Michalinho
Co z tą polską… reprezentacją?
Marcowy mecz z USA obalił mit silnej reprezentacji Polski, która mimo braku klasowych graczy potrafi wygrać z każdym (oprócz z Anglią oczywiście). Przesłanie tego spotkania brzmiało: nie ma co liczyć na cuda. Stadion piłkarski to nie Częstochowa. Natomiast spotkanie z Arabią Saudyjską potwierdziło teorię, że ze średniakami dajemy sobie radę nawet w drugim garniturze.
Do mundialu coraz bliżej, a nasza kadra przeżywa jeden z cięższych kryzysów od dłuższego czasu. Jest to sytuacja bardzo niepokojąca, żal serce ściska na myśl, że jeszcze stosunkowo niedawno dochodziliśmy do daleko idących wniosków, iż to niby doczekaliśmy się długo oczekiwanego złotego składu. Jeśli forma naszych piłkarzy nie ulegnie poprawie, to możemy tylko poważyć o jakimkolwiek sukcesie na mistrzostwach świata.
Zacznę od omówienia ataku, choć to rzekomo drużynę buduje się od obrony. Jedynym graczem, który utrzymuje przyzwoitą formę jest Maciej „Magic" Żurawski. We wszystkich krajach świata kibice uznaliby ten fakt za pozytywny i dobrze rokujący. Ale nie w Polsce. Nasza mentalność szepcze nam, że Żuraw za wcześnie osiągną wysoką formę i do czerwca na pewno jej nie utrzyma. Natomiast niejaki Frankowski przeżywa kryzys i już od ponad tysiąca minut (licząc oczywiście czas gry w klubie) nie strzelił gola. Miejmy nadzieje, że nasz joker w niedługim czasie przerwie swoją złą passę i wreszcie pokaże Angolom jak się strzela bramki. U Grzegorza również jest nieciekawie, choć w meczu z Stoke City zdobył dwa gole, bez których Southampton nie mogłaby się szczycić zwycięstwem. A przecież i Franek i Rasiak grają w tej samej lidze… Szansę wyjazdu na mundial może otrzymać cypryjski król strzelców Łukasz Sosin, który w meczu towarzyskim z Arabami popisał się dwiema pięknymi celnymi uderzeniami w światło bramki. Ale jak wiadomo - jeden browar alkoholika nie czyni. Mniej szans mają: Marek Saganowski, Andrzej Niedzielan czy najlepszy strzelec Orange Ekstraklasy - Grzegorz Piechna. Wiedzie im się nienajgorzej w klubach, jednakże nasz selekcjoner nie widzi ich w kreowanym przez siebie dream teamie.
W klubowej drużynie gra na pozycji napastnika, jednakże w kadrze narodowej jako skrzydłowy pomocnik: Ebi Euzebiusz Smolarek, odkrycie 2005 roku, jeden z najlepiej zapowiadających się polskich graczy. Niestety bez formy, ale chociaż systematycznie gra w swojej Borussi. Kolejne nasze gwiazdy - Kamil Kosowski, Jacek Krzyżówek oraz Sebastian Mila mają poważniejsze problemy, gdyż nie mieszczą się w podstawowych jedenastkach, ba Kosa często ogląda mecze z trybun. Mila podobno ma wrócić do polskiej ligi, gdyż jak wiadomo - gracze grzejący ławy w swoich klubach mają marne szanse wyjazdu na mundial. Bardziej prawdopodobne, że nasz delikatny pomocnik z Austrii Wiedeń trafi do Chicago Fire. A może Marcin Burchardt okaże się godnym zastępcą starych gwardzistów? Przekonamy się 2 maja podczas towarzyskiego meczu z Litwą. Jedyną ostoją naszej pomocy są: Radosław Sobolewski oraz Mirosław Szymkowiak. Radek nie wyróżnia się niczym szczególnym, jednak jest on dobrze dysponowanym i utrzymującym od dłuższego czasu porządną formę zawonikiem. Mirek w końcu jest na fali. Miał dłuższą przerwę w graniu spowodowaną kontuzjami, ale na szczęście wyszedł na prostą i teraz cieszy się opinią czołowego gracza ligi tureckiej.
