solaros
Otyłość jest ściśle powiązana z opornością insulinową.
Oporność insulinowa z hiperinsulinizmem.
Hiperinsulinizm może po wielu latach (trochę szybciej/trochę później) może doprowadzić do cukrzycy typu 2.
.......blablabla
Ale może od początku i odrobinę dokładniej........
Wstęp......
Otyłość jest choroba cywilizacyjną - niestety rosnącą w siłę.
Co to jest otyłość?
'Patologiczne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne, mogące prowadzić do niekorzystnych skutków dla zdrowia'
Otyłości towarzyszy nadwaga, czyli nadmierna masa ciała powyżej masy optymalnej.
Wśród hormonów wyjątkowym hormonem - najbardziej anabolicznym - jest insulina.
Co to tego nie ma żadnych wątpliwości.
Niestety jest tak, że insulina jest anaboliczna nie tylko tam gdzie byśmy tego chcieli -> w mięśniach - ale też,a w niektórych wypadkach głownie - w tkance tłuszczowej.
Sportowcy/osoby ćwiczące czy te, które chcą zwiększyć masę mięśniową powinni dostarczyć więcej kalorii niż się zużywa.
To jest chyba jasne.
Więc jaki jest najprostszy i zarazem najtańszy sposób?
Zjadania kilkaset gram węglowodanów w każdy dzień.
Nie tylko w każdy dzień - to w każdym możliwym posiłku w ciągu dnia.
Niekiedy liczba tych posiłków sięga 6-8.
Często bywa tak - i słyszeliśmy o takich praktykach - ze osoby wstają o 2-3nad ranem,jedzą posiłek czy przynajmniej wypijają shake'a węglowodanowo-białkowego i idą dalej spać.
Pominę kwestie regeneracji i zakłócenia fazy REM snu.
Pominę kwestie kortyzolu - bo co musi czuć organizm, jeśli wybudza się go w połowie najlepszej fazy snu - każe iść jeść i później znowu zasnąć z pełnym brzuchem?
Tu kolejny plus dla IF.
Napisze tylko kilka słów o innym aspekcie, jakim może być obniżenie wrażliwości insulinowej.
Sytuacja taka ma miejsce w przypadku długotrwałego lub nieumiarkowanego spożywania dużych ilości węglowodanów - o każdej porze dnia, w każdym posiłku - czasami takie ilości, które znacznie przekraczają rzeczywiste potrzeby organizmu.
Tak więc po pewnym czasie takiego sposobu odżywiania - mięśnie staja się coraz to bardziej oporne na anaboliczne działanie insuliny - za to tkanka tłuszczowa jest wrażliwa cały czas.
Co to jest wrażliwość/oporność insulinowa?
Przy bardzo wysokich poziomach hormonu (insuliny) działanie tego hormonu jest maksymalne - poziom hormonu, przy którym stwierdza się połowę jego siły działania, może być uważane za miarę wrażliwości na ten hormon.
Z angielskiego zwana Insulin Sensitivity (IS).
Co warto zapamiętać:
-Wrażliwość insulinowa wzrasta wraz z utratą wagi,przede wszystkim utraty tkanki tłuszczowej.
-Wrażliwość wzrasta na skutek zmiany diety -> eliminacji części węglowodanów o wysokim IG,czy tez sacharozy/fruktozy,czy też w ogóle eliminacji części węglowodanów.
-Wrażliwość wzrasta też dzięki treningowi.
Jest zasada tak:
im bardziej jesteś fit (i mniej tłuszczu masz) -> tym bardziej jesteś wrażliwy na insulinę!
Z drugiej strony insulinoopornością nazywamy stan zmniejszonego działania insuliny na tkanki docelowe, pomimo prawidłowego
lub podwyższonego stężenia insuliny w surowicy krwi (z ang. insulin resistance, IR).
Osoby z nadwagą,z otyłością czy też z otyłością brzuszną mają problemy z insuliną - są oporni na jej działanie.
Skutkuje to upośledzonym działaniem insuliny w obrębie tkanki mięśniowej i powoduje utrudnione przenikanie glukozy z surowicy krwi do wnętrza komórek.
Ale wzrost uwalnianej insuliny może rozwiązać ten problem - wtedy glukoza dostanie się do środka.
Kolejnym powodem mogą być zaburzenia w czynności lub strukturze receptora insulinowego.
Insulina łączy się ze swoim receptorem, który znajduje się na komórce.Ale różne mutacje mogą doprowadzić do zaburzeń w łączeniu się tego receptora z insuliną.
Kolejnym powodem mogą być zaburzenia struktury i funkcji transporterów glukozy - GLUT 4.
Związek ten transportuje glukozę do wnętrza komórek mięśniowych i tłuszczowych.
Suma summarum:
jest wysoki poziom glukozy we krwi,do tego jest wysoki poziom insuliny - ale glukoza nie może się dostać do swojego miejsca przeznaczenia i tam być wykorzystana lub odłożona jaka glikogen.
Ale na tym nie koniec.......
Oporność insulinowa/hiperinsulinizm może być jednym z powodów powstania otyłości - nie jedynym i czasami nie głównym - ale może być i często jest.
Kolejnym powodem mogą być np. geny - ale same geny tego nie zrobią - my tez musimy przyłożyć rękę.
Fakt, że mając rodziców otyłych - też jest duże prawdopodobieństwo, że będziemy mieli problemy z nadwagą.
Ale zdrowe odżywianie,na bardziej restrykcyjnych zasadach niż kolegi, którego rodzice i on sam są wiecznie niedożywieni - w większości przypadków zapobiegają otyłości i jej powikłaniom.
Dlatego najczęstszą przyczyną powstawania otyłości - i ciężko się z tym nie zgodzić - jest przekarmianie,czyli spożywanie dużo za dużo kalorii, jakich nam jest potrzebnych do życia.
Na szczęście w leczeniu różnych schorzeń, w tym również oporności insulinowej - dużą rolę odgrywa medycyna niekonwencjonalna - suplementy ziołowe.
Nie są to mity,czy wierzenie naszych babć czy pradziadków - ale właściwości lecznice oparte na faktach,gdyż są stosowane przez wiele wieków i przez różne kultury.
Na szczęście coraz to więcej osób zwraca uwagę na 'zioła' - mogą stanowić doskonały dodatek w walce z opornością insulinową - w tym z otyłością czy nawet z cukrzycą.
Pojawia się coraz to więcej publikacji na temat ziół,coraz więcej badań - jak również coraz więcej suplementów zawierających pewne extrakty roślinne o udokumentowanych właściwościach leczniczych.
Niestety w przypadku cukrzycy typu 1 - zioła niewiele pomogą - gdyż musiały być mieć właściwości insuliny,a takich ziół jest naprawdę niewiele.
Jeśli chodzi o cukrzyce typu 2 - zioła mogą okazać się naprawdę skuteczne.
