[ART] Taktyka w walce

Znaczenie taktyki w walce na ringu

Przez taktykę w boksie rozumie się racjonalne wykorzystanie środków walki do uzyskania zwycięstwa. Nawet gdy bokser doskona1e opanuje technikę, to jednak o wartości jego sztuki pięściarskiej w walce decyduje przede wszystkim umiejętność organizowania walki w oparciu oczywiście o wykorzystanie środków technicznych odpowiadających właściwościom przeciwnika.

Taktyka pozostaje w ścisłym związku wzajemnym techniką, zależy od poziomu tej techniki, wywierając z kolei wpływ na jej dalszy rozwój i doskonalenie. Taktyka w boksie zależy całkowicie od charakteru toczącej się na ringu walki. Na ograniczonej przestrzeni ringu spotykają się dwaj przeciwnicy. Każdy jest w tym czy w innym stopniu przygotowany fizycznie, zręczny i szybki, silny i wytrzymały; dysponuje taką czy inną techniką (precyzyjnością w zadawaniu ciosów, dokładnością w obronie); każdego ce****e określony stopień rozwoju cech psychicznych - inicjatywa, pewność siebie, odwaga, zdecydowanie, wytrwałość. Obaj przeciwnicy w sposób świadomy posługują się wszystkimi środkami walki, to jest prowadzą walkę w przemyślany pod względem taktycznym sposób. Wszystkie te cechy, nawyki i umiejętności są nierozdzielne jedne od drugich, uzupełniają się one wzajemnie w każdym działaniu boksera na ringu.

Żaden przygotowany pod względem taktycznym bokser nie potrafi wypełnić swoich zadań bojowych, jeśli nie jest on przygotowany zarówno pod względem technicznym, jak i moralno-psychicznym; żaden wybitny bokser-technik nie potrafi zastosować swoich umiejętności bez koniecznego przygotowania taktycznego. Dzięki czemu uzyskuje się zwycięstwo w walce na ringu? Co należy uważać za czynnik decydujący o sukcesie w walce. Doświadczenie podpowiada, że sukces taktyki walki zależy w pierwszym rzędzie od przewagi moralnej, wszechstronności technicznej, szybkości tempa walki i skuteczności ciosów.

PRZEWAGA MORALNA W WALCE

Zachowanie się. boksera w walce zależy w dużej mierze od jego cech moralno-psychicznych. Przy równej sile fizycznej i klasie przeciwników zwycięży zawsze ten, który ożywiony jest bojowym duchem i silniejszą wolą zwycięstwa. Wiara we własne siły i niezawodność opanowanej techniki wyrabia się w procesie systematycznego treningu. Techniczne i taktyczne nawyki, umiejętność obliczania czasu i dystansu; jasność myśli i wola zwycięstwa dają bokserowi możność skutecznego działania w walce. Podstawowym zadaniem boksera jest -przejąć inicjatywę w swoje ręce i narzucić przeciwnikowi własną wolę. Jest rzeczą bardzo ważną zdemoralizować przeciwnika w trakcie walki na ringu i odebrać mu wiarę we własne siły. Podstawą działań bojowych boksera powinny być: pewność siebie, zdecydowanie w działaniach, uprzedzanie usiłowań przeciwnika przejścia do ataku, nieoczekiwane i śmiałe ataki - są to bowiem najważniejsze środki w walce o moralną przewagę. Zorganizowane myślenie możliwe jest tylko w tym wypadku, jeśli bokser panuje nad sobą w czasie walki. Bokser działający rozsądnie (przy największym nawet temperamencie bojowym) nic traci nigdy panowania nad sobą. Analizując powstające w walce sytuacje, organizując swoje działania i podporządkowując im sam proces walki zachowuje w sposób trwały inicjatywę w swoich rękach. Każda walka, z .jakimkolwiek przeciwnikiem, wymaga ostrożności. Należy trze�wo oceniać stosunek sił; nie wolno nie doceniać lub przeceniać możliwości przeciwnika. Do każdej walki należy się odnosić z całą powagą, w walce trzeba wykorzystać, jak można najlepiej, swoje siły i technikę. Działania taktyczne w walce powinny być przemyślane i przeprowadzone w sposób zorganizowany.

WSZECHSTRONNOśĆ TECHNICZNA

Najpewniejsza droga do zwycięstwa wiedzie: poprzez mistrzowską walkę, przeprowadzoną w oparciu o wszechstronność techniczną. U podstaw działań wprawnego boksera leżą: dobre wyczucie czasu umiejętność wyboru momentu dla zaczepnych bąd� obronnych działań; wyrobione wyczucie dystansu -umiejętność obliczenia odległości w celu przeprowadzenia bojowych i działań; kombinacyjność akcji - umiejętność celowego kojarzenia i szybkiego przeprowadzania swoich działań w zależności od powstających w walce sytuacji; racjonalność bojowych akcji -umiejętność działania w sposób efektywny i ekonomiczny. Sukcesy najlepszych techników radzieckiego boksu, Grejnera, Bułakowa i innych, są wynikiem wszechstronnego opanowania przez nich techniki, zdolności prowadzenia kombinacyjnej walki, wybitnej umiejętności racjonalnego stosowania środków technicznych oraz umiejętności opracowania i realizacji prawidłowego pod względem taktycznym planu walki. Nic można rozpatrywać techniki boksu W oderwaniu od taktyki; u podstaw bojowych działań boksera leżą przemyślane zamiary , mające świadomie określony cel. Taktyki należy uczyć równocześnie' z podstawami techniki, kiedy ćwiczący przyswajają sobie nawyki w wykonywaniu specjalnych bojowych działań (ciosów i obron), kiedy uczą się orientowania w czasie i dystansie. Począwszy od pierwszych kroków szkolenia bokser posługuje się techniką, opartą na założeniach taktyki. Nie należy ograniczać boksera tylko do wyuczenia samej techniki i liczyć bezpodstawnie na to, że opanowawszy arkana techniki będzie się on nimi świadomie posługiwał. Działania boksera, wyrażające się w zwykłym powtarzaniu wyuczonych akcji, wyjaławiają boks z jego istotnej sportowej treści. Ćwiczenia praktyczne, przeprowadzone podczas walki, powinny przyczynić się do przygotowania boksera pod względem taktyki. Dlatego też wykładowca stawia przed uczniem podczas zajęć rozliczne zadania taktyczne.