Według polskiej myśli taktycznej najlepszą formą obrony jest ucieczka. Najwięcej kłopotów nasza reprezentacja ma z defensywą. Najczęściej to wygląda tak: wszystko jest niby pod kontrolą aż tu nagle kontra przeciwnika i na naszym polu karnym stoi czterech rywali (w tym żaden niekryty) i dwóch naszych obrońców, dośrodkowanie, gol. Już nie mówiąc o sytuacjach, w których liczy się szybkość zawodnika. Napastnicy światowej klasy „odjeżdżają" naszym defensorom z szybkością światła. OK, kończę już ze zgryźliwością. Wiele szans na mundial, ba prawie pewniakiem jest Marcin Baszczyński, do którego zdecydowanie należy prawa obrona. Jest jednym z nielicznych (jedynym?) pewnym punktem naszej obrony. Mariusz Jop po zsyłce do mateczki Rasyji nabrał pewności siebie, przestał popełniać banalne błędy i również kwalifikuje się na pierwszy skład polskiej reprezentacji. Co do starej gwardii, wymieniłbym jeszcze Lewandowskiego, Kłosa, Bąka, Żewłakowa - do których się już przyzwyczailiśmy, sądząc, że są oni żelbetonową zaporą naszej bramki. Trzeba jednak myśleć o odmładzaniu kadry, a w roli zmienników widzę Dudkę czy Błaszczykowskiego. Dariusz Dudka w ostatnim meczu z Arabią Saudyjską puścił kilka szmat, ale Janas jest miłosiernym człowiekiem, bez problemu wybacza winy, grzechy i błędy dając piłkarzowi jeszcze jedną szansę, bo gdyby nie ta samarytańskość Janasa cóż by robił Rasiak w składzie kadry…
Jeśli zaś mowa o bramkarzach, to na stan dzisiejszy numero uno jest Artur Boruc. To nie jest bynajmniej moja opinia, lecz selekcjonera. Owszem, przydarzały się jemu ostatnio wpadki, ale cały czas gra w swoim klubie. Na drugim miejscu plasuje się rezerwowy Dudek, który braki w systematycznym graniu nadrabia klasą samą w sobie. A co do reszty to nie wiadomo. Może Kuszczak, może Fabiański, może Kowalewski, kto wie.
Zespół - jak sama nazwa wskazuje - to nie zbiór jednostek, lecz organizm spójny, działający na zasadzie maszyny i kiedy jedna część zawodzi, to nawet cała reszta pracująca na pełnych obrotach nie jest w stanie zapobiec porażki. Drużyna słabsza, jednakże mająca mocnego ducha może ograć drużynę statystycznie lepszą, jednak bez motywacji. Czasami w naszej kadrze widać było wyrastające z pleców naszych zawodników śnieżnobiałe skrzydła husarskie
, kiedy to w pełnym orężu napierali na przeciwnika rozbijając linię pomocy a następnie niszcząc i miażdżąc linię obrony by szarżę tę uwieńczyć golem zdobytym przez samego króla… strzelców. I oby nasi mieli bojowe nastawienie w każdym meczu, nawet w jutrzejszym, towarzyskim z Litwą.
Marcowy mecz z USA obalił mit silnej reprezentacji Polski, która mimo braku klasowych graczy potrafi wygrać z każdym (oprócz z Anglią oczywiście). Przesłanie tego spotkania brzmiało: nie ma co liczyć na cuda. Stadion piłkarski to nie Częstochowa. Natomiast spotkanie z Arabią Saudyjską potwierdziło teorię, że ze średniakami dajemy sobie radę nawet w drugim garniturze.
Do mundialu coraz bliżej, a nasza kadra przeżywa jeden z cięższych kryzysów od dłuższego czasu. Jest to sytuacja bardzo niepokojąca, żal serce ściska na myśl, że jeszcze stosunkowo niedawno dochodziliśmy do daleko idących wniosków, iż to niby doczekaliśmy się długo oczekiwanego złotego składu. Jeśli forma naszych piłkarzy nie ulegnie poprawie, to możemy tylko poważyć o jakimkolwiek sukcesie na mistrzostwach świata.
Zacznę od omówienia ataku, choć to rzekomo drużynę buduje się od obrony. Jedynym graczem, który utrzymuje przyzwoitą formę jest Maciej „Magic" Żurawski. We wszystkich krajach świata kibice uznaliby ten fakt za pozytywny i dobrze rokujący. Ale nie w Polsce. Nasza mentalność szepcze nam, że Żuraw za wcześnie osiągną wysoką formę i do czerwca na pewno jej nie utrzyma. Natomiast niejaki Frankowski przeżywa kryzys i już od ponad tysiąca minut (licząc oczywiście czas gry w klubie) nie strzelił gola. Miejmy nadzieje, że nasz joker w niedługim czasie przerwie swoją złą passę i wreszcie pokaże Angolom jak się strzela bramki. U Grzegorza również jest nieciekawie, choć w meczu z Stoke City zdobył dwa gole, bez których Southampton nie mogłaby się szczycić zwycięstwem. A przecież i Franek i Rasiak grają w tej samej lidze… Szansę wyjazdu na mundial może otrzymać cypryjski król strzelców Łukasz Sosin, który w meczu towarzyskim z Arabami popisał się dwiema pięknymi celnymi uderzeniami w światło bramki. Ale jak wiadomo - jeden browar alkoholika nie czyni. Mniej szans mają: Marek Saganowski, Andrzej Niedzielan czy najlepszy strzelec Orange Ekstraklasy - Grzegorz Piechna. Wiedzie im się nienajgorzej w klubach, jednakże nasz selekcjoner nie widzi ich w kreowanym przez siebie dream teamie.