Wiele badań udowodniło, że stosowanie niektórych ekstraktów ziołowych wpływa na zwiększenie wydzielania insuliny z komórek Beta wysp Langerhansa, poprawa tolerancji i metabolizm glukozy poprzez wpływ na receptory dla insuliny (głownie głównie na komórkach mięśniowych) - przez co zwiększenie syntezy glikogenu,czy tez po prostu opóźniają wchłanianie cukru do krwiobiegu.
I co należy zauważyć - zazwyczaj zioła, jeśli maja właściwości lecznicze w tym kierunku - ich działanie opiera się na kilku mechanizmach działania - nie tylko na jednym.
Do roślin o takich właściwościach nalezą np.:
gymnema sylvestre [kwas gymnemowy]
cynamonowiec
kwas alfa liponowy
banaba [kwas korozolowy]
kozieradka pospolita
żeń-szeń prawdziwy
gorzki melon
ocet jabłkowy
czy inne substancje:
epa/dha
chrom
wanad
Czy tez 'lekkie' właściwości posiada wapń oraz magnez.
......a na pewno ich braki nie poprawiają sytuacji.
Te są najczęściej dostępne i najczęściej polecane przez specjalistów szczególnie przy nietolerancji glukozy albo w stanach przed-cukrzycowych.
Do tej pory poznano około ~90roslin a w nich około 200substancji o takich właściwościach.
W medycynie ludowej kilkadziesiąt roślin jest używanych uzyskując oczekiwane rezultaty.
Jednak dotychczas tylko kilkanaście roślin zostało dogłębnie przebadanych - udowadniając ich działanie w badaniach in vitro i in vivo,zarówno na zwierzętach jak i na ludziach.
Dla osoby z nadwaga,otyłych - co z tego wynika mających problemy z insuliną,z nieprawidłowym metabolizmem glukozy - zaleca się przede wszystkim zmianę diety!
Od tego trzeba zacząć - dieta zawsze jest przyczyną,ale skoro jest przyczyna jednego -> może również działać w drugą stronę.
Do tego należy dołożyć trening fizyczny,nie koniecznie oporowy - ale np. długie spacery,biegi,jazdę na rowerze itp., czyli różnie rozumiana aktywność fizyczną.
Kolejnym przydatnym czynnikiem w naszej walce okazać się mogą zioła.
Rozwinięcie.....
Insulina jest hormonem białkowym produkowanym i wydzielanym przez komórki Beta wysp Langerhansa trzustki.
Głównym zadaniem jest utrzymanie we krwi homeostazy glukozy.Pobudza syntezę glikogenu, ale również reguluje gospodarkę lipidową i białkową (hamuje rozpad tłuszczów i glukoneogenezę czy aktywuje tlenową i beztlenową glikolizę).
Bodźcem do wydzielania insuliny jest przede wszystkim wzrost poziomu cukru we krwi (ale nie tylko).
W związku z czym, poziom stężenia insuliny rośnie po posiłku.
Im więcej zjedliśmy węglowodanów prostych (np. glukoza) - tym większy poziom glukozy -> tym większe uwalnianie insuliny -> co powoduje obniżenie się stężenia glukozy.
Hormon ten powoduje nie tylko spadek stężenia glukozy we krwi, ale jest też jedną z substancji o silnym działaniu anabolicznym i antykatabolicznym.
Więcej na temat wpływie insuliny na syntezę białek mięśniowych w temacie:
https://www.sfd.pl/Insulina__a_metabolizm_białek_mięśniowych-t730772.html
Działanie insuliny polega na transporcie glukozy do wnętrza komórek, co obniża stężenie tego cukru w krwi.
Dalszy wzrost stężenia glukozy w krwi jest dla organizmu sygnałem, że ma go więcej, niż w danej chwili potrzebuje. Wtedy nadmiar cukru może być przechowywany pod postacią glikogenu wątrobowego i mięśniowego.
Ale też należy wiedzieć, że nie jest do studnia bez dna - ma swoje ograniczenia.
Wątroba może pomieścić około ~100g glikogenu.
Kiedy mięśnie ~300g.
Kiedy już zapas glikogenu jest pełny -> cukier magazynowany jest wtedy pod postacią tłuszczu, w tkance tłuszczowej,gdzie drzwi są zawsze otwarte.
Na powierzchni pojedynczej komórki znajduje się około 20 000 miejsc, za pomocą, których insulina może wniknąć do przestrzeni wewnątrzkomórkowej.
Są to receptory insulinowe. Najwięcej jest na błonach komórek mięśniowych i tłuszczowych.
W wyniku połączenia się insuliny z odpowiednim receptorem błonowym, następuje wytworzenie specjalnego kompleksu "insulina-receptor", który zezwala insulinie wniknąć do wnętrza komórek.
Pobudzenie receptora insulinowego prowadzi do wytworzenia białek błonowych, które mają wpuścić glukozę do wnętrza komórki i tym białkiem jest GLUT 4.
Po wytworzeniu GLUT 4 musi ulec wbudowaniu w błonę i dopiero wtedy potrafi wpuścić glukozę do wnętrza komórki.
Insulina połączyła się z receptorem następuje pobudzenie IRS-u, uruchomienie syntezy GLUT 4, który zostaje wbudowany w błonę, uległ fuzji w błonie i wpuścił nam glukozę:
Ale tak się dzieje, jeśli jesteśmy zdrowi.
Nasza trzustka uwalnia odpowiednie ilości insuliny,receptory na komórkach mięśniowych są zawsze przygotowane i otwarte na przyjście insuliny - później glukozy.
Ale zdarza się często, że coś nie działa - o czym mowa wyżej (!) -> komórki mięśniowe stają się oporne na insulinę!
Czyli:
w układzie krwionośnym jest coraz więcej glukozy, która nie zostaje przetransportowana do komórek. Organizm staje się coraz bardziej ‘niecierpliwy’ i nakazuje trzustce wydzielać więcej insuliny, co doprowadza do hiperinsulinizmu.
I tworzy się błędne kolo -> hiperinsulinizm prowadzi do insulinooporności.
Im bardziej błony komórkowe tkanek narządów wewnętrznych są atakowane nadmiarem insuliny, tym w miarę upływu czasu zwiększa się oporność tych błon na oddziaływanie tego hormonu. W wyniku tego insulina i glukoza nie mogą przedostać się do wnętrza komórki. Wzrasta w związku z tym stężenie glukozy (cukru) i insuliny w krwi.
A same komórki nabywają oporność na insulinę, ponieważ próbują się chronić przed szkodliwymi efektami jej wysokiego stężenia.
Jeśli receptory te przestaną reagować na insulinę, mamy do czynienia z tzw. opornością insulinową.
Jest to zaburzenie gospodarki glukozy, które polega na zmniejszeniu wrażliwości głownie wątroby, mięśni, oraz na samym końcu tkanki tłuszczowej na insulinę.
