1.6.5. Obrona przez odejście
Stosując tę obronę, bokser schodzi jednym bądź kilku krokami z pola zasięgu ciosów przeciwnika. Podstawą obrony przez zejście jest szybkość i ruchliwość nóg; obrona ta niczym nic różni się od normalnego poruszania się po ringu, lecz jest konieczne, stosując tę obronę, obliczać dokładnie czas i dystans. Przesuwając się przy pomocy szybkich, lekkich kroków, bokser powinien sobie zapewnić dogodną pozycję wyjściową dla zadania kontrciosu „z obrony". Korzystając z tego sposobu obrony, należy nieodzownie przygotowywać kontratak; na tym wszak polega aktywność obrony.
Odejście do tyłu stosuje się celem zwiększenia odległości od przeciwnika. Taką obronę można stosować przeciw każdemu ciosowi. Wystarczy wykonać szybki krok do tyłu, aby uniknąć
ciosu przeciwnika.
Obrona przez zejście w bok polega na szerokim ruchu, wyprowadzającym boksera z pola rażenia ciosów przeciwnika. Obronę tę stosuje się nie tyle dla uchronienia się przed jakimkolwiek pojedynczym ciosem, ile dla uniknięcia następującego po nim ataku przeciwnika. Ten rodzaj obrony jest specjalnie cenny w walce z bokserem, dążącym do walki na półdystans i starającym się przyprzeć przeciwnika do lin bądź zapędzić go do rogu ringu.
Obronę przez odejście wykonuje się trzema sposobami:
Pierwszy sposób: Zejście wykonuje się zwykłym krokiem w bok. Po kroku bokser wznawia pozycję bokserską w kierunku przeciwnika, podciągając do pozycji nogę, która wykonała odbicie.
Drugi sposób: Krok wykonuje się z równoczesnym skrętem tułowia w stronę kroku. Na przykład, przy kroku w prawo ciężar ciała przenosi się całkowicie na prawą nogę, która powinna opierać się o podłogę przednią częścią stopy. Tułów, wprawiony w ruch postępowy przez odbicie lewa noga, skręca się nieco i z lekka pochyla w prawą stronę. Stosuje się także obronę, wykonując krok w lewo, lecz niebezpieczeństwo otrzymania następnego ciosu, zadanego prawą ręką przeciwnika, obowiązuje boksera do uprzedzenia ewentualnego ciosu przeciwnika własnym kontrciosem, połączonym z równoczesnym wykonaniem obronnego kroku.
Trzeci sposób: W bok wykonuje sio nie krok, lecz wypad, tułów skręca się równocześnie w stronę przeciwną do kierunku wypadu. Końcowy skręt tułowia stwarza przy tym dogodną wyjściową pozycję do zadania kontrciosu „z obrony" (rys. 24). Nogę prawą stawia się na przedniej części stopy, prostopadle do położenia początkowego. Ciężar ciała należy przenosić szybko; pomaga w tym energiczne odbicie noga lewa, które kieruje ciało w stronę wykonywanego kroku. Otwartą prawą dłoń wysuwa się ku przodowi, przed twarz, ciężar ciała przenosi się całkowicie na nogę prawa. Lewa noga przygotowana jest, po zadanym lewą ręką kontrciosie „z obrony", przejąć na siebie przeniesiony przez odbicie prawa nogą ciężar ciała.
W wypadku gwałtownego ataku przeciwnika, odejście w tył wykonuje się dodając krok następny w bok. Jest bardziej racjonalne wykonywać drugi krok w stronę zewnętrzną (w stosunku do zadającej cios ręki przeciwnika). Wyklucza się przez to niebezpieczeństwo otrzymania drugiego ciosu. Jeżeli przeciwnik zadaje cios lewą ręką, broniący się, uprzedzając rozwijający się atak, po kroku w tył wykonuje drugi krok w prawo, zachodząc niejako przeciwnika z boku i przyjmując w ten sposób dogodną pozycję do wykonania kontrataku.
Przy zejściu w prawo, po kroku prawą nogą do tyłu, lewa noga, ustawiając się w jednym rzędzie z prawą, odbiciem przekazuje ciężar ciała na wykraczająca w prawo nogę prawą. Przy kontrciosie „z obrony" prawa noga (oporowa), prostując się, posyła ciało w kierunku przeciwnika. Odejście w stronę wewnętrzną w stosunku do zadającej cios ręki przeciwnika jest także możliwe, lecz dość ryzykowne. Przeciwnik może zadać wolną ręką drugi cios. Przy odejściu w stronę wewnętrzną, konieczne jest zadać równocześnie kontrcios „bezpośredni", uprzedzając ewentualne dalsze rozwinięcie ataku przez przeciwnika.
Po odejściu w lewo, po kroku prawą nogą do tyłu, lewa nogę podciąga się ku prawej i, nie opierając jej o podłogę, wykonuje się nią krok w lewo w przód, przy czym przyjmuje ona na siebie ciężar ciała.
Łączenie rodzajów obrony. Działania obronne mistrzów ringu odznaczają się tym, że wykonywane są w sposób uporządkowany i we właściwym czasie. O ile nowicjusz na ringu broni się w sposób elementarny, to mistrz ringu, posługując się w sposób niewymuszony wszystkimi rodzajami obrony, zawsze potrafi je połączyć w swoich.złożonych ruchach obronnych. Analizując system obrony mistrza ringu można zauważyć, że każdy jego ruch obronny składa się z kilku rodzajów obron. Czyni to obronę mistrza niezawodna.
Ucząc nowicjuszy obrony, wykładowca nie powinien liczyć na to, że w praktyce bojowej różne rodzaje obron będą się łączyły samoistnie: nieodzowne jest specjalnie uczyć tego swoich wychowanków.
Ćwicząc jakikolwiek bądź rodzaj obrony ze swoimi uczniami, nauczyciel, na zakończenie pokazuje im, z jakimi rodzajami obrony można łączyć wyuczoną ostatnio obronę, lub te rodzaje łączyły się ze sobą technicznie w jednym ogólnym ruchu obronnym. Ucząc np. obrony przez odchylenie w prawo, można połączyć ten rodzaj obrony z odejściem w te samą stronę i z blokowaniem lewym barkiem oraz prawą dłonią. Ucząc odejścia w tył, można połączyć odejście z blokowaniem prawą dłonią. Ucząc obrony od ciosu prostego lewą w głowę przez zbicie prawą dłonią w lewo, można połączyć zbicie z krokiem w prawo i z blokowaniem lewa dłonią itp.
Wychowując boksera, trzeba mieć na uwadze przede wszystkim to, by stał się on mistrzem obrony.
CDN...
Jak Ci sie w jakis sposob spodobala moja wypowiedz lub dostales ode mnie soga to zrob cos dobrego dla narodu i tez daj mi soga!
hrhrhrhr
Anonim
natolin
GINO.
)
pierwszy w moim SFD'owym zyciu [img]../../buziaki/7.gif" alt="" />
