wutansheta
Witam.
Ten tekst, który przetłumaczyłem mówi o wydarzeniach (bójkach ulicznych), które miały miejsce podczas Konfliktu nad Ussuri http://pl.wikipedia.org/wiki/Konflikt_nad_Ussuri .
Wiem, że popełniłem kilka błędów, to merytorycznych, to językowych, to stylistycznych, ale proszę o wyrozumiałość :) . Mam nadzieję, że was zainteresuje. Proszę też, aby każdy kto zapozna się z tłumaczeniem i oryginałem sugerował poprawki.
Miałem wątpliwości gdzie to wrzucić, tu czy na combat, ale zdecydowałem do tradycyjnych... Gdyż sam wywodzę się z tradycyjnych, jestem aktywny na tej tablicy, no i temat poruszany bardziej zainteresuje praktyków tradycyjnych chińskich sztuk walki niż combatowców (chociaż mam nadzieję że każdego z was po trochu). Ale tutaj też zagląda wielu comabatowców więc mam nadzieję, że i im się spodoba.
Legendarna historia o Chińskich wojskowych stylach walki w 1969 roku podczas wojen granicznych międzu chinami a rosją
"Każdego roku pierwszego sierpnia, chińskie oddziały z każdej częsci kraju gromadzą się by świetować powstanie Chińskiej
Czerwonej Armii. Starsi i emerytowani oficerowie zapraszani są na tę uroczystość by opowiadać osobiste historie o ich
chwalebnej ścieżce, i po to by inspirować młode pokolenia. Poniższa historia została mi opowiedziana przez Jian Zhou,
żołnierza (i jednocześnie mojego instruktora) jednostek specjalnych 49 armii polowej Chińskiej Armii Czerwonej w Mandzurii.
Drugiego marca 1969 roku, chińscy i radzieccy żołnierze otworzyli do siebie ogień na spornym kawałku ziemi umiejscowioni
między rzeką Ussuri na połnocnej granicy między chińską mandzurią i związkiem radzieckim. Rejon ten jest znany w języku
chińskim jako "wyspa zhenbao" (czy też "wyspa skarbów). To wydarzenie w historii znane jest jako pierwsze starcie dwóch
komunistycznych supermocarstw. Obie strony natarły na siebie znowu między 14-15 marca. Tym razem przy użyciu większej ilości
żołnierzy i pojazdów opancerzonych. Sporadyczne konfrontacje ciągneły się ustawicznie na całej granicy przez następne
miesiące, obie strony cały czas ogłaszały zwycięstwo i oskarżały się wzajemnie o agresywne działania taktyczne.
Napięcia się nasilały, pojawiały się plotki o możliwej "ograniczonej konfrontacji atamowej" jako ewentualnej możliwości.
Rząd chiński natychmiast zaczął anty-sowiecką kampanię i straszył swój naród wojną przeciwko "nowemu zagrożeniu". Zaczęły
powstawać rozległe sieci schronów przeciwlotniczych i bukrów, a kluczowe wojskowe/przemysłowe zakłady produkcyjne
przeniesione w głąb kraju. Na całej granicy mandzurskiej ludność była zajęta kopaniem schronów i zabezpieczniem
(taśmowaniem) okien swoich domów. Jak też intensywnym szkoleniem wojennym i treningiem wojny portyzanckiej w razie
przypuszczalnej sowieckiej inwazji.
Koniec działań wojennych ostatecznie nastąpił 11 września 1969 roku kiedy radziecki Premier Aleksiej Kosygin, złożył
niezapowiedzianą wizytę w Pekinie, w drodze powrotnej z pogrzebu Ho Chi Minha w Hanoi. Odbył 3 godzinne spotkanie z chińskim
premierem Zhou. Obaj zgodzili się, że należy odwołać wojsko spod granicy i rozpocząć rozmowy.
Jaki był powód tej wojny? Kto ją w ogóle zaczął? Obie strony obwiniały siebie nawzajem, ale by naprawdę zrozumieć przyczyny
wojny granicznej z 1969 roku, trzeba przyjrzeć się i zrozumieć polityczną i społeczną sytuację tamtych czasów.