Receptory błonowe tak regulują swoją aktywność, by nie musiały bez przerwy odbierać tych szkodliwych bodźców. Im dłużej komórki są wystawiane na nadmiar insuliny, tym stają się coraz bardziej oporne na jej oddziaływanie.
Stale wysoki poziom cukru we krwi jest sygnałem dla trzustki do wydzielanie coraz większej ilości insuliny, aż wytworzy się zjawisko hiperinsulinizmu i z czasem związane z tym wytworzeniem się cukrzycy stopnia II.
Dla naszego nieszczęścia komórki nabierają oporności w różnym tempie - najpierw zdobywają oporność komórki wątroby, później tkanka mięśniowa, a na końcu tkanka tłuszczowa.
'Oporność komórek wątroby
Insulina wpływa na wątrobę w ten sposób, że ogranicza ilość produkowanej przez nią glukozy.
Glukoza w organizmie pochodzi z dwóch źródeł - z tego, co jemy i z tego, co produkuje wątroba. Rano, we krwi, znajduje się cukier wyprodukowany przez wątrobę. Jeśli narząd ten prawidłowo reaguje na insulinę, to nie wytworzy w środku nocy zbyt dużej ilości glukozy. Jeśli jednak wątroba staje się oporna na oddziaływanie insuliny, zaczyna produkować nadmiar cukru, rano pojawia się jego zbyt duża ilość w krwi.
Oporność komórek tkanki mięśniowej
Potem uodparnia się na insulinę tkanka mięśniowa. Insulina umożliwia mięśniom spalanie glukozy w wnętrzu swoich komórek i uzupełnia zasoby glikogenu wyczerpane podczas wysiłku.
Jeśli komórki mięśni staną się na nią oporne, nie mogą glukozy do środka.
Oporność tkanki tłuszczowej
Niestety komórki tkanki tłuszczowej zwiększają swoja oporność na działanie insuliny w dłuższym okresie czasu!
Insulina jak wiemy bierze udział w odkładaniu tłuszczu w tkance tłuszczowej.
Wysoki poziom insuliny hamuje lipolizę - a nasila lipogenezę.
Dopóki komórki tłuszczowe nie uodpornią się na działanie insuliny - tyjemy. W tym czasie komórki cały czas zwiększają swoja oporność na oddziaływanie insuliny. W końcu jednak komórki tłuszczowe w uodpornią się na jej działanie i wytwarza się wtedy zjawisko odwrotne - tracimy na masie tkanki tłuszczowej. Wzrasta wtedy nieustannie stężenie cukru w krwi i ilość wyprodukowanej przez trzustkę insuliny. Tak rodzi się cukrzyca.'
Tak więc insulinoopornością nazywamy stan zmniejszonego działania insuliny na tkanki docelowe, pomimo prawidłowego
lub podwyższonego stężenia insuliny w surowicy krwi.
Trzeba pamiętać, że nasilenie insulinooporności spostrzega się wraz ze wzrostem wieku badanych.
Na czym polega metoda oznaczania wrażliwości na insulinę?
Najdokładniejszą metodą jest z ang. hyperinsulinemic clamp technique (hiperinsulinowa klamra glikemiczna), która polega na podawaniu insuliny i glukozy z jednoczesnym oznaczaniem glikemii co ok. 4 minuty.
Oznacza się stężenie glukozy w surowicy krwi co 10 min.
Miarą wrażliwości na działanie insuliny jest ilość dożylnie podanej glukozy. U chorych ze zwiększoną opornością na działanie insuliny ilość glukozy podana dożylnie będzie niewielka. U chorych insulinowrażliwych pod wpływem tego hormonu glukoza łatwo będzie przenikać z surowicy krwi do wnętrza komórek i wówczas, aby utrzymać stały poziom glukozy we krwi, należy dostarczyć znaczne ilości tego cukru dożylnie.
Hiperinsulinowa klamra glikemiczna jest niezwykle dokładną metodą oznaczania insulinooporności, ale mało praktyczną. Znacznie prostszym badaniem jest natomiast pomiar stężenia insuliny na czczo, który dokonuje się na podstawie badań morfologii krwi.
Obniżona wrażliwość na insulinę występuje u osób otyłych, przyjmujących leki sterydowe, a także chorych na zespół policystycznych jajników. Co ciekawe, poziom glukozy we krwi tych pacjentów może być prawidłowy lub tylko lekko podwyższony. Obniżoną wrażliwość na insulinę uznaje się za stan przedcukrzycowy, który jest sygnałem alarmowym. Jako że sytuacja taka występuje głównie u pacjentów otyłych, możliwe jest jej odwrócenie poprzez utratę masy ciała i wzrost aktywności fizycznej.
Hiperinsulinizm jest zawsze powiązany z nadwaga i otyłością.
Rozwój hiperinsulinizmu jest powszechny, ponieważ organizmy najbardziej wrażliwych osób uległy rozregulowaniu. Powszechna jest sytuacja, kiedy rodzice mają ukryte problemy z insuliną, które są dziedziczone przez ich dzieci. Te z kolei stają się coraz bardziej otyłe wraz ze stosowaniem złych nawyków żywieniowych.
Ale problemem nie są tylko geny, jakie dziedziczymy - geny nam mogą pomóc lub utrudnić życie - ale główne zadanie należy do nas.
Trochę o samej tkance tłuszczowej.......
Tkanka tłuszczowa odkłada się w naszych organizmach na 2 sposoby:
-> podskórnie
na rysunku : subcutaneous fat
lub
-> wewnętrznie, czyli okołonarządowo (tłuszcz brzuszny/piwny/trzewny)
na rysunku : visceral FAT
Tłuszcz brzuszny jest to tłuszcz odkładany wewnątrz tułowia, wewnątrz i dookoła najważniejszych narządów wewnętrznych (np. takich jak wątroba czy serce !).
Sylwetkę osób z tłuszczem brzusznym cech.uje figura przypominająca 'jabłko'.
Gdy u osób z figurą 'gruszki' tłuszcz odkłada się głównie w obszarze bioder i ud.
Tłuszcz brzuszny 'czai' się nie pod skórą, ale wewnątrz ciała. Obrasta organy wewnętrzne - serce, wątrobę, nerki. Wypełnia jamę brzuszną, uciskając narządy, nerwy i naczynia krwionośne.
Tłuszcz zlokalizowany wewnątrz jamy brzusznej, zwany wisceralnym, jest o wiele groźniejszy od tłuszczu zgromadzonego pod skórą, bo to w nim gromadzą się toksyny. Gdy jest go zbyt dużo, niemal gwarantuje zachorowanie na choroby układu krwionośnego, cukrzycę, a nawet raka.
