Ams
KENDO
Kendo jest Japońską sztuką walki na miecze. Nazwa pochodzi ze złożenia dwu słów "Ken" (miecz) i "do" (droga) - czyli "droga miecza". Należy nadmienić, że japońskie "do" oznacza nie tylko "drogę" ale też "sposób życia". Kendo wywodzi się w prostej linii z "kenjutsu", sztuki władania mieczem samurajów. Początkowo kendo (a właściwie kenjutsu) ćwiczono bez ochraniaczy, stalowym (tachi, katana) lub drewnianym mieczem (bokuto). Ze względu na duże niebezpieczeństwo kontuzji, w XVIII wieku Chuta Nakanishi wprowadził miecz bambusowy (shinai) zamiast drewnianego oraz specjalną zbroję treningową bogu. Za najwybitniejszego szermierza Japoni uważa się Musashi Miyamoto (1584-1645), twórcę szkoły walki dwoma mieczami Ninto-ichi-ryu, autora Go Rin No Sho (Ksiegi Pięciu Pierścieni). Musashi wygrał swój pierwszy pojedynek w wieku 13 lat. W swoim życiu stoczył ponad 60 udokumentowanych pojedynków i nigdy nie został pokonany przez żadnego szermierza. W 1928r. powstała pierwsza Ogólnojapońska Federacja Kendo (Zen-Nippon Kendo Remmei). Usystematyzowano stopnie (dan). Zaczęto propagować Kendo również poza granicami Japonii, np. w Stanach Zjednoczonych. Po II Wojnie Światowej uprawianie Kendo w Japonii zostało zakazane przez amerykańskie władze okupacyjne. Dopiero pod koniec 1952r. odnowiono Ogólnojapońską Federację Kendo (ZNKR), z założeniem, że kendo jest przede wszystkim sportem a dopiero później sztuką walki. Współcześnie istotę kendo określają trzy wyznaczniki: sztuka ciała (jak trzymać miecz, jak utrzymać dystans, itp. ...), miecza (jak wykonać uderzenie, odpowiedni moment do zadania ciosu, itp. ...) i umysłu (odpowiednie nastawienie psychiczne). W tym duchu kendo jest do dziś praktykowane na całym świecie.*
Historia kendo w Polsce liczy sobie ok 25 lat. Sekcja warszawska prowadzi działalność już od 22 lat.
* na podstawie "This is kendo" Junzo Sasamori, Gordon Warner i "Kendo - the definitive guide" Hiroshi Ozawa
............................................
Warszawa nr. kier. (022)
Nazwa klubu/sekcji Warszawska Sekcja Polskiej Komisji Kendo
Adres korespondencyjny
E-mail [email protected], [email protected]
Adres dojo L.O. im H. Kołłątaja, ul. Górczewska 93, Warszawa
Sensei Piotr c***** - 4 dan Kendo *
....................................................................
WARSZAWSKA SEKCJA KENDO - informacje podstawowe
Sekcja powstała jako druga w Polsce (po Łodzi) w 1975 roku. Twórcą sekcji warszawskiej (podobnie jak poprzednio łódzkiej) był Japończyk, student ekonomii gospodarczej, Takao Mizushima.
Ze strony polskiej twórcami sekcji byli: Andrzej Wyszyński, Cezary Bednarski i Adam Tomiczek - wszyscy będący wówczas studentami wydziału architektury Politechniki Warszawskiej.
Sekcja początkowo działała pod egidą warszawskiego TKKF. Po roku działalności, na warszawskiej AWF odbył się wielki pokaz kendo, w którym wzięli udział najwybitniejsi mistrzowie z Japonii, m.in. Takashi Ozawa (9 dan hanshi; ojciec autora książki "Kendo", Hiroshi Ozawy). W tym samym roku, w Warszawie odbył się pojedynek polskiego olimpijczyka, Wojciecha Zabłockiego (szabla) z Kozo Ando (7 dan kendo).
W lipcu 1976 roku Andrzej Wyszyński i Cezary Bednarski, jako pierwsi Polacy, wyjechali do Japonii, aby na zaproszenie Wszechjapońskiej Federacji Kendo (ZNKR) wziąć udział w międzynarodowym obozie szkoleniowym w mieście Kitamoto (prefektura Saitama). Obaj wrócili ze stopniami mistrzowskimi - Andrzej Wyszyński bezprecedensową decyzją komisji egzaminacyjnej został promowany od razu na 2 dan; Cezary Bednarski zdał na 1 dan. Były to pierwsze stopnie mistrzowskie uzyskane przez Polaków.
