PAC(er)MAN
!!Witam wszystkich!!
Niektórzy powiedzą po co kopiuje teksty z innych źródeł -moja odpowiedź: dlatego, że nie każdy widział dany tekst czy posiada źródło mówiące o danym temacie. Tak więc dziś wysyłam tekst na poniższy temat:
IMPOTENCJA STERYDOWA.
Impotencja w ogóle jest rodzajem nerwicy (pomijając przypadki organiczne, uwarunkowane procesami patofizjologicznymi) i ma podłoże psychologiczne. Oznacza to, że pacjent - z biologicznego punktu widzenia - jest sprawny seksualnie, natomiast potężna blokada ze strony jego własnej psychiki uniemożliwia mu realizację tej sprawności. Blokada jest na tyle skuteczna, że zawodzą wszelkie środki pobudzające.
Impotencja sterydowa ma taki sam przebieg, aczkolwiek przyczyny wzięły się znikąd. Kłopot zaczyna się w momencie, gdy mężczyzna podejmuje decyzję o podkarmieniu się testosteronem w dawkach przekraczających normę leczniczą tego preparatu. Człowiek jeszcze nie wie, że pakuje się w kłopoty bo w pierwszych kilku tygodniach potencja rośnie. Wszak układ hormonalny został zasilony dodatkowymi dawkami testosteronu.
Mija pewien czas i oto dochodzi do sytuacji, w której testosteron wewnątrzustrojowy zaczyna się k1ócić z testosteronem dostarczanym z zewnątrz. Kłótnię wygrywa - niestety - testosteron syntetyczny, czyli dostarczany z zewnątrz. Jest to reguła i nie ma na nią sposobu. Pod naporem znacznych dawek syntetyku testosteron organiczny ogłasza strajk. Organ odpowiedzialny za jego wytwarzanie wstrzymuje produkcję. Od tej chwili elementem decydującym o przyna1eżności płciowej osobnika (kobieta czy mężczyzna) jest syntetyk dostarczany w ampułkach.
Syntetyku nie da się brać w nieskończoność, wie o tym nawet największy kamikaze wśród koksiarzy. Odstawia zastrzyki, bo zaczyna źle się czuć.
Byłby pełny komfort, gdyby w tym samym dniu rozpoczęła się zaniechana przez ustrój produkcja własnego testosteronu. Tak nie jest. Produkcja ustala i minie jeszcze sporo czasu, zanim nastąpi jej wznowienie.
Ano, trzeba się z tym pogodzić, bo innego wyjścia nie ma.
Człowiek mający u swojego boku życiową partnerkę, zaczyna sprawiać jej zawód. Sobie
zresztą też. Oba testosterony diabli wzięli, wiec nie ma o czym mówić. Przedłuża się czas oczekiwania na pożądana zmianę sytuacji. Oczekiwanie pociąga za sobą nerwowe reakcje. Budzi się rozdrażnienie, pretensje, agresja. Podejmuje się jakieś intymne próby, ale z marnym rezultatem.
A mimo wszystko nie jest to jeszcze poważny powód do zmartwień. Ten powód rodzi się jak na ironię losu, w kilka miesięcy później, kiedy układ hormonalny zaczyna powracać do równowagi i znowu produkowany jest testosteron.
Nie chciałbym przy tym rozpatrywać sytuacji, w której zdesperowany kamikaze dochodzi do wniosku, ze kondycję seksualną najlepiej poprawić ponownymi dawkami syntetyku. Coś takiego pozostaje poza wszelką dyskusją.
Wróćmy do zmartwień zaprzątających głowę okolicznościowego impotenta. Skończyliśmy na tym, że produkcja testosteronu powraca do normy W zasadzie wiec wszystko powinno być w porządku, a funkcje seksualne bez zarzutu. Tylko że właśnie w okresie wspomnianego już ,,strajku" hormonów utworzyła się blokada psychiczna. Człowiek miał mocno ograniczone moż1iwości seksualne i po pewnym czasie zaczęła go nawiedzać obawa, czy jeszcze kiedykolwiek będzie tak sprawny jak przedtem. Wątpliwości zamieniają się w obsesję do tego stopnia, że wszelkie intymne próby kończą się niepowodzeniem. I to mimo powracającej równowagi hormonalnej.
Podchodząc do partnerki, pacjent z góry ma zakodowany w umyśle sygnał, że nic z tego nie wyjdzie i nie wychodzi. Próby masturbacji, owszem, wychodzą bez problemu, natomiast próby stosunku kończą się klapą. Bo zamiast myśli o podmiocie swojego pożądania, myśli o tym, czy coś z tego będzie. Więc z reguły wychodzi wielkie nic!
