tajem999
Marzę, by wystąpić w finale mistrzostw Europy. Już powiedziałem prezesowi, że musi odbyć się w mojej Łodzi. Innego wyjścia nie widzę - mówi koszykarz Orlando Magic Marcin Gortat.
Trwa twoja wspaniała przygoda z play-off NBA. A przecież jeszcze niecały tydzień przed końcem sezonu zasadniczego mówiłeś, że jeśli znajdziesz się w kadrze na decydujące mecze, będzie to cud. Tymczasem przeciwko Detroit Pistons zagrałeś najpierw 12 i pół minuty, przeciwko Toronto Raptors też przez dłuższy czas byłeś na boisku. A wszystko zaczęło się od meczu z Washington Wizards, 16 kwietnia.
No właśnie, wtedy zaczął się ten mały cud. 12 punktów i 11 zbiórek zrobiło widać wrażenie na Stanie van Gundym. Z tego co słyszałem, sam był zaskoczony, że zagrałem wtedy tak dobrze, bez żadnych kompleksów. Ale jakie mam mieć kompleksy, skoro na każdym treningu toczę ostrą walkę z samym Dwightem Howardem, a porad udziela mi Patrick Ewing? Zresztą tego, by iść śmiało przez życie i niczego się nie bać nauczyli mnie już rodzice. Od ojca, znakomitego boksera i na rodzinnych łódzkich Bałutach, z których się wywodzę, nauczyłem się, że trzeba być twardym.
Miało być o cudzie grania w play-off. Trener Van Gundy to jeden ze szkoleniowców, którzy uważają, że pierwszoroczniak nie ma praktycznie prawa pokazywać się na boisku, że ma się tylko uczyć i trenować. A jednak zaczął stawiać na ciebie i to w meczach, których przegrać nie można. Byłeś zdziwiony?
Jeszcze jak! Przecież ja szczerze mówiłem, że nie mam wielkich nadziei na to, że jeszcze sobie pogram. Najpierw był szok, że jestem w dwunastce na mecz w play-off, a potem, że Van Gundy puszcza mnie do gry. Ale byłem gotowy. Gdy zobaczyłem, że główny trener szepcze coś do Brendana Malone'a, z którym ćwiczę indywidualnie i pokazuje na mnie, czułem, że wejdę. Bo Malone bardzo mnie ceni i wiedział, że nie zawiodę, choć wynik był bliski remisu. I nie zawiodłem, nie zrobiłem błędu przez te pierwsze dwie minuty przeciwko Toronto. Postawiłem kilka zasłon, pobroniłem, wróciłem na ławkę. A potem zacząłem regularnie zmieniać Dwighta i całe moje życie obróciło się o 180 stopni. (...)
Raz nawet od ciebie w zęby i musiał mieć założone 7 szwów. A potem zacząłeś grać więcej...
Tak jakoś wyszło, ale to tylko zbieg okoliczności. Przecież już wcześniej zdarzyło mi się wybić przypadkowo zęba Patrickowi Ewingowi. Pat, który głównie zajmuje się indywidualnym treningiem z Dwightem, ma zresztą w tym sezonie pecha, bo któryś z chłopaków poważnie uszkodził mu rękę. Aż trener się śmiał, żeby oszczędzać gościa, którego niedawno przyjęto do koszykarskiej Galerii Sław. Nie jest wykluczone, że w wakacje zagram w Orlando w lidze letniej w zespole prowadzonym przez Ewinga. To okaże się w najbliższych dniach, choć ja wolałbym przyjechać do Polski i choć trochę pomóc reprezentacji.
Naprawdę? Do tej pory raczej jej unikałeś?
To nie tak. Wolałem zostać w Stanach i uczyć się koszykówki, niż osłabiać swoją pozycję w zespole przez wyjazd do kraju. Wiem, że trudno to zrozumieć, gdy nie jest się na moim miejscu, bo nawet mój ojciec zawsze mówi, że orzełek na piersi to rzecz najważniejsza, ale... tak było. Teraz robię wszystko, by przyjechać choć na jeden turniej. Lada dzień dostanę plan zgrupowań i gier od prezesa Ludwiczuka i omówię do z trenerami w Orlando. Marzę, by wystąpić w finale mistrzostw Europy. Już powiedziałem prezesowi, że musi odbyć się w mojej Łodzi. Innego wyjścia nie widzę.
