Na początku wyjaśnijmy nieporozumienia. Według słownika PWN ramię to: «część ręki od barku do łokcia; też: cała ręka». Niestety, powoduje to rozmaite problemy związane z terminologią, ponieważ wszystkie uginania ramion stojąc i siedząc, z hantlami, sztangą, rączką wyciągu czy gumą oporową dotyczą tak naprawdę ruchu uginania przedramienia i stawu łokciowego, a nie stawu barkowego.
Zgięcie całego ramienia, wymagające zaangażowania stawu barkowego to ruch np. unoszenia ręki do góry, prostowanie ramienia to ruch opuszczania ręki znad głowy, w dół. Z kolei uginanie przedramienia to ruch dotyczący tylko stawu łokciowego, przedramię zbliża się do bicepsa. Prostowanie przedramienia dotyczy tylko stawu łokciowego i tricepsów, przedramię kierujemy w dół, np. ćwicząc na wyciągu, znajduje się ono coraz dalej od bicepsa.
Popularnie przyjęło się nazywać uginania przedramienia tak, jakby zginało się całe ramię. Należy pamiętać, iż może to wprowadzać w błąd, staw ramienny ma inną lokalizację niż łokciowy. Na dodatek staw ramienny jest znacznie bardziej skomplikowany i ma więcej artykulacji.
O czym jeszcze warto wiedzieć?
Uginanie przedramion ze sztangą stojąc jest jednym z ćwiczeń utożsamianych z siłownią, tak samo, jak wyciskanie sztangi leżąc na ławce poziomej. Bardzo często jest wykonywane niepoprawnie, w sposób angażujący grupy tylnej części uda (prostowanie bioder), grzbietu i brzucha (stabilizacja). Jeśli musisz silnie pracować tułowiem, aby przejść martwe punkty, to po prostu zmniejsz ciężar roboczy.
To samo dotyczy cofania łokci lub odsuwania ich od tułowia, co przesuwa akcent na pracę innej części mięśnia dwugłowego ramienia. Co z tego, że stosujesz imponujące obciążenie, jeśli praca bicepsa jest znikoma i na dodatek silnie wzrasta ryzyko odniesienia kontuzji?
Dołożenie gumy oporowej nie jest tym samym, co dodatkowy ciężar roboczy. Obciążenie w postaci talerzy powoduje, że na samym dole i na samej górze ruchu mamy do czynienia z określonym, niezmiennym oporem. W przypadku gumy ćwiczenie staje się coraz trudniejsze w fazie koncentrycznej, jednak na dole guma nie jest naciągnięta, więc nie utrudnia podnoszenia. Dołożenie gumy przypomina zastosowanie łańcuchów przy wyciskaniu sztangi leżąc lub w martwym ciągu.
Uginanie przedramion ze sztangą łamaną, stojąc z gumą oporową - zaangażowane mięśnie
- Mięsień dwugłowy ramienia
- Mięsień ramienny
- Mięsień ramienno-promieniowy
- Przedni akton mięśnia naramiennego
- Mięsień czworoboczny (szczególnie część górna i środkowa)
- Mięsień dźwigacz łopatki
- Grupa zginaczy nadgarstków
Uginanie przedramion ze sztangą łamaną, stojąc z gumą oporową - prawidłowe wykonanie
- Montujemy gumę oporową, z jednej strony pod stopami, z drugiej na gryfie łamanym. Stajemy w lekkim rozkroku, stabilnie. Stopy rozstawione na szerokość barków (lub nieco szerzej). Nabieramy powietrza, usztywniamy brzuch i grzbiet (wykorzystujemy tłocznię brzuszną).
- Łokcie znajdują się przy ciele, rozpoczynamy fazę koncentryczną, uginamy stawy łokciowe, podnosząc ciężar, aż zmniejszy się kąt między ramieniem a przedramieniem. W szczytowej pozycji można ciężar przytrzymać w lekkim spięciu.
- W fazie opuszczania nie musimy doprowadzać do pełnego rozciągnięcia mięśnia, najlepiej zacząć w sposób umiarkowany i kontrolowany, od bezpiecznego zakresu ruchu.
- Nadmierny zakres ruchu i ustawienie przedramienia w supinacji mogą Sprzyjać pojawieniu się kontuzji bicepsów, dzieje się tak szczególnie wtedy, gdy ktoś miał już historię podobnego urazu.
- Nie należy szarpać sztangą ani wykonywać ruchów tułowiem. Jeśli ktoś ma z tym problem, wystarczy stanąć przy ścianie lub usiąść.
Uwagi i sugestie
Sztanga łamana zmniejsza obciążenie nadgarstków. Ciężar najlepiej podnieść z ławki, ze skrzyni, z przygotowanego stojaka, z racka (klatki) lub z ograniczników. W ostateczności można go podnieść z ziemi, wykonując martwy ciąg. Łokcie staramy się trzymać nieruchomo i pracować bicepsem, a nie połową muskulatury grzbietu i nogami, „zarzucając” ciężar.
W fazie podnoszenia ruch może być bardziej dynamiczny, w fazie opuszczania powinien być powolny (2-4 sekundy). Jeśli łokieć jest wysunięty do przodu, pracuje głowa krótka bicepsa (wewnętrzna), jeśli jest cofnięty, głowa długa (zewnętrzna). Można wykonać po 2-3 serie każdego z wariantów ćwiczenia, akcentując różne części bicepsów.