I to jest wlaśnie nerwica seksualna typu psychogennego, którą zorganizowaliśmy sobie sami, biorąc znaczne dawki sterydów i doprowadzając organizm do wyłączenia produkcji własnego testosteronu.
Jak sobie z tym radzić?
Przede wszystkim należy przeczytać to, co zostało napisane powyżej, aby zrozumieć istotę problemu. Organizm ma to do siebie, że wcześniej czy później, zawsze wraca do normy. Najpierw w aspekcie organicznym, a po pewnym czasie - również psychologicznym. Zasadnicza rada na kłopoty tego rodzaju polega nie na tym, co trzeba robić, ale na tym czego nie robić.
Otóż nie wolno w żadnym przypadku stosować środków pobudzających. Pacjent jest już pobudzony, nawet nadpobudliwy seksualnie i to wystarczy. Jest to okres, w którym należy zregenerować układ nerwowy a nie jakieś tam organy. Ten zasadniczy organ sam zadziała jak trzeba, gdy już będzie spokój psychiczny. Owszem, początki są trudne, partnerka powinna wiedzieć, w co się wpakowaliśmy na własne życzenie, powinna też mieć świadomość, że jest to przypadłość przemijająca i wreszcie - powinna okazać dużo cierp1iwości,jeżeli tylko zależy jej na dobrym zdrowiu partnera.
To może zabrzmieć niewiarygodnie, ale dobrze jest, gdy człowiek dotknięty nerwicą płciową korzysta ze środków hamujących nadpobud1iwość płciowa. Właśnie tak w rozdygotaniu nerwicowym objawia się nadpobudliwość, która utrudnia nam wyleczenie się. Musimy doprowadzić do sytuacji, w której przestanie działać wreszcie nasza
wewnętrzna cenzura typu ,,uda się czy nie" Do tego potrzeba lecytyny, toników uspokajających, melisy i tym podobnych preparatów ułatwiających układowi nerwowemu powrót do normy.
A nade wszystko trzeba nabrać przekonania, że kłopot jest w stu procentach uleczalny, byleby tylko nie zabrakło Cierpliwości.
Doktor Wyrost
!Pozdrawiam! -Pac(er)man
"W życiu trzeba tak robić żeby zrobić a się nie narobić"
Niektórzy powiedzą po co kopiuje teksty z innych źródeł -moja odpowiedź: dlatego, że nie każdy widział dany tekst czy posiada źródło mówiące o danym temacie. Tak więc dziś wysyłam tekst na poniższy temat:
IMPOTENCJA STERYDOWA.
Impotencja w ogóle jest rodzajem nerwicy (pomijając przypadki organiczne, uwarunkowane procesami patofizjologicznymi) i ma podłoże psychologiczne. Oznacza to, że pacjent - z biologicznego punktu widzenia - jest sprawny seksualnie, natomiast potężna blokada ze strony jego własnej psychiki uniemożliwia mu realizację tej sprawności. Blokada jest na tyle skuteczna, że zawodzą wszelkie środki pobudzające.
Impotencja sterydowa ma taki sam przebieg, aczkolwiek przyczyny wzięły się znikąd. Kłopot zaczyna się w momencie, gdy mężczyzna podejmuje decyzję o podkarmieniu się testosteronem w dawkach przekraczających normę leczniczą tego preparatu. Człowiek jeszcze nie wie, że pakuje się w kłopoty bo w pierwszych kilku tygodniach potencja rośnie. Wszak układ hormonalny został zasilony dodatkowymi dawkami testosteronu.
Mija pewien czas i oto dochodzi do sytuacji, w której testosteron wewnątrzustrojowy zaczyna się k1ócić z testosteronem dostarczanym z zewnątrz. Kłótnię wygrywa - niestety - testosteron syntetyczny, czyli dostarczany z zewnątrz. Jest to reguła i nie ma na nią sposobu. Pod naporem znacznych dawek syntetyku testosteron organiczny ogłasza strajk. Organ odpowiedzialny za jego wytwarzanie wstrzymuje produkcję. Od tej chwili elementem decydującym o przyna1eżności płciowej osobnika (kobieta czy mężczyzna) jest syntetyk dostarczany w ampułkach.
Syntetyku nie da się brać w nieskończoność, wie o tym nawet największy kamikaze wśród koksiarzy. Odstawia zastrzyki, bo zaczyna źle się czuć.
Byłby pełny komfort, gdyby w tym samym dniu rozpoczęła się zaniechana przez ustrój produkcja własnego testosteronu. Tak nie jest. Produkcja ustala i minie jeszcze sporo czasu, zanim nastąpi jej wznowienie.