Ogólnie wiadomo, że chińscy komuniści, po długiej walce w końcu zdobyli całkowitą władzę w kraju w 1949 roku. Co nie jest
może tak ogólnie wiadome to spora rola jaką w tym wszystkim odegrali sowieci. W 1945 roku wojska radzieckie zaatakowały
japońskie wojska i błyskawicznie wyzwoliły Mandzurię w ciągu miesiąca. Pomniki upamiętniające radziecką pomoc do dzisiaj
można oglądać w całej Mandżurii. Później sowieci pozwolili Chińskiej Armii Czerwonej wkroczyć do mandzurii i uzbroili ich w
odebraną japończykom broń z zamiarem wyszkolenia chińczyków w jej używaniu. To bezpośrednio przyczyniło się do
przyśpieszenia wyzwolenia całych Chin. Jakkolwiek stosunki między sojusznikami zaczęły się psuć w 1960 roku kiedy
przewodniczący Mao zaczął obawiać się możliwości radzieckiej kontroli.
Z zamiarem odwrócenia uwagi chińskiego narodu od problemów w kraju rozpoczął swoją sławną Rewolucję Kulturalną (1966-69)
wtedy ogłosił, że największym zagrożeniem jest Związek Radziecki. To zaangażowało chińską armię do "szukania problemów" na
północnej granicy.
Porozumienia graniczne dokonane w bardziej przyjacielskich czasach, mówiły iż granica przebiegać będzie przez główny nurt
rzeki Ussuri. Jednakże latem 1968 roku, lokalne powodzie zmieniły trasę przez którą przepływał główny nurt, woda ucięła też
kawałek ziemi po chińskiej stronie, ten kawałek ziemi został nazwany potem Wyspą Zhenbao. Kiedy przyszła zima, straże
graniczne po obu stronach spotykały się czasami na spornej ziemi.
W pierwszym okresie te spotkania miały raczej pokojowy,
negocjacyjny przebieg, ale później słowne zaczepki doprowadziły do brutalnych konfrontacji. Większość tego typu spotkań
kończyło się, tym że więksi i silniejsi żołnierze sowieccy obijali swoich chińskich przeciwników, przez co wykopywali ich na
stronę granicy z której tamci przyszli. Również chinskie zakusy by fotografować te bijatyki (dla celów propagandowych) były
neutralizowane przez sowietów, którzy bili również "dziennikarzy" i zabierali im filmy.
Jednak chińscy żołnierze pozostawali wierni swojemu "bóstwu" przewodniczącemu Mao, jak też jego rewolucyjnej drodze, byli w
stanie za każdym razem wracać na wyspę Zhenbao by zostać pobici jeszcze raz, a nawet by umrzeć z radością za swojego
wielkiego wodza. To drażniło radzieckich żołnierzy jeszcze bardziej, ale walki nigdy nie wyszły poza walkę wręcz. Obie
strony zbyt obawiały się konsekwencji użycia jakiejkolwiek broni. Dlatego te walki znane były jako "grupowe walki uliczne".
Aby zachować twarz, Chińska Armia Czerwona pewnego dnia zadecydowała by wysłać tam dobrze przeszkolonych żołnierzy jednostek specjalnych z 49 Polowej Armii w zastępstwie lokalnych żołnierzy straży granicznej, aby mogli uradzić większych i
silniejszych sowietów. Dodatkowo, "dziennikarz" został zmieniony na wysoko postawionego instruktora jednostek specjalnych z
z poleceniem dokumentowania "radzieckiej agresji". Te specjalne jednostki uczone były walki wręcz (unarmed combat) według
zaleceń podręcznika walki wręcz wydanego w 1963 roku przez Chińską Armię Czerwoną.
Byli w stanie łatwo pokonywać sowiecką straż graniczną w ulicznych walkach bez użycia broni (in these unarmed "street
fights"). Z przechwyconych wiadomości płynących z sowieckiej strony granicy, było wiadome że lokalny dowódca donosił do
swoich przełożonych o zmianie chińskiej straży granicznej na jednostki specjalne regularnej armii polowej. Ich
przypuszczenia odnośnie "nowych żołnierzy chińskich" były oparte na zaobserwowanej szybkości, postawach bojowych, kickoxingu
oraz dzwigniach na ręce i karki używanych przez chińczyków przeciwko sowietom (fighting stance, speed, kickboxing, and arm
and neck control against Soviet troops.). Dla sowietów stało się oczywiste jakie zmiany zaszły w szkoleniu chińskiej armii
przez 10 lat.
W zamian radziecka armia zdecydowała się ulokować ich własne jednostki specjalne na wypadek nadchodzących "walk ulicznych".
Dowódcą tej jednostki był znany jako "Kulawy Porucznik" przez wzgląd na swój specyficzny sposób chodzenia. Było wiadome, że
został kontuzjowany podczas treningu w jego zawodowej karierze. Niemniej jednak nadal był znakomitym bokserem i po jego
przybyciu wielu chińczyków chodziło z połamanymi nosami. Wsród chińczyków popularny stał się żart "jeżeli podczas walki
natrafisz na Kulawego Porucznika, porzuć nadzieje na znalezienie żony!", znaczyło to tyle, że twoja twarz zostanie sprana i
już nigdy więcej nie będziesz atrakcyjny.
