maniamaka
Hej, mam pewien problem ponieważ nie chce mi się żyć, po prostu ciągle jestem zmęczona i ospała, bez przerwy jest mi zimno. Wszystko zaczęło się ponad 2 lata temu kiedy postanowiłam schudnąć, nie miałam jakiejś wielkiej nadwagi, bo ważyłam 59 kg do wzrostu 162 cm, ale pozyczałam spodnie od mamy 
, (rozmiar 38/40), wiec chciałam coś zmienić. Najbardziej moje nastawienie do wyglądu zmieniła moja koleżanka z drużyny, która pewnego razu kiedy były rozdawane pączki powiedziała że ja i tak już dobrze wyglądam. To chyba miał być żart ale dosyć znacząco mnie uraził. Oczywiście nic jej nie powiedziałam tylko się uśmiechnęłam. Miałam wtedy 12/13 lat. Wcześniej od 11 roku życia trenowałam zawodowo siatkówkę ( trening 1, 5 h, 4 razy w tygodniu i w sobotę zawody) , chyba tylko ta aktywność nie doprowadziła do otyłości ponieważ jadłam bardzo dużo słodyczy, naprawdę. Co wieczór przed telewizorem jadłam masę słodyczy a oprócz tego normalne posiłki, też duże. Zaczęłam dietę. Jadłam porostu płatki Chocapic itp. i mleko, czyli ok 1200 kalori dziennie może więcej, nie liczyłam wtedy kalorii ale gdzieś tyle, bo dziennie zjadłam całą paczkę płatków (250g i litr mleka 0, 5%) . Po jakimś czasie zmieniłam swój jadłospis i zaczęłam liczyć kalorie. Była to dieta 1000 kcal. Jadłam dużo białka, no np chleb razowy 5 kromek, 400 g twarogu chudego, 300 g pomidorów,piłam też dużo mleka 0,5% i owsianka czy coś innego. Trwało to jakieś kilka miesięcy, ponad pół roku. Kupiłam sobie rowerek stacjonarny na którym jeździłam codziennie około godzinę spalajac ok. 500 kcal. Po 3 miesiącach przestałam na nim jeździć i nic nie Ćwiczyłam. Przestałam trenować siatkówkę po 4 latach przez trenera bo się z nim poklocilam i nie chciałam dalej tego ciągnąć. Czasem Ćwiczyłam na dywanie jakieś Mel B czy coś ale to bardzo rzadko. Dalej tak jadłam około 1000 kcal, oczywiście chudlam, ale w pewnym momencie na szczęście nie wiem dlaczego zaczęłam stopniowo dodawać kalorie i znów ćwiczyć na rowerku godzinę dziennie. Nie przytyłam, lecz dalej chudlam po dodaniu tych kalorii. . Po następnych 4 miesiącach doszłam do 1800 kcal. Była to dieta low carb do 150 g wegli dziennie i dużo tłuszczu i białka. Wszystko było dobrze bo coraz bardziej się sobie podobalam i inni też to zauważyli. Ważyłam wtedy 48 kg i już nie chciałam chudnąć. 5 miesięcy temu przeszłam na weganizm z przyczyn etycznych. Jem bardzo dużo węglowodanów, proporcje to 80% wegli, 10% białka i 10% tłuszczu. Od ponad roku codziennie ćwiczę na tym rowerku przez godzinę spalajac 680 kcal około czasem więcej a czasem mniej. Nie dlatego że chcę schudnąć tylko boje się przytyć. Codziennie jem to samo, robię to samo, moje życie to schemat. Od września się nie ważyłam ale było to 46 kg. Zamknęłam się w sobie i chyba mam depresję. Rodzice się o mnie martwią. Ja juz nie chce chudnąć. Chciałbym jeść te 1800 kcal, ale nie ćwiczyć na tym rowerku przez 65 minut i patrzeć na ten licznik kiedy w końcu minie ten czas. Moje ppm wynosi ok 1300 kcal, a teraz jedząc 1800 kcal i spalajac 700 jem za mało, czyli poniżej ppm. Mam już dość tych ćwiczeń i dość takiego życia, kiedyś byłam wesoła a teraz niby schudłam i jest super ale nie chce mi się żyć. Chciałabym utrzymać tą wagę i nie cwiczyc. Teraz się sobie podobam i wiem że nie powinnam juz chudnąć. Co zrobić żeby przestać cwiczyc i jeść to 1800 kcal, a nie tyć? Ja już naprawdę nie mam siły na codzienne godzinne treningi. Czy lepiej zmniejszyć trening np. Do 40 minut żeby była jakaś aktywność? Pomóżcie mi proszę! Mam dopiero 15 lat a nie widzę sensu dalej żyć w takim głupim schemacie. Chce być radosna tak jak przed tym odchudzaniem i mieć więcej energii i pozytywnego nastawienia do życia. Co ja mam robić, nie chce mieć anoreksji, a boje się tego. Przestać cwiczyc czy zmniejszyć czas treningu czy co robić? Nie daje rady, a musze coś zmienić bo nie pociagne dłużej z takim trybem życia. Co mam zrobić, pomożecie mi?
