie rozwijane, zanim nie stanie się ono odruchowe.
Nauka oddychania brzusznego przeponowego przebiegać powinna w dwóch etapach:
ETAP I - rozwijanie odruchowego i automatycznego oddychania przeponowego:
· należy położyć się na plecach z jedną ręką ułożoną na mostku, a z drugą w nadbrzuszu,
· w czasie wdechu brzuch (wraz z ręką) unosi się do góry, a przy wydechu opada,
· górna część klatki piersiowej (wraz z drugą ręką) powinna poruszyć się w stosunkowo w niewielkim stopniu.
ETAP II - rozwijanie harmonijnego i rytmicznego oddychania przeponowego:
· koncentracja nad ilością wykonywanych pełnych oddechów,
· stopniowe wydłużanie czasu trwania cyklu oddechowego (wdechu i wydechu).


W celu wzmocnienia mięśni brzucha i mięśnia przepony z jednoczesną synchronizacją ruchu płuc z przeponą stosuje się także oddychanie przeponowe z obciążeniem:
Leżąc na plecach, po uspokojeniu oddechu w czasie wykonywania ćwiczenia, na brzuchu jest umieszczany worek wypełniony piaskiem o ciężarze około 2 kilogramów pozostając w tym położeniu od 3 do 5 minut.
Co dwa tygodnie ciężar worka można stopniowo zwiększać nie przekraczając jednak 7 kilogramów.

ODDYCHANIE PRZEPONOWE stanowi szczególne narzędzie dla rozwoju scentralizowanej energii wewnętrznej. Dlatego ćwiczenia oddechowe powinny być praktykowane codziennie; połączone z regularnym treningiem specjalistycznym zaowocują zadziwiająco skoordynowanym rozwojem.
Ćwiczenia oddechowe najczęściej wykonuje się w pozycji Zazen.
Siedzenie w wielkiej koncentracji, wynik duchowych doświadczeń wielu tysiącleci jest postawą prostą i bardzo naturalną. Układ nóg, kręgosłupa, rąk, głowy, oczu, języka jest tu jednak precyzyjnie określony i musi być skrupulatnie przestrzegany w każdym najdrobniejszym szczególe.

Zasady obowiązujące w czasie praktyki oddychania brzusznego:
1. Pierwsza zasada dotyczy pozycji.

Przyjęcie tradycyjnej, japońskiej pozycji klęcznej ZAZEN (można ćwiczyć w indyjskiej pozycji LOTOSU (KEKKA) lub PÓŁLOTOSU (HANHA) - lewa stopa na prawym udzie, czy w siadzie skrzyżnym (pozycja BIRMAŃSKA) siedząc na poduszce); w ostateczności - siedzieć można na ławeczce lub krześle bez oparcia) ● w czasie siedzenia „pchaj ziemię kolanami , niebo głową”,
tułów jest wyprostowany, biodra wypchnięte do przodu (zasadniczą rolę odgrywa tutaj wypchnięcie do przodu V kręgu lędźwiowego, którego trzon w odróżnieniu od innych kręgów nie ma kształtu cylindra lecz klina i dzięki temu stanowi zwornik łuku, zapewniający naturalne wygięcie kręgosłupa; wypchnięcie do przodu V kręgu lędźwiowego ma istotne znaczenie w każdej sytuacji życia codziennego, w tym także w sztukach walki);
poprzez właściwą postawę odnaleźć można w naturalny, podświadomy sposób właściwy stan umysłu, głowa jest prosta, z lekko przyciągniętą brodą, ramiona i ręce są rozluźnione; dłonie leżą na podbrzuszu skierowane do góry: lewa na prawej, kciuki stykają się tworząc linię prostą, język lekko dotyka podniebienia, zęby nie są zaciśnięte,oczy półotwarte (lub otwarte), wzrok skierowany na
wyimaginowany punkt w odległości ok. 1 m na podłodze ENZAN NO METSUKI – „spojrzenie na odległe góry ” - wzrok obejmuje całość, a nie szczegóły.
Do ćwiczeń należy przystąpić w swobodnym ubraniu, w pomieszczeniu dobrze przewietrzonym.
Ćwiczenia oddechowe:
1. Rozpoczynamy od przedłużonego, pogłębionego wdechu przez
nozdrza, ale bez wysiłku; dźwięk: U; w czasie wdechu ramiona są rozluźnione i opuszczone w dół.
2. Strumień powietrza powinien wypełniać nie tylko klatkę piersiową, ale również dolną część brzucha.
3. Brzuch powinien wznosić się w równym tempie, bez nadmiernego wysiłku czy napinania mięśni.
4. Krótka przerwa.
5. Wydech przez usta - równym, skoncentrowanym i silnym, ale
jednocześnie spokojnym strumieniem, bez żadnego wysiłku; powietrze „wyduszane” jest z podbrzusza; dźwięk: A.
6. Stan umysłu w czasie tych ćwiczeń powinien być jak u dziecka tuż po narodzeniu.

HISHIRYO myślenie bez myśli MUSHOTOKU myślenie bez zysku
Koncentrujemy się na własnym podbrzuszu , mając wrażenie że właśnie w tym miejscu przepływa powietrze , a wraz z nim energia wewnętrzna. Dążąc do całkowitego zespolenia umysłu i ciała wielu mistrzów ZEN radzi swoim uczniom , aby wyobrażali sobie podczas wdechu cieniutką srebrną nić wciąganą przez nozdrza , która spływa w dół kręgosłupa , gdzie jest zwijana i przez chwilę spoczywa w dolnej części brzucha. Podczas wydechu proces ulega odwróceniu.
PODSUMOWANIE : Właściwe oddychanie
prowadzi do : W ASPEKCIE FIZJOLOGICZNYM [ poprawy metabolizmu
tlenowego [ kumulacji energii i poprawy witalności [
stabilizacji czynności ośrodkowego układu nerwowego (
panowanie nad emocjami , odczuwaniem bólu ) [ wyhamowywania
reakcji wegetatywnych [ właściwego stosowania technik karate W
ASPEKCIE DUCHOWYM ( MENTALNYM ) [ mentalnego odnalezienia
własnego CENTRUM [ nagromadzenia energii wewnętrznej KI w
CENTRUM [ mentalnej projekcji energii [ stabilnej postawy
mentalnej , która wyostrza percepcję i skraca czas reakcji
Piśmiennictwo : 1. Hua Ching Ni , Daoshing Ni ,Maoshing Ni :
Siła ruchu : doskonalenie chi. Dom Wydawniczy Rebis , Poznań
1999 2. Ratti O. , Westbrook A. : Sekrety samurajów. Sztuki
walki średniowiecznej Japonii. Diamond Books. Bydgoszcz 1997.
3. Reid D. : Na straży trzech skarbów. Chińska droga życia w
zdrowiu. Dom Wydawniczy Rebis , Poznań 1998 4. Reid D. : Tao
zdrowia. Dom Wydawniczy Rebis , Poznań 1996 5. Swami Rama ,
Ballentine R. , Hymes A. : Sztuka oddychania. Praktyczny
przewodnik. Dom Wydawniczy Limbus. Bydgoszcz 2000. 6. Swami
Rama: Medytacja i jej praktyka Praktyczny poradnik życia wewnętrznego. Dom Wydawniczy Limbus. Bydgoszcz 2000. 7.
Westbrook A , Ratti O. : Aikido i dynamiczna sfera. Diamond
Books. Bydgoszcz 1997.










_____________________________
Jesteś silny i zdrowy?
Podziel się tym z innymi:
http://www.bm-donor.wroc.pl/apel.html