Techniki zachodniego boksu, szczególnie uderzenie proste, inspirowało chińczyków. Jak wspomniałem wcześniej chińskie
jednostki specjalne szkolone były według założeń podręcznika z 1963 roku, w którym uczono używania tylnej ręki (rear hand),
(która opuszczona była niżej dla ochrony krocza) do atakowania i przedniej jako tarczy obronnej. Tym bardziej uderzenie
proste było całkowicie nową koncepcją, jako że trzymało się tylną rękę znacznie wyżej. Ponadto podczas zimy ustalono, że
kopnięcia były trudne do bezpiecznego wyprowadzenia z powodu niepewnego podłoża i noszonych grubych ubrań. Z tego powodu
chińczycy stracili jakąkolwiek przewagę wobec zachodnich technik boksu. Później doprowadziło to do włączenia zachodniego
boksu do szkolenia 49 Armii w zakresie walki wręcz. Zostało to osiągniete przez starania i dzięki pomocy wydziału Wywiadu
Wojskowego znanego jako Departament Studiów nad Wrogiem (Department of Enemy Studies). Inną lekcją wyciągnięta ze starć
granicznych było zrozumienie faktu, że przewaga w wyszkoleniu, umiejętnościach, wielkości walczących MA ZNACZENIE.
Doprowadziło to do selekcjonowania żołnierzy do jednostek specjalnych pod kątem masywniejszej budowy ciała, nawiasem mówiąc
w ten sposób mój instruktor Jian Zhou został wybrany do tych jednostek. Dzięki swoim fizycznym atutom (wys. 182 cm, wag. 85
kg), posiadając doświadczenie w sztukach walki w tym w zapasach, pochodząc z tradycyjnie wojskowej rodziny z Mongolii, wybranie go do jednostek specjalnych był czymś oczywistym. Dodatkowo odkryto, że umiejętności w zakresie zapasów i biegłość w atakowaniu od tyłu były bardzo pomocne podczas trawnia "grupowych ulicznych walk". Z tych nauk wyniknął wniosek, że trzeba wprowadzić dużo lepszy program treningowy dla chińskich żołnierzy oparty na zastosowaniu nauki i bezpośrednich obserwacji, aby rekompensować ich mniejszą siłę i masę.
W międzyczasie chińskie jednostki specjalne stawały się coraz bardzije sfrustrowane ciągłymi porażkami w starciach ulicznych. Jeden z młodszych oficerów o przezwisku "Xiao Shang Dong" (w tłumaczeniu "Dzieciak z Shang Dong") znany był ze swojej znajomości sztuk walki, w tym umiejętności posługiwania się mieczem. Warto zaznaczyć, że prowincja Shang Dong postrzegana jest jako matecznik chińskich sztuk walki. Xiao Shang Dong wyszedł z propozycją, że aby rozwiązać problem upokarzających porażek trzeba rozpocząć szkolenie żołnierzy w technikach miecza. Oczywiście podczas walki mieli używać drewnianych kijków zamiast mieczy, wychodząc z założenia, że nie można postrzegać kijów jako prawdziwej broni.Jego przełożeni zaaprobowali tę propozycję. W późniejszych bójkach, chińscy żołnierze z kijami ukrytymi w długich rękawach kurtek wojskowych, z łatwościa gromili sowietów, biorąc ich totalnie z zaskoczenia przy pomocy szybkich i skutecznych technik walki kijem. W późniejszym czasie sowieci też zaczęli używać kijów, ale ich umiejętności nie dorównywały umiejętnościom chińczyków. W jednym ze słynniejszych starć; zły i zdesperowany Kulawy Porucznik, który dodatkowo miał połamaną rękę przez Xiao Shang Donga, zaczął strzelać ze swojego pistoletu, aby przetrwać i ochronić swoich żołnierzy. Doprowadziło to do eskalacji działań po obu stronach granicy, zaczął się ostrzał z ciężkiej broni maszynowej, skutkowało to krwawą łaźnią. Co ciekawe jedynym, który przeżył to starcie był Xiao Shang Dong, przeszyty 7 kulami po obu stronach ciała. Chiński rząd oficjalnie odznaczył go jako "Bohatera Armii Czerwonej" dlatego każdego roku 1 sierpnia zapraszany jest, aby opowiedzieć swoją historię wszystkim nowym żołnierzom jednostek specjalnych z 49 Armii Polowej.
