MackoMedyk
Witajcie
znalazłem na necie taki ciekawy artykuł- zapraszam do lektury
Ludzie od najstarszych czasów rywalizowali ze sobą w pojedynkach na pięści, zaś pierwszy zapisek tego typu starć datowany jest na około 4000 r.p.n.e. Egipskie hieroglify ukazują żołnierzy walczących ze sobą z obwiązanymi dłońmi i przedramionami, a greckie wazy oraz freski wojowników z obandażowanymi palcami i nadgarstkami.
Były to wczesne formy dzisiejszych rękawic bokserskich. Ten nowy rodzaj rywalizacji zaczęto określać mianem „Pugilizm" wywodzącego się z greckiego słowa „pugme" oraz łacińskiego „pugilatas" oznaczających sztukę walki na pięści. Określenie boks (z ang. „Boxing") wywodzi się z ułożenia dłoni, która zaciśnięta w pieść, swoim wyglądem przypomina kształt sześcianu, czy też pudełka, a to słowo w języku angielskim to właśnie „box".
W starożytnej Grecji, mityczny bóg Apollon, syn Zeusa i Leto, uważany był za patrona boksu. Według legendy zmierzył się on w tego typu pojedynku z Aresem - bogiem wojny, wychodząc z niego zwycięsko.
W 2500 r.p.n.e. Grecy stworzyli sport zwany „pankration", będący połączeniem zapasów i boksu. W 668 r.p.n.e. została ona włączona w skład dyscyplin olimpijskich. Pierwszym „złotym medalistą" olimpijskim w tej dyscyplinie został niejaki Onomastos ze Smyrny.
Później sport ten przeniknął także do starożytnego Rzymu. Tamci używali jednak znacznie bardziej brutalnej formy rękawicy bokserskiej, nazywanej „caestus". Pierwotnie używany także przez Greków, w rękach rzymian został on zmieniony w narzędzie do zabijania, wyposażone w żelazne lub mosiężne szpikulce czy też ćwieki.
Rzymianie rozpowszechnili ten rodzaj sportu na obszarze Wysp Brytyjskich, gdzie w postaci walki na gołe pięści stały się niezwykle popularne. Tego typu pojedynki odbywały się głównie na obwoźnych jarmarkach, czy też na wsiach. Zgromadzona publiczność ustawiała się w kole, trzymając w dłoniach rozciągniętą linę, stąd wywodzi się pierwsza forma dzisiejszych ringów bokserskich. Tego typu starcia były często bardzo brutalne i mogące trwać godzinami. Zawodnicy boksowali na przestrzeni nawet kilkudziesięciu rund. Runda kończyła się dopiero kiedy jeden z zawodników upadał, zaś sama walka tylko wtedy, gdy jeden z zawodników zostawał nokautowany, lub też nie mógł już jej kontynuować wskutek odniesionych obrażeń lub też skrajnego zmęczenia.
W Wielkiej Brytanii, boks stał się naprawdę popularny jednak dopiero w XVIII wieku. Stało się tak za sprawą wyczynów James Figga - mistrza wagi ciężkiej. Tytuł ten zdobył w 1719 roku. Figg otworzył akademię bokserską, gdzie promował nie tylko naukę walki wręcz, ale także, będąc mistrzem fechtunku, treningi w zakresie posługiwania się bronią białą. Po akademii Figga zaczęły powstawać kolejne szkoły. Pierwsze ringi ogradzane były drewnianymi barierami zamiast lin. Zaczęto budować specjalne, unoszone ponad scenę ringi, na których zaczęli pojawiać się także sędziowie czuwający nad regulaminowym przebiegiem walki.
Właścicielem jednej z takich akademii był także Jack Broughton, który w 1734 roku wywalczył tytuł mistrza Anglii wagi ciężkiej. W decydującym pojedynku pokonał Georga Taylora, następcę Figga. Tytuł ten dzierżył aż do początku lat 50-tych XVIII wieku. W 1741 roku Broughton stoczył epiczny pojedynek z Georgem Stevensonem, który także zwyciężył. Niestety na skutek odniesionych w czasie walki obrażeń Stevenson zmarł. To skłoniło samego zwycięzcę do sporządzenia kodeksu zasad, mających za zadanie dawać bokserom w ringu określony zakres bezpieczeństwa. Wprowadził on także specjalne, podszyte rękawice bokserskie, na początku używane jednak wyłącznie w sparingach.
