Honor

Jak istotną rolę zarówno podczas walki jak i zwykłego waszego życia, odgrywa honor? Czy jeśli ktoś by was uderzył w plecy, a następnie odwróci się, czy zrobilibyście to samo? Jeśli ktoś was zaatakuje w sposób nie honorowy odpłacicie mu się tym samym?
Czy jak podskakuje do was ktoś, kto jest od was mniejszy i słabszy, czy zasadzicie mu pląbe z całej siły, by zapamiętał, ze z wami nie wolno zaczynać? Czy raczej przeczekacie jego zapędy, udowadniając mu, że macie na tyle silną psychikę, że jesteście w stanie nie zwracać uwagi na to, co robi?
Ogólnie staracie się trzymać swe nerwy na wodzy, z powodu, że jesteście silniejsi, czy raczej wykorzystujecie to by inni mieli do was odpowiedni szacunek?

Z honorem to jest tak że jak cie ktoś zaatakuje to po pierwsze honor przestaje być ważny (bo to niestety nie starożytna Japonia czy Europa że jak ktoś chciał konfrontacji to to było 1 na 1,mało tego, przedtem musiał jeszcze rzucić wyzwanie - wtedy to można było mówić o honorze) liczy sie po pierwsze zdrowie (no bo z jakiej racji jeśli nikomu nie wadzisz to masz dostać po pysku). Honor to może być w sporcie, ale niestety w dzisiejszym świecie gdzie ci moga zabić za pare znoszonych butów na nogach (bo i o takich przypadkach też słyszłem) to walić honor. I dokładnie tak jak ktoś wcześniej napisał - honor w życiu tak, w walce nie (ale w walce ulicznej, bo w sporcie powinien być na swoim miejscu).

ja nie wiem co te sytuacje opisane przez ciebie maja do honoru?

Wszystko jest względne i zalezy tylko od człowieka i od jego charakteru. Mnie osobiście nie zdarza się mieszać w sytuacje jakieś ekstremalnie konfliktowe, gdzie dochodzi do bójki, zazwyczaj rozstrzygam spory zanim się zaczną
Widząc słabszego, który koniecznie chce się bić, daje mu do zrozumienia, że nie ma co się porywać z motyką na księżyc

Zazwyczaj 'przeczekuje' symptomy nawrotow agresji Po co mam mu(temu komus ) robic problemy..?

Jeżeli ktoś podskakuje, to nie ma żadnego znaczenia czy jest mniejszy czy słabszy. Jeżeli teoretycznie ode mnie słabszy będzie mi "wrzucał teksty" a ja bo mam być honorowy to go nie uderzę ???? Parodia.
Fakt jest taki, że odpowiedź musi być adekwatna do ataku.
Inna sytuacja, gdy jest się zagrożonym, wykorzystuje się wszystkie możliwości. Kopnięcie w jaja - no problem!. Mój honor nie ucierpi.

Dla mnie to pytanie z zakresu szkoly podstawowej, najdalej gimnazjum. Wyroslem juz z takich dylematow, jak musze sie bic (b.rzadko) to honorem sie specjalnie nie kieruje, ja nigdy nie zaczynam, jak sie bronic (lub swoich bliskich) to skutecznie, nie ma przebacz...

JIU-JITSU FOR BLOOD, PRIDE AND HONOUR

Niektórzy z was mnie źle zrozumieli. Chodziło mi nie o to, ze sytuacje, które przedstawiłem to esencja honoru, tylko chciałem się dowiedzieć, jakim wy honorem się kierujecie i jak bardzo jest on dla was istotny.

wydaje mi sie ze jestem honorowy
na treningu z regoly nic nie probuje udowodnic slabszym bo to nie ma sensu ale czasem trzeba komus poukladac w glowie jak mu sie przewrucilo

Może krótka historyjka dla rozluźnienia...

Podczas dalekiego wyjazdu na zawody - konkretnie na Cypr Północny - miałem okazję zapoznać sie z ekipą Kabardo-Bałkarii (to taka republika w ramach Federacji Rosyjskiej, na północnym Kaukazie). Przyjechała ekipa młodych chłopaków po kilkanaście lat, z trenerem - Anatolijem, facetem jak typowy ruski niedźwiedź. Wszystko twardzi, kaukascy górale. Walczyli jak marzenie, formy też robili aż miło, wychowani i posłuszni jak wojsko. Oglądać kabardyjskiego dzieciaka z 1 danem wykonującego najtrudniejszą formę taekwondo ITF (Juche) to była sama przyjemność. Ale wracając do tematu... Kabardyjczycy wzmocnieni moim zawodnikiem (była nas tam trójka i zaprzyjaźnilismy się chyba ze wszystkimi) umówili się z Turkami na wieczorny mecz w nogę. Przyszli grzecznie do mnie zapytać, czy pozwolę swojemu zawodnikowi grać w ich drużynie - oczywiście pozwoliłem. Poszli nawet do żołnierzy z sąsiednich koszar, żeby im włączyli światło na wojskowym boisku przylegającym do naszego obozu. No i zaczęli się rozgrzewać... A Turcy - nie przyszli, bo zawineli się na trwającą w tym samym czasie dyskotekę. Kabardyjscy chłopcy nie mogli tego zrozumieć. Pytali - jak to możliwe, przecież POWIEDZIELI, że przyjdą. Jak można cos powiedzieć i nie dotrzymać?? Było to dla nich nie do pojęcia, ekipa gospodarzy straciła wiele w ich oczach... To właśnie była dla górali sprawa honorowa. Powiedzieć i dotrzymać. Tak mało - i zarazem tak wiele.

Musze powiedzieć, że spotkanie tej ekipy było dla mnie ożywczym powiewem w tym skomercjalizowanym świecie. Tym bardziej ciekawym, że Anatolij, chłopisko wagi ok. 120 kg, niezwykle spokojne i uczynne, a swoich chłopaków trzymające żelazną ręką, okazał się bardzo ciekawą postacią - były żołnierz Specnazu, weteran wojen kaukaskich. Rozmowy nad brzegiem Morza Śródziemnego na długo zapadły mi w pamięć. Wtedy właśnie pomyślałem, że chciałbym, aby kiedyś moi uczniowie mieli do pewnych spraw właśnie takie podejście, jak kabardyjscy górale...

Pozdrówka

Gizmo

No, czego jak czego, ale obietnicy dotrzymać zawsze trzeba Vide na przykład komiksowy Lobo