Może i bardzo tego chcemy, lecz z grupy i tak nie wyjdziemy /// SPAM TDP !!

nie dopiero sie rozkrecam

no to sie odkrec bo moze sie to zle skonczyc

czemu z tego konta piszesz?

daj spokoj golas, szkoda pradu na takiego

jak wpadnie jakis mlodziak to powkrecac

mam w dupie bana nawet na 100 lat nie zauwazyłes ze mam to daleko

no to szukaj bana gdzie indziej

ch**
Spis treści [ukryj]
1 ch** (język polski)
2 ch** (język angielski)
3 ch** (język czeski)
4 ch** (język portugalski)
5 ch** (język słowacki)
ch** (język polski)[edytuj]

wymowa:
(1.1, 2.1) IPA: [xuj], AS: [χui ̯], wymowa ?/i, homofon: h**
(3.1) ‹czuch›, IPA: [ʧuːx]
znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) wulg. penis, członek
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) przen., wulg. wysoce obraźliwa forma zwrotu do mężczyzny
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(3.1) jęz. język ch**; zob. też język ch** w Wikipedii
odmiana:
(1.1) [ukryj ▲]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga
mianownik ch** ch**e
dopełniacz ch**a ch**ów
celownik ch**owi ch**om
biernik ch**a ch**e
narzędnik ch**em ch**ami
miejscownik ch**u ch**ach
wołacz ch**u ch**e
(2.1) [ukryj ▲]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga
mianownik ch** ch**e
dopełniacz ch**a ch**ów
celownik ch**owi ch**om
biernik ch**a ch**ów
narzędnik ch**em ch**ami
miejscownik ch**u ch**ach
wołacz ch**u ch**e
przykłady:
(1.1) Heniek narysował ch**a na płocie.
(2.1) Zap******ę tego ch**a za złodziejstwo!
(3.1) Język ch** jest używany przez niektórych mieszkańców Meksyku i Gwatemali.
składnia:
kolokacje:
(1.1) ch**ogrom
synonimy:
(1.1) k****, fallus, f***, lacha, pała, kapucyn, wacek, laga, siusiak, pindol, kuśka
(2.1) k****, f***, sk***iel, sk***ysyn, j**aniec, palant, d****
(3.1) czuj
antonimy:
wyrazy pokrewne:
(1.1, 2.1)
rzecz. ch**nia f, ch**oza f, ch**owizna f
zdrobn. chuik m, ch**eczek m, ch**ek m
czas. och**eć
przym. ch**owy
przysł. ch**owo
związki frazeologiczne:
ch** babski • ch** bombki strzelił, choinki nie będzie • ch** ci w dupę • ch** ci w oko • ch** ostry • ch** sflaczały • ch** syberyjski • ch** z tym • ch** złamany • ki ch** • na ch** • ni ch**a • nie ma ch**a we wsi • od ch**a • po ch**u • po kiego ch**a • przech** • stać jak ch** na weselu • w ch** • za ch**a • robić kogoś w ch**a • iść na ch**
etymologia:
(1.1, 2.1) Staropolska nazwa osobowa Ch** wywodzona jest od prasł. *xujь - „cierń, kolec”, to jednak w korelacji z prasł. *xvoja, *xvojь - „choina, chojna (porównaj nazwy miejscowe), gałęzie szpilkowe”[1], od praindoeur. *skh**ā „kolec”, stąd np. litew. skujà „choinka”[2][3].
(3.1) hiszp. ch**
uwagi:
(1.1, 2.1) Forma pisowni „h**” dopuszczana jest przez Oficjalny słownik polskiego scrabblisty[4], językoznawcy zalecają jednak używać formy z „ch” (co zgodne jest z etymologią wyrazu). Wątpliwości dotyczące pisowni mogą wynikać z faktu, że istnieje również słowo „h**” oznaczające okrzyk[5].
tłumaczenia:
angielski: (1.1) dick, prick, cock; (2.1) dick; (3.1) ch**
arabski: (1.1) زبر
bułgarski: (1.1) кур, хуй
chiński: (1.1) 鸟; (3.1) 祖赫語
czeski: (3.1) ch**
duński: (1–2) pik w
esperanto: (1.1) kaco
francuski: (1.1) bite f, dard m, gourdin m, tige f; (2.1) con m
gruziński: (1.1) ყლე (q'le), კლე (k'le)
hiszpański: (1.1) polla f; (1.2) gilipollas m
holenderski: (1–2) lul
jidysz: (1.1) שמאָק m (szmok), (1–2) פּוץ m (puc)
macedoński: (1.1) кур
niemiecki: (1.1) Schwanz m; (3.1) Ch**
norweski (bokmål): (1.1) kuk
nowogrecki: (1.1) πούτσος m; (2.1) βλάκας m
portugalski: (3.1) ch**
rosyjski: (1.1) хуй
rumuński: (1.1) pulă
slovio: (1.1) hui (хуи)
słowacki: (1.1) kokot; (3.1) ch**
turecki: (1.1) yarak
ukraiński: (1.1) хуй m
włoski: (1.1) cazzo
źródła:
↑ Aleksandra Cieślikowa, Janina Szymowa, Kazimierz Rymut, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Część 1: odapelatywne nazwy osobowe, Kraków 2000, s. 31
↑ Julius Pokorny, Słownik języka praindoeuropejskiego, hasło „sk(h)u̯oi̯-, sk(h)u̯i(i̯)-”.
↑ Max Vasmer, Słownik etymologiczny języka rosyjskiego, hasło: „хвоя”.
↑ Oficjalny słownik polskiego scrabblisty w: Poradnia językowa PWN.
↑ hasło h** w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, s. 173, Warszawa, Wiedza Powszechna, 1985.
ch** (język angielski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:
rzeczownik
(1.1) język ch**
odmiana:
przykłady:
(1.1) Ch** is a language belonging to Mayan languages. → Ch** jest językiem, który należy do języków majańskich.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
ch** (język czeski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:
rzeczownik
(1.1) język ch**
odmiana:
przykłady:
(1.1) Ch** je název pro dva indiánské jazyky mayské jazykové skupiny. → Ch** jest nazwą dla dwóch języków z grupy języków majańskich.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
ch** (język portugalski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) jęz. język ch**
odmiana:
przykłady:
(1.1) A língua ch** é uma língua da família das línguas maias, falada por cerca de 40 000 pessoas na Guatemala e 10 000 no México. → Język ch** jest językiem z rodziny języków majańskich, używanym przez 40 000 osób w Gwatemali i 10 000 w Meksyku.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
wyrazy pokrewne:
przym. ch**eano
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
ch** (język słowacki)[edytuj]