Nadmiar tłuszczu wisceralnego powoduje wzmożone wydzielanie adipokiny, której podwyższone ilości sprzyjają powstawaniu stanów zapalnych w organizmie. To one mogą stać się zaczątkiem wyżej wymienionych chorób.
Żeby zgromadzić szkodliwą ilość tłuszczu brzusznego, wcale nie trzeba mieć nadwagi. Ponad 30 milionów Amerykanów, mieszczących się w normach dotyczących masy ciała, ma zbyt dużo tłuszczu wisceralnego.
Można więc być szczupłym od zewnątrz, a otyłym w środku.
Dlaczego otyłość brzuszna jest gorsza?
Jest coraz więcej dowodów na to, że podskórna tkanka tłuszczowa oraz ta zlokalizowana na biodrach i pośladkach różni się pod względem aktywności metabolicznej od tkanki tłuszczowej zgromadzonej wokół narządów wewnętrznych w jamie brzusznej. Tłuszcz trzewny wydziela duże ilości związków pobudzających w organizmie procesy zapalne i przez to w większym stopniu przyczynia się do chorób układu krążenia i zaburzeń metabolicznych.
Tłuszcz trzewny na ogół zajmuje 10-20% tkanki tłuszczowej i otyłość trzewna jest szacowana na podstawie takich składników jak:
-przekrój poprzeczny obszaru zajmowanego przez tłuszcz pomiędzy L4 -L5; ma 100 cm2 lub więcej (jest to klasyfikowane jako otyłość trzewna niezależnie od procentowej zawartości tłuszczu w ciele, WHR i masy ciała)
-stosunek tłuszczu trzewnego do podskórnego - ma wartość 0,4 lub więcej;
-stosunek obwodu talii do obwodu bioder (WHR) - ma wartość ponad 1,0 dla mężczyzn, 0,85 dla kobiet;
-obwód talii - ma wartość ponad 102 cm dla mężczyzn, 88 cm dla kobiet.
Ilość tłuszczu trzewnego w organizmie zwiększa się u mężczyzn po 30. roku życia, a u kobiet po okresie postmenopauzy.
Jest to bardziej powszechne u mężczyzn niż u kobiet oraz bardziej powszechne wśród starszych niż młodszych. Tłuszcz trzewny może przyspieszać starzenie.
Mamy na pocieszenie to, że tempo spalania tłuszczu trzewnego jest wyższe niż w przypadku tłuszczu podskórnego!
Tak więc w otyłości brzusznej tłuszcz trzewny może zostać w prosty sposób 'spalony' czy to przez ćwiczenia czy tez przez odpowiednią dietę - a najlepiej w połączeniu tych dwóch sposobów.
Happy end - czyli coś na pocieszenie.........
Można sobie pomoc -> zwiększając wrażliwość insulinową.
Wrażliwość błonowych receptorów komórkowych insuliny daje się 'odnowić'.
Nie będziemy mieć wrażliwości insulinowej jak osoby młode - bo w większości przypadków nie można przywrócić ich funkcji do stanu pierwotnego.
Ale można ją przywrócić do stanu 'normalności'.
Wrażliwość komórek na insulinę można zwiększyć m.in. dzięki:
-zastosowania odpowiedniego rodzaju odżywiania
-trening fizyczny
-stosowania różnych suplementów
o których mowa wyżej
Błona komórkowa to płynna mozaika. Główny aspekt krążenia jest określony przez to, co dostaje się do komórki i co z niej się wydostaje. Nie ma znaczenia, co dociera do komórki, jeżeli nie może się do niej dostać. Wiemy, że jednym z głównych sposobów, w jaki można wpływać na krążenie jest zmiana rodzajów spożywanych kwasów tuszowych. Można więc zwiększyć wrażliwość receptorów poprzez zwiększenie ilości zjadanych tłuszczy Omega 3:
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega3__poprawia_wrażliwośc_insulinową-t694156.html
Błony te są więc odzwierciedleniem tego, jakie tłuszcze zawiera nasza dieta, a to z kolei decyduje o płynności błon. Można je bowiem dosłownie "przepłynnić".
Co do samej omegi 3 (epa/dha) nie tylko poprawia wrażliwość insulinową - ale również
pomaga nam w redukcji tkanki tłuszczowej
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega_3__a_utrata_tkanki_tłuszczowej-t708728.html
w budowie suchej masy mięśniowej
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega_3__a_wzrost_beztłuszczowej_masy_ciała-t738534.html
zmniejsza poziom kortyzolu
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega_3__obniża_poziom_kortyzolu-t741694.html
Również trening - o czym mowa wyżej - zwiększa wrażliwość na insulinę.
https://www.sfd.pl/Trening__poprawia_wrażliwość_insulinową-t694706.html
Do najważniejszych efektów systematycznej aktywności ruchowej jest przede wszystkim zwolnienie spoczynkowej częstości skurczów serca, czyli u osoby zdrowej zwolnienie tętna
Trening poprawia koordynację nerwowo-mięśniową.
Trening - przede wszystkim oporowy - powoduje wzrost syntezy białek mięśniowych - czyli krótko mówiąc nasze mięśnie na skutek treningu staja się większe.
Dochodzi również do wzmocnienia siły mięśni odpowiedzialnych za utrzymanie prawidłowej postawy ciała,czyli zapobiega to wadom postawy,czy też w późniejszym wieku bólom kręgosłupa.
Trening wpływa na wzrost pojemności życiowej płuc (VC) w porównaniu z osobami niewytrenowanymi.
Trening fizyczny powoduje wiele korzystnych zmian w składzie lipidów osocza - wzrost stężenia frakcji HDL (dobrych),zmniejszenie frakcji LDL (złych).
Czy tez obniżenie stężenia samych triglicerydów.
Trening wpływa również korzystnie na zdrowie psychiczne!
W jaki sposób?
Osoba trenująca rozładowuje swój stres,wszelkie napięcia,czy obciążenia psycho-emocjonalne, jakie jej towarzysza przez cały dzień.
Badania psychologiczne wykazują zmniejszenie poziomu lęku,obniżenie stanów depresyjnych - czy tez poprawę snu i łatwiejsze zasypianie!
Trening wpływa również na hormony - miedzy innymi poprawienie wrażliwości insulinowej!
Czyli to, o czym pisałem wcześniej - glukoza po treningu jest lepiej zagospodarowana - więcej trafia do mięśni - mniej do komórek tłuszczowych.
Co ważne ten wzrost nie następuje tylko na skutek wysiłku oporowego - ale również wytrzymałościowy czy szybkościowy.
Kończąc na tym, że trening poprawia samopoczucie i kształtuje zgrabniejszą - czy lepiej umięśnioną sylwetkę.
źródło:
internet
Zmieniony przez - solaros w dniu 2014-03-04 17:46:41
Oporność insulinowa z hiperinsulinizmem.
Hiperinsulinizm może po wielu latach (trochę szybciej/trochę później) może doprowadzić do cukrzycy typu 2.