SZYBKOśĆ TEMPA DZIAŁAŃ W WALCE

Zwycięstwo w walce na ringu zależy w znacznej mierze od tego, czy bokser zdolny jest energicznie atakować w nie słabnącym tempie, co jest ważne z tego względu, że czas walki jest ograniczony. Każdy bokser stara się rozwinąć w sobie tę zdolność. Walkę na ringu charakteryzuje z reguły szybkie, nieprzerwane, intensywne akcje. W każdym meczu przeciwnicy walczą o przejęcie inicjatywy, o szanse narzucenia przeciwnikowi swojej woli, toteż szybkie, nieprzerwane tempo walki jest jednym z !1ajważniejszych warunków, które w tych sprawach decydują. Nie można już liczyć na zwycięstwo przez nokaut w walce z wprawnym bokserem, który zbiera punkty. Obecnie wszystkie działania opierają się na szybkiej orientacji i ocenie sytuacji w walce, szybkich i energicznych, zaczepnych i obronnych działaniach. . Umiejętności prowadzenia walki w szybkim tempie nic można sobie przyswoić od razu, jednak nic należy jej bynajmniej zastępować pośpiechem, wskutek: którego działania boksera stają się nieprzemyślane i mało precyzyjne. Do tej pory dopóki bokser nie przyswoił sobie dokładnie techniki bokserskich zuchów, żadne usiłowania prowadzenia walki w szybkim tempie nie dadzą pożądanych rezultatów. Szybkość w takim wypadku odbije się w sposób ujemny na technice boksera.

Każdy młody bokser stara się walczyć W odpowiadającym jego możliwościom tempie, dążąc do wykorzystania wszystkich swoich środków technicznych i taktycznych, które już opanował. Osiągając stopniowo mistrzowski poziom, zyskuje on możliwość stosowania : wszystkich środków walki w szybszym tempie, bez wypaczania techniki. Wybitni bokserzy, wagi półśredniej - leningradczyk Sergiusz Jemieljanow i moskwianin Iwan Grinykin - wyróżniali się jaskrawo zaznaczoną taktyką prowadzenia walki w szybkim tempie. Zasadą taktyki Jemieljanowa był atak. Rozpoczynał się on natychmiast po pierwszym uderzeniu gongu i tempo ataku stale wzrastało. .Jemieljanow przeprowadzał atak W skupionej pozycji zadając kolejne ciosy z obu rąk, starał się on kierować je w odsłonięte miejsca ciała przeciwnika. Jemieljanow podczas ataku łączył w umiejętny sposób swoje atakujące ciosy z obroną (blokowaniem i odchyleniami) przed kontrciosami "bezpośrednimi" przeciwnika; odnosiło się wrażenie, że ręce jego były zawsze wolne do zadawania ciosów. Napotykając na silny opór przeciwnika, Jemieljanow starał się unikać jego ciosów, stosując odchylenia i uniki, nie przestając przy tym zadawać ciosów. Poważnie myśleć o obronie wypadało raczej przeciwnikom Jemieljanowa, którym nic dawał on "ani chwili wytchnienia". Podstawą taktyki intensywnego ataku S. Jemieljanowa, a także Iwana GanykIna, była wyrobiona przez stały trening wytrzymałość.

SKUTECZNOŚĆ CIOSÓW

"Tylko cios decyduje" - mawiali niegdyś bokserzy, dając w swojej taktyce pierwszeństwo silnemu ciosowi. Zmienione przepisy walki zmniejszyły w znacznej mierze znaczenie taktyki "decydującego ciosu". Wprowadzenie miękkich rękawic (250 i 300 g)"') i skrócenie czasu trwania walki (3 rundy po 3 minuty), zmniejszyły możliwości kończenia walki przez nokaut. Statystyka amatorskich zawodów bokserskich wykazuje, że liczba przypadków, kiedy walka kończy się przed czasem, wciąż maleje. Lecz byłoby oczywiście niesłusznie twierdzić, że siła ciosu straciła swoje znaczenie w walce. Silny cios pozostaje w dalszym ciągu ważną bronią boksera. Ciosy wywierają wpływ zarówno na stan fizyczny, jak i psychiczny boksera. Oszałamiające działanie ciosów powoduje zawrót głowy i utratę orientacji w walce. Bokser pod ciosami przeciwnika traci siły i zdolność do prowadzenia walki. Dlatego każdy bokser winien umieć po mistrzowsku się bronić. Różnorodność walki na ringu nie pozwala zawczasu przewidzieć wszystkich wypadków, możliwych w walce. Dlatego w taktyce odrzuca się jakiekolwiek bąd� schematy i recepty. Zawczasu przygotowane schematy walki ograniczają działania boksera i czynią je szablonowymi. U podstaw działań boksera leży jego umiejętność szybkiej i dokładnej oceny sytuacji w walce na ringu, podejmowania prawidłowych decyzji i wprowadzania ich w czyn we właściwym momencie. Zdolność taktycznego myślenia w walce jest najcenniejszą cechą. boksera. Nadaje ona jego akcjom cechy zorganizowanego działania i pomaga mu 'v sposób świadomy pokonywać trudności, stojące na drodze do zwycięstwa. . Taktyka jest jednym z najważniejszych rozdziałów sztuki pięściarskiej, nauczyć się. jej można przez praktykę, swój zaś wyraz znajdzie ona w konkretnych akcjach i działaniach boksera. Bokser .powinien sobie przyswoić środki taktyczne w bojowej praktyce, tylko wtedy bowiem będzie mógł je stosować w walce na ringu.

Działania zaczepne i obronne

Walka na ringu składa się z działań zaczepnych i obronnych, do stosowania których ucieka się bokser w czasie walki z przeciwnikiem. A do jednych i drugich ucieka się bokser w zależności od powodzenia w walce. Bokser wykorzystując swoją szybkość, starając się racjonalnie zużywać swoje siły, dąży do stosowania swych atakujących ciosów, obrony i kontrciosów w najbardziej dogodnych momentach.

ATAK

Przez ten termin rozumie się w taktyce boksu szybkie i energiczne zaczepne działanie, którego bezpośrednim celem jest zadanie jednego lub kilku ciosów przeciwnikowi. Każdy atak powinien być przeprowadzony w sprzyjających okolicznościach; bokser jednak nie może wyczekiwać na samoistne wytworzenie się takiej sytuacji, musi on sam ją stwarzać dzięki własnej aktywności, wykorzystując 'v tym celu najrozmaitsze środki taktyczne. Atak zawiera następujące elementy: przygotowanie, pierwszy cios atakujący, atak właściwy i wyjście z walki.

Głównym zadaniem przygotowania ataku jest spowodować odsłonięcie się przeciwnika. Bokser powinien, poprzez markowane, przygotowawcze działanie, odwrócić uwagę przeciwnika od celu wybranego do zadania ciosu. Aby atak był uwieńczony sukcesem, musi on być nieoczekiwany. Bokser dopiero po przygotowaniu, wybrawszy prawidłowo odpowiedni moment, w sposób nieoczekiwany dla przeciwnika szybko i energicznie go atakuje.

