Węglowodany czyli słodka ściema ??????

tommy098 - faftaq dp niedawna tez WSZYSCY na czele z najlepszymi dietetykami trąbili ze 6 posilkow to jest dokładnie to czego nam trzeba - ale co do tego mają badania naukowe zamieszczane w dziele BN?

Z resztą teoria zgodnie z którą najkorzystniejsze jest spożywanie akurat 6 posiłków w ciągu dnia nie ma dobrego uzasadnienia w postaci wyników badań i nigdy nie miała, zarówno badania przeprowadzone z udziałem ludzi tak z ostatnich lat jak i sprzed jednej czy dwóch dekad raczej nie wspierają przekonania, że wyższa ilość posiłków jest uniwersalną zasadą wspierającą zdrowie (poza pewnymi chorobami).

Swoja drogą włąśnei w dziale badania naukowe była o tym fakcie mowa.

Tak więc trochę dziwny tok myślenia prezentujesz pisząc o ilości posiłków w kontekście wartości merytorycznej publikacji zawartych w dziale badania naukowe. Nie tylko bowiem nie uzasadniasz swojego przekonania, to stwarzasz wrażenie jak byś nie wiedziało czym mówisz i wspominasz o zagadnieniu, które akurat stawia dział BN w korzystnym świetle.

Zmieniony przez - faftaq w dniu 2012-11-14 19:10:19

Co do "własnego przykładu", to każdy model żywieniowy ma swoich entuzjastów i "żywe dowody" w postaci relacji i zapewnień praktyków świadczących na jego korzyść. Mało tego, gdyby się postarać można byłoby doszukać się wypowiedzi osób zarzekających się, że odkąd palą trawkę są mniej zestresowani i czują że są w formie swojego życia. Czy jednak jest to obiektywny dowód na korzyść wypalania skręta w ramach autoterapii czy odnowy biologicznej?

Jest wiele sposobów na dojście do celu, czy osiągnięcie zamierzonego efektu i żaden nie powinien być postrzegany jako jedyny i słuszny. Mi akurat model j/nj nie posłużył i w lepszej formie jestem przy innej konstrukcji diety, choć literatura dotycząca IF (w tym literatura naukowa) jest dla mnie pewną inspiracją przydatną w pracy zawodowej i wiele się nauczyłem analizując jej założenia i podstawy, ale mam względem niektórych aspektów spory dystans.

Warto tak analizować interesujące nas zagadnienia by w efekcie stać się znawcą, a nie wyznawcą Sam wielokrotnie popełniałem błędy bazując jedynie na swoich odczuciach i nabytym na własnej osobie doświadczeniu.

Zmieniony przez - faftaq w dniu 2012-11-14 19:21:04

A mi się wydaje, że autorka oparła się na danych wydatku energetycznego dotyczących treningu siłowego - ciężko-atletycznego, nie odróżniając go od kulturystycznego - wytrzymałościowo-siłowego.

Sławku autorce chodzi o zwykły trening na siłowni,taki jaki wykonuje większość z nas,wspomina jednak także o profesjonalistach,oto cytat,.........,Mało tego,powiem więcej-nie wykluczam także carbo z siłowni.Uważam bowiem,ze profesjonaliści stosujący wszelkiego rodzaju wspomagacze(hmm,hmm...)są w stanie tak organizm kontrolować i katować na siłowni,że i im-w celu zbudowania kolosalnych brył mięsa węglowodany będą potrzebne. Aczkolwiek są to ekstremalne sytuacje,które dotyczą tylko małego odsetka siłowych pasjonatów i zdecydowanie się nie sprawdzają w naturalnych i standardowych sytuacjach,........,koniec cytatu.

Misiu, to może znajdziesz ten fragment, w którym autorka podpiera czymś opinię, że trening kulturystyczny nie wyczerpuje zasobów glikogenu mięśniowego.

Wtedy będziemy mieli szersze spojrzenie...