Po wyjeździe Takao Mizushimy sekcję prowadzili Andrzej Wyszyński, Cezary Bednarski oraz Witold Holtz, który uzyskał 1 dan także w Japonii, w 1977 roku.
W 1979 roku warszawska sekcja kendo została zarejestrowana jako sekcja sportowa BKS "Skra". W kwietniu 1980 sekcję wizytował Toshiaki Kasahara (8 dan hanshi), sekretarz generalny Światowej Federacji Kendo (IKF). Po wyjeździe Cezarego Bednarskiego na stałe zagranicę, opiekę instruktorską nad sekcją przejął Witold Nowakowski (1 dan).
W latach 80-tych, mimo trudności paszportowych, zawodnicy warszawskiej sekcji odnosili liczne sukcesy sportowe zagranicą. W 1983 roku Witold Nowakowski jako jedyny zawodnik spoza Japonii uczestniczył w X Ogólnojapońskim Zgrupowaniu Instruktorów i Trenerów Kendo, na terenie świątyni Toshogu, w Nikko, w Japonii i zwyciężył w turnieju 2 danów w Tokio. Jerzy Piotr c***** dwukrotnie triumfował w Międzynarodowych Mistrzostwach Węgier. Adam Ambrożkiewicz i Jerzy Piotr c***** weszli w skład drużyny, która zdobyła brązowy medal na Mistrzostwach Europy w Amsterdamie. Adam Ambrożkiewicz i Leszek Lipecki weszli w skład drużyny, która zdobyła brązowy medal na Międzynarodowym Turnieju Kendo w Messynie. Mimo sukcesów, zarząd BKS "Skra" zadecydował o likwidacji sekcji. Od tamtej pory sekcja działa jako autonomiczna Warszawska Sekcja Kendo.
W 1986 roku Witold Nowakowski jako pierwszy z Polaków zdał na 3 dan i został powołany do składu zarządu Komisji Kendo przy Polskim Związku Karate. Na początku lat dziewięćdziesiątych opiekę nad sekcją przejął Arkadiusz Izdebski (4 dan), który właśnie w tym czasie powrócił do Polski po długim pobycie w Japonii. Z jego inicjatywy utworzono pierwszą w kraju sekcję dziecięcą, do której uczęszczali zawodnicy obojga płci, od ósmego roku życia.
W 1994 roku aż pięciu zawodników z Warszawy zostało zakwalifikowanych do składu reprezentacji Polski, która zadebiutowała na Mistrzostwach Świata w Paryżu. Byli to: Jerzy Piotr c*****, Arkadiusz Izdebski, Witold Nowakowski, Wiesław Winkler i Grzegorz Wyciszkiewicz.
W 1995 roku została powołana Polska Komisja Kendo. W skład zarządu weszli dwaj przedstawiciele Warszawskiej Sekcji Kendo: Witold Nowakowski (sekretarz) i Jerzy Rekucki (skarbnik).
W 1996 roku Arkadiusz Izdebski jako pierwszy z Polaków zdał egzamin na 5 dan. Czterej warszawianie: Jerzy Piotr c*****, Arkadiusz Izdebski, Witold Nowakowski i Adam Ziółkowski wzięli udział w jubileuszowych, X Mistrzostwach Świata w Kioto.
Obecnie Warszawska Sekcja Kendo, chociaż ustępuje liczebnością sekcjom w Poznaniu i w Morągu, jako jedyna posiada trzech czynnych zawodników z mistrzowskim stopniem 4 dan. Są to:
- Jerzy Piotr c***** (4 dan, kierownik i główny instruktor sekcji, czterokrotny mistrz Polski)
- Witold Nowakowski (4 dan kendo, 1 dan iaido, sekretarz Polskiej Komisji Kendo)
- Adam Ziółkowski (4 dan)
.........................................................................