Największy mistrz ataku Mikolaj Korolew wyróżniał się tym, że potrafił atakować w sposób zaskakujący przeciwnika. Przygotowywał on zazwyczaj atak poprzez zwolnione ruchy lewej ręki, imitując proste bąd� sierpowe ciosy, celując jakby w liczne miejsca ciała przeciwnika. Te odwracające uwagę przeciwnika ruchy łączy on z niespiesznym lecz w porę stosowanym posuwaniem się za przeciwnikiem, bystro obserwując go i wybierając moment do rozpoczęcia ataku. Trudno jest zawsze przy tym określić, którą ręką zada on swój pierwszy cios atakujący. Podjąwszy decyzję, Korolew nieznacznie przyjmuje wyjściową pozycję i atakuje. Zwolnione, przygotowawcze działania Korolewa zostają teraz zastąpione przez szybkie i energiczne ciosy, które zazwyczaj decydują o wyniku walki. Markowane ciosy, umyślnie nie doprowadzone do końca, odwracają uwagę przeciwnika (jako gro�ba), pomagającym samym stworzyć dogodną dla zadania rzeczywistego ciosu sytuację. Ciosy markowane winny być proste, naturalne i wyraziste; żeby przeciwnik nic mógł ich odróżnić od prawdziwych. Jako cios markowany może być zastosowany dowolny z zasadniczych ciosów, lecz najlepiej jest stosować ciosy markowane lewą ręką, ponieważ bokser zachowuje przy tym pozycję bokserską, a tym samym i nieodzowne bezpieczeństwo.

Bardzo praktyczne są markowane ciosy sierpowe. odwracające uwagę przeciwnika od ciosu prostego, np. - zagrożenie sierpowym ciosem lewą w głowę. Prawa ręka niby to osłania głowę, w rzeczywistości znajduje się w pozycji wyjściowej do zadania ciosu. Kiedy przeciwnik głowę odsłoni, można natychmiast zadać cios prosty, lub prawy sierpowy w głowę. Zaplanowany, decydujący cios musi być zadany szybko, inaczej cała przygotowanie ataku staje się bezcelowe, traci się możliwość zadania ciosu rzeczywistego, przeciwnik zaś przestaje "wierzyć'. markowanym ciosom i nie reaguje na nit'. Nic należy również często powtarzać tych samych zwodów i obierać wciąż jeden i ten sam cel dla nich, gdyż przeciwnik szybko odkryje podstęp i uprzedzi atak. Ciosy markowane mogą poprzedzać dowolny cios atakujący, niezależnie od obranego celu. Bokser powinien jak najczęściej ćwiczyć się w umiejętności dobierania zwodniczych ruchów do swoich ulubionych ciosów (w walce z cieniem, przed lustrem, w umówionej walce).

Na to, by zbliżyć się do przeciwnika na odległość zasięgu własnych ciosów, istnieje cały szereg sposobów. Bokser, który woli walczyć na dystans. przygotowuje zazwyczaj swój atak manewrując po ringu i zbliża się do przeciwnika szybkim krokiem wprzód, wykonanym z równoczesnym zadaniem atakującego ciosu. Jeśli cios był zadany skutecznie, bokser rozwija atak, zasypując przeciwnika krótkimi ciosami; jeśli nie - wychodzi z walki, wykonując krok do tyłu lub w bok. Bokserzy, którzy wolą walkę w półdystansie, zbliżają się stosując zwodzące ruchy tułowiem, połączone z ruchem do przodu. W tym wypadku najbardziej typowe są krótkie atakujące ciosy sierpowe, zadawane wówczas, kiedy bokser uzyskał potrzebny mu dystans. Atak można rozpoczynać zwodzącymi kolistymi ruchami tułowia z równoczesnym krokiem do przodu i, w dogodnym momencie, zadać silny, krótki cios sierpowy lewą. Atak należy rozwinąć, zadając krótkie, silne ciosy sierpowe i ciosy z dołu w głowę i w tułów.

S. Szczerbakow, trzymając się właściwej mu agresywnej taktyki, stara się walczyć w obronnej, mocno skupionej pozycji. Przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę, wykonując koliste ruchy tułowiem. zyskuje w umiejętny sposób pozycję wyjściową do zadania szybkiego i nieoczekiwanego atakującego ciosu (zazwyczaj sierpowego) lewą ręką. Szczerbakow, podczas działań przygotowawczych przed atakiem, ześrodkowuje swoją uwagę na wyborze celu i momentu do zadania ciosu. Szczerbakow, licząc się z wciąż zmieniającą się pozycją ciała przeciwnika i odsłaniającymi się celami dla swoich ciosów, znajduje się w ciągłym ruchu, starając się stworzyć dogodne pozycje wyjściowe do wykonania szybkiego ataku. Maskuje on początek swego ataku obronnym ułożeniem rąk i ciała. To nieodzowne j es t po to, by atak rozpocząć niespodziewanie dla przeciwnika. Ciosami atakującymi mogą być ciosy proste, sierpowe i w specjalnych wypadkach, kiedy przeciwnik jest pochylony, ciosy z dołu. Wszystkie elementy ataku, wykonane dobrze pod względem prawidłowości i wykończenia, zlewają się jak gdyby w jednolite działanie. Atakować należy zdecydowanie i pewnie. Chwiejność i niepewność spowodują nieuchronnie kontrdziałania przeciwnika. Atak jest zasadniczym taktycznym sposobem działania pełnego inicjatywy i siły woli boksera.

KONTRATAK

Kontratak - przejście do ataku przeciw atakującemu -jest jednym z najważniejszych działań taktycznych boksera. Każdy kontratak powinien polegać na zastosowaniu obrony połączonej z kontrciosem. Przejście od obrony do kontrataku polega na skomplikowanym przeciwdziałaniu w stosunku do działań przeciwnika: przez zastosowanie obrony unika się ciosu przeciwnika (zazwyczaj pierwszego), a dzięki zadanym po obronie ciosom przejmuje się od niego inicjatywę. Takie przejście do kontrataku wymaga od boksera zręczności i dużych umiejętności technicznych. Doskonałe opanowanie techniki i zdecydowanie stanowią o wielkiej skuteczności kontrataku. Bokser, przeprowadzając nieoczekiwany kontratak, zaskakuje przeciwnika znienacka; Kontratak stosuje się także w celu aktywnej obrony i stanowi istotną część taktyki całego szeregu bokserów, którzy nie szukają rozstrzygnięcia na drodze decydującego ataku. Zwykłą taktyką tych bokserów jest - zachęcić przeciwnika do decydujących działań za pomocą pozornego odsłonięcia się. Jeżeli sprowokowany do ataku przeciwnik chybił, bokser wykorzysta to chybienie, by natychmiast przejść do kontrataku.

Za jednego z największych mistrzów w działaniach obronnych uważać należy mistrza ZSRR wagi koguciej z lat 1944 -1948 Iwana Awdiejewa. Jego najbardziej cenną zaletą jest umiejętność zręcznego bronienia się. Broni się on stosując odchylenia, uniki i odejścia. Ten szczególny sposób obrony jest następstwem tego, że Awdiejew dąży stale do wykorzystania chybienia przeciwnika, ażeby z kolei przejść do kontrataku.