Ostatni kryzys między Chinami a Związkiem Radzieckim pojawił się w 1979 roki kiedy chińczycy zaatakowali Wietnam - "młodszego brata" Związku Radzieckiego. Aby pomoć Wietnamowi, sowieccka armia poborowa zgromadziła się na Mandżurskiej granicy, grożąc inwazją jeżeli chińczycy natychmiast nie wycofają się z Wietnamu. Własnie wtedy odbywałem drugi rok swojej służby wojskowej w 5 Pułku Obrony regionalnej obronnej armii Zhejiang. Stacjonowaliśmy nieopodal wielkiego łańcucha gór Xinan (We were based in the Great Xinan Range). Zdecydowaliśmy się przemieścić nasze siły za łańcuchem górskim, aby nie być tak narażonymi na niebezpieczeństwo. Donoszono nam, że sowieci dysponują tam 25 oddziałami zmechanizowanej piechoty i około 250,000 żołnierzami piechoty zgromadzonymi naprzeciwko nam, oraz wsparciem lotniczym. Tak więc rozkazano nam wytrzymać atak przynajmniej 24 godziny, tak aby mogły przybyć posiłki z 23 Armii stacjonującej przy polach gazowych Daqin. Dysponowaliśmy 12,000 naszych ludzi i siecią podziemnych tuneli między fortyfikacjami budowanymi przez ostatnie 20 lat. Nieoficjalne plotki mówiły, że nasz dowódca nie ma żadnych umiejętności ani pewności zatrzymania radzieckiej inwazji na dane nam 24 godziny przy ataku odbywającym się na trzech płaszczyznach (powietrznym, zmechanizowanym i piechoty). Pomagaliśmy szkolić cywili w taktyce walki partyzanckiej i używaniu materiałów wybuchowych, bomb z opóźnionym zapłonem (time bombs) na wypadek gdyby miała zacząć się inwazja. Na szczęscie sowiecka inwazja nigdy nie doszła do skutku, gdyż chińczycy wycofali się z Wietnamu po 9 dniach walk.
Po upadku Związku Radzieckiego granica jest spokojna. Ludzie mogą podróżować po okolicy bez posiadania specjalnej przepustki. Była chińska jednostka tajnej policji, anty-sowiecki wydział, jest dzisiaj znany pod nazwą Wydział
Międzynarodowego i Politycznego Bezpieczeństwa (Division of International and Political Security.)
Dzisiaj dawni wrogowie odwiedzają się nawzajem by handlować i wymieniać doświadczeniami. W Kanadzie po raz pierwszy przedstawiłem chińskie wojskowe sztuki walki Północnej Ameryce poprzez podręcznik (Paladin Press 1996). Który napisałem na bazie szkolenia jednostek specjalnych 49 Armii Polowej oraz jej doświadczeń zdobytych podczas sporu granicznego w 1969 roku.
Co ciekawe udało mi się osobiście spotkać paru byłych rosyjskich wojskowych, tutaj w mojej nowej ojczyźnie. Nawiązaliśmy przyjazną współpracę z Amerykańskim Ośrodkiem Rosyjskich Sztuk Walki, którzy również wydali swój podręcznik rosyjskich wojskowych sztuk walki wręcz w wydawnictwie Paladin Press.
Czyj system jest więc lepszy? Nie mogę zupełnie obiektywnie powiedzieć. Najprawdopodobniej muslielibyśmy porównać nasze
systemy raz jeszcze by czerpać od siebie nawzajem. Lecz dzisiaj 27 lat po zakończeniu sporów granicznych, nie będzie to na użytek wojny, ale akademickich badań i testów.
Aby wreszcie dokończyć tę legendarną opowieść, chciałbym powiedzieć że żołnierze po obu stronach byli niewinnymi pionkami w tej walce dwóch komunistycznych potęg. Jednakże żołnierska miłość, nienawiść, odwaga i strach nadal zasługują na to by o tym mówić, bo jest to niemal jak piękna piosenka, którą będę mógł cieszyć się dzieląc się nią ze wszystkimi.
Mizhou Hui
http://combatmachine.tripod.com/kemp05_e.htm
Zmieniony przez - wutansheta w dniu 2011-05-30 23:26:12
Zmieniony przez - wutansheta w dniu 2011-05-30 23:31:02
Zmieniony przez - wutansheta w dniu 2011-05-30 23:32:39
Ten tekst, który przetłumaczyłem mówi o wydarzeniach (bójkach ulicznych), które miały miejsce podczas Konfliktu nad Ussuri http://pl.wikipedia.org/wiki/Konflikt_nad_Ussuri .