To hasło wymaga dopracowania
Należy w nim poprawić: dopisać tłumaczenie przykładu
wymowa:
znaczenia:
rzeczownik
(1.1) język ch**
odmiana:
przykłady:
(1.1) Ch** je súhrnný názov pre dva jazyky patriace do kanjobalskej (kanjobalsko-ch**skej) vetvy mayských jazykov, ktorými sa hovorí v provincii Huehuetenango v Guatemale a v Mexiku.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
Kategorie: polski (indeks)angielski (indeks)czeski (indeks)portugalski (indeks)słowacki (indeks)
Logowanie i rejestracjaHasłoDyskusjaCzytajTekst źródłowyWyświetl historię

Strona główna
Indeks alfabetyczny
Spis języków
Słowniki tematyczne
Gramatyki
Losowa strona
Losuj język
Współpraca
Ostatnie zmiany
Pomoc
Zgłoś błąd w haśle
Kontakt
Narzędzia
W innych językach
Česky
Ελληνικά
English
Español
Euskara
Français
Malagasy
Suomi
Tę stronę ostatnio zmodyfikowano 01:19, 14 kwi 2012.
Tekst udostępniany na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych warunkach, z możliwością obowiązywania dodatkowych ograniczeń. Zobacz szczegółowe informacje o warunkach korzystania.

hahaha, gosc jest dobry

Pożyteczny idiota [edytuj]
Pożyteczni idioci (pożyteczny idiota, ros. Поле́зный идиот, transkryp. pl: poleznyj idiot[1]) czasem też użyteczny idiota – pejoratywne określenie przypisywane Leninowi, który miałby tak określać zachodnich dziennikarzy piszących entuzjastycznie o rewolucji bolszewickiej i ukrywających jej niepowodzenia.
Po II wojnie światowej określenie zostało przejęte przez antykomunistów – przede wszystkim amerykańskich – do określania osób o nastawieniu socjaldemokratycznym, organizacji lewicowych i pacyfistycznych, aby podkreślić, że ich działania obiektywnie pomagały ZSRR w zimnej wojnie.
Nie istnieją żadne konkretne źródła poświadczające, jakoby Lenin użył kiedykolwiek takiego określenia, choć znane są cytaty Lenina pejoratywnie wyrażającego się o zachodnich sympatykach ZSRR. Inny, podobny cytat, przypisywany Leninowi - "kapitaliści sprzedadzą nam sznurek, na którym ich powiesimy" - miał dotyczyć biznesmenów prowadzących handel z Rosją sowiecką.
Spis treści [ukryj]
1 Stosunek Lenina do żyjących na Zachodzie sympatyków ZSRR
2 Późniejsza kariera określenia
3 Prasa francuska
4 Prasa amerykańska, brytyjska, inne
5 Przypisy
6 Zobacz też
7 Bibliografia
Stosunek Lenina do żyjących na Zachodzie sympatyków ZSRR[edytuj]

