Kuro
Charley Burley (06.09.1917 - 16.10.1992)
Był to prawdopodobnie najlepszy bokser, który nie zdobył mistrzowskiego pasa. Burley był najgroźniejszym figterem swoich czasów oraz najbardziej unikanym zawodnikiem w historii. Wśród zawodników którzy "stchórzyli" można wymienić Billego Conna (walczącego później z Joe Louisem o pas heavyweight), Francuza Marcela Cerdana, Jake LaMottę a także nawet Sugar Raya Robinsona.
Legendarny trener - Eddie Futch - stwierdził, że Charley Burley był najwspanialszym fighterem jakiego widział. I biorąc pod uwagę, że Futch spędził 8 dekad w tym biznesie, jest to wysokiej klasy komplemnt.
W początkach kariery pokonał Billyego Soose, przyszłego mistrza wagi średniej. A także wygrał 2 z trzech pojedynków z Fritziem Zivicem, przyszłym mistrzem welterweigh, by udowodnić, że zwycięstwo z Soose nie było przypadkowe. W 1942 zmierzył się z przyszłym mistrzem wagi ciężkiej Ezzardem Charlesem. Dwa 10 - o rundowe pojedynki odbyły się w odstępie 5 tygodni. Burley przegrał obia na punkty. Ale w tym samym czasie miażdżąco pokonał Holmana Williamsa.
Dzisiaj, jedna walka na trzy miesiące uznawana jest za dużo. Podczas gry Burley walczył 3 razy w przeciągu sześciu tygodni z poważnymi przeciwnikami.
W 1944 roku pokonał przyszłego mistrza light heavyweight - Archiego Morre.
Inna godna odnotowania walka odbyła się w 1942 roku. Przeciwnikiem był J.D. Turner, cięższy o około 30 kg. Twarz Turnera została zmasakrowana tak, że bokser nie był w stanie kontynuować pojedynku i nie wyszedł do siódmej rundy.
Burley walczył w złotym okresie kategorii welterweight oraz middleweight. Były to czasy takich bokserów jak Tony Zale, Rocky Graziano, Jake LaMotta czy Sugar Ray Robinson. Fantastyczny zawodnik, jakim był Burley, może być wymieniany obok tych sław bez cienia wątpliwości. Ale jak wielu czarnych pięściarzy został przez historię zapomniany. Bez pasa mistrzowskiego to tak jakby nie istniał wogóle.
Archie Moore uważał swojego przeciwnika za jednego z najlepszych, podobnie jak jego długoletni trener Ray Arcel. W latach 40 - tych Burley był w ścisłej czołówce rankingów dwóch kategoriach wagowych - welterweight oraz middleweight. A pomimo tego nie dostał szansy walki o pas mistrzowski. W swojej karierze wygrał 83 walki w tym 50 przez nokaut. Przegrał 12 walk, a dwie zremisował.
Czemu więc figher z taką reputacją nigdy nie otrzymał propozycji walki o tytuł? Cóż - wertując zasoby internetu można się natknąć na kilka hipotez. Jedni twierdzą, że główną przyczyna była na tle rasowym. Nie dopuszczano do głowy myśli, żeby czarny (Burley był metysem) mógł dzierżyć mistrzowski pas. Inny twierdzą, że zawinił po prostu pech. Czy też brak szczęścia. Tzn. pięściarz ten nie napotkał na swojej drodze odpowiednich ludzi. Nie spotkał menadżera z siłą przebicia, który by zdołał go wypromować. W latach 40 tych i 50 - tych odpowiednie powiązania, w tym z ludźmi ze świata przstępczego grały olbrzymią rolę. A Charley tych kontaktów nie miał bądź nie chciał mieć.
Zwraca się też uwagę na mało widowiskowy styl boksowania. Nie było w nim iskry zdolnej przyciągać tłumy kibiców.
Burley był bardzo precyzyjnym bokserem. Nie wyprowadzał wielu ciosów, ale za to za każdym razem trafiał przeciwnika. Prawie nigdy nie wyprowadzał kombinacji. Tylko pojedyncze uderzenia. Był bardzo trudny do trafienia. Wspaniały taktyk, który robił to co potrzebne by wygrać walkę, ale nic ponadto.
A tu macie film, gdzie dokładnie analizuje się styl Burleya.
