Ucieleśniona siła
Wojownik ninja zwykle przypominał chodzący arsenał. Bywały jednak chwile, kiedy nie miał przy sobie żadnej broni. Aby się obronić przed napastnikiem musiał użyć taijitsu, czyli „sztuki posługiwania się ciałem”.
W przeciwieństwie do innych japońskich systemów walki w ręcz ninjitsu, a dokładniej rzecz biorąc jeden z jego elementów – taijitsu, kładzie nacisk na dynamikę ciała. Naucza, jak wykorzystać i rozwijać rzeczywistą siłę, którą ma każdy z nas.
Taijitsu rozwija świadomość, którą tu pojmuje się w szerokim zakresie oraz jej wpływ na fizyczną stronę walki. Ta
metoda walki oparta jest na kombinacji wszystkich aspektów ogólnej sytuacji – należy tu brać pod uwagę nawet najmniejsze detale takie, jak: otoczenie, w którym się znajdujemy, panujący nastrój, swobodę ruchów, liczbę napastników, ich agresywność, uzbrojenie oraz stopień rzeczywistego zagrożenia.
Świadomość ta jest sposobem klasyfikacji myśli i działania oraz najskuteczniejszego ich wykorzystania w ciągle zmieniających się warunkach. Skuteczne opanowanie sytuacji jest rezultatem prawidłowego zrównoważenia wszystkich aspektów, które zaistnieją w danym momencie. Nieskuteczny rezultat jest spowodowany brakiem umiejętności wyczuwania tego, co jest potrzebne do wytworzenia tej równowagi.
W taijitsu nie ma żadnej podstawowej pozycji walki. Pozycje określa się poprzez położenie walczących względem siebie. Można wyróżnić cztery podstawowe postawy wojownika:
- naturalna – polega na rozluźnieniu ciała i staniu z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała. Kolana są wyprostowane, lecz zablokowane
- obronna – postawa wykorzystywana – zgodnie z nazwą – w celu odparcia ataku. Polega na tym, że przy wyprowadzeniu ruchu najpierw poruszają się biodra, a reszta ciała podąża za nimi. Filozoficznie określa się ją jako zasadę wody, płynności, w odróżnieniu od wcześniejsze, nazywanej postawą ziemi.
Trzecia postawa jest typowo ofensywna, trochę podobna do pozycji bokserskiej. Ninja porusza się do przodu, by wyjść naprzeciw atakowi, ale jego siła pochodzi z tułowia, a nie z ramion (element ognia).
Postawa przyjmująca ma za zadanie sprowokować przeciwnika do ataku, przez co Nina ma możliwość przechwycenia jego ataku. Postawa ta mylnie sugeruje chęć poddania się- jak widać już w samych podstawach przyjmowanych przez ninja kryją się elementy podstępu. W postawie przyjmowania ninja staje z szeroko rozprostowanymi rękami na szeroko rozstawionych nogach i wygląda tak, jakby otwierał się na każdy atak. Jest to jednak postawa zawodnicza, oparta na „elemencie wiatru”, doskonale umożliwiająca wykonywanie uników i przechodzenia do bloków i przechwyceń.
Ponieważ taijitsu jest sztuką stosowaną w śmiertelnym starciu, zmierza do wyrządzenia możliwie jak największych szkód, najmniejszym kosztem (wysiłkiem). Ninja stara się zadać jak największą liczbę ran, przy najmniejszej liczbie ruchów i w jak najłatwiejszy sposób.
Sztuka ta obejmuje techniki mocowania się, rzuty i uniki, bloki, ciosy, kopnięcia nastawione na rażenie wrażliwych punktów na ludzkim ciele. Przez cały czas ninja musi fizycznie i psychicznie kontrolować walkę. Jeśli przestanie- przegra. Podczas walki reaguje instynktownie, co jest wynikiem długotrwałego treningu i powtarzania technik aż do perfekcyjnego opanowania. Nieustanny trening uświadamia, że łatwo można uniknąć ataku wroga, czasami przenosząc tylko ciężar ciała.
Taijitsu jest sztuką bardzo subtelną, nie wymaga nawet stosowania bloków, aby odeprzeć atak. Ninja nie może też zatrzymać atak przeciwnika przesuwając się po prostu w jakąś stronę. Zaatakowany walczy w postawie naturalnej, przyjmuje ją przenosząc ciężar ciała w kierunku atakującego na nogę zakroczną, podczas gdy noga wykroczna utrzymuje ciało w równowadze. Ramiona są opuszczone i rozluźnione, a skierowane do przodu wnętrza dłoni skutecznie chronią twarz i całe ciało przed atakiem.