.......blablabla
Ale może od początku i odrobinę dokładniej........
Wstęp......
Otyłość jest choroba cywilizacyjną - niestety rosnącą w siłę.
Co to jest otyłość?
'Patologiczne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne, mogące prowadzić do niekorzystnych skutków dla zdrowia'
Otyłości towarzyszy nadwaga, czyli nadmierna masa ciała powyżej masy optymalnej.
Wśród hormonów wyjątkowym hormonem - najbardziej anabolicznym - jest insulina.
Co to tego nie ma żadnych wątpliwości.
Niestety jest tak, że insulina jest anaboliczna nie tylko tam gdzie byśmy tego chcieli -> w mięśniach - ale też,a w niektórych wypadkach głownie - w tkance tłuszczowej.
Sportowcy/osoby ćwiczące czy te, które chcą zwiększyć masę mięśniową powinni dostarczyć więcej kalorii niż się zużywa.
To jest chyba jasne.
Więc jaki jest najprostszy i zarazem najtańszy sposób?
Zjadania kilkaset gram węglowodanów w każdy dzień.
Nie tylko w każdy dzień - to w każdym możliwym posiłku w ciągu dnia.
Niekiedy liczba tych posiłków sięga 6-8.
Często bywa tak - i słyszeliśmy o takich praktykach - ze osoby wstają o 2-3nad ranem,jedzą posiłek czy przynajmniej wypijają shake'a węglowodanowo-białkowego i idą dalej spać.
Pominę kwestie regeneracji i zakłócenia fazy REM snu.
Pominę kwestie kortyzolu - bo co musi czuć organizm, jeśli wybudza się go w połowie najlepszej fazy snu - każe iść jeść i później znowu zasnąć z pełnym brzuchem?
Tu kolejny plus dla IF.
Napisze tylko kilka słów o innym aspekcie, jakim może być obniżenie wrażliwości insulinowej.
Sytuacja taka ma miejsce w przypadku długotrwałego lub nieumiarkowanego spożywania dużych ilości węglowodanów - o każdej porze dnia, w każdym posiłku - czasami takie ilości, które znacznie przekraczają rzeczywiste potrzeby organizmu.
Tak więc po pewnym czasie takiego sposobu odżywiania - mięśnie staja się coraz to bardziej oporne na anaboliczne działanie insuliny - za to tkanka tłuszczowa jest wrażliwa cały czas.
Co to jest wrażliwość/oporność insulinowa?
Przy bardzo wysokich poziomach hormonu (insuliny) działanie tego hormonu jest maksymalne - poziom hormonu, przy którym stwierdza się połowę jego siły działania, może być uważane za miarę wrażliwości na ten hormon.
Z angielskiego zwana Insulin Sensitivity (IS).
Co warto zapamiętać:
-Wrażliwość insulinowa wzrasta wraz z utratą wagi,przede wszystkim utraty tkanki tłuszczowej.
-Wrażliwość wzrasta na skutek zmiany diety -> eliminacji części węglowodanów o wysokim IG,czy tez sacharozy/fruktozy,czy też w ogóle eliminacji części węglowodanów.
-Wrażliwość wzrasta też dzięki treningowi.
Jest zasada tak:
im bardziej jesteś fit (i mniej tłuszczu masz) -> tym bardziej jesteś wrażliwy na insulinę!
Z drugiej strony insulinoopornością nazywamy stan zmniejszonego działania insuliny na tkanki docelowe, pomimo prawidłowego
lub podwyższonego stężenia insuliny w surowicy krwi (z ang. insulin resistance, IR).
Osoby z nadwagą,z otyłością czy też z otyłością brzuszną mają problemy z insuliną - są oporni na jej działanie.
Skutkuje to upośledzonym działaniem insuliny w obrębie tkanki mięśniowej i powoduje utrudnione przenikanie glukozy z surowicy krwi do wnętrza komórek.
Ale wzrost uwalnianej insuliny może rozwiązać ten problem - wtedy glukoza dostanie się do środka.
Kolejnym powodem mogą być zaburzenia w czynności lub strukturze receptora insulinowego.
Insulina łączy się ze swoim receptorem, który znajduje się na komórce.Ale różne mutacje mogą doprowadzić do zaburzeń w łączeniu się tego receptora z insuliną.
Kolejnym powodem mogą być zaburzenia struktury i funkcji transporterów glukozy - GLUT 4.
Związek ten transportuje glukozę do wnętrza komórek mięśniowych i tłuszczowych.
Suma summarum:
jest wysoki poziom glukozy we krwi,do tego jest wysoki poziom insuliny - ale glukoza nie może się dostać do swojego miejsca przeznaczenia i tam być wykorzystana lub odłożona jaka glikogen.
Ale na tym nie koniec.......
Oporność insulinowa/hiperinsulinizm może być jednym z powodów powstania otyłości - nie jedynym i czasami nie głównym - ale może być i często jest.
Kolejnym powodem mogą być np. geny - ale same geny tego nie zrobią - my tez musimy przyłożyć rękę.
Fakt, że mając rodziców otyłych - też jest duże prawdopodobieństwo, że będziemy mieli problemy z nadwagą.
Ale zdrowe odżywianie,na bardziej restrykcyjnych zasadach niż kolegi, którego rodzice i on sam są wiecznie niedożywieni - w większości przypadków zapobiegają otyłości i jej powikłaniom.
Dlatego najczęstszą przyczyną powstawania otyłości - i ciężko się z tym nie zgodzić - jest przekarmianie,czyli spożywanie dużo za dużo kalorii, jakich nam jest potrzebnych do życia.
Na szczęście w leczeniu różnych schorzeń, w tym również oporności insulinowej - dużą rolę odgrywa medycyna niekonwencjonalna - suplementy ziołowe.
Nie są to mity,czy wierzenie naszych babć czy pradziadków - ale właściwości lecznice oparte na faktach,gdyż są stosowane przez wiele wieków i przez różne kultury.
Na szczęście coraz to więcej osób zwraca uwagę na 'zioła' - mogą stanowić doskonały dodatek w walce z opornością insulinową - w tym z otyłością czy nawet z cukrzycą.
Pojawia się coraz to więcej publikacji na temat ziół,coraz więcej badań - jak również coraz więcej suplementów zawierających pewne extrakty roślinne o udokumentowanych właściwościach leczniczych.
Niestety w przypadku cukrzycy typu 1 - zioła niewiele pomogą - gdyż musiały być mieć właściwości insuliny,a takich ziół jest naprawdę niewiele.
Jeśli chodzi o cukrzyce typu 2 - zioła mogą okazać się naprawdę skuteczne.
