Istnieje wiele wariantów wiosłowania jednorącz: hantlą, kettlebells, obciążonym końcem sztangi. Na dodatek można ustawiać gryf równolegle, jak i prostopadle do ciała, stosować warianty jednorącz i oburącz, różne rodzaje uchwytu co zmienia pracę mięśni i sposób wykonania ćwiczenia.
Wydaje się, że warianty oburącz i jednorącz wcale nie muszą się wykluczać, bo każdy może nieco inaczej wpływać na rozwój muskulatury grzbietu. Ponadto można różnicować przyciąganie ciężaru do brzucha i do klatki piersiowej.
Wiosłowanie jednorącz jest bardzo dobrym ćwiczeniem typowym dla starej szkoły treningu, funkcjonuje jako uzupełnienie podciągania na drążku i martwego ciągu. W wariancie z wykorzystaniem półsztangi mamy możliwość korzystania z dużych ciężarów, normalnie nieosiągalnych w zwykłych klubach.
Wiosłowanie półsztangą jednorącz - zaangażowane mięśnie
- Mięsień czworoboczny (szczególnie część środkowa i dolna)
- Mięsień równoległoboczny
- Mięsień najszerszy grzbietu
- Mięsień obły większy
- Tylny akton mięśnia naramiennego
- Mięsień podgrzebieniowy
- Mięsień obły mniejszy
- Mięsień ramienny
- Mięsień ramienno-promieniowy
- Mięsień piersiowy większy
- Mięsień dwugłowy ramienia (stabilizacja)
- Mięsień trójgłowy ramienia (stabilizacja: głowa długa)
- Mięsień prosty i skośny brzucha
Wiosłowanie półsztangą jednorącz - prawidłowe wykonanie
Stajemy wygodnie, ciężar może spoczywać na niewielkim podwyższeniu, gryf przechodzi między nogami (powinien być obciążony z drugiej strony, której nie wykorzystujemy). Aktywujemy tłocznię brzuszną, nabieramy powietrza, napinamy nogi, grzbiet i brzuch.
Chwytamy koniec sztangi chwytem młotkowym. Wybieramy luz na gryfie, lekko ciągnąc ciężar w górę. To jest dopiero koniec fazy przygotowawczej. Przyciągamy ciężar do brzucha (co jest łatwiejsze) lub do klatki piersiowej (trudniejszy wariant).
Ruch nie powinien być wykonywany przy wykorzystaniu silnej pracy nogami, pośladkami i biodrami, to nie jest martwy ciąg jednorącz! Ciężar przyciągamy do ciała dość dynamicznie, a opuszczamy powoli, w kontrolowany sposób.
Tułów powinien być zablokowany, mięśnie brzucha napięte (nabranie powietrza, wykorzystanie tłoczni brzusznej), sylwetka usztywniona. W fazie opuszczania stosujemy wolne, kontrolowane tempo (2-3 sekundy). Praca w fazie ekscentrycznej ma kluczowe znaczenie dla przyrostów masy mięśniowej. Nieco szybciej można pracować w fazie koncentrycznej (podnoszenia).
Uwagi i sugestie
Jeśli stosujemy niewielki ciężar, możemy go na chwilę zatrzymać w najwyższym punkcie. Ciężar nie może być za duży, wymusza on wtedy szarpanie, rotację tułowia, wyprost stawu biodrowego, kolanowego i nierówną pracę, ani zbyt mały (np. mniejszy niż używasz do wyciskania leżąc). Ważne, by nie skracać zakresu ruchu, mięśnie grzbietu lubią duży zakres, silne rozciągnięcie.
Jeśli trzeba, zastosuj talerze o mniejszej średnicy. Tempo ma być kontrolowane, nie może być zbyt wolne w fazie podnoszenia i zbyt szybkie w fazie opuszczania ciężaru.