"Zapytać - może oznaczać moment wstydu, ale nie zapytać i pozostać ignorantem, to wstyd na całe życie..."
ageru - powstać
ai-chudan - obaj zawodnicy stoją w chudan-no-kamae
aite - przeciwnik
aiuchi - równoczesne trafienie (zdobycie punktu) przez obu zawodników
arigato - dziękuję
ashi - noga, stopa
ashi-sabaki - praca nóg
ateru - trafić, zdobyć punkt
ayumi-ashi - krok przestawny
bogu - zbroja treningowa
bokken - drewniany miecz
bokuto - drewniany miecz
bushi - samuraj
bushido - droga samuraja, sposób życia
chigawa - skórzana pętla przy pancerzu
chikara - siła, moc
chudan-no-kamae - jedna z pięciu podstawowych postaw, koniec rękojeści ("tsuka-gashira") na wysokości pępka, sztych shinai ("kensen") celuje w gardło przeciwnika
daisensei - uprzejme określenie nauczyciela, który osiągnął dziesiąty dan w kendo (dosłownie - wieliki nauczyciel
dan - ranga, stopień
daymio - władca feudalny w średniowiecznej Japonii
datotsu - cios, pchnięcie lub cięcie
debana-waza - technika ataku, wyprzedzenie ciosu przeciwnika
do - pancerz, osłona tułowia, a także droga, sposób(życia)
dojo - sala ćwiczeń
futari - dwie osoby, dwu przeciwników spotykających się na meczu
gakko - szkoła
gedan-no-kamae - jedna z pięciu podstawowych postaw, postawa z nisko opuszczonym sztychem miecza ("kensaki")
godan - piąty stopień w kendo
gokaku-geiko - ćwiczenia z kendoką o równych umiejętnościach
gomen - przepraszam (zwykle używane przy opuszczaniu sali)
hachidan - ósmy stopień w kendo
hai - tak, potwierdzenie
hajime - komenda rozpoczęcia ćwiczenia lub walki
hakama - szerokie spodnie
hasaki - ostra krawędź klingi
hashiru - biec
hasso-no-kamae - jedna z pięciu podstawowych postaw, postawa z mieczem uniesionym pionowo, rękojeść ("tsuka") na wysokości ramienia
hidari - lewa strona
hiki-waza - technika ataku, atak w tył
hkikate-geiko - ćwiczenie, w którym starszy stopniem prowadzi młodszego
hiraki-ashi - krok w bok
hirauchi - uderzenie płazem "shinai"
ichi - jeden
iie - nie
ippon - jeden punkt, trafienie
irimi - podstawowa pozycja w walce krótkim mieczem ("wakizashi"): wejście w "maai" przeciwnika
issoku-itto-no maai - dystans, w którym po jednym kroku można wykonać prawidłowy atak
jigeiko - walka treningowa
jodan-no-kamae jedna z pięciu podstawowych postaw, postawa z mieczem uniesionym nad głową
kakarigeiko - ćwiczenie ciągłego ataku
kamae - postawa
kangeiko - zimowe ćwiczenie
katana - miecz
katate-waza - ćwiczenia jednoręczne
katsu - wygrać
keiko - trening
keiko-gi - bluza treningowa
kendogu - zbroja, ubiór ochronny
kendo - droga miecza
kenjutsu - sztuka walki mieczem
kensen - sztych miecza lub "shinai"
ki - energia wewnętrzna
kiai - okrzyk
kihaku - duch
kirikaeshi - ciągły atak naprzemian na prawy i lewy bok "men"
kote - rękawica, przedramię - miejsce ataku
kudan - dziewiąty stopień w kendo
maai - odległość między przeciwnikami, dystans
mae - przód
mate - zaczekaj
men - osłona głowy, miejsce ataku
naginata - halabarda
ni - dwa
nidan - drugi stopień w kendo
nodachi - miecz dwuręczny
nuku - dobycie shinai lub
rei - ukłon
rokudani - szósty stopień w kendo
sagaru - uciec, wycofać się
sandan - trzeci stopień w kendo
shichidan - siódmy stopień w kendo
shinai - bambusowy miecz ćwiczebny
shizentai - naturalna postawa stojąca
shodan - pierwszy stopień w kendo
sonkyo - pozycja kuczna
suburi - ćwiczenie z shinai
suwaru - siedzieć
tachi - długi miecz (w odróżnieniu od katany noszony był ostrzem do dołu
tai-atari - kontakt (ciałem)
taiju - waga
taikai - turniej, zawody
take - bambus
tare - ochraniacz bioder
tatsu - stać (w pozycji)
te - ręka
tsuba - okągła osłona rękojeści (garda)
tsuka - skórzane pokrycie rękojeści shinai
tsuki - pchnięcie na gardło
ukeru - zablokować cios
ura - odwrotna strona
ushiro - do tyłu
waza - technika
yame - stop, zatrzymać się
yasumu - odpoczynek
yodan - czwarty stopień w kendo
yokomen - uderzenie w jedną ze stron głowy, tuż nad uchem
yoroshii - dobrze
yoru - zbliżyć się
yubi - palec
Zen-Nippon Kendo Remmei - Ogólnojapońska Federacja Kendo
Na podstawie "This is kendo" Junzo Sasamori, Gordon Warner, "Kendo - the definitive guide" Hiroshi Ozawa oraz wiadomości z internetu
..............................