Aktywny, hołdujący agresywnemu stylowi walki przeciwnik ułatwia Awdiejewowi zadanie, umożliwiając mu zadawanie celnych i silnych ciosów. Awdiejew w takich wypadkach zawsze jak gdyby oddaje inicjatywę w walce w ręce przeciwnika. Jakiekolwiek jednak usiłowanie atakowania ze strony przeciwnika sprowadza się do zera, dzięki obronie Awdiejcwa, który przechodzi natychmiast do kontrataku, kończąc każdy epizod walki z własną korzyścią. Działania obronne oparte na aktywnej obronie, to jest na obronie traktowanej jako sytuacji wyjściowej do kontrataku, wymagają od boksera wielkich umiejętności. Doświadczeni bokserzy często stosują jako manewr taktyczny pozorne zaniedbanie własnej obrony (wyzwanie do ciosu), co daje możliwość zadania kontrciosu "bezpośredniego". W ten sposób bokser prowokuje przeciwnika do ataku, w czasie którego odsłania się on zazwyczaj, co właśnie zostaje wykorzystane do zadania kontrciosu "bezpośredniego".

Właśnie w podany sposób przygotowuje się popularny "bezpośredni" kontrcios krzyżowy. Bokser, zasłaniając lewą stronę swojej głowy lewą ręką, ochrania jakby głowę od prawej ręki przeciwnika, pozwalając mu działać w tym czasie lewą ręką. Prowokując w ten sposób przeciwnika do ataku ciosem prostym lewą w głowę, przygotowuje się on do zadania kontrciosu "bezpośredniego" prawą ręką. Bystro obserwując, kiedy nastąpi początek ataku przeciwnika, w ostatnim momencie ciosu uchyla bokser swą głowę w lewo i przepuszcza lewą (zadającą cios) ręką przeciwnika ponad swoim prawym barkiem. W momencie kiedy przeciwnik chybia, bokser wykonuje szybki krok w przód lewą nogą i zadaje krótki kontrcios prawą w podbródek przeciwnika, ponad jego' wyciągniętą ręką. Wiele jest sposobów, którymi można wprowadzić w błąd przeciwnika. Na przykład odsłaniając się pozornie można sprowokować przeciwnika do dowolnego ataku. Sprowokowanie do ciosu stosuje się i również i dla rozpoznania, ażeby ujawnić charakter ataku przeciwnika. Markowane ciosy wzbogacają zasób środków taktycznych boksera i są mu pomocne w utrzymaniu inicjatywy w walce.

Walka na dystans i półdystans

Warunki walki na dystans i na półdystans są odmienne. W walce na dystans bokserzy znajdują się jeden od drugiego na odległość ciosu z krokiem w przód; w walce na półdystans - w zasięgu działania ciosów bez kroku. Bokser stara się utrzymywać ten dystans, z którego może z większym powodzeniem wykorzystać swoje środki bojowe, indywidualne właściwości i zdolności. Krępi bokserzy niskiego wzrostu wyżej sobie cenią walkę na półdystans, gdyż mogą z powodzeniem wykorzystać siłę swoich krótkich ciosów. Bokserzy wysokiego wzrostu wolą utrzymywać dystans, licząc na swoją szybkość poruszania się po ringu i na długi zasięg swoich rąk. Jednak wybór dystansu nie zawsze zależy od cech fizycznych boksera. Mikołaj Korolew np. walczy jednakowo dobrze zarówno na dystans, jak i na półdystans, nie bacząc na to, że w związku ze swoim stosunkowo miękkim, jak na ciężką wagę, wzrostem jest on jak gdyby predysponowany do walki na półdystans. Korolew doskonale radzi sobie w walce na dystans i z powodzeniem przeprowadza swoje ataki i kontrataki w walce na półdystans. Wyboru dystansu nie należy zamieniać w szablon, zawężając możliwości bojowe boksera. Bokser powinien umieć jednakowo dobrze walczyć z dowolnego dystansu.

WALKA NA DYSTANS

Działania boksera w walce na dystans opierają się na manewrowych ruchach, na szybkości i zwinności nóg. Znaczenie ruchliwości podczas walki na ringu jest ogromne. Dzięki ruchliwości bokser uzyskuje możliwość atakowania i bronienia się, wychodzenia z trudnych sytuacji, tym samym może skuteczniej walczyć o zwycięstwo. Unika on przy tym niepożądanego zderzenia z przeciwnikiem i ma możność ustawiania się w dogodnych pozycjach, szykując się do ataku bąd� obrony.

Bokser, umiejący zręcznie w ringu manewrować, posiada wielką przewagę nad mało ruchliwym przeciwnikiem, który nie mając zaufania do szybkości i zręczności swoich ruchów, stara się pozostawać w skupionej pozycji bokserskiej i możliwie najrzadziej wychodzić z tej obronnej pozycji. Bokser, który może polegać na swojej szybkości i dokładności swoich ataków, powinien wykazywać wiele inicjatywy w walce i wykorzystywać w niej cały zasób najróżnorodniej5zych środków bojowych. Ruchliwy bokser jest zawsze niebezpieczny, .dzięki temu, że jego ataki są zawsze zaskakujące, mimo iż działa on wyłącznie na dystans.

Typowym przedstawicielem tego rodzaju taktyki był mistrz ZSRR wagi piórkowej z lat 1934-1935 - Sergiusz Cjełowalnikow. Walczył on na dystans, atakował często, w sposób zaskakujący i energicznie. Cjełowalnikow, kończąc ataki szeregiem szybkich ciosów, odchodził znów na dystans, będąc gotowym do nowych ataków i obrony przez odejście. Lekko poruszając się po ringu i szybko zmieniając kierunek swoich ruchów, zachowywał on zawsze potrzebną odległość od przeciwnika i, mimo jego starań zmierzających do ograniczania mu możliwości manewrowania przez przyciśnięcie do lin lub zapędzenie do narożnika, Cjełowalnikow zawsze potrafił zręcznie uniknąć niedogodnej dla niego bliskiej styczności z przeciwnikiem.

Cjełowalnikow, zachowując dla celów obrony konieczną odległość do przeciwnika, nagle szybko i nieoczekiwanie zbliżał się do niego, zadawał mu szereg, szybkich ciosów i natychmiast znów odchodził na dystans, unikając wymiany ciosów. Dzięki tym krótkim, szybkim i częstym atakom, których powodzenie zapewniała mu umiejętność wyboru właściwego do przeprowadzenia ich momentu, zbierał on w czasie walki taką ilość punktów, która dawała mu bezsporną przewagę nad przeciwnikiem. Powodzenie tej taktyki zapewniała Cjełowalnikowi jego wielka ruchliwość, którą starał się on zawsze jeszcze bardziej rozwinąć.

W szczególności, grał on w koszykówkę z nie mniejszym powodzeniem niż boksował. Koszykówka rozwijała w nim potrzebne cechy jak szybkość, wytrzymałość, obrotność i zdolność orientowania się. W walce na dystans działać należy zdecydowanie, we właściwym czasie', lecz bez zbytniego pośpiechu. Nic należy bezcelowo "obtańcowywać" przeciwnika. Ażeby móc lekko poruszać się po ringu, bokser powinien się znajdować w stosunkowo wyprostowanej i dobrze zrównoważonej pozycji bokserskiej. Umiejętność poruszania się po ringu wyrabia się przez ćwiczenie walki z wyobrażonym przeciwnikiem. Bojowe nawyki w manewrowaniu uzyskuje się dzięki praktyce w umownej i wolnej walce.