Materiały:
http://charleyburley.com/
http://www.eastsideboxing.com/boxing-news/donelson0607.php
http://www.thesweetscience.com/boxing-article/2602/wasn-much-charley-burley-color/
http://en.wikipedia.org/wiki/Charley_Burley
Był to prawdopodobnie najlepszy bokser, który nie zdobył mistrzowskiego pasa. Burley był najgroźniejszym figterem swoich czasów oraz najbardziej unikanym zawodnikiem w historii. Wśród zawodników którzy "stchórzyli" można wymienić Billego Conna (walczącego później z Joe Louisem o pas heavyweight), Francuza Marcela Cerdana, Jake LaMottę a także nawet Sugar Raya Robinsona.
Legendarny trener - Eddie Futch - stwierdził, że Charley Burley był najwspanialszym fighterem jakiego widział. I biorąc pod uwagę, że Futch spędził 8 dekad w tym biznesie, jest to wysokiej klasy komplemnt.
W początkach kariery pokonał Billyego Soose, przyszłego mistrza wagi średniej. A także wygrał 2 z trzech pojedynków z Fritziem Zivicem, przyszłym mistrzem welterweigh, by udowodnić, że zwycięstwo z Soose nie było przypadkowe. W 1942 zmierzył się z przyszłym mistrzem wagi ciężkiej Ezzardem Charlesem. Dwa 10 - o rundowe pojedynki odbyły się w odstępie 5 tygodni. Burley przegrał obia na punkty. Ale w tym samym czasie miażdżąco pokonał Holmana Williamsa.
Dzisiaj, jedna walka na trzy miesiące uznawana jest za dużo. Podczas gry Burley walczył 3 razy w przeciągu sześciu tygodni z poważnymi przeciwnikami.
W 1944 roku pokonał przyszłego mistrza light heavyweight - Archiego Morre.
Inna godna odnotowania walka odbyła się w 1942 roku. Przeciwnikiem był J.D. Turner, cięższy o około 30 kg. Twarz Turnera została zmasakrowana tak, że bokser nie był w stanie kontynuować pojedynku i nie wyszedł do siódmej rundy.
Burley walczył w złotym okresie kategorii welterweight oraz middleweight. Były to czasy takich bokserów jak Tony Zale, Rocky Graziano, Jake LaMotta czy Sugar Ray Robinson. Fantastyczny zawodnik, jakim był Burley, może być wymieniany obok tych sław bez cienia wątpliwości. Ale jak wielu czarnych pięściarzy został przez historię zapomniany. Bez pasa mistrzowskiego to tak jakby nie istniał wogóle.
Archie Moore uważał swojego przeciwnika za jednego z najlepszych, podobnie jak jego długoletni trener Ray Arcel. W latach 40 - tych Burley był w ścisłej czołówce rankingów dwóch kategoriach wagowych - welterweight oraz middleweight. A pomimo tego nie dostał szansy walki o pas mistrzowski. W swojej karierze wygrał 83 walki w tym 50 przez nokaut. Przegrał 12 walk, a dwie zremisował.
Czemu więc figher z taką reputacją nigdy nie otrzymał propozycji walki o tytuł? Cóż - wertując zasoby internetu można się natknąć na kilka hipotez. Jedni twierdzą, że główną przyczyna była na tle rasowym. Nie dopuszczano do głowy myśli, żeby czarny (Burley był metysem) mógł dzierżyć mistrzowski pas. Inny twierdzą, że zawinił po prostu pech. Czy też brak szczęścia. Tzn. pięściarz ten nie napotkał na swojej drodze odpowiednich ludzi. Nie spotkał menadżera z siłą przebicia, który by zdołał go wypromować. W latach 40 tych i 50 - tych odpowiednie powiązania, w tym z ludźmi ze świata przstępczego grały olbrzymią rolę. A Charley tych kontaktów nie miał bądź nie chciał mieć.
Zwraca się też uwagę na mało widowiskowy styl boksowania. Nie było w nim iskry zdolnej przyciągać tłumy kibiców.
Burley był bardzo precyzyjnym bokserem. Nie wyprowadzał wielu ciosów, ale za to za każdym razem trafiał przeciwnika. Prawie nigdy nie wyprowadzał kombinacji. Tylko pojedyncze uderzenia. Był bardzo trudny do trafienia. Wspaniały taktyk, który robił to co potrzebne by wygrać walkę, ale nic ponadto.
A tu macie film, gdzie dokładnie analizuje się styl Burleya.
Materiały:
http://charleyburley.com/
http://www.eastsideboxing.com/boxing-news/donelson0607.php
http://www.thesweetscience.com/boxing-article/2602/wasn-much-charley-burley-color/
http://en.wikipedia.org/wiki/Charley_Burley
Krzysztof Piekarz
