Była norektyczka

Ale muszę, ja nie wytrzymam dłużej z takim brzuchem. Ale teraz zdrowo: ze śniadanie i drugim.
Mam taką dietę, którą sobie sama ułożyłam:
(podaje 1 zestaw, jeszcze mam 6):
ŚNIADANIE: Grahamka ze szynką i pomidorem+ herbata bez cukru
II: Jabłko
OBIAD: To co mama zrobi tylko 1/2 porcji mięsa (bo jest smażone)
PODWIECZOREK: owoc/ słodycz (lód)
KOLACJA: jogurt naturalny mały
Do tego 30 minut piechota ze szkoły i ze szkoły+ 30 minut jakiś takich na brzuch

No faktycznie, bardzo zdrowo...

Dziewczyno, odrzuć myśli o agencji i odchudzaniu i idź czym prędzej do specjalisty! Serce pęka, kiedy się czyta co piszesz... Zaczęłaś od tego, żeby ci pomóc w odchudzaniu, potem pojawiła się nadzieja, że w końcu będziesz się leczyć, że chcesz wyzdrowieć, a tu nagle znowu wyskakujesz z dietą. Żadnej diety, żadnej agencji, skup się teraz na poszukiwaniach lekarza, który ci pomoże. Możesz się zgłosić chociażby do szkolnego psychologa, może da ci namiary na kogoś, może sam będzie chciał ci pomóc, możesz szukać kogoś na własna rękę (co ja bym zrobiła)... Nie czekaj, zacznij szukać pomocy już TERAZ.

NIE JUTRO, NIE POJUTRZE, TYLKO D Z I S I A J! RZUĆ WSZYSTKO I WEŹ SIĘ ZA SWOJE ZDROWIE T E R A Z!!!

Szkoda mi życia na bycie grubasem , chcę spełniać swoje marzenia (praca modelki) i pracować w wakacje. Musze się z tym przestać, bo znowu świruję... Jedno co wiem to chcę lek na napady.

Jeśli wyjdziesz z tego gówna nic nie będzie stało na przeszkodzie, aby pracować, aby wyglądać jak sobie tylko wymarzysz (patrz chociażby na camel), a nawet aby być modelką. Będziesz mogła cieszyć się życiem, być szczęśliwa, żyć jak każdy. Jeśli narazie sobie nie odpuścisz i nie zaczniesz się leczyć, napady nigdy się nie skończą, ciągle będziesz się czuła jak śmieć, ciągle będziesz na przemian chudła i tyła przez co z karierą modelki możesz się pożegnać, ciągle będziesz się męczyć sama ze sobą. Co wolisz? Wybór należy do ciebie. W końcu twoje życie. Możesz albo ciągle się łudzić, że odchudzanie i jedzenie to recepta na wszystko, albo na jakiś czas skupić się na leczeniu. Uwierz mi - leczenie będzie pierwszym krokiem do realizacji twoich marzeń. Weź się w garść. Albo pisz, jak przebiega twoje leczenie, albo nie pisz w ogóle... Nikt nie pomoże ci układać diety, jeśli nie zaczniesz się leczyć!

Chomiczka ale z Ciebie ostra sztuka. Przemyślałam i jutro dzwonię do psychologów, pogrzebałam trochę w necie i znalazłam terapeutów dla młodzieży, którzy są niedaleko mnie i na NFZ. To z nim ustalę czy mogę pracować itp. Dietę sobie na razie odpuściłam, nie chcę już zaprzątać sobie głowy kaloriami... od tego na pewno też jest we mnie większy stres i napięcie więc to nie spełnia swojej funkcji więc wolę się zdrowo odżywiać. Postanowiłam sobie na razie kilka rzeczy rzeczy:
1) Jutro dzwonię do psychologów (mam 5 numerów).
2) We wtorek idę się poradzić psychiatry na temat leków.
3) Nie jem/pije wyzwalaczy: coli light, suchego chleba itp.
4) Jem 5 posiłków dziennie W TYM ŚNIADANIE
5) Jem do 18
6) Ćwiczę codziennie 30 minut
7) Na kolację jem białko
8) Nie jem słodyczy, bo one są również wyzwalaczem- ostatnio np. zjadłam 2 paczki takich orzechów w czekoladzie z Biedronki każde po 250 g- aż mi się niedobrze robiło.