Kodeks zasad sporządzony przez Broughtona obowiązywał od 1743 do 1838 roku, kiedy to uchwalono tzw. „The London Queensberry Prize Ring Rules". Te zaś w 1866 roku zostały zastąpione przez zasady Markiza Queensberry (Marquess of Queensberry rules), będące w mocy aż do dnia dzisiejszego. Pierwszym mistrzem wagi ciężkiej, walczącym już w rękawicach i według nowych zasad, został w 1892 roku Amerykanin Jim Corbett, który w decydującej walce pokonał swojego rodaka Johna L.Sullivana - ostatniego wielkiego mistrza walk na gołe pięści. Walka zakończyła się nokautem w 21-ej rundzie.
Corbett wprowadził do dotychczas gwałtownego, awanturniczego i chaotycznego sportu, swego rodzaju naukowe, metodyczne podejście. Amerykanin był bardzo technicznym zawodnikiem, używając w walce takich elementów jak sprytne ruchy obronne czy też umiejętną pracę nóg. Mierząc 185 cm i ważąc jedyne 80 kg, Corbett potrafił przechytrzyć i sfrustrować wielu swoich przeciwników. Ponadto mógł pochwalić się także bardzo silnym ciosem. Wykształcony i zawsze elegancko ubrany, ułożony i pewny siebie Corbett przez całą swoją karierę określany był mianem boksera-dżentelmena.
Siedemdziesiąt dwa lata później nastała era panowania innego, o zgoła odmiennym usposobieniu, boksera. Był to Cassius Clay. Ten utalentowany, wybitny zawodnik, tak jak Corbett zmienił oblicze dyscypliny, zdumiewając złożoną pracą nóg i szybkimi niczym błyskawica rękoma. Urodzony w Louisville, Kentucky w 1942 roku, Clay szybko zapracował sobie na przydomek „Pyskacza z Louisville" („Louisville Lip"). Powodem tego był „niewyparzony" język boksera i jego wypowiedzi w stylu „Jestem największy!". Nie można jednak zaprzeczyć, iż częste przechwałki boksera miały swoje podstawy.
Tak jak Corbettowi, kiedy walczył z Sullivanem, tak i Clayowi w swojej walce o mistrzowski pas wagi ciężkiej, przyszło zmierzyć się z bardzo mocno bijącym mistrzem, Sonnym Listonem. Walka odbyła się 25 lutego 1964 roku w Miami. Pomimo wszystkich przeciwności, będąc przez ekspertów i bukmacherów skazanym na pewne „pożarcie" (notowania przed walką wskazywały na zwycięzcę Listona w stosunku aż 8-1), tego wieczoru zaledwie 21 letni Clay wywalczył tytuł mistrza świata wagi ciężkiej. Walka zakończyła się przed siódmą rundą, kiedy to Liston oświadczył swojemu sekundantowi, iż nie jest w stanie dalej jej kontynuować. Oficjalnym powodem była kontuzja barku.
Po walce Clay ogłosił światu, iż przechodzi na Islam i zmienia swoje imię na Cassius X, aby następnego tygodnia przybrać imię Muhammad Ali.
Z powodu niespodziewanego zakończenia pierwszego pojedynku, zarządzono rewanż. Tym razem jednak z Listonem w roli pretendenta do tytułu. Pierwotnie walka miała odbyć się w Boston, Massachusetts, jednak kłopoty promotorów z pozyskaniem licencji na walkę w tym mieście spowodowały, iż została ona przeniesiona do Lewiston w stanie Maine. Z powodu tak odległej lokalizacji (Lewiston znajduje się ponad 220 km, na północ od Bostonu), na walkę przybyło zaledwie 2 434 fanów. Nigdy wcześniej, ani też później walka o mistrzowski tytuł nie miała tak małej widowni. Była to zarazem jedna z najbardziej kontrowersyjnych walk o pas w historii tego sportu. W połowie pierwszej rundy Liston niespodziewanie upadł na deski, co według wielu nie było tak naprawdę autentycznym knockdownem. Sędzia ringowy Jersey Joe Walcott, wydawał się bezradny próbując odesłać Aliego do swojego narożnika, co według zasad powinno nastąpić w tego typu sytuacjach. Zamiast tego Ali stojąc nad swoim przeciwnikiem , zaczął gestykulować i krzyczeć „Wstawaj i walcz frajerze!". Moment ten uchwycił ringowy fotograf Neil Leifer. Jego zdjęcie stało się jednym z najbardziej charakterystycznych zdjęć w historii sporu w ogóle. Zamieszczone zostało także na okładce specjalnego wydania czasopisma „Sports Illustrated" - „The Century’s Greatest Sport Photos" (Największe zdjęcia sportowe stulecia).