Wiele badań udowodniło, że stosowanie niektórych ekstraktów ziołowych wpływa na zwiększenie wydzielania insuliny z komórek Beta wysp Langerhansa, poprawa tolerancji i metabolizm glukozy poprzez wpływ na receptory dla insuliny (głownie głównie na komórkach mięśniowych) - przez co zwiększenie syntezy glikogenu,czy tez po prostu opóźniają wchłanianie cukru do krwiobiegu.
I co należy zauważyć - zazwyczaj zioła, jeśli maja właściwości lecznicze w tym kierunku - ich działanie opiera się na kilku mechanizmach działania - nie tylko na jednym.
Do roślin o takich właściwościach nalezą np.:
gymnema sylvestre [kwas gymnemowy]
cynamonowiec
kwas alfa liponowy
banaba [kwas korozolowy]
kozieradka pospolita
żeń-szeń prawdziwy
gorzki melon
ocet jabłkowy
czy inne substancje:
epa/dha
chrom
wanad
Czy tez 'lekkie' właściwości posiada wapń oraz magnez.
......a na pewno ich braki nie poprawiają sytuacji.
Te są najczęściej dostępne i najczęściej polecane przez specjalistów szczególnie przy nietolerancji glukozy albo w stanach przed-cukrzycowych.
Do tej pory poznano około ~90roslin a w nich około 200substancji o takich właściwościach.
W medycynie ludowej kilkadziesiąt roślin jest używanych uzyskując oczekiwane rezultaty.
Jednak dotychczas tylko kilkanaście roślin zostało dogłębnie przebadanych - udowadniając ich działanie w badaniach in vitro i in vivo,zarówno na zwierzętach jak i na ludziach.
Dla osoby z nadwaga,otyłych - co z tego wynika mających problemy z insuliną,z nieprawidłowym metabolizmem glukozy - zaleca się przede wszystkim zmianę diety!
Od tego trzeba zacząć - dieta zawsze jest przyczyną,ale skoro jest przyczyna jednego -> może również działać w drugą stronę.
Do tego należy dołożyć trening fizyczny,nie koniecznie oporowy - ale np. długie spacery,biegi,jazdę na rowerze itp., czyli różnie rozumiana aktywność fizyczną.
Kolejnym przydatnym czynnikiem w naszej walce okazać się mogą zioła.
Rozwinięcie.....
Insulina jest hormonem białkowym produkowanym i wydzielanym przez komórki Beta wysp Langerhansa trzustki.
Głównym zadaniem jest utrzymanie we krwi homeostazy glukozy.Pobudza syntezę glikogenu, ale również reguluje gospodarkę lipidową i białkową (hamuje rozpad tłuszczów i glukoneogenezę czy aktywuje tlenową i beztlenową glikolizę).
Bodźcem do wydzielania insuliny jest przede wszystkim wzrost poziomu cukru we krwi (ale nie tylko).
W związku z czym, poziom stężenia insuliny rośnie po posiłku.
Im więcej zjedliśmy węglowodanów prostych (np. glukoza) - tym większy poziom glukozy -> tym większe uwalnianie insuliny -> co powoduje obniżenie się stężenia glukozy.
Hormon ten powoduje nie tylko spadek stężenia glukozy we krwi, ale jest też jedną z substancji o silnym działaniu anabolicznym i antykatabolicznym.
Więcej na temat wpływie insuliny na syntezę białek mięśniowych w temacie:
https://www.sfd.pl/Insulina__a_metabolizm_białek_mięśniowych-t730772.html
Działanie insuliny polega na transporcie glukozy do wnętrza komórek, co obniża stężenie tego cukru w krwi.
Dalszy wzrost stężenia glukozy w krwi jest dla organizmu sygnałem, że ma go więcej, niż w danej chwili potrzebuje. Wtedy nadmiar cukru może być przechowywany pod postacią glikogenu wątrobowego i mięśniowego.
Ale też należy wiedzieć, że nie jest do studnia bez dna - ma swoje ograniczenia.
Wątroba może pomieścić około ~100g glikogenu.
Kiedy mięśnie ~300g.
Kiedy już zapas glikogenu jest pełny -> cukier magazynowany jest wtedy pod postacią tłuszczu, w tkance tłuszczowej,gdzie drzwi są zawsze otwarte.
Na powierzchni pojedynczej komórki znajduje się około 20 000 miejsc, za pomocą, których insulina może wniknąć do przestrzeni wewnątrzkomórkowej.
Są to receptory insulinowe. Najwięcej jest na błonach komórek mięśniowych i tłuszczowych.
W wyniku połączenia się insuliny z odpowiednim receptorem błonowym, następuje wytworzenie specjalnego kompleksu "insulina-receptor", który zezwala insulinie wniknąć do wnętrza komórek.
Pobudzenie receptora insulinowego prowadzi do wytworzenia białek błonowych, które mają wpuścić glukozę do wnętrza komórki i tym białkiem jest GLUT 4.
Po wytworzeniu GLUT 4 musi ulec wbudowaniu w błonę i dopiero wtedy potrafi wpuścić glukozę do wnętrza komórki.
Insulina połączyła się z receptorem następuje pobudzenie IRS-u, uruchomienie syntezy GLUT 4, który zostaje wbudowany w błonę, uległ fuzji w błonie i wpuścił nam glukozę:
Ale tak się dzieje, jeśli jesteśmy zdrowi.
Nasza trzustka uwalnia odpowiednie ilości insuliny,receptory na komórkach mięśniowych są zawsze przygotowane i otwarte na przyjście insuliny - później glukozy.
Ale zdarza się często, że coś nie działa - o czym mowa wyżej (!) -> komórki mięśniowe stają się oporne na insulinę!
Czyli:
w układzie krwionośnym jest coraz więcej glukozy, która nie zostaje przetransportowana do komórek. Organizm staje się coraz bardziej ‘niecierpliwy’ i nakazuje trzustce wydzielać więcej insuliny, co doprowadza do hiperinsulinizmu.
I tworzy się błędne kolo -> hiperinsulinizm prowadzi do insulinooporności.
Im bardziej błony komórkowe tkanek narządów wewnętrznych są atakowane nadmiarem insuliny, tym w miarę upływu czasu zwiększa się oporność tych błon na oddziaływanie tego hormonu. W wyniku tego insulina i glukoza nie mogą przedostać się do wnętrza komórki. Wzrasta w związku z tym stężenie glukozy (cukru) i insuliny w krwi.
A same komórki nabywają oporność na insulinę, ponieważ próbują się chronić przed szkodliwymi efektami jej wysokiego stężenia.
Jeśli receptory te przestaną reagować na insulinę, mamy do czynienia z tzw. opornością insulinową.
Jest to zaburzenie gospodarki glukozy, które polega na zmniejszeniu wrażliwości głownie wątroby, mięśni, oraz na samym końcu tkanki tłuszczowej na insulinę.