WALKA NA PÓŁDYSTANS

Walka na półdystans zajmuje ważne miejsce we współczesnym boksie. Radzieccy bokserzy zawdzięczają swoje sukcesy w międzynarodowych spotkaniach szczególnie umiejętności prowadzenia walki na półdystans. Niektórzy bokserzy, którzy taktykę swoją opierają wyłącznie na walce na dystans, uważają, że walka na półdystans to jest stan, który prowadzi do "ślepego zaułka", i żeby z niego wyjść przytrzymują się nawzajem bąd� odchodzą znów do tyłu na dystans. A tymczasem walka na półdystans nadaje wielkiej wielostronności taktyce boksera, wzbogaca ją nowymi możliwościami. W walce na półdystans nie traci się na darmo czasu na zbędne ruchy manewrowe i powstaje możliwość zadawania bez przerwy krótkich ciosów, od których trudno się bronić. Bokser, który woli walczyć na półdystans, stała się walczyć w skupionej pozycji. Przekazując ciężar ciała z nogi na nogę i wyrównując w ten sposób dystans, stwarza sobie dogodną sytuację wyjściową do zadawania krótkich ciosów. Taki charakter ruchów pozwala bokserowi trzymać przeciwnika pod stałą gro�bą ciosów, a przez to samo paraliżować jego działania.

Wejść do półdystansu z przeciwnikiem, który lubi dystans - nie jest łatwo. Taki przeciwnik jest zazwyczaj bardzo ruchliwy i swobodnie operuje stopującymi ciosami prostymi. Przenosząc się z miejsca na miejsce po całym ringu, ciosami prostymi lewą ręką w głowę likwiduje wszelkie usiłowania zbliżenia się do niego. Dlatego bokser powinien umieć wchodzić do półdystansu różnymi sposobami. Wejść d n półdystansu można w chwili ataku przeciwnika, przy zastosowaniu obrony połączonej z posuwistym krokiem w przód ku niemu. Można wejść także d b półdystansu w momencie własnego ataku z dystansu, przedłużając atak w wypadku jego powodzenia. Po zbliżeniu się do przeciwnika bokser powinien umocnić się w półdystansie, nie pozwalając przeciwnikowi ani na krok oderwać się od siebie i starając się odciąć mu wszelkie możliwości oderwania się, przez przypieranie go do lin lub do narożnika.

Nie należy nigdy w czasie walki podchodzić do przeciwnika zbyt blisko, aby nie skrępować swoich ruchów i nie stracić możliwości swobodnego zadawania ciosów. Przy najmniejszym usiłowaniu przeciwnika odejścia do tyłu bokser powinien natychmiast odzyskać właściwy dystans, posuwając się w przód posuwistymi krokami, nie opó�niając się w ruchu za przeciwnikiem i nie zwiększając dystansu. W tych wypadkach, kiedy mało wprawny przeciwnik w sposób prymitywny i zuchwały prze do przodu i walka na półdystans kończy się obchwytywaniem i przytrzymywaniem, należy przywracać półdystans przez odsunięcie się do tyłu; odstępując nie należy tracić możliwości zadawania ciosów. W którą by stronę nie uchodził przeciwnik, bokser dążący do utrzymania półdystansu powinien nieodstępnie kroczyć za nim, nie tracąc inicjatywy, lecz nie stosując też i nadmiernych wysiłków. Ażeby nie męczyć się zbytnio w walce na półdystans, należy zachować jak najbardziej swobodną pozycję. Nie wolno przeciwstawiać przeciwnikowi w walce na półdystans surowej siły fizycznej. Zapasy, obchwytywanie i popychanie są zabronione przez przepisy. W walce na półdystans wszystkie wysiłki powinny być skierowane wyłącznie na zadawanie silnych i szybkich ciosów. W walce na półdystans nie należy zbytnio naprężać mięśni, śpieszyć się, działać kurczowo i chaotycznie. Każdy ruch powinien być ekonomiczny i powiązany z następnym. Stateczność i równowagę uzyskuje się w walce na półdystans dzięki celowej pracy nóg, dzięki ciągłemu ruchowi pozwalającemu zachować dystans i uzyskiwać dogodne pozycje do zadawania ciosów i stosowania obron.

Obronę przeciwnika paraliżuje się przez stosowanie różnorodnych ruchów tułowiem. Mała ruchliwość tułowia powoduje, że bokser jest sztywny, oraz ogranicza jego możliwości w walce. , Walka na półdystans nie może być powolna i ospała; taka walka nie doprowadza do zwycięstwa i jest zaprzeczeniem zasadniczego jej zadania - skuteczności. Ciosy należy koniecznie zadawać szybko i energicznie. W walce na półdystans stosuje się wszystkie istniejące w boksie rodzaje obron, które wzmacnia się jeszcze dzięki zachowaniu skupionej pozycji oraz dzięki ruchom tułowia. Prócz tego w celu obrony podstawia się na ciosy przeciwnika zgiętej w łokciach ręce. Jednocześnie poprzez obronne ruchy tułowiem należy przygotować dogodne pozycje wyjściowe do zadawania ciosów, po czym od razu należy przechodzić do zadawania krótkich ciosów: prostych, z dołu i sierpowych.

Wybitnym mistrzem obrony w walce na półdystans był mistrz ZSRR wagi lekkiej z 1940 r. Iwan Iwanow. Uważał on, że i na półdystans, tak samo jak na dystans, można prowadzić finezyjną walkę. Iwanow znał wszystkie subtelności walki na półdystans. Jego sposób prowadzenia walki na półdystans wyróżniał się nieoczekiwanymi kombinacjami ciosów i obron, które przeciwstawiał działaniom przeciwnika. Iwanow nigdy nie kończył walki na półdystans przytrzymywaniem lub jakimkolwiek innym nic dozwolonym przez przepisy sposobem. W walce na półdystans zachowywał skupioną pozycję; osłaniając rękami głowę i tułów z takim wyliczeniem, żeby móc z pozycji obrony szybko i łatwo przejść do zadawania ciosów, a potem znów powrócić do obrony. Iwanow dla obrony nic stosował nigdy "naciskania" na ręce przeciwniku, aby nie skrępować tym swoich ruchów. Odmierzając potrzebną odległość do przeciwnika, walczył bardzo aktywnie, zręcznie odsłaniając przeciwnika dla zadania mu ciosów i odnosząc dzięki temu zwycięstwo na punkty. Często spotyka się zawodników, nadużywających przytrzymywania przeciwnika. Taki przeciwnik jest zdolny unicestwić wszystkie starania boksera, zdecydowanego walczyć na półdystans. Przeciwnik przez przytrzymywanie rąk boksera nie pozwala mu zadawać krótkich ciosów. W takim wypadku należy zwiększyć nieco zwykłą dla walki na półdystans odległość, starając się możliwie najmniej stykać się z przeciwnikiem i odchodzić do tyłu, kiedy będzie się on starał przytrzymać ręce.