Minęło około 20 sekund zanim Liston zdołał podnieść się z desek i wznowić walkę. Po tym czasie sędzia wznowił rywalizację, aby w kilka chwil później zakończyć ją, dochodząc do wniosku, iż knockdown trwał dłużej niż regulaminowe 10 sekund. Decydujący cios okraszony został mianem „uderzenia widma" („the phantom punch"), gdyż nikt, lub też prawie nikt z publiczności go nie dostrzegł. Sam Ali nie był pewien czy jego cios w ogóle doszedł celu, pytając swoje otocznie: „Czy ja go trafiłem?". Powtórki ukazują, iż cios jednak padł. Szybki, prawy hak, nazwany później przez Aliego „ciosem kotwicą" („Anchor Punch"), doszedł głowy Listona. Czy był on jednak na tyle silny i celny, aby spowodować knockdown tak doświadczonego boksera?
Ten splot wydarzeń dał mocne podstawy wielu teoriom, iż Liston specjalnie przegrał walkę. Jedna z nich głosi, że Sonny postawił u bukmacherów pokaźną sumę przeciwko samemu sobie, ponieważ miał poważne długi u Mafii. Inni uważają, że bał się o swoje bezpieczeństwo, rzekomo otrzymując pogróżki od islamskich ekstremistów, a konkretnie od radykalnej sekty „Naród Islamu" („Nation of Islam"), która miała sponsorować karierę Muhammada Aliego. Żadne niezależne potwierdzenie tej tezy nie ujrzało jednak światła dziennego.
Kolejne dziesięć pojedynków Aliego także zakończyło się na jego korzyść. Dopiero, kiedy na jego drodze stanął niejaki Joe Frazier, Cassius X musiał uznać wyższość swojego przeciwnika. W piętnastej, ostatniej rundzie rywalizacji, przez media określanej mianem „Pojedynku stulecia", Frazier zdołał posłać Aliego na deski. Ten zdołał podnieść się i dotrwać do końca walki. Joe Frazier, jednogłośną decyzją sędziów, został jednak uznany zwycięzcą walki. Bokserzy spotykali się jeszcze dwukrotnie. Za każdym razem to Ali był już jednak zwycięzcą. W ostatniej walce zwyciężając nawet przed czasem, w 14 rundzie.
Te i następne lata to era takich wybitnych bokserów jak:
George Foreman - weteran boksu, pozostający (z przerwami) na ringu aż do 48 roku życia;
Sugar Ray Leonard - siedmiokrotny zawodowy mistrz świata w czterech kategoriach wagowych;
Roy Jones Jr. - były mistrz świata w kategorii średniej (IBF), super średniej (IBF), półciężkiej (WBC - trzykrotnie, WBA - dwukrotnie i IBF) i ciężkiej (WBA);
Julio Cesar Chavez - meksykański bokser, trzykrotny mistrz świata w trzech kategoriach wagowych;
Evander Holyfield - wielokrotny mistrz świata w wadze ciężkiej i junior ciężkiej,
Mike Tyson - pseudonim „Bestia", były mistrz świata wagi ciężkiej. Najmłodszy mistrz świata wagi ciężkiej w historii boksu (20 lat, 4 miesiące i 22 dni).
Lenox Lewis - zdobywca pasów mistrzowskich trzech federacji - WBC, IBF i IBO.
Obecne czasy to niepodważalnie era panowania braci Klitschko - Vitalija (obecnego mistrza wagi ciężkiej kategorii WBC), oraz Wladimira (aktualnego mistrza federacji IBF, WBO oraz IBO, także w wadze ciężkiej). Powoli do grona najlepszych w tej kategorii wagowej próbuje dołączać także Tomasz Adamek. We wrześniu, po walce z którymś z braci okaże się czy Polak zapisze się w historii światowego pięściarstwa.