Receptory błonowe tak regulują swoją aktywność, by nie musiały bez przerwy odbierać tych szkodliwych bodźców. Im dłużej komórki są wystawiane na nadmiar insuliny, tym stają się coraz bardziej oporne na jej oddziaływanie.
Stale wysoki poziom cukru we krwi jest sygnałem dla trzustki do wydzielanie coraz większej ilości insuliny, aż wytworzy się zjawisko hiperinsulinizmu i z czasem związane z tym wytworzeniem się cukrzycy stopnia II.
Dla naszego nieszczęścia komórki nabierają oporności w różnym tempie - najpierw zdobywają oporność komórki wątroby, później tkanka mięśniowa, a na końcu tkanka tłuszczowa.
'Oporność komórek wątroby
Insulina wpływa na wątrobę w ten sposób, że ogranicza ilość produkowanej przez nią glukozy.
Glukoza w organizmie pochodzi z dwóch źródeł - z tego, co jemy i z tego, co produkuje wątroba. Rano, we krwi, znajduje się cukier wyprodukowany przez wątrobę. Jeśli narząd ten prawidłowo reaguje na insulinę, to nie wytworzy w środku nocy zbyt dużej ilości glukozy. Jeśli jednak wątroba staje się oporna na oddziaływanie insuliny, zaczyna produkować nadmiar cukru, rano pojawia się jego zbyt duża ilość w krwi.
Oporność komórek tkanki mięśniowej
Potem uodparnia się na insulinę tkanka mięśniowa. Insulina umożliwia mięśniom spalanie glukozy w wnętrzu swoich komórek i uzupełnia zasoby glikogenu wyczerpane podczas wysiłku.
Jeśli komórki mięśni staną się na nią oporne, nie mogą glukozy do środka.
Oporność tkanki tłuszczowej
Niestety komórki tkanki tłuszczowej zwiększają swoja oporność na działanie insuliny w dłuższym okresie czasu!
Insulina jak wiemy bierze udział w odkładaniu tłuszczu w tkance tłuszczowej.
Wysoki poziom insuliny hamuje lipolizę - a nasila lipogenezę.
Dopóki komórki tłuszczowe nie uodpornią się na działanie insuliny - tyjemy. W tym czasie komórki cały czas zwiększają swoja oporność na oddziaływanie insuliny. W końcu jednak komórki tłuszczowe w uodpornią się na jej działanie i wytwarza się wtedy zjawisko odwrotne - tracimy na masie tkanki tłuszczowej. Wzrasta wtedy nieustannie stężenie cukru w krwi i ilość wyprodukowanej przez trzustkę insuliny. Tak rodzi się cukrzyca.'
Tak więc insulinoopornością nazywamy stan zmniejszonego działania insuliny na tkanki docelowe, pomimo prawidłowego
lub podwyższonego stężenia insuliny w surowicy krwi.
Trzeba pamiętać, że nasilenie insulinooporności spostrzega się wraz ze wzrostem wieku badanych.
Na czym polega metoda oznaczania wrażliwości na insulinę?
Najdokładniejszą metodą jest z ang. hyperinsulinemic clamp technique (hiperinsulinowa klamra glikemiczna), która polega na podawaniu insuliny i glukozy z jednoczesnym oznaczaniem glikemii co ok. 4 minuty.
Oznacza się stężenie glukozy w surowicy krwi co 10 min.
Miarą wrażliwości na działanie insuliny jest ilość dożylnie podanej glukozy. U chorych ze zwiększoną opornością na działanie insuliny ilość glukozy podana dożylnie będzie niewielka. U chorych insulinowrażliwych pod wpływem tego hormonu glukoza łatwo będzie przenikać z surowicy krwi do wnętrza komórek i wówczas, aby utrzymać stały poziom glukozy we krwi, należy dostarczyć znaczne ilości tego cukru dożylnie.
Hiperinsulinowa klamra glikemiczna jest niezwykle dokładną metodą oznaczania insulinooporności, ale mało praktyczną. Znacznie prostszym badaniem jest natomiast pomiar stężenia insuliny na czczo, który dokonuje się na podstawie badań morfologii krwi.
Obniżona wrażliwość na insulinę występuje u osób otyłych, przyjmujących leki sterydowe, a także chorych na zespół policystycznych jajników. Co ciekawe, poziom glukozy we krwi tych pacjentów może być prawidłowy lub tylko lekko podwyższony. Obniżoną wrażliwość na insulinę uznaje się za stan przedcukrzycowy, który jest sygnałem alarmowym. Jako że sytuacja taka występuje głównie u pacjentów otyłych, możliwe jest jej odwrócenie poprzez utratę masy ciała i wzrost aktywności fizycznej.
Hiperinsulinizm jest zawsze powiązany z nadwaga i otyłością.
Rozwój hiperinsulinizmu jest powszechny, ponieważ organizmy najbardziej wrażliwych osób uległy rozregulowaniu. Powszechna jest sytuacja, kiedy rodzice mają ukryte problemy z insuliną, które są dziedziczone przez ich dzieci. Te z kolei stają się coraz bardziej otyłe wraz ze stosowaniem złych nawyków żywieniowych.
Ale problemem nie są tylko geny, jakie dziedziczymy - geny nam mogą pomóc lub utrudnić życie - ale główne zadanie należy do nas.
Trochę o samej tkance tłuszczowej.......
Tkanka tłuszczowa odkłada się w naszych organizmach na 2 sposoby:
-> podskórnie
na rysunku : subcutaneous fat
lub
-> wewnętrznie, czyli okołonarządowo (tłuszcz brzuszny/piwny/trzewny)
na rysunku : visceral FAT
Tłuszcz brzuszny jest to tłuszcz odkładany wewnątrz tułowia, wewnątrz i dookoła najważniejszych narządów wewnętrznych (np. takich jak wątroba czy serce !).
Sylwetkę osób z tłuszczem brzusznym cech.uje figura przypominająca 'jabłko'.
Gdy u osób z figurą 'gruszki' tłuszcz odkłada się głównie w obszarze bioder i ud.
Tłuszcz brzuszny 'czai' się nie pod skórą, ale wewnątrz ciała. Obrasta organy wewnętrzne - serce, wątrobę, nerki. Wypełnia jamę brzuszną, uciskając narządy, nerwy i naczynia krwionośne.
Tłuszcz zlokalizowany wewnątrz jamy brzusznej, zwany wisceralnym, jest o wiele groźniejszy od tłuszczu zgromadzonego pod skórą, bo to w nim gromadzą się toksyny. Gdy jest go zbyt dużo, niemal gwarantuje zachorowanie na choroby układu krwionośnego, cukrzycę, a nawet raka.
Nadmiar tłuszczu wisceralnego powoduje wzmożone wydzielanie adipokiny, której podwyższone ilości sprzyjają powstawaniu stanów zapalnych w organizmie. To one mogą stać się zaczątkiem wyżej wymienionych chorób.
