W skrócie:
- chińskie sztuki walki wręcz w dawnych Chinach określane były różnymi nazwami. Tylko niektóre przykłady: quanshu (sztuka pięści), quanyi (też znaczy: sztuka pięści), wugong (umiejętności wojenne, lub ćwiczenia wojenne), wuyi (sztuka wojenna)etc.
- jedną z nazw, jednak dość rzadko spotykaną było wushu (sztuka wojenna). Nazwę tą zaczęto popularyzować na początku XX wieku.
- od lat 20. XX wieku popularniejsza stała się jednak nazwa guoshu (w innym zapisie kuo shu), oznaczająca: sztuka narodowa (bardziej dosłownie nawet: sztuka państwowa), która propagowana była przez partię narodową (Guomindang, w innym zapisie Kuo Min Tang).
- po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej odrzucono nazwę guoshu i powrócono do nazwy wushu, tłumacząc to tym, że nazwa guoshu (sztuka narodowa) jest zbyt mało precyzyjna, nie wskazując bezpośrednio że chodzi o sztukę walki (w końcu np. kaligrafia, też jest chińską sztuką narodową, czyli guoshu).
- nazwa wushu obejmuje
wszystkie sztuki walki - wszystkie chińskie sztuki walki, i wszystkie inne. Wushu, czyli dosłownie "sztuka wojenna", to termin stosowany przez Chińczyków tak jak u nas stosuje się termin "sztuka walki".
- inną kwestią jest, że od lat 50. władze zaczęły mocno propagować głównie konkurencję form sportowych (taolu, czyli to co po japońsku nazywane jest kata) i uproszczone taijiquan (tai chi) dla zdrowia. Natomiast tradycyjne chińskie sztuki walki nie spotykały się z poparciem (a w niektórych okresach były wręcz tępione), ale były uprawiane z reguły w małych gronach zaufanych uczniów jakiegoś mistrza. Często było np. tak, że dany mistrz oficjalnie pracował jako trener form sportowych, albo zdrowotnych, a tylko uczniom, do których miał zaufanie proponował, że będzie ich uczył autentycznej sztuki walki prywatnie lub w małej, nieoficjalnej grupie.
- na Zachodzie upowszechnił się termin kung-fu, który w zasadzie nigdy nie był w Chinach używany jako określenie sztuk walki (być może poza niektórymi obszarami na południu), ale raczej jako określenie wysokiego poziomu umiejętności, niezależnie od dziedziny. Przy czym kung-fu, to zapis w transkrypcji angielskiej dla języka chińskiego. W przyjętej obecnie przez większość instytucji naukowych na całym świecie transkrypcji pinyin, należy pisać gongfu.
- gdy po zakończeniu rewolucji kulturalnej (1966-1976) i otwarciu się Chin na świat (przełom lat 70. i 80.) zaczęły na Zachód przyjeżdżać grupy pokazowe wushu, było to oczywiście to wushu wspierane przez władze, czyli formy sportowe oderwane od walki, albo formy zdrowotne taijiquan, również oderwane od walki (później dopiero zaczęto propagować konkurencję walk sanda - zupełnie jednak oderwaną od form i od tradycyjnych systemów chińskich sztuk walki). A więc ludzie na Zachodzie z jednej strony wiedzieli o kung-fu, czyli tradycyjnych systemach nauczanych pod tą mylną nazwą na Zachodzie, a z drugiej nazwa wushu kojarzyła im się tylko z tymi oficjalnie propagowanymi, spłyconymi, sportowymi i zdrowotnymi formami. Nie zdawali sobie sprawy, że to sportowe wushu to tylko fragment większej całości (tyle tylko, że fragment usilnie propagowany).
- obecnie w Chinach chociaż sportowe wushu jest oczywiście szczególnie wspierane, tradycyjne systemy też funkcjonują. Termin wushu obejmuje je wszystkie. Formy sportowe i konkurencję sportową sanda określa się jako xiandai wushu (nowoczesne wushu) lub jingsai wushu (sportowe wushu), natomiast te autentyczne systemy, uprawiane przez normalnych ludzi, przekazywane w tradycyjny sposób i nie uzyskujące większego wsparcia władz, określa się jako chuantong wushu (tradycyjne wushu) lub minjian wushu (ludowe wushu, lub wushu uprawiane wśród ludu).
Andrzej Kalisz - AKADEMIA YIQUAN
http://www.yiquan.com.pl
xiang zhidao quanshu zhi jingsui, xian cong zhan zhuang qi
OloKK
W przetłumaczeniu wu-shu to sztuki wojenne i nie mają wiele wspólnego ze sportem.
Anonim
The_Adept
dacheng