Artykuł znaleziony na stronie:
http://www.time4men.pl/felietony-sportowe/historia-boksu.html
autorstwa: Ł.B
Zmieniony przez - MackoMedyk w dniu 2011-03-16 14:45:23
znalazłem na necie taki ciekawy artykuł- zapraszam do lektury
Ludzie od najstarszych czasów rywalizowali ze sobą w pojedynkach na pięści, zaś pierwszy zapisek tego typu starć datowany jest na około 4000 r.p.n.e. Egipskie hieroglify ukazują żołnierzy walczących ze sobą z obwiązanymi dłońmi i przedramionami, a greckie wazy oraz freski wojowników z obandażowanymi palcami i nadgarstkami.
Były to wczesne formy dzisiejszych rękawic bokserskich. Ten nowy rodzaj rywalizacji zaczęto określać mianem „Pugilizm" wywodzącego się z greckiego słowa „pugme" oraz łacińskiego „pugilatas" oznaczających sztukę walki na pięści. Określenie boks (z ang. „Boxing") wywodzi się z ułożenia dłoni, która zaciśnięta w pieść, swoim wyglądem przypomina kształt sześcianu, czy też pudełka, a to słowo w języku angielskim to właśnie „box".
W starożytnej Grecji, mityczny bóg Apollon, syn Zeusa i Leto, uważany był za patrona boksu. Według legendy zmierzył się on w tego typu pojedynku z Aresem - bogiem wojny, wychodząc z niego zwycięsko.
W 2500 r.p.n.e. Grecy stworzyli sport zwany „pankration", będący połączeniem zapasów i boksu. W 668 r.p.n.e. została ona włączona w skład dyscyplin olimpijskich. Pierwszym „złotym medalistą" olimpijskim w tej dyscyplinie został niejaki Onomastos ze Smyrny.
Później sport ten przeniknął także do starożytnego Rzymu. Tamci używali jednak znacznie bardziej brutalnej formy rękawicy bokserskiej, nazywanej „caestus". Pierwotnie używany także przez Greków, w rękach rzymian został on zmieniony w narzędzie do zabijania, wyposażone w żelazne lub mosiężne szpikulce czy też ćwieki.
Rzymianie rozpowszechnili ten rodzaj sportu na obszarze Wysp Brytyjskich, gdzie w postaci walki na gołe pięści stały się niezwykle popularne. Tego typu pojedynki odbywały się głównie na obwoźnych jarmarkach, czy też na wsiach. Zgromadzona publiczność ustawiała się w kole, trzymając w dłoniach rozciągniętą linę, stąd wywodzi się pierwsza forma dzisiejszych ringów bokserskich. Tego typu starcia były często bardzo brutalne i mogące trwać godzinami. Zawodnicy boksowali na przestrzeni nawet kilkudziesięciu rund. Runda kończyła się dopiero kiedy jeden z zawodników upadał, zaś sama walka tylko wtedy, gdy jeden z zawodników zostawał nokautowany, lub też nie mógł już jej kontynuować wskutek odniesionych obrażeń lub też skrajnego zmęczenia.
W Wielkiej Brytanii, boks stał się naprawdę popularny jednak dopiero w XVIII wieku. Stało się tak za sprawą wyczynów James Figga - mistrza wagi ciężkiej. Tytuł ten zdobył w 1719 roku. Figg otworzył akademię bokserską, gdzie promował nie tylko naukę walki wręcz, ale także, będąc mistrzem fechtunku, treningi w zakresie posługiwania się bronią białą. Po akademii Figga zaczęły powstawać kolejne szkoły. Pierwsze ringi ogradzane były drewnianymi barierami zamiast lin. Zaczęto budować specjalne, unoszone ponad scenę ringi, na których zaczęli pojawiać się także sędziowie czuwający nad regulaminowym przebiegiem walki.
Właścicielem jednej z takich akademii był także Jack Broughton, który w 1734 roku wywalczył tytuł mistrza Anglii wagi ciężkiej. W decydującym pojedynku pokonał Georga Taylora, następcę Figga. Tytuł ten dzierżył aż do początku lat 50-tych XVIII wieku. W 1741 roku Broughton stoczył epiczny pojedynek z Georgem Stevensonem, który także zwyciężył. Niestety na skutek odniesionych w czasie walki obrażeń Stevenson zmarł. To skłoniło samego zwycięzcę do sporządzenia kodeksu zasad, mających za zadanie dawać bokserom w ringu określony zakres bezpieczeństwa. Wprowadził on także specjalne, podszyte rękawice bokserskie, na początku używane jednak wyłącznie w sparingach.
