ZAPAŚNICTWO - fotki, teksty, ankieta

ZAPASY, zapaśnictwo, walka wręcz między 2 przeciwnikami tej samej kategorii wagowej, prowadzona na macie wg ściśle określonych zasad; dyscyplina sport. rozgrywana w 2 stylach: klas. (chwyty rękami od pasa w górę) i wolnym (chwyty rękami i nogami zakładane na całe ciało przeciwnika), w 10 kategoriach wagowych; walka zapaśnicza trwa 5 min.; o zwycięstwie decyduje większa liczba punktów zdobytych za tzw. akcje techn. chwyty i rzuty zapaśnicze, oceniane przez sędziów od 1 do 4 punktów; położenie przeciwnika na łopatki (tzw. tusz) lub dyskwalifikacja (np. za pasywność) kończy walkę przed czasem. Z
są jedną z najstarszych dyscyplin sport.; rozwinęły się już w staroż. Egipcie i Grecji; od 708 p.n.e. w programie staroż. igrzysk olimpijskich, były końcową konkurencją pięcioboju (penthatlonu), która wyłaniała ostatecznego zwycięzcę; istnieje wiele lokalnych odmian zapasów, m.in.: sumo , sambo, glima, a ostatnio także wrestling . Walki zapaśnicze w stylu klas. (gr.-rzym.) oraz wolnym rozwinęły się pod koniec XIX w. jako sport gł. zaw., później także amatorski; od 1896 konkurencja olimpijska; 1921 powstała Międzynar. Amatorska Federacja Zapaśnicza (FILA); mistrzostwa świata są rozgrywane od 1921 styl klas. i od 1951 styl wolny; w Polsce 1922 założono Pol. Tow. Atletyczne, po połączeniu z Górnośląskim Związkiem Ciężkiej Atletyki (1925) powstał Pol. Związek Atletyczny, przekształcony 1957 w Pol. Związek Zapaśniczy. Do najlepszych pol. zapaśników zaw. należeli m.in.: W. Pytlasiński, Z. Cyganiewicz, W. Cyganiewicz, K. Nowina-Szczerbiński, T. Sztekker; w zapasach amatorskich mistrzami olimpijskimi byli: K. Lipień (1976), A. Wroński (1988), sukcesy międzynar. osiągali także m.in. w stylu klas.: A. Głąb, J. Lipień, P. Michalik, R. Kierpacz, R. Świerad, R. Wolny, W. Zawadzki, A. Supron, R. Bierła, A. Malina, R. Wrocławski, w stylu wolnym: W. Stecyk, A. Sandurski, L. Ciota, A. Radomski, M. Skubacz.

Na zdjeciu fragment walki zapasniczej

siema wam ludziska.
Zapasy to nie mechaniczna praca - to SZTUKA

Zgadzam się - to najlepsza, najstarsza i najpiękniejsza sztuka od zarania dziejów.

Nie zarzucajcie mi stronnictwa ;-P

sog

Jujitsu: the art of self-protection
Judo: the art of self-perfection
_SFD JUJITSU TEAM_

Tu mamy pana Alexandra Karelina który wynosi przeciwnika(styl klasyczny)na rzut suplesowy badz podpina klamre na wozek(klasyczny-ze stojki)

siema wam ludziska.
Zapasy to nie mechaniczna praca - to SZTUKA

Tu mamy pana Andrzeja Wronskiego(niebieski kostium). Jest to jeden z najbardziej utytulowanych zapasnikow w Polsce. Andrzej Wronski preferuje styl klasyczny. Ma on w swoim dorobku 2 zlote medale z igrzysk olimpijskich z Seoulu oraz Atlanty. Był on takze wielokrotnym mistrzem Polski w stylu klasycznym.

Ja jeszcze tu wroce

siema wam ludziska.
Zapasy to nie mechaniczna praca - to SZTUKA

o......
opis do tej foty znajduje sie w poprzednim artykule.
no co. po prostu zapomnialem jej tam umiescic .
Jak by ktos nie wiedzial to jest pan Andrzej Wroński(klasyk)

siema wam ludziska.
Zapasy to nie mechaniczna praca - to SZTUKA

trenuje zapasy


Pit-Bull Gangland
...::-Zapaśnik::...

