kto pomoże ???

Mój był raczej mizerny , bujałem w obłokach myśląc o tym komu dzisiaj sklepie buźkę zamiast zajmować się jakąś matematyką . Byłem ponad to - moim celem życiowym była wielka podróż do Chin a nie jakaś szkoła .

Wszystko piszę w 100 % poważnie więc nie śmiać się .

Fajnie to maja w USA rozwiazane, tam sport jest mocno zwiazany ze szkola, czy to football czy zapasy/karate itd
Dzieciaki sa motywowane przez trenerow do nauki, bo np nie dostana paska albo wogole nie beda mogli na trening przyjsc, gdzies o tym czytalem ale niestety nie pamietam gdzie

Ja zacząłem swoja przygode ze sztukami walki tak na poważnie w gimnazjum ale może moje zdanie Ci pomoże.
Sztuki walki a szkoła?? Hmm dobre jeśli chodzi o sztuki walki tradycyjne to może taka nutka tradycjonalizmu moze zmusić do większe dyscypliny,nie tylko na treningu ale i w życiu. W tradycyjnych sztukach walki jest też ta nutka ezoteryzmu,mądre przesłania itp to dla młodych ludzi jest na pewno mobilizujące do poprawy samego Siebie więc i pewnie na wyniki w szkole przerzuca..
To tylko moje uwagi na ten temat i nie wiem czy są w pełni trafne.

Jak najbardziej trafne.

seyroku zenyo (maksimum efektu przy minimum wysiłku), druga zasada judo trafnie odnosi się do poczynań w szkole

może być w realu, przez sieć, obojętne choć na żywo jest bardziej wiarygodna rozmowa a mniej więcej interesują mnie powody wybranych stylów i powód generalnie zaczęcia ćwiczenia )

Jak jesteś szczupła, masz duże cycki i ładną buzię to chętnie się spotkam i porozmawiam

a Ty jesteś wysoki, dobrze zbudowany z sześcioma zerami na koncie? z taką osobą mogę rozmawiać ))

a tak na poważnie jeśli nie wstydzicie się spotkać to dajcie znać chyba, że ktoś woli korespondować @ nie na forum

Spartan , luzuj bajerę

Powód generalnego zaczęcia ćwiczenia - to było gdzieś w 5 klasie podstawówki. Jak to wszyscy gówniarze z rocznika 89, byliśmy wielkimi fanami Dragon Balla , i to było powodem do rozpoczęcia treningu - każdy z nas chciał być taki jak Goku i reszta ekipy - i nie mówię tutaj tylko o umiejętnościach walki ale też o jakimś systemie wartości. Od gnojka zacząłem powoli kształtować swój męski charakter - chciałem być taki jak Goku - dobry, prostoduszny chłopak, który zawsze występuje w obronie słabszych ale przy tym lubi się pobić. Rozpoczynaliśmy zupełnie nie wiedząc niczego na temat tej dziedziny - biliśmy rękami w drzewa, biegaliśmy a nawet spaliśmy w obciążnikach, sparingi na gołe pięści. Później przestało to wystarczać i tak w pierwszej klasie gimnazjum pojawiłem się na treningach Karate Kyokushinkai.

Dalej żyłem marzeniami zostania najpotężniejszym wojownikiem na ziemi - tak samo jak Goku . Miałem wielkie szczęście że trafiłem na wspaniałego mistrza. Sensei Orzechowski był nie tylko świetnym trenerem ale też wspaniałym człowiekiem. Karate zrobiło ze mnie prawdziwego wojownika, było takie jak chciałem - twarde i bezkompromisowe. Kształtowało także mój charakter co było dla mnie w tamtym momencie bardzo ważne. Później mój jedyny przyjaciel zrezygnował z treningów na rzecz Shaolin Chowgar Quach. Brzmiało to na tyle egzotycznie że postanowiliśmy przepisać się na tamten styl.

Zawsze pociągał nas wschód - tak jak pisałem wcześniej, nasza wyśniona "wielka podróż" . Wreszcie nasze marzenie mogło się w jakiś sposób uwidocznić. Karate zrobiło ze mnie wojownika ale to Kung-fu wyszlifowało mnie takim jak jestem teraz. Najważniejsza jednak była osoba trenera - mogę z czystym sercem powiedzieć że nikt nigdy nie miał na mnie takiego wpływu jak on. Przeżywałem w tym czasie załamanie osobowości, częste depresje - tak jak każdy dorastający nastolatek. Potrafił mi bez problemu, w bardzo prosty sposób pomóc - był i jest taki jak zawsze chciałem być, dobry prostoduszny chłopak, z bliznami na twarzy . Trening to był (i dalej jest) czas w którym uciekałem od całego świata to czas tylko dla mnie . Od tamtego czasu ciągle ćwiczę ten sam styl i niczego nie żałuje - treningi o 5 rano, sparingi i ćwiczenie form w lesie w czasie ulewy - niezapomniane .