, (rozmiar 38/40), wiec chciałam coś zmienić. Najbardziej moje nastawienie do wyglądu zmieniła moja koleżanka z drużyny, która pewnego razu kiedy były rozdawane pączki powiedziała że ja i tak już dobrze wyglądam. To chyba miał być żart ale dosyć znacząco mnie uraził. Oczywiście nic jej nie powiedziałam tylko się uśmiechnęłam. Miałam wtedy 12/13 lat. Wcześniej od 11 roku życia trenowałam zawodowo siatkówkę ( trening 1, 5 h, 4 razy w tygodniu i w sobotę zawody) , chyba tylko ta aktywność nie doprowadziła do otyłości ponieważ jadłam bardzo dużo słodyczy, naprawdę. Co wieczór przed telewizorem jadłam masę słodyczy a oprócz tego normalne posiłki, też duże. Zaczęłam dietę. Jadłam porostu płatki Chocapic itp. i mleko, czyli ok 1200 kalori dziennie może więcej, nie liczyłam wtedy kalorii ale gdzieś tyle, bo dziennie zjadłam całą paczkę płatków (250g i litr mleka 0, 5%) . Po jakimś czasie zmieniłam swój jadłospis i zaczęłam liczyć kalorie. Była to dieta 1000 kcal. Jadłam dużo białka, no np chleb razowy 5 kromek, 400 g twarogu chudego, 300 g pomidorów,piłam też dużo mleka 0,5% i owsianka czy coś innego. Trwało to jakieś kilka miesięcy, ponad pół roku. Kupiłam sobie rowerek stacjonarny na którym jeździłam codziennie około godzinę spalajac ok. 500 kcal. Po 3 miesiącach przestałam na nim jeździć i nic nie Ćwiczyłam. Przestałam trenować siatkówkę po 4 latach przez trenera bo się z nim poklocilam i nie chciałam dalej tego ciągnąć. Czasem Ćwiczyłam na dywanie jakieś Mel B czy coś ale to bardzo rzadko. Dalej tak jadłam około 1000 kcal, oczywiście chudlam, ale w pewnym momencie na szczęście nie wiem dlaczego zaczęłam stopniowo dodawać kalorie i znów ćwiczyć na rowerku godzinę dziennie. Nie przytyłam, lecz dalej chudlam po dodaniu tych kalorii. . Po następnych 4 miesiącach doszłam do 1800 kcal. Była to dieta low carb do 150 g wegli dziennie i dużo tłuszczu i białka. Wszystko było dobrze bo coraz bardziej się sobie podobalam i inni też to zauważyli. Ważyłam wtedy 48 kg i już nie chciałam chudnąć. 5 miesięcy temu przeszłam na weganizm z przyczyn etycznych. Jem bardzo dużo węglowodanów, proporcje to 80% wegli, 10% białka i 10% tłuszczu. Od ponad roku codziennie ćwiczę na tym rowerku przez godzinę spalajac 680 kcal około czasem więcej a czasem mniej. Nie dlatego że chcę schudnąć tylko boje się przytyć. Codziennie jem to samo, robię to samo, moje życie to schemat. Od września się nie ważyłam ale było to 46 kg. Zamknęłam się w sobie i chyba mam depresję. Rodzice się o mnie martwią. Ja juz nie chce chudnąć. Chciałbym jeść te 1800 kcal, ale nie ćwiczyć na tym rowerku przez 65 minut i patrzeć na ten licznik kiedy w końcu minie ten czas. Moje ppm wynosi ok 1300 kcal, a teraz jedząc 1800 kcal i spalajac 700 jem za mało, czyli poniżej ppm. Mam już dość tych ćwiczeń i dość takiego życia, kiedyś byłam wesoła a teraz niby schudłam i jest super ale nie chce mi się żyć. Chciałabym utrzymać tą wagę i nie cwiczyc. Teraz się sobie podobam i wiem że nie powinnam juz chudnąć. Co zrobić żeby przestać cwiczyc i jeść to 1800 kcal, a nie tyć? Ja już naprawdę nie mam siły na codzienne godzinne treningi. Czy lepiej zmniejszyć trening np. Do 40 minut żeby była jakaś aktywność? Pomóżcie mi proszę! Mam dopiero 15 lat a nie widzę sensu dalej żyć w takim głupim schemacie. Chce być radosna tak jak przed tym odchudzaniem i mieć więcej energii i pozytywnego nastawienia do życia. Co ja mam robić, nie chce mieć anoreksji, a boje się tego. Przestać cwiczyc czy zmniejszyć czas treningu czy co robić? Nie daje rady, a musze coś zmienić bo nie pociagne dłużej z takim trybem życia. Co mam zrobić, pomożecie mi?
Krzysztof Piekarz
Corum
halinae
PUSHhard
AMiU