Wiem, że popełniłem kilka błędów, to merytorycznych, to językowych, to stylistycznych, ale proszę o wyrozumiałość :) . Mam nadzieję, że was zainteresuje. Proszę też, aby każdy kto zapozna się z tłumaczeniem i oryginałem sugerował poprawki.
Miałem wątpliwości gdzie to wrzucić, tu czy na combat, ale zdecydowałem do tradycyjnych... Gdyż sam wywodzę się z tradycyjnych, jestem aktywny na tej tablicy, no i temat poruszany bardziej zainteresuje praktyków tradycyjnych chińskich sztuk walki niż combatowców (chociaż mam nadzieję że każdego z was po trochu). Ale tutaj też zagląda wielu comabatowców więc mam nadzieję, że i im się spodoba.
Legendarna historia o Chińskich wojskowych stylach walki w 1969 roku podczas wojen granicznych międzu chinami a rosją
"Każdego roku pierwszego sierpnia, chińskie oddziały z każdej częsci kraju gromadzą się by świetować powstanie Chińskiej
Czerwonej Armii. Starsi i emerytowani oficerowie zapraszani są na tę uroczystość by opowiadać osobiste historie o ich
chwalebnej ścieżce, i po to by inspirować młode pokolenia. Poniższa historia została mi opowiedziana przez Jian Zhou,
żołnierza (i jednocześnie mojego instruktora) jednostek specjalnych 49 armii polowej Chińskiej Armii Czerwonej w Mandzurii.
Drugiego marca 1969 roku, chińscy i radzieccy żołnierze otworzyli do siebie ogień na spornym kawałku ziemi umiejscowioni
między rzeką Ussuri na połnocnej granicy między chińską mandzurią i związkiem radzieckim. Rejon ten jest znany w języku
chińskim jako "wyspa zhenbao" (czy też "wyspa skarbów). To wydarzenie w historii znane jest jako pierwsze starcie dwóch
komunistycznych supermocarstw. Obie strony natarły na siebie znowu między 14-15 marca. Tym razem przy użyciu większej ilości
żołnierzy i pojazdów opancerzonych. Sporadyczne konfrontacje ciągneły się ustawicznie na całej granicy przez następne
miesiące, obie strony cały czas ogłaszały zwycięstwo i oskarżały się wzajemnie o agresywne działania taktyczne.
Napięcia się nasilały, pojawiały się plotki o możliwej "ograniczonej konfrontacji atamowej" jako ewentualnej możliwości.
Rząd chiński natychmiast zaczął anty-sowiecką kampanię i straszył swój naród wojną przeciwko "nowemu zagrożeniu". Zaczęły
powstawać rozległe sieci schronów przeciwlotniczych i bukrów, a kluczowe wojskowe/przemysłowe zakłady produkcyjne
przeniesione w głąb kraju. Na całej granicy mandzurskiej ludność była zajęta kopaniem schronów i zabezpieczniem
(taśmowaniem) okien swoich domów. Jak też intensywnym szkoleniem wojennym i treningiem wojny portyzanckiej w razie
przypuszczalnej sowieckiej inwazji.
Koniec działań wojennych ostatecznie nastąpił 11 września 1969 roku kiedy radziecki Premier Aleksiej Kosygin, złożył
niezapowiedzianą wizytę w Pekinie, w drodze powrotnej z pogrzebu Ho Chi Minha w Hanoi. Odbył 3 godzinne spotkanie z chińskim
premierem Zhou. Obaj zgodzili się, że należy odwołać wojsko spod granicy i rozpocząć rozmowy.
Jaki był powód tej wojny? Kto ją w ogóle zaczął? Obie strony obwiniały siebie nawzajem, ale by naprawdę zrozumieć przyczyny
wojny granicznej z 1969 roku, trzeba przyjrzeć się i zrozumieć polityczną i społeczną sytuację tamtych czasów.
Ogólnie wiadomo, że chińscy komuniści, po długiej walce w końcu zdobyli całkowitą władzę w kraju w 1949 roku. Co nie jest
może tak ogólnie wiadome to spora rola jaką w tym wszystkim odegrali sowieci. W 1945 roku wojska radzieckie zaatakowały
japońskie wojska i błyskawicznie wyzwoliły Mandzurię w ciągu miesiąca. Pomniki upamiętniające radziecką pomoc do dzisiaj
można oglądać w całej Mandżurii. Później sowieci pozwolili Chińskiej Armii Czerwonej wkroczyć do mandzurii i uzbroili ich w
odebraną japończykom broń z zamiarem wyszkolenia chińczyków w jej używaniu. To bezpośrednio przyczyniło się do
przyśpieszenia wyzwolenia całych Chin. Jakkolwiek stosunki między sojusznikami zaczęły się psuć w 1960 roku kiedy
przewodniczący Mao zaczął obawiać się możliwości radzieckiej kontroli.