Chociaż nie ma bezpośrednich dowodów na to, by Lenin posługiwał się określeniem "pożyteczny idiota", znane są jego prywatne wypowiedzi utrzymane w tonie pejoratywnym wobec niektórych zachodnich polityków – np. w liście do Cziczerina, komisarza ds. zagranicznych (z 10 lutego 1922 r.), w odniesieniu do konferencji w Genui napisał o jednym z uczestników: "Henderson jest tak głupi jak Kiereński i dlatego jest nam pomocny". W dalszej części listu wyjaśnia, że opinia ta winna być utrzymywana w tajemnicy[2].
Późniejsza kariera określenia[edytuj]

Określenie to lub przynajmniej wyrażony w nim stosunek do niektórych zachodnich aktywistów i dziennikarzy, pojawiało się wśród radzieckich polityków także w późniejszym okresie. W jednym z listów do Stalina Beria stwierdził:
"fizyczna walka z Zachodem nie jest celowa, Zachód sam się unicestwi, wystarczy mu podsuwać odpowiednie środki"
W stwierdzeniu tym Beria odnosił się do działalności niektórych zachodnich organizacji pacyfistycznych, których członkowie byli tajnymi współpracownikami komunistycznych tajnych służb.
W latach późniejszych infiltrowane przez KGB organizacje takie jak Kampania na rzecz Rozbrojenia Nuklearnego (CND)[3] organizowały w Europie Zachodniej marsze protestacyjne przeciwko amerykańskiej "ofensywnej" i "imperialistycznej" broni jądrowej w sytuacji, kiedy ZSRR powiększał swój ofensywny arsenał jądrowy a rosyjskie zbrojenia określano jednak mianem "pokojowych" (ros. миролюбивые)[4].
Osobny artykuł: Układ Warszawski.
Według Wiktora Suworowa w GRU oraz KGB osoby nie będące ich zarejestrowanymi tajnymi współpracownikami, ale pomagające im w działalności antypaństwowej na Zachodzie z pobudek ideologicznych określano pogardliwym określeniem g****jad (ros. говноед)[5].
Prasa francuska[edytuj]

Proradzieckie sympatie części zachodnioeuropejskiej lewicy skutkowały racjonalizowaniem i usprawiedliwianiem negatywnych zjawisk w systemie komunistycznym. Kiedy w 1973 z ZSRR wydalono Sołżenicyna, francuski dziennik "Le Monde" przez kolejne kilka lat w swoich publikacjach konsekwentnie nazywał go "hitlerowcem". Z kolei dziennik "Le Figaro" usprawiedliwiał oddanie Stalinowi kontroli nad Polską po II wojnie światowej: "włączenie Polski do systemu politycznego Związku Radzieckiego nie jest ani okupacją ani protektoratem, ani też formą wasalizmu - to rodzaj szerokiej i trwałej współpracy"[6].
Duży wkład w ujawnienie sowieckiej agentury na Zachodzie miało Archiwum Mitrochina. Jak wynika z zebranych tam dokumentów KGB, dwóch głównych dziennikarzy "Le Monde" pracowało dla Rosjan, a pod ich wpływem było wielu współpracowników gazety. Sześciu najlepszych francuskich agentów KGB było właśnie dziennikarzami. Dzięki temu Rosjanie mieli wpływ na tak ważne instytucje medialne jak AFP (Agence France Presse) i "L'Expresse". Tworzyli też własne dzienniki, jak "La Tribune des Nations" założona za 3,5 mln franków otrzymanych od KGB przez Andre Ulmanna[7].
Prasa amerykańska, brytyjska, inne[edytuj]