Ano, trzeba się z tym pogodzić, bo innego wyjścia nie ma.
Człowiek mający u swojego boku życiową partnerkę, zaczyna sprawiać jej zawód. Sobie
zresztą też. Oba testosterony diabli wzięli, wiec nie ma o czym mówić. Przedłuża się czas oczekiwania na pożądana zmianę sytuacji. Oczekiwanie pociąga za sobą nerwowe reakcje. Budzi się rozdrażnienie, pretensje, agresja. Podejmuje się jakieś intymne próby, ale z marnym rezultatem.
A mimo wszystko nie jest to jeszcze poważny powód do zmartwień. Ten powód rodzi się jak na ironię losu, w kilka miesięcy później, kiedy układ hormonalny zaczyna powracać do równowagi i znowu produkowany jest testosteron.
Nie chciałbym przy tym rozpatrywać sytuacji, w której zdesperowany kamikaze dochodzi do wniosku, ze kondycję seksualną najlepiej poprawić ponownymi dawkami syntetyku. Coś takiego pozostaje poza wszelką dyskusją.
Wróćmy do zmartwień zaprzątających głowę okolicznościowego impotenta. Skończyliśmy na tym, że produkcja testosteronu powraca do normy W zasadzie wiec wszystko powinno być w porządku, a funkcje seksualne bez zarzutu. Tylko że właśnie w okresie wspomnianego już ,,strajku" hormonów utworzyła się blokada psychiczna. Człowiek miał mocno ograniczone moż1iwości seksualne i po pewnym czasie zaczęła go nawiedzać obawa, czy jeszcze kiedykolwiek będzie tak sprawny jak przedtem. Wątpliwości zamieniają się w obsesję do tego stopnia, że wszelkie intymne próby kończą się niepowodzeniem. I to mimo powracającej równowagi hormonalnej.
Podchodząc do partnerki, pacjent z góry ma zakodowany w umyśle sygnał, że nic z tego nie wyjdzie i nie wychodzi. Próby masturbacji, owszem, wychodzą bez problemu, natomiast próby stosunku kończą się klapą. Bo zamiast myśli o podmiocie swojego pożądania, myśli o tym, czy coś z tego będzie. Więc z reguły wychodzi wielkie nic!
I to jest wlaśnie nerwica seksualna typu psychogennego, którą zorganizowaliśmy sobie sami, biorąc znaczne dawki sterydów i doprowadzając organizm do wyłączenia produkcji własnego testosteronu.
Jak sobie z tym radzić?
Przede wszystkim należy przeczytać to, co zostało napisane powyżej, aby zrozumieć istotę problemu. Organizm ma to do siebie, że wcześniej czy później, zawsze wraca do normy. Najpierw w aspekcie organicznym, a po pewnym czasie - również psychologicznym. Zasadnicza rada na kłopoty tego rodzaju polega nie na tym, co trzeba robić, ale na tym czego nie robić.
Otóż nie wolno w żadnym przypadku stosować środków pobudzających. Pacjent jest już pobudzony, nawet nadpobudliwy seksualnie i to wystarczy. Jest to okres, w którym należy zregenerować układ nerwowy a nie jakieś tam organy. Ten zasadniczy organ sam zadziała jak trzeba, gdy już będzie spokój psychiczny. Owszem, początki są trudne, partnerka powinna wiedzieć, w co się wpakowaliśmy na własne życzenie, powinna też mieć świadomość, że jest to przypadłość przemijająca i wreszcie - powinna okazać dużo cierp1iwości,jeżeli tylko zależy jej na dobrym zdrowiu partnera.
To może zabrzmieć niewiarygodnie, ale dobrze jest, gdy człowiek dotknięty nerwicą płciową korzysta ze środków hamujących nadpobud1iwość płciowa. Właśnie tak w rozdygotaniu nerwicowym objawia się nadpobudliwość, która utrudnia nam wyleczenie się. Musimy doprowadzić do sytuacji, w której przestanie działać wreszcie nasza
wewnętrzna cenzura typu ,,uda się czy nie" Do tego potrzeba lecytyny, toników uspokajających, melisy i tym podobnych preparatów ułatwiających układowi nerwowemu powrót do normy.
A nade wszystko trzeba nabrać przekonania, że kłopot jest w stu procentach uleczalny, byleby tylko nie zabrakło Cierpliwości.
Doktor Wyrost
!Pozdrawiam! -Pac(er)man
"W życiu trzeba tak robić żeby zrobić a się nie narobić"
"W życiu trzeba tak robić żeby zrobić a się nie narobić"
Krzysztof Piekarz
rado
Anonim
Meta rulez
Adamos
Metalix
!
leonstar
decadeuko
