Markos gratuluję zwycięstwa :)

jest taki dowcip, który niedawno mi opowiedział kolega, a dowcip doskonale pasuje do mej ( i nie tylko mej) sytuacji:

W Rzymie był cesarz. Pewnego dnia ogłosił, że bardzo wysoko podniesie podatki. Na ludność padł strach i ogarnęła ich panika. Upłynęło trochę czasu, cesarz po raz kolejny ogłosił podwyższenie podatków - ludność się deklikatnie mówiąc wkurzyła.
Gdy za trzecim razem ogłosił wzrost podatków - Ludność zaczęłą się śmiać

Jest analogia?

To i ja pojadę klasyką: "Cuiusvis hominis est errare, nullius nisi insipientis in errore perseverare"

Ludzie wiersze piszą! Znacie "Pana Ryszarda"?:

Kata Sokego

Natenczas Mistrzu chwycił na pasie przypięty
Swój sierp świąteczny, długi, zardzewiały, kręty
Jak długi bo oburącz, do pleców wnet przycisnął
Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
Wytrzeszczył w pełni ślepia, wciągnął w głąb pół brzucha
I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha,
Przeciął sierpem jak wichrem, wirowatym ruchem
Krzyczy w Honbu HAJIME! i podwaja echem.
Umilkli ucznie, stali kopacze zdziwieni
Siłą, wrzaskiem dziwnem i uderzeniom cieni
Starzec cały kunszt, którym niegdyś w dojach słynął,
Znowu przed oczami tsunamistów rozwinął;
Nadął się, aż ozdrowiały kyu chorowite
Jakby dewianta wpuścił i zaczął kumite.
Wszak w kata była walki historyja krótka:
Zrazu okrzyk odrażający, mocny: zbiórka!
Potem jęki po nich skomlą: to dany kopią;
A gdzieniegdzie ton miększy jak świst: to miotanie.
Przerwał, lecz sierp trzymał i wszystkim się zdawało,
Że Mistrz wciąż tnie jeszcze, a to echo świstało.
Zamachnął znowuż; myśliłbyś, że sierp kształt zmieniał
I że w rękach Mistrza grubiał albo i cieniał,
Udając głosy zwierząt: to raz jak wilk wyje
Wbijając wolno i zimno nóż w Bestii szyję,
Znowuż jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się gardło
Ryknął; wnet ryk jak wiatr ucznia na pół rozdarło.
Przerwał, lecz sierp wciąż trzymał; wszystkim się zdawało,
Że Mistrz wciąż tnie jeszcze, a to echo świstało.
Uczniowie ujrzawszy to arcydzieło sztuki,
Powtarzały ruchy - kata, kihon, ibuki.
Wali znów: jakby w sierpie były setne moce,
Słychać śmieszne wrzaski i pół Polski rechocze,
Starcy, dzieciarnia, daniarze; aż Mistrz do góry
Podniósł sierp, i płacz porażki rozbił chmury.
Przerwał, lecz sierp trzymał; i wszystkim się zdawało,
Że Mistrz wciąż tnie jeszcze, a to echo świstało.
Ile dojo, tyle danów w honbu się zebrało,
Jedni drugich kata uczą, ale to wszystko mało.
I szła wieść żałosna, o wielkim soke, większa,
Co raz większa i co raz głębsza i prawdziwsza,
Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś u netu progu!
Mistrz obydwie swe ręce odjąwszy od sierpu
Rozkrzyżował, sierp opadł, na pasie czerwonym
Chwiał się. Mistrz z obliczem nabrzmiałym i promiennym,
Z oczyma wzniesionymi, stał jakby strapiony,
Łowiąc uchem ostatnie znikające tony.
I wnet zagrzmiało aż z pięć nieśmiałych oklasków,
Sześć powinszowań i kilka wiwatnych wrzasków. (...)



Zmieniony przez - gochon w dniu 2010-10-10 00:53:49

hehehe dobre
Różnica między soke a dewiantami - soke na dewiantów pisze donosy i paszkwile, dewianci piszą o nim poezje

Dziś w Gazecie wyborczej sensacyjny news - Baba Jaga oskarżyła Jasia i Małgosie za to, że nazwali ją "Wiedźmą"

Bo on wzbudza w nas wyłącznie wyższe emocje...

No, we mnie np współczucie

Lepsze to niż zawiść lub strach.

Pozdrowienia dla wszystkich oszołomów z deszczowego Monachium, z zawodów na Zachodzie

Zmieniony przez - MarKosTSD w dniu 2010-10-15 19:22:26

O, coś im to szukanie Cię na wschodzie i zachodzie nie idzie chyba.