W wypadkach kiedy walka na półdystans nie przynosi korzyści, lepiej jest jej unikać. Spotykając się z silnym fizycznie przeciwnikiem, walczącym skutecznie na półdystans, należy mu narzucić niewygodną dlań taktykę walki na dystans. Przyjąć z nim walkę na półdystans -znaczy pójść po myśli jego taktyki, to jest zmniejszyć swoje własne szanse na zwycięstwo. Wychodząc z walki na półdystans, należy dokładnie uważać na ręce i położenie tułowia przeciwnika, aby być gotowym do obrony, jeśli zacznie on nacierać. Oderwawszy się od przeciwnika, należy utrzymać dystans, manewrując i powstrzymując przeciwnika "bezpośrednimi" ciosami lewej ręki w głowę. Z walki na półdystans można wycofywać się różnymi sposobami: unikiem połączonym z długim krokiem w prawo; bocznym krokiem w prawo połączonym ze zbiciem prawą ręką. Wykonywać to należy nieoczekiwanie i zręcznie.

Taktyczna organizacja walki

PLANOWANIE WALKI

Taktyczne działania w walce powinny być przemyślane i zorganizowane. Zbudować plan walki jest łatwo tylko w tym przypadku, jeż cli przeciwnik jest z góry znany, jeśli bokser zna jego sposób walki, jego ulubione środki techniczne i jego osobiste właściwości. Lecz jeżeli bokser zupełnie nie zna przeciwnika, to w walce z nim zawsze należy sobie postawić zadanie przeprowadzenia gruntownego, przedwstępnego rozpoznania.

Każda walka z dowolnym przeciwnikiem wymaga zawsze zastosowania rozsądnej ostrożności. W praktyce rozegranych zawodów było niemało przypadków, że bokser przegrywał walkę tylko dlatego, iż zaczynał decydujące działania, nie rozeznawszy uprzednio właściwości i charakteru działań przeciwnika. Planując walkę, należy zawsze trze�wo oceniać stosunek sił; nie można ani nie doceniać, ani przeceniać sił przeciwnika. Do walki ze znanym sobie przeciwnikiem należy przygotować się tak, aby wykorzystać swoje możliwości z największym sukcesem. Bokser w zależności od tego, jak może działać przeciwnik, jakie jego ciosy są najbardziej niebezpieczne, jakie środki techniczne stosuje on najchętniej w walce, powinien przemyśleć system działań obronnych. Wiedząc, jakie rodzaje obrony przeciwnik stosuje najskuteczniej, bokser powinien unikać stosowania takich ciosów, które przeciwnik może łatwo paraliżować. Jeżeli wreszcie przeciwnik zwykł walczyć na określony dystans, bokser powinien narzucić mu walkę na dystansie, do którego on nie przywykł, i postawić go tym samym w najmniej dogodnych warunkach.

Z przeciwnikiem, który rzadko zmienia swoją zwykłą taktykę, można nakreśliwszy sobie plan taktyczny działać od razu w sposób stanowczy zgodnie z planem. W walce jednak z przeciwnikiem silniejszym j taktycznie bardziej wielostronnym, to jest dobrze orientującym się w sytuacji w walce i w sposób 'przemyślany zmieniającym taktykę w toku walki, należy działać oględnie, zręcznie i w sposób pomysłowy, aby nie stracić inicjatywy i dążyć do zwycięstwa, realizując plany nakreślone w czasie samej walki. Opracowując plan działania należy koniecznie pamiętać o tym, aby zapewnić sobie zwycięstwo na punkty. Jeżeli o tym się- zapomni, a usiłowania odniesienia decydującego zwycięstwa spełzną na niczym, stosunek punktów może się okazać korzystny dla przeciwnika. Uprzednie planowanie walki, wybór sposobów ataku i kontrataku itd., określają w pewnym stopniu zakres i charakter treningu. Nakreśliwszy sobie na początku przedmeczowego treningu plan walki, bokser specjalnie do niej się przygotowuje, dobierając w tym celu nieodzowne sposoby i środki i doskonaląc je w czasie treningu.

PROWADZENIE WALKI

Aby z powodzeniem prowadzić walkę, w najlepszy sposób wykorzystać swoje zalety bojowe i środki techniczne, należy jasno przedstawić sobie plan działania. Przed rozpoczęciem decydującej rozgrywki w walce należy drogą rozpoznawczych działań wyrobić sobie sąd o właściwościach przeciwnika, jego zaletach bojowych i sposobie walki. w walce z przeciwnikiem, którego się zna, takie rozpoznanie jest łatwiejsze, ponieważ każdy bokser operuje zazwyczaj środkami, do stosowania których się przyzwyczaił. Zadaniem rozpoznania w danym wypadku będzie zrozumienie taktyki przeciwnika w danej walce, przeciwnik bowiem ze swej strony, znając właściwości boksera, z którym się spotyka w walce, postara się jak najlepiej wykorzystać wszystkie swoje środki i możliwości.

Rozpoznanie powinno być specjalnie staranne w pierwszej rundzie. Walcząc lekko i ostrożnie, należy starać się jak najdokładniej zbadać bojowe możliwości przeciwnika, szybkość jego reakcji i inne właściwości. Przez zwodniczo maskowane działania można sobie wyrobić pojecie o sposobie walki przeciwnika, jego ulubionych ciosach i rodzajach obrony, jego umiejętności prowadzenia walki na półdystans. W czasie rozpoznania należy być ostrożnym i unikać nieoczekiwanych ciosów przeciwnika. Rozpoznanie należy prowadzić niepostrzeżenie, aby przeciwnik nie zorientował się w rozpoznawczej taktyce boksera i przez wprowadzające w błąd działania nie wywoływał ze swej strony nieprawidłowego wyobrażenia o swoich zamierzeniach i sposobie prowadzenia walki.

Wyjaśniwszy w pierwszej rundzie wszystko to, co jest nieodzowne do nakreślenia sobie prawidłowej taktycznej linii postępowania, należy z miejsca, nie tracąc czasu, przystąpić do działania. Należy i nadal obserwować przeciwnika, w toku walki, i na podstawie tego podejmować dalsze decyzje. Opanowanie, spostrzegawczość i prawidłowy sąd o właściwościach przeciwnika dopomogą brokerowi do stanowczego działania w walce. Umiejętność prowadzenia rozpoznania uzyskuje się w treningowych walkach z różnymi co do bojowych właściwości partnerami. Na podstawie rozpoznania, przed bokserem staje główne zadanie to jest prawidłowe zaplanowanie walki pod względem taktycznym. Lecz jeszcze przed rozpoczęciem decydujących działań bokser powinien postawić sobie wyra�ny cel. Porównanie własnych zalet z właściwościami bojowymi przeciwnika daje możliwość naszkicowania określonego planu, drogi do zwycięstwa oraz stosowania tej czy innej taktyki.

Oceniając bez przerwy zmieniającą się sytuację i prowadząc rozpoznanie w czasie walki, bokser wyciąga nowe w nioski i imienia, jeśli to jest nieodzowne, swój plan walki. Ważne jest w odpowiednim czasie rozpoznać przeciwnika, może tu być pomocny sekundant, który w czasie przerw przekazuje bokserowi swoje obserwacje. Rozpoznawszy słabe strony przeciwnika, jego słabo ochraniane miejsca, należy szybko znajdować właściwe sposoby atakowania, dobierając w tym celu i wprowadzające w błąd przygotowawcze działania, i ciosy zasadnicze. Bokser powinien być gotowy każdej chwili do rozwinięcia ataku serią ciosów.