Niestety nigdzie w sieci nie mogę znaleźć tego artykułu,więc pozwolę sobie zamieścić jeszcze dwa cytaty , oto jeden z nich,.........,Drugim rodzajem aktywności,który należy omówić jest wysiłek o umiarkowanej intensywności,czyli o obciążeniu równym 60-70% VO2 max; częstość skurczów serca wynosi 150-160/min. Także w tym przypadku,najszybciej zużywamy glikogen pochodzący z włókien rodzaju I. Tu natomiast już można zauważyć różnicę. Pod koniec tego typu wysiłku niemal całkowicie wyczerpujemy glikogen we wszystkich rodzajach włókien oraz dochodzi do obniżenia stężenia poziomu glukozy we krwi.O tak,tutaj zwolennicy carbo mogą zatrzeć ręce. Ale niestety! O ile w pierwszym okresie wysiłku o takim obciążeniu wytwarzanie glukozy na drodze glukoneogenezy odgrywa mniejszą rolę, tak znaczenie tego procesu wzrasta przy przedłużającym się wysiłku. Tu następuje właśnie przykre rozczarowanie, ponieważ organizm sam sobie jest w stanie pomóc w tej kryzysowej pod względem gospodarki węglowodanowej sytuacji i wygenerować energetyczny substrat. Zatem nasza odżywka także w tym przypadku nie spełnia swojej roli zbawienia mięśni przed destrukcją, gdyż świetnie sobie radzą także bez niej,.........

I jeszcze jeden,............,każdy zapewne powie mi teraz , że nie da się tego odnieść do ćwiczeń na siłowni,ponieważ treningi z ciężarami nie są typowymi jednostajnymi treningami. Wszystko prawda. Dlatego weźmy także pod uwagę inną kwestię. W przypadku,kiedy siła skurczu przewyższa 20-25%maksymalnej dowolnej siły skurczu,dochodzi do zamknięcia dopływu krwi do włókien mięśniowych, co oznacza, że odcięty zostaje transport tlenu,hormonów,ale także substratów energetycznych.W związku z tym jedynym paliwem może być glikogen pochodzenia mięśniowego. Oho, i już prawie ucieszyłam wszystkich zwolenników słodkiego preparatu. Niestety,suplementowanie sie nawet w takim przypadku tym smakowitym proszkiem nie ma żadnego uzasadnienia,ponieważ tego typu wysiłki trwają krótko-nie mówię tutaj o długości całego treningu,ale o czasie trwania jednostkowego ćwiczenia samego w sobie,..........

...........,No dobrze,ale co w takim razie dzieje się w naszym organizmie,kiedy musi on wykonać maksymalnie ciężki wysiłek w bardzo krótkim czasie? W trakcie takiego wysiłku-tak mam też tu na myśli bardzo ostre siłowe treningi z dużym obciążeniami dla organizmu-energia pochodzi z ATP, fosfokreatyny i z glikolizy beztlenowej. Taki trening zwiększa siłę mięśniową oraz tolerancję na zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie,a tym samym powoduje, że nasza gospodarka węglowodanowa jest znacznie stabilniejsza i odporna na wszelkiego rodzaju zachwiania, także w sytuacjach kryzysowych,..........

Sławku autorka nie podaje w swoim artykule żadnych odnośników do konkretnych badań,nie ma żadnej bibliografii,myślę że opiera się,tak można wywnioskować z tego artykułu na własnych doświadczeniach.

mgr. Olimpia Przyjemska-Doktorant Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu z zakresu toksykologii,z wykształcenia Fizjolog. Ekspert ds.odżywiania w zakresie nadwagi,otyłości i zaburzeń żywienia związanych z dysfunkcjami metabolicznymi. Ponadto specjalizuje się w projektowaniu i wdrażaniu zaawansowanych planów żywieniowo-suplementacyjnych w sporcie wyczynowym i amatorskim zarówno na etapie przygotowań jak również w zawodach.

Misiu, co mam powiedzieć...?
Trochę mi niezręcznie to komentować, bo autorka jest kobietą i w pewnym sensie 'koleżanką po piórze', ale na pierwszy rzut oka widać, że dziewczyna nie bardzo wie - o czym mówi.