Shinai (miecz treningowy) używany w kendo jest zrobiony z czterech dobrze wysezonowanych, gładko wypolerowanych i równych wagowo wybranych części bambusa tak dopasowywanych, aby uniknąć niebezpieczeństwa złamania lub rozszczepienia krawędzi. Części bambusa są złożone i utrzymywane razem przez "sakigawa", "nakayui" oraz "tsuka", które z kolei są związane razem i utrzymywane na miejscu przez "himo" (strunę).
.....................................................................
Według Musashi Miyamoto jest tylko 5 podstawowych pozycji. Miecz można trzymać:
nad głową (jodan no kamae)
przygotowany do pchnięcia w gardło (chudan no kamae)
wskazujący w dół (gedan no kamae)
poziomo (wakigamae)
po jednej stronie (hassogamae)
.........................
Powyższe pozycje są bardzo stare, wspomina o nich Musashi Miyamoto w Go Rin No Sho (Księdze Pięciu Pierścieni). Każda z nich jest kontynuacją poprzedniej i każda daje możliwość ataku. Są powiązane z podstawowymi atakami, czyli:
cięcie z góry na dół
cięcie z dołu do góry
cięcie po przekątnej z góry na dół
cięcie po przekątnej z dołu do góry
cięcie poziomo
pchnięcie w bok
pchnięcie w przód
pchnięcie w tył
I według Musahiego nie powinno być nic więcej niż to.
Na razie niestety tylko 4 z 5 rysunków, ale postaram się jak najszybciej uzupełnić o pozycję "gedan no kamae".
............................................................
Nazewnictwo stopni (dan) w kendo
judan dziesiąty stopień (10 dan)
kudan dziewiąty stopień (9 dan)
hachidan ósmy stopień(8 dan)
shichidan siódmy stopień(7 dan)
rokudan szósty stopień(6 dan)
godan piąty stopień(5 dan)
yodan czwarty stopień(4 dan)
sandan trzeci stopień(3 dan)
nidan drugi stopień(2 dan)
shodan pierwszy stopień(1 dan)
..........................................................
Jedną z rzeczy czyniących japońskie miecze (Nihonto) unikalnymi, jest sposób konstrukcji klingi - przez łączenie ze sobą razem różnych typów stali w procesie jej wykuwania. Taka technika kucia daje mieczowi siłę, wytrzymałość i odporność na złamanie. Do tej pory wynaleziono wiele technik skuwania ostrza, ale główne metody pozostają w użyciu od wieków. Te same techniki są używane przez współczesnych płatnerzy kiedy dziś wykuwają nowe miecze (shinsakuto).
Wartość miecza jest częściowo uzależniona od sposobu jego konstrukcji. Historycznie, różne szkoły wytwarzające miecze używały specyficznych sposobów ich wytwarzania. Te metody skuwania razem stali o różnej twardości w połączeniu z różnymi procesami utwardzania klingi (aby uzyskać twarde ostrze (hamon) pozostawiając miękki grzbiet) czynią japońskie miecze jednymi z najbardziej wytrzymałych i odpornych na złamanie mieczy na świecie.
Z powyższych metod konstrukcji klingi, "MARU" (miecz wykonany z jednego kawałka stali) jest najsłabszy. "KOBUSE" było i nadal jest używane (szczególnie w mieczach z okresu 2 Wojny Światowej), ale najpowszechniejszą techniką skuwania japońskich mieczy jest "HONSANMAI" lub po prostu "SANMAI". Słynny japoński płatnerz MASAMUNE używał metody "SOSHU" - składania klingi z siedmiu kawałków stali o różnej twardości.
Korzystaj z życia i tak nie wyjdziesz z niego żywy...
Tempora mutantur et nos mutamur in illis...
...:::Pomyśl jesli potrafisz:::...
Krzysztof Piekarz
ZIAjA
Anonim
mariusz007