Szybkie tempo walki wymaga, by podejmowane w walce decyzje realizowane były bez wahania. Niezdecydowanie oddaje boksera w ręce przeciwnika; utrata inicjatywy stawia go przed nowymi, bardziej skomplikowanymi i nieoczekiwanymi trudnościami. Bardzo ważne jest asekurować się od kontrciosów, które zazwyczaj bywają niespodziewane. Ułatwić wybór zabezpieczenia w czasie walki można tylko przez uważną obserwację przeciwnika, rozpoznanie najbardziej typowych dla niego sposobów obrony i zastosowanie możliwych w tych warunkach kontr ciosów.

W walce z przeciwnikiem działającym szybko i stosującym w sposób różnorodny najbardziej nieoczekiwane kontrciosy, istnieje tylko jeden rodzaj asekuracji - bez przerwy osłaniać podbródek. Najczęściej stosowanym sposobem ubezpieczenia jest następujący: dłoń prawej ręki, gotową do przyjęcia ewentualnego ciosu przeciwnika, należy trzymać przy podbródku. Przy nauce ciosów obrona podbródka dłonią wolnej ręki uważana jest za obowiązujący warunek. W początkowym okresie szkolenia należy koniecznie przestrzegać, by młodzi bokserzy atakując chronili się przed nieoczekiwanymi kontrciosami przeciwnika.

Niemniej ważne jest zabezpieczać się przed utratą równowagi przy ciosach chybionych, które zużywają wiele energii i stawiają boksera w kłopotliwej pozycyjnej sytuacji wobec przeciwnika. Dlatego bokser, nawet szybko i energicznie przeprowadzający swoje ataki, powinien umiejętnie obliczać siłę swoich ciosów, aby zawsze zachować równowagę. Zwycięstwo w walce osiąga się przede wszystkim dzięki aktywności i szybkiemu tempu walki; a przecież chybienia zakłócają ciągłość działań boksera. Najważniejszym warunkiem prawidłowo zaplanowanej walki pod względem taktycznym - jest umiejętność niespodziewanego działania. Walka, w której brak bojowego sprytu, nie może przynieść sukcesu, ponieważ przeciwnik, poznawszy bojowe możliwości i środki boksera, z łatwością przeciwstawi im swoje działania. Umiejętność utrzymania swojego przeciwnika w nieświadomości jak również zdolność nieoczekiwanego atakowania daje wielką przewagę w walce. Jeżeli bokser w umiejętny sposób skrywa swoje zamiary, to przeciwnik nie potrafi odgadnąć ani jego poszczególnych działań, ani zrozumieć ogólnego planu walki, ani też nic bidzie umiał prawidłowo zorientować się w sytuacji bojowej. Każdy bojowy ruch boksera ma swoją pozycję wyjściową, po której można odgadnąć zamierzenia boksera i przygotować odpowiednie przeciwdziałanie. Jeśli jednakże te pozycje wyjściowe będą w umiejętny sposób ukryte i zamaskowane, można będzie zawsze zadawać ciosy niespodziewane.

Bokser powinien troszczyć się o to, by ukryć moment rozpoczęcia ataku oraz sam jego charakter, odwracając wszelkimi sposobami uwagę przeciwnika od wybranego celu i zamierzonego decydującego ciosu. Dlatego należy dokładnie zamaskować pozycję wyjściową do zadania ciosu wprowadzającymi w błąd ruchami. Oprócz tego każdy bokser powinien umieć ukrywać przed przeciwnikiem swój stan fizyczny i moralny. Umiejętności ukrycia własnej słabości, zmęczenia bąd� skutków działania ciosu nierzadko ratują boksera od porażki.

Walka leworękiego boksera i walka przeciw niemu

Bokserzy znają trudności walki sportowej z przeciwnikiem leworękim. Bokser leworęki -to niezwykły przeciwnik. Woli on z reguły prawostronną pozycję bokserską, w Odróżnieniu od ogólnie stosowanej lewostronnej. Jego działania przebiegają w ten sposób, jakby były odbite w lustrze. Otwiera to przed nim szerokie możliwości wykorzystania przewagi bardziej silnej lewej ręki i zmusza przeciwnika do zmiany środków obrony i działań zaczepnych w toku walki na ringu. Leworęki zawodnik, boksując w prawostronnej pozycji, działa zazwyczaj zadając silne ciosy lewą ręką, nieoczekiwane dla przeciwnika i dezorientujące go. W boksie, jak wiadomo, doniosłą rolę odgrywa zaskoczenie. Zyskawszy "tempo", zaskoczywszy przeciwnika znienacka nieoczekiwanym silnym ciosem lewej ręki, bokser bezzwłocznie rozwija atak. Przeciwnik nie może stosować zwykłych, dobrze przyswojonych sposobów działania, traci tempo, wypuszcza z rąk inicjatywę, dopóki nie znajdzie właściwych środków w niezwykłych warunkach walki.

Kiedy przeciwnik stara się atakować, bokser leworęki wyprzedza go zazwyczaj "bezpośrednim" kontrciosem prostym lewą w głowę, przeciwstawiając swój cios dowolnemu ciosowi atakującemu przeciwnika. Bokserzy walczący lewą ręką w niektórych wypadkach uznają za bardziej z punktu widzenia taktyki dogodne boksować w lewostronnej pozycji licząc, że po pierwsze, wyciągnięta w przód silniejsza lewa ręka z większą łatwością zadaje ciosy proste i sierpowe, niż przeciwstawiona jej słabsza lewa ręka przeciwnika; po drugie, łatwiej jest bronić się przed działaniem silniejszej prawej ręki partnera. Tak postępował np. jeden z najstarszych rosyjskich bokserów P. W. Nikiforow. Tylko rozwijając atak i przechodząc do półdystansu zmieniał on, w zależności od obronnych działań przeciwnika, lewostronną pozycję na prawostronną i przyjmował pozycję wyjściową, najbardziej dogodną do zadawania ciosów lewą ręką.

Niezwykłość warunków pojedynku z leworękim doprowadza często do tego, że nawet doświadczeni bokserzy nie znajdują w walce prawidłowego rozwiązania i przegrywają spotkania'. Dlatego do walki z leworękim nieodzowne jest specjalne przygotowanie. Charakterystyczny był mecz Mikołaja Korolewa z młodym litewskim bokserem ciężkiej wagi Algierdasem Szocikasem, który zakończył się, jak wiadomo, zwycięstwem pierwszego (1949 r.).