Źródło: www.usport.pl
Marcin co prawda trzyma się w Magic, ale zbyt często nie grywa na parkiecie.
Trwa twoja wspaniała przygoda z play-off NBA. A przecież jeszcze niecały tydzień przed końcem sezonu zasadniczego mówiłeś, że jeśli znajdziesz się w kadrze na decydujące mecze, będzie to cud. Tymczasem przeciwko Detroit Pistons zagrałeś najpierw 12 i pół minuty, przeciwko Toronto Raptors też przez dłuższy czas byłeś na boisku. A wszystko zaczęło się od meczu z Washington Wizards, 16 kwietnia.
No właśnie, wtedy zaczął się ten mały cud. 12 punktów i 11 zbiórek zrobiło widać wrażenie na Stanie van Gundym. Z tego co słyszałem, sam był zaskoczony, że zagrałem wtedy tak dobrze, bez żadnych kompleksów. Ale jakie mam mieć kompleksy, skoro na każdym treningu toczę ostrą walkę z samym Dwightem Howardem, a porad udziela mi Patrick Ewing? Zresztą tego, by iść śmiało przez życie i niczego się nie bać nauczyli mnie już rodzice. Od ojca, znakomitego boksera i na rodzinnych łódzkich Bałutach, z których się wywodzę, nauczyłem się, że trzeba być twardym.
Miało być o cudzie grania w play-off. Trener Van Gundy to jeden ze szkoleniowców, którzy uważają, że pierwszoroczniak nie ma praktycznie prawa pokazywać się na boisku, że ma się tylko uczyć i trenować. A jednak zaczął stawiać na ciebie i to w meczach, których przegrać nie można. Byłeś zdziwiony?
Jeszcze jak! Przecież ja szczerze mówiłem, że nie mam wielkich nadziei na to, że jeszcze sobie pogram. Najpierw był szok, że jestem w dwunastce na mecz w play-off, a potem, że Van Gundy puszcza mnie do gry. Ale byłem gotowy. Gdy zobaczyłem, że główny trener szepcze coś do Brendana Malone'a, z którym ćwiczę indywidualnie i pokazuje na mnie, czułem, że wejdę. Bo Malone bardzo mnie ceni i wiedział, że nie zawiodę, choć wynik był bliski remisu. I nie zawiodłem, nie zrobiłem błędu przez te pierwsze dwie minuty przeciwko Toronto. Postawiłem kilka zasłon, pobroniłem, wróciłem na ławkę. A potem zacząłem regularnie zmieniać Dwighta i całe moje życie obróciło się o 180 stopni. (...)
Raz nawet od ciebie w zęby i musiał mieć założone 7 szwów. A potem zacząłeś grać więcej...
Tak jakoś wyszło, ale to tylko zbieg okoliczności. Przecież już wcześniej zdarzyło mi się wybić przypadkowo zęba Patrickowi Ewingowi. Pat, który głównie zajmuje się indywidualnym treningiem z Dwightem, ma zresztą w tym sezonie pecha, bo któryś z chłopaków poważnie uszkodził mu rękę. Aż trener się śmiał, żeby oszczędzać gościa, którego niedawno przyjęto do koszykarskiej Galerii Sław. Nie jest wykluczone, że w wakacje zagram w Orlando w lidze letniej w zespole prowadzonym przez Ewinga. To okaże się w najbliższych dniach, choć ja wolałbym przyjechać do Polski i choć trochę pomóc reprezentacji.
Naprawdę? Do tej pory raczej jej unikałeś?
To nie tak. Wolałem zostać w Stanach i uczyć się koszykówki, niż osłabiać swoją pozycję w zespole przez wyjazd do kraju. Wiem, że trudno to zrozumieć, gdy nie jest się na moim miejscu, bo nawet mój ojciec zawsze mówi, że orzełek na piersi to rzecz najważniejsza, ale... tak było. Teraz robię wszystko, by przyjechać choć na jeden turniej. Lada dzień dostanę plan zgrupowań i gier od prezesa Ludwiczuka i omówię do z trenerami w Orlando. Marzę, by wystąpić w finale mistrzostw Europy. Już powiedziałem prezesowi, że musi odbyć się w mojej Łodzi. Innego wyjścia nie widzę.
Źródło: www.usport.pl
Marcin co prawda trzyma się w Magic, ale zbyt często nie grywa na parkiecie.
Krzysztof Piekarz
