Anoreksja-drogie panie...

o kurde one jeszcze zyja??? az mnie ciarki przeszly...okropne

raczej smutne, to niestety ciężka choroba i coraz bardziej powszechna

dlatego też nieustannie zalecamy rozwagę w podejmowaniu decyzji na temat odchudzania oraz obiektywizm w ocenie własnej sylwetki

należy ostrzegać, ale to nieskutkuje. Należy także edukować.

Wiesz co Tyka, ja estem w 100% zdrowa i niech to Cie nie martwi. Czytam tyle postów na ile mam czas-nie każdy ma go tyle co Ty. Nie wypisuj niczego co obraża drugą osobę, bo tylko zniechęcasz ludzi!

Bardzo proszę, edukujcie zamiast pisac farmazony. Jak na razie zero konkretów poza niekonstruktywną krytyką.

ja17, zdrowi ludzie nie tyją 23 kilo w 7 tygodni, cudów nie ma

Zmieniony przez - Tyka w dniu 2005-03-23 17:09:21

A jednak. Nie jadłam pół roku wcześniej chleba, ziemniaków, słodyczy, makaronów. Kiedy w Londynie zaczęłam, każda-nawet mała dawka była bombom kaloryczną. Nie jesteś najmądrzejsza i nie wypowiadaj się na tematy związane z moim zdrowiem, jeśli nie masz na ten temat pojęcia.

EOT

"Ma do tego tyle że o tym świadczą statystyki - przewaga anorektyczek wywodzi się z normalnych rodzin, a nawet lepiej sytuowanych rodzin."

I temu wcale nie przeczę.
Jednak to co pokazują statystyki, czyli, że rodzina jest tzw. normalna (normalna, czyli, jak sądzę, wolna od patologii społecznych a'la przemoc, alkoholizm, bieda) bądź też "lepiej usytuowana", w żadnym wypadku nie wyklucza niewłaściwych relacji panujących w tej rodzinie.
Ciężko statystycznie zmierzyć pewne subtelne zależności między członkami rodziny. A badanie pod kątem poziomu socjalnego, kompletności, braku czy też występowania patologii w rodzinach chorych- to wszystko nijak się ma do uczuć i emocji między członkami, hierarchii, wymagań wobec dzieci. (a osobowość perfekcjonistyczna, tak częsta u chorych na anoreksję, jak każda osobowość człowieka, kształtowana jest w środowisku rodzinnym).

Oczywiście wpływu relacji rodzinnych nie należy przeceniać ani bagatelizować innych, np. kulturowych czynników. A do takich właśnie kulturowych czynników zalicza się między innymi paskudna moda narzucana przez, dobre to słowo, dyktatorów mody, którzy wypuszczają w swoich fatałaszkach na wybieg takie zniszczone szczapy jak ze zdjęcia które stało się obiektem kontrowersji w tym poście.
Nie należy jednak też bagatelizować czynników psychologicznych i rodzinnych a faworyzować modę, bo jedno bez drugiego nie powoduje akurat takiego typu choroby psychicznej.
Nie można sprowadzać problemu wyłącznie do mody na chudość z tego względu, że wbrew pozorom dziewczyny/kobiety nie mają wcale wyłączności na anoreksję (czy też bulimię), a w przypadku mężczyzn (rzadkie to, bo rzadkie ale występuje) o modzie na chudość i chęci(zresztą nietrafionej) podobania się facetom raczej rzadko może być mowa
Przebieg choroby, czyli to co najbardziej widoczne nie różni się niczym od przebiegu u kobiet, leczenie również jest podobne, a klasyfikacja nie rozróżnia anoreksji kobiecej- z mody i z powodów błahych, i męskiej- z powodów ostrych zaburzeń w psychice. Jest to jedna i ta sama choroba, u kobiet jednak łatwiej wytłumaczalna wpływem środowiska, przez co łatwiej pozbawiana psychicznego podłoża.
Sam fakt zaklasyfikowania anoreksji jako ciężkiej(i śmiertelnej, najbardziej śmiertelnej ze wszystkich) choroby psychicznej prosiłby się o nieuprzaszczanie problemu do podłoża wyłącznie społeczno- kulturowego.

"Wpadają w anoreksję w wyniku presji mediów i otoczenia faworyzujacych określony typ sylwetki oraz nadmiernego przywiazywania wagi do swego wyglądu, chęci zrobienia kariery tancerki, modelki, aktorki itp. itd."

W pewnym sensie tak, ale owa presja to raczej "wyzwalacz" takiej a nie innej choroby u osoby predysponowanej, niż sedno sprawy.

"Czasem z nudów."

Yyyy? Z nudów to może i ktoś się odchudza, choćby katorżniczo, ale mówienie, że ktoś zapada w chorobę psychiczną z nudów to jakieś nieporozumienie.

Z nudów w nią nie zapada, ale kiedy otoczenie wywiera na nas presję, to łatwiej wpaść np. w anoreksję. Nie można więc pisać np. ,,osiadłe grubasy" czy w chamski sposób odpowiadać na czyjeś posty.
Tu często zaglądają ludzie z problemami-ja ich nie mam (naszczęście), a odchudzam się dla poprawienia swojego samopoczucia. Jednak kiedy czyta się wypowiedzi osób które są bardzo aroganckie, nie jest nic łatwą sprawą.
Pamiętajcie, że nawet jeśli dziś macie idealną figurę, nie oznacza to oczywiście, że za parę lat nadal taka będzie.
Tyka, napisałaś, że to jest forum sportowe. Amoże zaczęła byś zachęcać do uprawiania sportu zamiast krytykować?!
Wiesz, może i mogłam po 16h biegać, ale nie w tym rzecz...
Pozdrawiam!!!

Mnie szczerze mówiąc ten temat srednio (czytaj wcale) interesuje i nie posiadam w tym zakresie ani wystarczającej wiedzy ani ochoty aby wdawać się w polemiki (nie o tym zresztą jest to forum i ten dział).

Wiem jednak jedno - mechanizm rozwoju uzależnienia jest podobny bez względu na to, czy dana osoba jest uzależniona od narkotyków, jedzenia (jak w przypadku bulimii), niejedzenia (w przypadku anoreksji), seksu, alkoholu, pracy, internetu, hazardu, zakupów czy od drugiej osoby. Jedna z teorii, tzw. koncepcja neuroprzekaźnikowa twierdzi że uzależnienie jest zaburzeniem równowagi między dwoma układami neuroprzekaźnikowymi - układem nagrody, za który odpowiada układ dopaminergiczny w mózgu (nazwany tak od głównego neuroprzekaźnika - dopaminy) i układ kary, za który w mózgu odpowiada układ serotoninergiczny (od nazwy głównego neuroprzekaźnika - serotoniny). A jednym z elementów sprzyjających zaburzeniom równowagi neuroprzekaźnikowej jest właśnie nuda, a dokładniej brak celów w życiu i satysfakcji z ich osiągania. Tyle na ten temat, szkoda czasu na czcze gadanie.

Ja17, wpisz mój nick w wyszukiwarkę, dowiesz sie do czego zachęcam a do czego nie. Jeżeli nadal zamiast korzystać z wiedzy tu zgromadzonej będziesz usiłowała się kłócić będę zmuszony te wypowiedzi kasować.