Powiedzcie czy jogurt nie jest za mały na kolacje(taki 150-180g)? A jak tak to co można w zamian?

Jak można nienawidzić własnej matki przez to, że choruje na schizofremie!Powinnaś jej dziękowac za to że dała Ci życie i opiekować się nią. Psycholog potrzebny od zaraz i to nie tylko w kwestii 'napadów' ale także w kwestii relacji z rodzicami.

No widzisz widocznie można, to że Tobie mama przynosiła ciepłe mleko do łóżka i pomagała ci w lekcjach nie znaczy że jest tak u każdego. ja jej nienawidzę i mówię o tym otwarcie. Nie każdy ma sielankę. Najbardziej jednak wkór**** mnie to, że mówisz że mam jej żałować... tak niech wszyscy jej żałują, ja jej nie wypchałam z okna i nie będę jej nigdy żałować!!!!

No nie mogę, zostałam postawiona za przykład Fakt, temat jest mi doskonale znany i mogę sobie wyobrazić co się dzieje w twojej głowie. Jeszcze to pamiętam, choć teraz już śmieję się z tego i właściwie zupełnie nie wiem jak mogłam tak żyć.

Odpowiadając na twoje pytanie, ja od razu uderzyłam do psychiatry, fakt, że prywatnie. I byłam bardzo zdziwiona tym co usłyszałam. Oczekiwałam potwierdzenia tego, że bardzo źle ze mną i że nic nie da się zrobić. Coś jest takiego dziwnego w myśleniu osób dotkniętych tymi zaburzeniami odżywiania. Taka podświadoma duma, że jestem taka wyjątkowa, bo mogę nie jeść. Że to jest takie złe, takie brudne, że inni są słabi, bo ulegają swoim zachciankom, a ja jestem silna. I szukałam potwierdzenia, żebym mogła dalej w tym tkwić. Myślę, że byłam wtedy w podobnym punkcie jak ty. Bo byłam doskonale świadoma tego co się ze mną dzieje i co jest tego przyczyną. A to jest połowa sukcesu, bo lekarz powiedział mi, że wymaga wiele czasu, aby w ogóle postawić diagnozę. I o dziwo usłyszałam, że jestem na dobrej drodze i że sama potrafię sobie z tym poradzić. Bardzo mnie to wkurzyło, bo oczekiwałam, że ktoś będzie mi współczuł i razem ze mną się użalał. Dostałam leki. Nie powiem, mi pomogły. Dały dystans, siłę, poprawiły nastrój. Koniec końców wyszłam z tego. Nie powiem, że to nie wraca. Czasem mam jeszcze odpały, ale ja już mam taką depresyjną naturę, mimo to jest to chwilowe i bez żadnych negatywnych konskekwencji.

Niemniej teraz jestem zupełnie inną osobą. I mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że to co teraz robię, w sensie, że sobie ćwiczę to jest tylko i wyłącznie pasja i nie nosi już żadnych znamion niezdrowych obsesji. Wreszcie czuję się wolna.

Nie chce mi się tu w szczegółach rozpisywać całej mojej historii. Wysyłam ci powiadomkę

Zrozum ze nie miała pełnej swiadomosci skaczac z okna.. postaw sie w jej sytuacji a nie zachowuj sie egoistycznie

Odnośnie schizofrenii9 to w internecie i na świecie panuje dużo mitów dotyczących tej choroby.
Co do dziedziczenia to nie ma czegoś takiego jak "gen schizofrenii".Można ewentualnie odziedziczyć pewne cechy schizotypowe,które wcale nie muszą oznaczać tego,że nawet jak ktoś je ma zachoruje.
Co do państwowej służby zdrowia to nie zgadzam się,że darmowy psychiatra jest "fe,be "itp.
Zresztą nawet gdyby już się na takiego trafiło to psychiatrzy głównie zajmują się dopasowywaniem leków (to może trwać--->nie jest łatwo dopasować odpowiedni lek ).Psychologa chyba lepiej mieć prywatnego a to dlatego gdyż do państwowego są długie kolejki.

I jeszcze coś na temat schizofrenii -->osoby prawidłowo leczone, mające wsparcie rodziny najczęściej nie mają nawrotów psychozy.A jeśli mają są to lekkie postaci niezauważalne dla otoczenia.-->Podkreślam "prawidłowo leczone" i mające wsparcie.