W 1933 roku, podczas nasilenia wielkiego głodu na Ukrainie, sympatyzujący z komunistami korespondent "New York Timesa", Walter Duranty, pisał, że "wszelkie opowieści o wielkim głodzie są przesadą lub złośliwą propagandą".[8] W późniejszym okresie Duranty również wielokrotnie usprawiedliwiał zbrodnie komunizmu, posługując się popularnym, przypisywanym Stalinowi, argumentem, że "nie można zrobić omleta nie rozbijając przy okazji paru jajek", a także dialektycznie radząc sobie z nagłymi zmianami polityki sowieckiej np. wielkimi czystkami, w których wcześniejsi bohaterowie stawali się wrogami ludu[9].
W latach 1923-24 powstały pierwsze towarzystwa przyjaciół Rosji Radzieckiej. Wielu spośród ich członków oraz sympatyków to postaci popularne, w swoich dziedzinach znaczące: Herbert Wells, Henri Barbusse, Rabindranath Tagore, Romain Rolland, Tomasz Mann, George Bernard Shaw, francuski dziennikarz naukowy Lucien Barnier[10][11] Podobne podejście do ZSRR mieli Sidney i Beatrice Webb, Harold Laski, Jean-Paul Sartre oraz wielu innych lewicujących zachodnich intelektualistów.[12][13].
Sartre krytykował m.in. Referat Chruszczowa, argumentując, że każdy, kto informuje o terrorze i istnieniu obozów pracy przymusowej (GUŁag) w ZSRR, działa na szkodę rewolucji komunistycznej. Z jego przemowy do historii przeszło sformułowanie "nie powinniśmy odbierać nadziei robotnikom z Billancourt"[14].
Określenia "pożyteczni idioci" w 2006 roku użył Silvio Berlusconi, w odniesieniu do Romano Prodiego.
W ten też sposób wyraził się amerykański politolog i historyk Tony Judt na temat lewicowych intelektualistów, którzy bronią motywów podjęcia amerykańskiej interwencji w Iraku, ale krytykują sposób jej prowadzenia[15].
Określenie to użyte zostało też przez kubańsko-amerykańskiego historyka Humberto Fontova, który w roku 2007 wydał książkę: Exposing the Real Che Guevara and the Useful Idiots Who Idolize Him (Zdemaskowanie prawdziwego Che Guevary i pożytecznych idiotów, którzy zrobili z niego idola). "Pożyteczni idioci" to, zdaniem autora, przede wszystkim artyści hollywoodzcy.
Przypisy

↑ zasady transkrypcji współczesnego alfabetu rosyjskiego (pol.). [1]. [dostęp 2008-11-18].
↑ Odręczna notatka w Rosyjskim Centrum Archiwizacji i Studiów nas Dokumentami Historii Najnowszej, fond 2, opis 2, delo 1,1119. Opublikowane jako Dokument 88 w The Unknown Lenin, red. Richard Pipes, Yale University Press, 1996, ISBN 0-300-06919-7
↑ Czerwona baronessa. Rzeczpospolita, 23 listopada 2009.
↑ Открытое письмо Центрального Комитета Коммунистической партии Советского Союза. Prawda, 14 lipca 1963.
↑ Wiktor Suworow: GRU: Radziecki wywiad wojskowy. 2002. ISBN 83-87454-98-2.
↑ Bogusław Sonik: Bernanos o Polsce. Dziennik Polski, 2010.
↑ Christopher Andrew, Wasilij Mitrokhin: "Archiwum Mitrochina". Muza S.A., 2001. ISBN 83-7200-651-2.
↑ (ang.) "Stalin's Apologist: Walter Duranty: The New York Times's Man in Moscow", Sally J. Taylor, ISBN 0-19-505700-7. W recenzji, Mark Y. Herring scharakteryzował Duranty'ego słowami: Użyteczny idiota nr 1, zaraz po Leninie i Stalinie.
↑ S. J. Taylor: Stalin's apologist : Walter Duranty, the New York Times man in Moscow. 1995.
↑ Szaleństwa radzieckich naukowców. Newsweek, 2011.
↑ "Herbatka u Stalina", Ronald Harwood, reż. Janusz Morgenstern, rok prod. 1999 - recenzja spektaklu w Filmpolski.pl
↑ Marxist dreams and Soviet realities. In memory of the victims of communism and those who fought It, by Ralph Raico, CATO Letter, Washington, D.C., 1988. (ang.)
↑ Ludmila Stern: Western Intellectuals and the Soviet Union, 1920-40: From Red Square to the left Bank. 2007. ISBN 9781134238675.
↑ W oryginale: Il ne faut pas désespérer Billancourt.. Billancourt było siedzibą dużej fabryki Renault pod Paryżem, stanowiącej jedno z silnych centrów aktywności komunistycznej we Francji. désespérer Billancourt. Le Monde, 2007.
↑ Tony Judt, "Bush's Useful Idiots" London Review of Books, vol. 28, nr 18, 21 września 2006.
Zobacz też[edytuj]

Wykształciuch
Bibliografia[edytuj]

Christopher Andrew, Wasilij Mitrochin, Archiwum Mitrochina, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, Warszawa 2001
Kategorie: Propaganda politycznaStalinizm
Logowanie i rejestracjaArtykułDyskusjaCzytajEdytujHistoria i autorzy

Strona główna
Kategorie artykułów
Najlepsze artykuły
Losuj artykuł
Dla czytelników
Zgłoś błąd
Częste pytania (FAQ)
Strona kontaktowa
Wykluczenie odpowiedzialności
Wspomóż Wikipedię
Dla wikipedystów
Narzędzia
Drukuj lub eksportuj
W innych językach
Česky
Dansk
English
Español
Français
한국어
Italiano
עברית
Magyar
日本語
‪Norsk (bokmål)‬
Português
Русский
Srpskohrvatski / Српскохрватски
Suomi
Svenska
Українська
Tę stronę ostatnio zmodyfikowano 15:07, 13 maj 2012.