Kodeks zasad sporządzony przez Broughtona obowiązywał od 1743 do 1838 roku, kiedy to uchwalono tzw. „The London Queensberry Prize Ring Rules". Te zaś w 1866 roku zostały zastąpione przez zasady Markiza Queensberry (Marquess of Queensberry rules), będące w mocy aż do dnia dzisiejszego. Pierwszym mistrzem wagi ciężkiej, walczącym już w rękawicach i według nowych zasad, został w 1892 roku Amerykanin Jim Corbett, który w decydującej walce pokonał swojego rodaka Johna L.Sullivana - ostatniego wielkiego mistrza walk na gołe pięści. Walka zakończyła się nokautem w 21-ej rundzie.
Corbett wprowadził do dotychczas gwałtownego, awanturniczego i chaotycznego sportu, swego rodzaju naukowe, metodyczne podejście. Amerykanin był bardzo technicznym zawodnikiem, używając w walce takich elementów jak sprytne ruchy obronne czy też umiejętną pracę nóg. Mierząc 185 cm i ważąc jedyne 80 kg, Corbett potrafił przechytrzyć i sfrustrować wielu swoich przeciwników. Ponadto mógł pochwalić się także bardzo silnym ciosem. Wykształcony i zawsze elegancko ubrany, ułożony i pewny siebie Corbett przez całą swoją karierę określany był mianem boksera-dżentelmena.
Siedemdziesiąt dwa lata później nastała era panowania innego, o zgoła odmiennym usposobieniu, boksera. Był to Cassius Clay. Ten utalentowany, wybitny zawodnik, tak jak Corbett zmienił oblicze dyscypliny, zdumiewając złożoną pracą nóg i szybkimi niczym błyskawica rękoma. Urodzony w Louisville, Kentucky w 1942 roku, Clay szybko zapracował sobie na przydomek „Pyskacza z Louisville" („Louisville Lip"). Powodem tego był „niewyparzony" język boksera i jego wypowiedzi w stylu „Jestem największy!". Nie można jednak zaprzeczyć, iż częste przechwałki boksera miały swoje podstawy.
Tak jak Corbettowi, kiedy walczył z Sullivanem, tak i Clayowi w swojej walce o mistrzowski pas wagi ciężkiej, przyszło zmierzyć się z bardzo mocno bijącym mistrzem, Sonnym Listonem. Walka odbyła się 25 lutego 1964 roku w Miami. Pomimo wszystkich przeciwności, będąc przez ekspertów i bukmacherów skazanym na pewne „pożarcie" (notowania przed walką wskazywały na zwycięzcę Listona w stosunku aż 8-1), tego wieczoru zaledwie 21 letni Clay wywalczył tytuł mistrza świata wagi ciężkiej. Walka zakończyła się przed siódmą rundą, kiedy to Liston oświadczył swojemu sekundantowi, iż nie jest w stanie dalej jej kontynuować. Oficjalnym powodem była kontuzja barku.
Po walce Clay ogłosił światu, iż przechodzi na Islam i zmienia swoje imię na Cassius X, aby następnego tygodnia przybrać imię Muhammad Ali.
Z powodu niespodziewanego zakończenia pierwszego pojedynku, zarządzono rewanż. Tym razem jednak z Listonem w roli pretendenta do tytułu. Pierwotnie walka miała odbyć się w Boston, Massachusetts, jednak kłopoty promotorów z pozyskaniem licencji na walkę w tym mieście spowodowały, iż została ona przeniesiona do Lewiston w stanie Maine. Z powodu tak odległej lokalizacji (Lewiston znajduje się ponad 220 km, na północ od Bostonu), na walkę przybyło zaledwie 2 434 fanów. Nigdy wcześniej, ani też później walka o mistrzowski tytuł nie miała tak małej widowni. Była to zarazem jedna z najbardziej kontrowersyjnych walk o pas w historii tego sportu. W połowie pierwszej rundy Liston niespodziewanie upadł na deski, co według wielu nie było tak naprawdę autentycznym knockdownem. Sędzia ringowy Jersey Joe Walcott, wydawał się bezradny próbując odesłać Aliego do swojego narożnika, co według zasad powinno nastąpić w tego typu sytuacjach. Zamiast tego Ali stojąc nad swoim przeciwnikiem , zaczął gestykulować i krzyczeć „Wstawaj i walcz frajerze!". Moment ten uchwycił ringowy fotograf Neil Leifer. Jego zdjęcie stało się jednym z najbardziej charakterystycznych zdjęć w historii sporu w ogóle. Zamieszczone zostało także na okładce specjalnego wydania czasopisma „Sports Illustrated" - „The Century’s Greatest Sport Photos" (Największe zdjęcia sportowe stulecia).