Z zamiarem odwrócenia uwagi chińskiego narodu od problemów w kraju rozpoczął swoją sławną Rewolucję Kulturalną (1966-69)
wtedy ogłosił, że największym zagrożeniem jest Związek Radziecki. To zaangażowało chińską armię do "szukania problemów" na
północnej granicy.
Porozumienia graniczne dokonane w bardziej przyjacielskich czasach, mówiły iż granica przebiegać będzie przez główny nurt
rzeki Ussuri. Jednakże latem 1968 roku, lokalne powodzie zmieniły trasę przez którą przepływał główny nurt, woda ucięła też
kawałek ziemi po chińskiej stronie, ten kawałek ziemi został nazwany potem Wyspą Zhenbao. Kiedy przyszła zima, straże
graniczne po obu stronach spotykały się czasami na spornej ziemi.
W pierwszym okresie te spotkania miały raczej pokojowy,
negocjacyjny przebieg, ale później słowne zaczepki doprowadziły do brutalnych konfrontacji. Większość tego typu spotkań
kończyło się, tym że więksi i silniejsi żołnierze sowieccy obijali swoich chińskich przeciwników, przez co wykopywali ich na
stronę granicy z której tamci przyszli. Również chinskie zakusy by fotografować te bijatyki (dla celów propagandowych) były
neutralizowane przez sowietów, którzy bili również "dziennikarzy" i zabierali im filmy.
Jednak chińscy żołnierze pozostawali wierni swojemu "bóstwu" przewodniczącemu Mao, jak też jego rewolucyjnej drodze, byli w
stanie za każdym razem wracać na wyspę Zhenbao by zostać pobici jeszcze raz, a nawet by umrzeć z radością za swojego
wielkiego wodza. To drażniło radzieckich żołnierzy jeszcze bardziej, ale walki nigdy nie wyszły poza walkę wręcz. Obie
strony zbyt obawiały się konsekwencji użycia jakiejkolwiek broni. Dlatego te walki znane były jako "grupowe walki uliczne".
Aby zachować twarz, Chińska Armia Czerwona pewnego dnia zadecydowała by wysłać tam dobrze przeszkolonych żołnierzy jednostek specjalnych z 49 Polowej Armii w zastępstwie lokalnych żołnierzy straży granicznej, aby mogli uradzić większych i
silniejszych sowietów. Dodatkowo, "dziennikarz" został zmieniony na wysoko postawionego instruktora jednostek specjalnych z
z poleceniem dokumentowania "radzieckiej agresji". Te specjalne jednostki uczone były walki wręcz (unarmed combat) według
zaleceń podręcznika walki wręcz wydanego w 1963 roku przez Chińską Armię Czerwoną.
Byli w stanie łatwo pokonywać sowiecką straż graniczną w ulicznych walkach bez użycia broni (in these unarmed "street
fights"). Z przechwyconych wiadomości płynących z sowieckiej strony granicy, było wiadome że lokalny dowódca donosił do
swoich przełożonych o zmianie chińskiej straży granicznej na jednostki specjalne regularnej armii polowej. Ich
przypuszczenia odnośnie "nowych żołnierzy chińskich" były oparte na zaobserwowanej szybkości, postawach bojowych, kickoxingu
oraz dzwigniach na ręce i karki używanych przez chińczyków przeciwko sowietom (fighting stance, speed, kickboxing, and arm
and neck control against Soviet troops.). Dla sowietów stało się oczywiste jakie zmiany zaszły w szkoleniu chińskiej armii
przez 10 lat.
W zamian radziecka armia zdecydowała się ulokować ich własne jednostki specjalne na wypadek nadchodzących "walk ulicznych".
Dowódcą tej jednostki był znany jako "Kulawy Porucznik" przez wzgląd na swój specyficzny sposób chodzenia. Było wiadome, że
został kontuzjowany podczas treningu w jego zawodowej karierze. Niemniej jednak nadal był znakomitym bokserem i po jego
przybyciu wielu chińczyków chodziło z połamanymi nosami. Wsród chińczyków popularny stał się żart "jeżeli podczas walki
natrafisz na Kulawego Porucznika, porzuć nadzieje na znalezienie żony!", znaczyło to tyle, że twoja twarz zostanie sprana i
już nigdy więcej nie będziesz atrakcyjny.