Walka o to trudne zwycięstwo rozpoczęła się na długo przed pierwszym uderzeniem gongu, od żmudnej pracy podczas treningów na sali sportowej. Można bez przesady powiedzieć, że w czasie przygotowań przedmeczowych odbyto skomplikowaną drogę poszukiwań. Przede wszystkim należało sobie jasno przedstawić możliwości przeciwnika, określić jego silne i słabe strony. Szocikas - gro�ny przeciwnik, leworęki, walczący w prawostronnej pozycji, odznacza się wielką ruchliwością, lekkością i szybkością ruchów, świetną techniką, siłą i dokładnością ciosu i dążeniem do decydujących działań. Do rzędu słabych stron Szocikasa zaliczyć należało pewną niedojrzałość taktyczną, a w szczególności pasję do zaczepnych działań, nie zawsze do końca przemyślanych, co prowadzi do przedwczesnego zmęczenia.

Jakże więc należy przygotować się do meczu? Powszechne doświadczenie podpowiadało zasadnicze środki stosowane w pojedynku z leworękim. Pozycję bokserską należy nieco zmienić, upodobnić do wyprostowanej: tułów cokolwiek zwrócić w lewo, aby przybliżyć prawą rękę do celu j skrócić drogę ciosu. Prawa ręka powinna działać szybko. Atakować nią bez dobrego przygotowania markowanymi akcjami nie należy, aby nie otrzymać nieoczekiwanego "bezpośredniego" kontrciosu lewą. Nawiązywać walkę najdogodniej jest ciosami lewą, rozbijając nimi gardę przeciwnika. Jeżeli leworęki atakuje bąd� nawiązuje walkę prostymi ciosami prawą, dogodnie jest stosować zbicia lewą ręką w prawo, pozbawiając tym przeciwnika równowagi. Po zbiciu wygodnie jest odpowiadać ciosem prawej ręki w głowę bąd� w tułów. W każdym wypadku należy pamiętać, że przeciwnik może zadać silny cios lewą ręką. Wszystko to było wiadome. Jednak ograniczać się do ogólnie przyjętych metod nie należało. Trzeba było pomyśleć nad tym, jak wzbogacić znane już taktyczne i techniczne środki.

W przygotowaniach Korolewa do odpowiedzialnego spotkania z Szocikasem dopomagał mu jego główny partner, jeden z najlepszych zawodników wagi półciężkiej bokser leworęki - Rajmund Turia. Korolew odniósł wiele korzyści z treningu z Turią. Przede wszystkim przyzwyczaił się boksować z przeciwnikiem o odmiennej pozycji bokserskiej. Wynaleziono i udoskonalono cały szereg środków technicznych przeciw działaniom lewej ręki przeciwnika, ustalono cały system obrony, opracowano kontrciosy połączone z obroną. Na przykład przygotowana została i technicznie udoskonalona główna "broń" gwałtowny, szybki, "bezpośredni" kontrcios prawą ręką, wyprzedzający zasadniczy atak Szocikasa - cios prosty lewą. Bokser leworęki przy prawostronnej pozycji jest najbardziej "wrażliwy" na ataki przeciwnika z prawej. Właśnie dlatego Korolew wiele pracował, udoskonalając szybki i nieoczekiwany atak z prawej ciosami prostymi i sierpowymi w głowę i tułów. Aby uczynić te ataki bardziej niespodziewanymi, dobrano do każdego atakującego ciosu zwody, odwracające uwagę przeciwnika.

Finałowa walka o mistrzostwo kraju w ciężkiej wadze w 1949 r. co do swojego znaczenia, wielkiego napięcia bojowego, klasy przeciwników jest wyjątkowym epizodem w historii radzieckiego boksu. Korolew w pierwszej rundzie popełnił poważny błąd taktyczny. Nie doceniwszy zalet bojowych Szocikasa, zwłaszcza jego wielkiej ruchliwości, szybkości i siły ciosu, zaatakował go bez dostatecznie silnej obrony. Szocikas nie omieszkał tego wykorzystać. Silnym ciosem lewej ręki zmusił on przeciwnika do zapoznania się z deskami, a następnie zadał szereg ciosów z dystansu, umiejętnie manewrując po ringu i nie dając Korolewowi przybliżyć się do siebie, Jednym z "głównych" sposobów działania Szocikasa była obrona przez odejście do tyłu i w ślad za tym gwałtowny atak ciosem prostym lewą. Szocikas wygrał pierwszą rundę. Jednakże niedostateczna dojrzałość taktyczna, pewne braki techniczne nie pozwoliły młodemu zawodnikowi ciężkiej wagi wygrać pomyślnie rozpoczętej walki. Już w drugiej rundzie Szocikas, roztrwoniwszy nieprzezornie energię, był zmęczony. Korolew, uwzględniając swój błąd, znalazł właściwą drogę do dalszej walki. Techniczne i taktyczne przygotowanie do walki z leworękim odegrało tu swoją rolę. Taktyka w oparciu o różnorodność środków technicznych pozwoliły Korolewowi na stałe przejąć inicjatywę w swoje ręce. Atakujące ciosy lewej ręki Szocikasa Korolew wyprowadzał silnymi "bezpośrednimi" kontrciosami prawą i przeprowadzał kontratak w walce na półdystans. Tempo i charakter walki osiągnęły wyjątkowy poziom. Korolew, broniąc się odchyleniami i unikami przed atakującymi ciosami Szocikasa, kroczył nieodstępnie za przeciwnikiem, odbierając mu możliwość manewrowania i znajdując się za każdym razem na drodze Szocikasa. W trzeciej rundzie przewaga Korolewa stała się oczywista i przygniatająca. Szocikas, straciwszy w wyniku zmęczenia ruchliwość, nie mógł wykorzystać możliwości swojej lewej ręki, której działania Korolew niezmiennie wyprzedzał prawą ręką, szczególnie w walce na półdystans. Szocikas znalazł się na deskach, był liczony do "8" i ostatecznie przegrał walkę. Rzecz charakterystyczna, że prawostronna pozycja leworękiego przeciwnika, do której Korolew potrafił się przystosować, okazała się w decydującej fazie walki w pewnym stopniu niedogodna dla Szocikasa: silne ciosy prawe ręki Korolewa raziły najbardziej wrażliwe przy prawostronne pozycji cele - lewą stronę głowy i tułowia.

Podany przykład zawiera w sobie zasadnicze wskazania prawidłowego pod względem taktycznym przeprowadzonej walki z przeciwnikiem leworękim. Szykując się do walki z leworękim przeciwnikiem, należy przede wszystkim dokładnie przemyśleć przeciwdziałania, ażeby sprowadzić do zera przewagę z tytułu "niedogodnej" prawostronnej pozycji przeciwnika. Prócz tego, nieodzowna jest ostrożna taktyka, nastawiona na to, aby stopniowo i pewnie, dzięki przezornym bojowym działaniom, ująć inicjatywą w swoje ręce: dzięki doskonałej obronie, dokładności kontrataków prawą ręką z następnym ich rozwinięciem.


Źródło : www.polskiboks.pl

Fajny artykul i ciekawy

szkoda tylko, ze taki dlugi hehe

Sog poszedł

super ,na pewno się przyda ,sogen

Zmieniony przez - vexen w dniu 2009-12-01 15:39:45

A tak nawiasem to dawno tu nie było Maricna.

SOG