Żeby zgromadzić szkodliwą ilość tłuszczu brzusznego, wcale nie trzeba mieć nadwagi. Ponad 30 milionów Amerykanów, mieszczących się w normach dotyczących masy ciała, ma zbyt dużo tłuszczu wisceralnego.
Można więc być szczupłym od zewnątrz, a otyłym w środku.
Dlaczego otyłość brzuszna jest gorsza?
Jest coraz więcej dowodów na to, że podskórna tkanka tłuszczowa oraz ta zlokalizowana na biodrach i pośladkach różni się pod względem aktywności metabolicznej od tkanki tłuszczowej zgromadzonej wokół narządów wewnętrznych w jamie brzusznej. Tłuszcz trzewny wydziela duże ilości związków pobudzających w organizmie procesy zapalne i przez to w większym stopniu przyczynia się do chorób układu krążenia i zaburzeń metabolicznych.
Tłuszcz trzewny na ogół zajmuje 10-20% tkanki tłuszczowej i otyłość trzewna jest szacowana na podstawie takich składników jak:
-przekrój poprzeczny obszaru zajmowanego przez tłuszcz pomiędzy L4 -L5; ma 100 cm2 lub więcej (jest to klasyfikowane jako otyłość trzewna niezależnie od procentowej zawartości tłuszczu w ciele, WHR i masy ciała)
-stosunek tłuszczu trzewnego do podskórnego - ma wartość 0,4 lub więcej;
-stosunek obwodu talii do obwodu bioder (WHR) - ma wartość ponad 1,0 dla mężczyzn, 0,85 dla kobiet;
-obwód talii - ma wartość ponad 102 cm dla mężczyzn, 88 cm dla kobiet.
Ilość tłuszczu trzewnego w organizmie zwiększa się u mężczyzn po 30. roku życia, a u kobiet po okresie postmenopauzy.
Jest to bardziej powszechne u mężczyzn niż u kobiet oraz bardziej powszechne wśród starszych niż młodszych. Tłuszcz trzewny może przyspieszać starzenie.
Mamy na pocieszenie to, że tempo spalania tłuszczu trzewnego jest wyższe niż w przypadku tłuszczu podskórnego!
Tak więc w otyłości brzusznej tłuszcz trzewny może zostać w prosty sposób 'spalony' czy to przez ćwiczenia czy tez przez odpowiednią dietę - a najlepiej w połączeniu tych dwóch sposobów.
Happy end - czyli coś na pocieszenie.........
Można sobie pomoc -> zwiększając wrażliwość insulinową.
Wrażliwość błonowych receptorów komórkowych insuliny daje się 'odnowić'.
Nie będziemy mieć wrażliwości insulinowej jak osoby młode - bo w większości przypadków nie można przywrócić ich funkcji do stanu pierwotnego.
Ale można ją przywrócić do stanu 'normalności'.
Wrażliwość komórek na insulinę można zwiększyć m.in. dzięki:
-zastosowania odpowiedniego rodzaju odżywiania
-trening fizyczny
-stosowania różnych suplementów
o których mowa wyżej
Błona komórkowa to płynna mozaika. Główny aspekt krążenia jest określony przez to, co dostaje się do komórki i co z niej się wydostaje. Nie ma znaczenia, co dociera do komórki, jeżeli nie może się do niej dostać. Wiemy, że jednym z głównych sposobów, w jaki można wpływać na krążenie jest zmiana rodzajów spożywanych kwasów tuszowych. Można więc zwiększyć wrażliwość receptorów poprzez zwiększenie ilości zjadanych tłuszczy Omega 3:
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega3__poprawia_wrażliwośc_insulinową-t694156.html
Błony te są więc odzwierciedleniem tego, jakie tłuszcze zawiera nasza dieta, a to z kolei decyduje o płynności błon. Można je bowiem dosłownie "przepłynnić".
Co do samej omegi 3 (epa/dha) nie tylko poprawia wrażliwość insulinową - ale również
pomaga nam w redukcji tkanki tłuszczowej
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega_3__a_utrata_tkanki_tłuszczowej-t708728.html
w budowie suchej masy mięśniowej
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega_3__a_wzrost_beztłuszczowej_masy_ciała-t738534.html
zmniejsza poziom kortyzolu
https://www.sfd.pl/EPA_&_DHA_omega_3__obniża_poziom_kortyzolu-t741694.html
Również trening - o czym mowa wyżej - zwiększa wrażliwość na insulinę.
https://www.sfd.pl/Trening__poprawia_wrażliwość_insulinową-t694706.html
Do najważniejszych efektów systematycznej aktywności ruchowej jest przede wszystkim zwolnienie spoczynkowej częstości skurczów serca, czyli u osoby zdrowej zwolnienie tętna
Trening poprawia koordynację nerwowo-mięśniową.
Trening - przede wszystkim oporowy - powoduje wzrost syntezy białek mięśniowych - czyli krótko mówiąc nasze mięśnie na skutek treningu staja się większe.
Dochodzi również do wzmocnienia siły mięśni odpowiedzialnych za utrzymanie prawidłowej postawy ciała,czyli zapobiega to wadom postawy,czy też w późniejszym wieku bólom kręgosłupa.
Trening wpływa na wzrost pojemności życiowej płuc (VC) w porównaniu z osobami niewytrenowanymi.
Trening fizyczny powoduje wiele korzystnych zmian w składzie lipidów osocza - wzrost stężenia frakcji HDL (dobrych),zmniejszenie frakcji LDL (złych).
Czy tez obniżenie stężenia samych triglicerydów.
Trening wpływa również korzystnie na zdrowie psychiczne!
W jaki sposób?
Osoba trenująca rozładowuje swój stres,wszelkie napięcia,czy obciążenia psycho-emocjonalne, jakie jej towarzysza przez cały dzień.
Badania psychologiczne wykazują zmniejszenie poziomu lęku,obniżenie stanów depresyjnych - czy tez poprawę snu i łatwiejsze zasypianie!
Trening wpływa również na hormony - miedzy innymi poprawienie wrażliwości insulinowej!
Czyli to, o czym pisałem wcześniej - glukoza po treningu jest lepiej zagospodarowana - więcej trafia do mięśni - mniej do komórek tłuszczowych.
Co ważne ten wzrost nie następuje tylko na skutek wysiłku oporowego - ale również wytrzymałościowy czy szybkościowy.
Kończąc na tym, że trening poprawia samopoczucie i kształtuje zgrabniejszą - czy lepiej umięśnioną sylwetkę.
źródło:
internet
Zmieniony przez - solaros w dniu 2014-03-04 17:46:41
3
"Cóż jest trucizną?
Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną, tylko dawka czyni, że dana substancja nie jest trucizną!".
BLOG: http://www.sfd.pl/t1033576.html
Krzysztof Piekarz
MrBlue
lodzianin1
LukaszK
dziii
WaSaBi