Techniki zachodniego boksu, szczególnie uderzenie proste, inspirowało chińczyków. Jak wspomniałem wcześniej chińskie
jednostki specjalne szkolone były według założeń podręcznika z 1963 roku, w którym uczono używania tylnej ręki (rear hand),
(która opuszczona była niżej dla ochrony krocza) do atakowania i przedniej jako tarczy obronnej. Tym bardziej uderzenie
proste było całkowicie nową koncepcją, jako że trzymało się tylną rękę znacznie wyżej. Ponadto podczas zimy ustalono, że
kopnięcia były trudne do bezpiecznego wyprowadzenia z powodu niepewnego podłoża i noszonych grubych ubrań. Z tego powodu
chińczycy stracili jakąkolwiek przewagę wobec zachodnich technik boksu. Później doprowadziło to do włączenia zachodniego
boksu do szkolenia 49 Armii w zakresie walki wręcz. Zostało to osiągniete przez starania i dzięki pomocy wydziału Wywiadu
Wojskowego znanego jako Departament Studiów nad Wrogiem (Department of Enemy Studies). Inną lekcją wyciągnięta ze starć
granicznych było zrozumienie faktu, że przewaga w wyszkoleniu, umiejętnościach, wielkości walczących MA ZNACZENIE.
Doprowadziło to do selekcjonowania żołnierzy do jednostek specjalnych pod kątem masywniejszej budowy ciała, nawiasem mówiąc
w ten sposób mój instruktor Jian Zhou został wybrany do tych jednostek. Dzięki swoim fizycznym atutom (wys. 182 cm, wag. 85
kg), posiadając doświadczenie w sztukach walki w tym w zapasach, pochodząc z tradycyjnie wojskowej rodziny z Mongolii, wybranie go do jednostek specjalnych był czymś oczywistym. Dodatkowo odkryto, że umiejętności w zakresie zapasów i biegłość w atakowaniu od tyłu były bardzo pomocne podczas trawnia "grupowych ulicznych walk". Z tych nauk wyniknął wniosek, że trzeba wprowadzić dużo lepszy program treningowy dla chińskich żołnierzy oparty na zastosowaniu nauki i bezpośrednich obserwacji, aby rekompensować ich mniejszą siłę i masę.
W międzyczasie chińskie jednostki specjalne stawały się coraz bardzije sfrustrowane ciągłymi porażkami w starciach ulicznych. Jeden z młodszych oficerów o przezwisku "Xiao Shang Dong" (w tłumaczeniu "Dzieciak z Shang Dong") znany był ze swojej znajomości sztuk walki, w tym umiejętności posługiwania się mieczem. Warto zaznaczyć, że prowincja Shang Dong postrzegana jest jako matecznik chińskich sztuk walki. Xiao Shang Dong wyszedł z propozycją, że aby rozwiązać problem upokarzających porażek trzeba rozpocząć szkolenie żołnierzy w technikach miecza. Oczywiście podczas walki mieli używać drewnianych kijków zamiast mieczy, wychodząc z założenia, że nie można postrzegać kijów jako prawdziwej broni.Jego przełożeni zaaprobowali tę propozycję. W późniejszych bójkach, chińscy żołnierze z kijami ukrytymi w długich rękawach kurtek wojskowych, z łatwościa gromili sowietów, biorąc ich totalnie z zaskoczenia przy pomocy szybkich i skutecznych technik walki kijem. W późniejszym czasie sowieci też zaczęli używać kijów, ale ich umiejętności nie dorównywały umiejętnościom chińczyków. W jednym ze słynniejszych starć; zły i zdesperowany Kulawy Porucznik, który dodatkowo miał połamaną rękę przez Xiao Shang Donga, zaczął strzelać ze swojego pistoletu, aby przetrwać i ochronić swoich żołnierzy. Doprowadziło to do eskalacji działań po obu stronach granicy, zaczął się ostrzał z ciężkiej broni maszynowej, skutkowało to krwawą łaźnią. Co ciekawe jedynym, który przeżył to starcie był Xiao Shang Dong, przeszyty 7 kulami po obu stronach ciała. Chiński rząd oficjalnie odznaczył go jako "Bohatera Armii Czerwonej" dlatego każdego roku 1 sierpnia zapraszany jest, aby opowiedzieć swoją historię wszystkim nowym żołnierzom jednostek specjalnych z 49 Armii Polowej.
