sporty walki a gry zespołowe w wychowaniu dzieci

Właśnie - też chciałem zapytać

Wilk-masz mnostwo racji z ostatnimi zdaniami Tw ost wypowiedzi (w koncu ojcem juz jestes:) )-ja na razie moge tylko teoryzowac i pisac co bym chcial...a to co bym chcial pewnie sie bedzie malo liczyc...

Pine-a myslalem, ze tylko ja gralem w unihokeja:) (tez nie mieliscie sali w szkole i to byla jedyna gra, w ktora mozna bylo grac na korytarzu?:) ).

Pilka forever!:)

Wilk'u 80 - Nie znam się za bardzo na boksie Myślałem, że dla dzieci lepszy jest sport mniej urazowy i kontaktowy w sensie właśnie uderzeń Możliwe, że się mylę - po prostu nie mam o tym wyobrażenia. Zawsze wydawało mi się, że głowa dziecka jest zbyt delikatna na otrzymywanie ciosów...

Prosilem,zebyscie nie pytali.

Michal,nie to nie tak,mielismy duza sale,ale naprawde podobal sie nam ten sport i lublismy czasem dla odmiany w cos takigeo pograc.

UX, dla dzieci to nieco inaczej wyglada, niz dla doroslych

pin, to jak to jest z ta chnska pilka?

Ide ogladac UFC...

wg mnie powinny byc grupy dzieci,np do 12-13 roku zycia i nikt starszy nie powinien tam (oprocz trenera) rzecz jasna uczeszczac
a ja bym polemizował. oczywiscie, to podejscie ma swoje dobre strony, tak np robi W. Legień w Racingu, który nie tak dawno wyprosił z dojo Angelinę Jolie, która przyszła tam ze swoim synkiem.
chodzi głównie o to, żeby maluch nie biegł mażąc się do taty/mamy i nie skarżył się na złego trenera, co widuję w grupie dziecięcej, która ma zajęcia przed moją.
ale też mozna i trzeba umozliwiać rodzicom trenować wspólnie z dziecmi - bardzo pozytywne efeky również widzę na przykładzie ww. grupy.

Zmieniony przez - Jodan w dniu 2007-01-10 23:14:33

fajny art i zgadzam sie z nim .
Sam za dzieciaka trenowalem karate, podczas gdy moi koledzy biegali tylko za pilka. Teraz widac jakie sa miedzy nami roznice w zachowaniu w pewnych sytuacjach i w charakterze

A ja trenowalem i pilke i SW i jest za***iscie

Wielokrotnie obserwowalem trening grupy dziecęcej (6 do 13 lat). To że na ławkach siedzieli rodzice i obserwowali poczynania swoich dzieci wplywalo raczej motywujaco. Nie widzialem zadniej sytuacji zeby maluch lecial z placzem do mamy czy taty i skarzyl sie na sensei. Co najwyżej pobiegł powiedziec rodzicom ze sensei go pochwalil za wykonanie jakiejs techniki. Mysle ze najwazniejsze jest podejscie trenera. Dobry trener dla dziecka to taki do którego dziecko czuje respekt(slucha go) i jednoczesnie nie boi zadawac pytan, itp.

Nie widzialem zadniej sytuacji zeby maluch lecial z placzem do mamy czy taty i skarzyl sie na sensei. Co najwyżej pobiegł powiedziec rodzicom ze sensei go pochwalil za wykonanie jakiejs techniki.

Takie są również moje spostrzeżenia. Moja sekcja dorobiła się w tamtym roku grupy dziecięcej, znam też instruktorów z innych sekcji gdzie naucza się dzieciaki-i nieraz widziałem, jak po treningu rozentuzjazmowany brzdąc próbował jednym tchem zrelacjonować rodzicom co się działo (nawet jeśli obserwowali one całe zajęcia ) albo nie mógł złapać tchu z wrażenia, że czarny pas(wiecie ile taki pas znaczy dla dziecka? ) pochwalił własnie jego/ją za poprawne wykonanie techniki

Nie wyobrażam sobie, żeby dziecko mogło się rozpłakać przy kolegach z sekcji i przy prowadzącym-to byłby za duży cios dla dumy "młodego samuraja" (dzieciaki zwykle dość poważnie podchodzą do ceremoniału Dojo, pasów, ukłonów-i tego, że karateka, aikidoka czy kto tam bądź musi być twardy, a nie "miętki" ).

Jeśli się kiedyś dochowam własnych dzieci-poślę je prawdopodobnie na Judo albo Aikido. Obawiam się tylko, że jeśli przejmą choć odrobinę mojego charakteru, to jakakolwiek próba namówienia ich na cokolwiek może przynieść odwrotne skutki. Dlatego też snuję intrygę-postaram się tak rozegrać sytuację, by to dziecko samo chciało trenować (wystarczy w odpowiednim momencie je zainteresować. Samo przecież kiedyś zapyta, czemu tatuś wieczorami wychodzi z drewnianym mieczem w łapie, nie? ). Ja wtedy (początkowo baaaardzo niechętnie ) się zgodzę. Może to trochę podłe, ale muszę jakoś oszukać geny, które prawdopodobnie im przekażę