Ninja nie uczył się technik taijitsu tak, by opanować ich jak najwięcej, ale tak, by zrozumieć podstawową zasadę ich działania, a kiedy mu się to udało, mógł tworzyć niezliczone warianty danej techniki.
W przeciwieństwie do kung-fu, ninja nie musi naśladować zwierząt i deformować ciała, by zastosować technikę. Zasady, na których opiera się mechanika ruchu ciała w taijitsu leżą również u podstaw sztuki posługiwania się bronią w ninjitsu, bez względu na to, czy w danej chwili używana jest broń drzewcowa długa, krótka, sieczna, pojedynczo czy w parach.
Wiele popularnych stylów walki tak kształtuje sposoby reagowania i poruszania się podczas walki, by dostosować je do pewnego z góry ustalonego ruchu. W taijitsu jest odwrotnie: wojownik stara się pozbyć wszelkich niezręczności i nienaturalnych ruchów. Ten system walki opiera się na naturalnej sile, zwinności, szybkości reakcji, na naturalnych odruchach ludzkiego ciała i zrozumieniu zasad, jakimi żądzą prawa natury. A wszystko po to, by skutecznie walczyć i wygrywać.
Proces treningowy nazywa się junan taiso, co oznacza formowanie ciała. W taijitsu siłę osiąga się dzięki gibkości, ćwicząc mięśnie i stawy, aby poprawić ich naturalną elastyczność. Nie ma tu mowy o ich rozciąganiu, nadwerężaniu czy nawet nadrywaniu, jak ma to miejsce w innych sztukach walki.
Spontaniczność lub automatyczne reagowanie w sposób odpowiedni do zaistniałych okoliczności, to kluczowa umiejętność ninjitsu. Ninja potrafili przystosować się do każdej sytuacji, jakiej będzie musiał stawić czoła i nie stara się na siłę stosować umiejętności nabytych podczas specjalistycznego treningu.
Większość metod, jakie zawierało szkolenie ninja była stopniowo wzbogacana tak, by poradził on sobie w każdej sytuacji. Skuteczność ninjitsu jest wynikiem połączenia wszystkich umiejętności tj. odpowiedniego operowania ciałem i umysłem. Ciało samo wie, jak się poruszać, jeśli mu na to tylko pozwolimy. Niepotrzebna jest wówczas żadna kontrola umysłu, aby reagować instynktownie w odpowiedni sposób w sytuacji zagrożenia. Adept ninjitsu stara się eliminować niefortunny proces mechanicznego analizowania reakcji przed jej zastosowaniem. W tej sztuce walki uznaje się, że każda konfrontacja jest niepowtarzalna, dla tego tez nie sposób z góry ustalić jej przebiegu.
Wspólnym elementem wszystkich technik taijitsu jest maksymalne wykorzystywanie możliwości własnego ciała. Adepci tej sztuki poznają podczas treningów wpływ i skutki działania rożnych systemów warunkujących funkcjonowanie ciała. Muszą rozwinąć praktyczną znajomość swej siły, aby zachować zdrowie i odpowiednią kondycje fizyczną.
Dla ninja każdy nawet najbardziej niewinny przedmiot może być użyty jako broń. Przykładem tego może być vajra, sanskrycki symbol buddyzmu Shingon, który miał stanowić wyobrażenie pioruna. Był symbolem niezniszczalności, ostatecznej prawdy. Ten religijny, kultowy przedmiot mógł posiadać każdy mnich buddyjski, co skrupulatnie wykorzystywał ninja przebrany za mnicha.
Był to rodzaj ozdobionego członu zakończonego z obu stron kolcami, od jednego do pięciu.
Czasami symbol ten umieszczano na ceremonialnych mieczach. Jego żelazna lub brązowa rękojeść mogła służyć do blokowania ciosów miecza, a możliwość zastosowania kolców w trakcie walki jest raczej oczywista.
wwwaldek
ZASŁUŻONY
wszak dla ninja broń stanowiły też przedmioty codziennego użytku np. łopata tudzież sierp znane równie dobrze z innego stylu i jeszcze ten proszek do miotania.
onimislash
Hacpik
Kenji_82
lewro