W klubowej drużynie gra na pozycji napastnika, jednakże w kadrze narodowej jako skrzydłowy pomocnik: Ebi Euzebiusz Smolarek, odkrycie 2005 roku, jeden z najlepiej zapowiadających się polskich graczy. Niestety bez formy, ale chociaż systematycznie gra w swojej Borussi. Kolejne nasze gwiazdy - Kamil Kosowski, Jacek Krzyżówek oraz Sebastian Mila mają poważniejsze problemy, gdyż nie mieszczą się w podstawowych jedenastkach, ba Kosa często ogląda mecze z trybun. Mila podobno ma wrócić do polskiej ligi, gdyż jak wiadomo - gracze grzejący ławy w swoich klubach mają marne szanse wyjazdu na mundial. Bardziej prawdopodobne, że nasz delikatny pomocnik z Austrii Wiedeń trafi do Chicago Fire. A może Marcin Burchardt okaże się godnym zastępcą starych gwardzistów? Przekonamy się 2 maja podczas towarzyskiego meczu z Litwą. Jedyną ostoją naszej pomocy są: Radosław Sobolewski oraz Mirosław Szymkowiak. Radek nie wyróżnia się niczym szczególnym, jednak jest on dobrze dysponowanym i utrzymującym od dłuższego czasu porządną formę zawonikiem. Mirek w końcu jest na fali. Miał dłuższą przerwę w graniu spowodowaną kontuzjami, ale na szczęście wyszedł na prostą i teraz cieszy się opinią czołowego gracza ligi tureckiej.
Według polskiej myśli taktycznej najlepszą formą obrony jest ucieczka. Najwięcej kłopotów nasza reprezentacja ma z defensywą. Najczęściej to wygląda tak: wszystko jest niby pod kontrolą aż tu nagle kontra przeciwnika i na naszym polu karnym stoi czterech rywali (w tym żaden niekryty) i dwóch naszych obrońców, dośrodkowanie, gol. Już nie mówiąc o sytuacjach, w których liczy się szybkość zawodnika. Napastnicy światowej klasy „odjeżdżają" naszym defensorom z szybkością światła. OK, kończę już ze zgryźliwością. Wiele szans na mundial, ba prawie pewniakiem jest Marcin Baszczyński, do którego zdecydowanie należy prawa obrona. Jest jednym z nielicznych (jedynym?) pewnym punktem naszej obrony. Mariusz Jop po zsyłce do mateczki Rasyji nabrał pewności siebie, przestał popełniać banalne błędy i również kwalifikuje się na pierwszy skład polskiej reprezentacji. Co do starej gwardii, wymieniłbym jeszcze Lewandowskiego, Kłosa, Bąka, Żewłakowa - do których się już przyzwyczailiśmy, sądząc, że są oni żelbetonową zaporą naszej bramki. Trzeba jednak myśleć o odmładzaniu kadry, a w roli zmienników widzę Dudkę czy Błaszczykowskiego. Dariusz Dudka w ostatnim meczu z Arabią Saudyjską puścił kilka szmat, ale Janas jest miłosiernym człowiekiem, bez problemu wybacza winy, grzechy i błędy dając piłkarzowi jeszcze jedną szansę, bo gdyby nie ta samarytańskość Janasa cóż by robił Rasiak w składzie kadry…
Jeśli zaś mowa o bramkarzach, to na stan dzisiejszy numero uno jest Artur Boruc. To nie jest bynajmniej moja opinia, lecz selekcjonera. Owszem, przydarzały się jemu ostatnio wpadki, ale cały czas gra w swoim klubie. Na drugim miejscu plasuje się rezerwowy Dudek, który braki w systematycznym graniu nadrabia klasą samą w sobie. A co do reszty to nie wiadomo. Może Kuszczak, może Fabiański, może Kowalewski, kto wie.
Zespół - jak sama nazwa wskazuje - to nie zbiór jednostek, lecz organizm spójny, działający na zasadzie maszyny i kiedy jedna część zawodzi, to nawet cała reszta pracująca na pełnych obrotach nie jest w stanie zapobiec porażki. Drużyna słabsza, jednakże mająca mocnego ducha może ograć drużynę statystycznie lepszą, jednak bez motywacji. Czasami w naszej kadrze widać było wyrastające z pleców naszych zawodników śnieżnobiałe skrzydła husarskie
, kiedy to w pełnym orężu napierali na przeciwnika rozbijając linię pomocy a następnie niszcząc i miażdżąc linię obrony by szarżę tę uwieńczyć golem zdobytym przez samego króla… strzelców. I oby nasi mieli bojowe nastawienie w każdym meczu, nawet w jutrzejszym, towarzyskim z Litwą.www.trenuj.com - TRENING PIŁKARSKI !
Krzysztof Piekarz
schwindler
Damixxx
-Baca-
erminho