Ostatni kryzys między Chinami a Związkiem Radzieckim pojawił się w 1979 roki kiedy chińczycy zaatakowali Wietnam - "młodszego brata" Związku Radzieckiego. Aby pomoć Wietnamowi, sowieccka armia poborowa zgromadziła się na Mandżurskiej granicy, grożąc inwazją jeżeli chińczycy natychmiast nie wycofają się z Wietnamu. Własnie wtedy odbywałem drugi rok swojej służby wojskowej w 5 Pułku Obrony regionalnej obronnej armii Zhejiang. Stacjonowaliśmy nieopodal wielkiego łańcucha gór Xinan (We were based in the Great Xinan Range). Zdecydowaliśmy się przemieścić nasze siły za łańcuchem górskim, aby nie być tak narażonymi na niebezpieczeństwo. Donoszono nam, że sowieci dysponują tam 25 oddziałami zmechanizowanej piechoty i około 250,000 żołnierzami piechoty zgromadzonymi naprzeciwko nam, oraz wsparciem lotniczym. Tak więc rozkazano nam wytrzymać atak przynajmniej 24 godziny, tak aby mogły przybyć posiłki z 23 Armii stacjonującej przy polach gazowych Daqin. Dysponowaliśmy 12,000 naszych ludzi i siecią podziemnych tuneli między fortyfikacjami budowanymi przez ostatnie 20 lat. Nieoficjalne plotki mówiły, że nasz dowódca nie ma żadnych umiejętności ani pewności zatrzymania radzieckiej inwazji na dane nam 24 godziny przy ataku odbywającym się na trzech płaszczyznach (powietrznym, zmechanizowanym i piechoty). Pomagaliśmy szkolić cywili w taktyce walki partyzanckiej i używaniu materiałów wybuchowych, bomb z opóźnionym zapłonem (time bombs) na wypadek gdyby miała zacząć się inwazja. Na szczęscie sowiecka inwazja nigdy nie doszła do skutku, gdyż chińczycy wycofali się z Wietnamu po 9 dniach walk.
Po upadku Związku Radzieckiego granica jest spokojna. Ludzie mogą podróżować po okolicy bez posiadania specjalnej przepustki. Była chińska jednostka tajnej policji, anty-sowiecki wydział, jest dzisiaj znany pod nazwą Wydział
Międzynarodowego i Politycznego Bezpieczeństwa (Division of International and Political Security.)
Dzisiaj dawni wrogowie odwiedzają się nawzajem by handlować i wymieniać doświadczeniami. W Kanadzie po raz pierwszy przedstawiłem chińskie wojskowe sztuki walki Północnej Ameryce poprzez podręcznik (Paladin Press 1996). Który napisałem na bazie szkolenia jednostek specjalnych 49 Armii Polowej oraz jej doświadczeń zdobytych podczas sporu granicznego w 1969 roku.
Co ciekawe udało mi się osobiście spotkać paru byłych rosyjskich wojskowych, tutaj w mojej nowej ojczyźnie. Nawiązaliśmy przyjazną współpracę z Amerykańskim Ośrodkiem Rosyjskich Sztuk Walki, którzy również wydali swój podręcznik rosyjskich wojskowych sztuk walki wręcz w wydawnictwie Paladin Press.
Czyj system jest więc lepszy? Nie mogę zupełnie obiektywnie powiedzieć. Najprawdopodobniej muslielibyśmy porównać nasze
systemy raz jeszcze by czerpać od siebie nawzajem. Lecz dzisiaj 27 lat po zakończeniu sporów granicznych, nie będzie to na użytek wojny, ale akademickich badań i testów.
Aby wreszcie dokończyć tę legendarną opowieść, chciałbym powiedzieć że żołnierze po obu stronach byli niewinnymi pionkami w tej walce dwóch komunistycznych potęg. Jednakże żołnierska miłość, nienawiść, odwaga i strach nadal zasługują na to by o tym mówić, bo jest to niemal jak piękna piosenka, którą będę mógł cieszyć się dzieląc się nią ze wszystkimi.
Mizhou Hui
http://combatmachine.tripod.com/kemp05_e.htm
Zmieniony przez - wutansheta w dniu 2011-05-30 23:26:12
Zmieniony przez - wutansheta w dniu 2011-05-30 23:31:02
Zmieniony przez - wutansheta w dniu 2011-05-30 23:32:39
Krzysztof Piekarz
Woj17
Puar
4rScorpion
TSEL
wuxia
OloKK
Daniellew
taaigihk
LBshinai
słaby 56