Minęło około 20 sekund zanim Liston zdołał podnieść się z desek i wznowić walkę. Po tym czasie sędzia wznowił rywalizację, aby w kilka chwil później zakończyć ją, dochodząc do wniosku, iż knockdown trwał dłużej niż regulaminowe 10 sekund. Decydujący cios okraszony został mianem „uderzenia widma" („the phantom punch"), gdyż nikt, lub też prawie nikt z publiczności go nie dostrzegł. Sam Ali nie był pewien czy jego cios w ogóle doszedł celu, pytając swoje otocznie: „Czy ja go trafiłem?". Powtórki ukazują, iż cios jednak padł. Szybki, prawy hak, nazwany później przez Aliego „ciosem kotwicą" („Anchor Punch"), doszedł głowy Listona. Czy był on jednak na tyle silny i celny, aby spowodować knockdown tak doświadczonego boksera?
Ten splot wydarzeń dał mocne podstawy wielu teoriom, iż Liston specjalnie przegrał walkę. Jedna z nich głosi, że Sonny postawił u bukmacherów pokaźną sumę przeciwko samemu sobie, ponieważ miał poważne długi u Mafii. Inni uważają, że bał się o swoje bezpieczeństwo, rzekomo otrzymując pogróżki od islamskich ekstremistów, a konkretnie od radykalnej sekty „Naród Islamu" („Nation of Islam"), która miała sponsorować karierę Muhammada Aliego. Żadne niezależne potwierdzenie tej tezy nie ujrzało jednak światła dziennego.
Kolejne dziesięć pojedynków Aliego także zakończyło się na jego korzyść. Dopiero, kiedy na jego drodze stanął niejaki Joe Frazier, Cassius X musiał uznać wyższość swojego przeciwnika. W piętnastej, ostatniej rundzie rywalizacji, przez media określanej mianem „Pojedynku stulecia", Frazier zdołał posłać Aliego na deski. Ten zdołał podnieść się i dotrwać do końca walki. Joe Frazier, jednogłośną decyzją sędziów, został jednak uznany zwycięzcą walki. Bokserzy spotykali się jeszcze dwukrotnie. Za każdym razem to Ali był już jednak zwycięzcą. W ostatniej walce zwyciężając nawet przed czasem, w 14 rundzie.
Te i następne lata to era takich wybitnych bokserów jak:
George Foreman - weteran boksu, pozostający (z przerwami) na ringu aż do 48 roku życia;
Sugar Ray Leonard - siedmiokrotny zawodowy mistrz świata w czterech kategoriach wagowych;
Roy Jones Jr. - były mistrz świata w kategorii średniej (IBF), super średniej (IBF), półciężkiej (WBC - trzykrotnie, WBA - dwukrotnie i IBF) i ciężkiej (WBA);
Julio Cesar Chavez - meksykański bokser, trzykrotny mistrz świata w trzech kategoriach wagowych;
Evander Holyfield - wielokrotny mistrz świata w wadze ciężkiej i junior ciężkiej,
Mike Tyson - pseudonim „Bestia", były mistrz świata wagi ciężkiej. Najmłodszy mistrz świata wagi ciężkiej w historii boksu (20 lat, 4 miesiące i 22 dni).
Lenox Lewis - zdobywca pasów mistrzowskich trzech federacji - WBC, IBF i IBO.
Obecne czasy to niepodważalnie era panowania braci Klitschko - Vitalija (obecnego mistrza wagi ciężkiej kategorii WBC), oraz Wladimira (aktualnego mistrza federacji IBF, WBO oraz IBO, także w wadze ciężkiej). Powoli do grona najlepszych w tej kategorii wagowej próbuje dołączać także Tomasz Adamek. We wrześniu, po walce z którymś z braci okaże się czy Polak zapisze się w historii światowego pięściarstwa.
Artykuł znaleziony na stronie:
http://www.time4men.pl/felietony-sportowe/historia-boksu.html
autorstwa: Ł.B
Zmieniony przez - MackoMedyk w dniu 2011-03-16 14:45:23
Jak ktoś ma pecha to i w d*pie palec złamie:)
Robert Górski
Krzysztof Piekarz
Puar
LaRive
bokser7393
Anonim
OloKK
Kubixa
Cyrilkar
