Wnerwiacie mnie, trochę się tym interesuję, ale że była noc to nie dałem rady.
Jodo
Jodo jest współczesną odmianą japońskiej szermierki jojutsu, prowadzonej przy użyciu kija. Jej celem jest samoobrona – powstrzymanie przeciwnika bez zadawania ran.
Ta odmiana japońskiej szermierki powstała ponad 300 lat temu jako realna sztuka walki, z połączenia najważniejszych technik kenjutsu (sztuki miecza), sojutsu (sztuki włóczni) oraz naginatajutsu (sztuki halabardy). Polega na użyciu w miejsce broni ostrej kija jo, wykonanego z kawałka twardego drewna o długości 128 cm i średnicy 2,4 cm.
Twórcą tej sztuki walki był mistrz Muso Gonnosuke, który założył szkołę pod nazwą Shindo Muso Ryu Jodo. Zasady i techniki tej szkoły uchodziły za niezwykle trudne do opanowania i przez wiele lat były nauczane w sposób potajemny.
Głównym celem uderzeń i pchnięć w jodo jest splot słoneczny. Innymi ważnymi celami są skroń, punkt między oczami oraz oba boki tułowia. Obrona wykonywana przy pomocy jo, szczególnie w postaci kombinacji zasłon i ataków, jest bardzo skuteczna np. jako obrona przeciwko atakowi wykonywanemu mieczem, pałką, czy kijem baseballowym. Podstawowe uderzenia i bloki praktykowane są najczęściej w formie ćwiczeń kata, w których jeden z partnerów używa drewnianego miecza bokken, a drugi kija jo. Godnym uwagi aspektem sztuki jodo jest szybkość i częstotliwość, z jaką operuje się kijem jo. Dzieje się tak dzięki założeniu, że broń ta - którą jest po prostu kij - nie posiada ani początku, ani końca, a to dopuszcza wiele możliwych kombinacji. W ten sposób sztuka jodo, obok walorów skutecznej samoobrony, stała się znakomitym sposobem rozwijania sprawności i zręczności.
Ponieważ ćwiczenie jodo przynosi wiele korzyści, zadecydowano, aby sztukę tę uczynić ogólnodostępną. W oryginalnym systemie jojutsu istnieją 64 formy kata oraz 12 podstawowych technik kihon. Z tego skomplikowanego systemu wybrano 12 form i 12 technik, które syntetycznie wyrażają podstawowe zasady tej szkoły. Zestaw ten, określany nazwą Zen Nippon Kendo Renmei Seitei Jodo Kata, ustanowiono w roku 1968. Po opanowaniu tych podstawowych kata w stopniu mistrzowskim można się pokusić o studiowanie form starszych, tzw. koryu.
Kyudo
Kyudo to japońska sztuka łucznictwa. Jest ona jedną z tradycyjnych form Budo pochodzącą z bojowej sztuki łuczniczej samurajów. Stare źródła nie dokumentują okresu kiedy łuk został wynaleziony. Po dzień dzisiejszy zachowało się jednak wiele japońskich łuków, zaś najstarsze z nich pochodzą z około szóstego tysiąclecia przed Chrystusem. Nie wiemy również kiedy pojawił się łuk asymetryczny. Najstarsze z odkrytych łuków asymetrycznych pochodzą z III w. p.n.e. Na podstawie zachowanych dokumentów można przypuszczać, że łuki asymetryczne przybyły z Chin. Łuki te stosowano jedynie dla potrzeb ceremonii, zaś ich kształt był zbyt skomplikowany dla przeciętnego Japończyka, który tej broni używał do walki i polowań.
W dawnych czasach to właśnie łuk był bronią japońskich wojowników. Wykorzystywano wówczas następujące typy łuków: Daikyu - długi łuk bojowy (do 2,5 m długości) gruby i zaokrąglony (właśnie z powodu Daikyu, Chińczycy nazywali Japończyków ludem długich łuków), Suzame Yumi - łuk do polowań, Azasu Yumi - krótki, stosowany w rytuałach, magii i wróżeniu, jak również małe Shige No Yumi i Maru Ki, Yoko Yumi w kształcie tatarskim oraz Bankyu i Hankyu. Strzelanie z łuku odbywało się głównie z wierzchowca i było zarezerwowane dla najwyżej sytuowanych Bushi, a wojownicy, którzy w ten sposób go używali, zasady swoje nazywali Kyuba No Michi (drogą łuku i konia). Później, zasady te przekształcone zostały w znany
kodeks Bushido.
Tylko nie mów, że za dużo! Że chciałeś krótkie info.