Kilka informacji o przepisach

Zapasy podobnie jak wiele innych dyscyplin sportowych opierają się na określonych zasadach, do których zawodnik jest zobowiązany się stosować. Reguły zapasów ulegają ciągłym zmianom i przebieg dzisiejszych walk diametralnie różni się od tych z czasów starożytności. Widok dwóch nagich mężczyzn, wysmarowanych oliwą i tarzających się po ziemi z pewnością nie byłby zbyt dobrze odebrany w naszych czasach.
Zapasy to nie tylko sport znany z olimpiady. Istnieje wiele odmian ludowych (walka francuska, szwajcarska, sambo, sumo, zapasy: indyjskie, szkockie, tureckie, irańskie, mongolskie czy zapasy w stylu niemieckim), można powiedzieć, iż niemal w każdej kulturze spotykamy jakąś odmianę tego sportu. Różnią się one przepisami, ale opierają na jednej fundamentalnej zasadzie. Jest nią "walka wręcz między dwoma przeciwnikami, bez zadawania ciosów" (z encyklopedii multimedialnej "wiem").
Przedstawienie przepisów każdej z odmian byłoby praktycznie niewykonalne. Dlatego w tym temacie streszczę tylko reguły zapasów w stylu wolnym i klasycznym.
Celem walki zapaśniczej jest położenie przeciwnika na łopatki. W starciu dwóch równorzędnych zawodników zdarza się to bardzo rzadko dlatego wprowadzono również punktacje. Dla uzyskania zwycięstwa stosuje się różnego rodzaju działania - chwyty. Za każdą skuteczną akcje zawodnik atakujący otrzymuje 1,2,3, lub 5 punktów.
O wygranej przed czasem decyduje:
- położenie przeciwnika na łopatki (tzw. tusz)
- przewaga 10 punktów (np. 12:2)
- dyskwalifikacja lub rezygnacje z dalszej walki przeciwnika
O wygranej w regulaminowym czasie decyduje:
- przewaga punktowa przy obowiązkowym zdobyciu przez zwycięzcę minimum 3 punktów
Jeśli pod koniec regulaminowego czasu zawodnicy mają taką samą ilość punktów lub żaden z nich nie zdobył wymaganych 3 punktów (np. 2:0) zarządzana jest dogrywka. Jeśli po upływie 3 minut zwycięzca nie zostanie wyłoniony, to zostanie wydana decyzja sędziów.

WARTOŚCI PRZYZNAWANE ZA AKCJE I CHWYTY
1 punkt:
- Zawodnikowi, który sprowadzi przeciwnika do parteru przechodząc za nim z tyłu i przytrzyma go w tej pozycji.
- Zawodnikowi powodującemu przejście swego przeciwnika na wyciągniętej jednej ręce lub dwóch rękach, przy plecach zwróconych ku macie.
- Zawodnikowi, który trzyma przeciwnika w pozycji zagrożonej* przez pięć lub więcej sekund.

2 punkty:
- Zawodnikowi, który w walce w parterze wykonał prawidłowy chwyt i sprowadził swego przeciwnika do pozycji zagrożonej.

3 punkty:
- Zawodnikowi wykonującemu chwyt w stójce, który poprzez bezpośredni rzut o małej amplitudzie sprowadza przeciwnika do pozycji zagrożonej.
- Za każdy chwyt wykonany z oderwaniem od podłoża, o małej amplitudzie, nawet jeśli atakujący zawodnik klęczy na macie na jednym lub obu kolanach tak, aby atakowany zawodnik od razu znalazł się w zagrożonej pozycji.

5 punktów:
- Wszystkie chwyty o dużej amplitudzie wykonane w pozycji stojącej, które sprowadzają atakowanego zawodnika do pozycji bezpośredniego i natychmiastowego zagrożenia.
- Chwyty wykonane przez zawodnika w parterze, który odrywa przeciwnika od podłoża i wykonując chwyt o dużej amplitudzie rzuca go do pozycji bezpośredniego i natychmiastowego zagrożenia.

Turnieje rozgrywane są na macie o średnicy 9 metrów. Zawodnicy walczą w kolorowych kostiumach, jeden w czerwonym drugi w niebieskim.
Walkę ocenia równocześnie 3 sędziów. Arbiter na macie, który za pomocą wyciągniętych palców pokazuje ile punktów zdobył dany zawodnik Sędzia punktowy, który również ocenia akcje, pokazując swoją ocenę za pomocą paletek. Natomiast 3 sędzia, tzw. "kierownik maty" podaje swoją opinie jedynie w wypadku niezgodności pomiędzy "arbitrem" i "sędzią punktowym". Wszystkie decyzje podejmowane są większością głosów.
Walka prowadzona jest w pozycji stojącej lub parterze**. Walka trwa 2 rundy po 3 minuty z 30 sekundową przerwą.
W obu wszystkich stylach nakazuje się wejście w klamrę, gdy po pierwszej części walki wynik wynosi 0-0 i na początku dogrywki. W takim przypadku arbiter prosi zapaśników o ustawienie się w pozycji klamrowej tzn. klatka piersiowa w klatkę piersiową (jedna ręka pod ramieniem przeciwnika, druga ręka obejmująca przeciwnika między łokciem a barkiem, dwie ręce złączone z tyłu na plecach) Na gwizdek walka zostaje wznowiona w tej pozycji. Za zerwanie klamry traci się punkt.
W przypadku gdy jeden z zawodników walczy "pasywnie" (nie podejmuje żadnej akcji ) dostaje ostrzeżenie i walka zostaje kontynuowana w parterze.

NIEDOZWOLONE I FORMALNIE ZABRONIONE SĄ PONIŻSZE CHWYTY I AKCJE:
- chwyt za gardło.
- wykręcanie ramion pod kątem większym niż 90 stopni.
- chwyt oburącz za głowę lub za szyję oraz wszystkie sytuacje i pozycje duszenia.
- podwójny chwyt za głowę (Nelson), jeśli nie jest wykonany w bok, bez atakowania nogami jakiejkolwiek części ciała przeciwnika.
- wykonanie chwytu przez naciągnięcie kręgosłupa przeciwnika.
- chwyt tylko za głowę (krawat) wykonywany w jakimkolwiek kierunku jedną lub dwoma rękoma.
W stylu klasycznym zabronione jest chwytanie przeciwnika poniżej linii bioder, podstawianie nóg podczas wykonywania akcji.



* Przyjmuje się, że zawodnik znajduje się w pozycji zagrożonej, gdy linia jego pleców (lub linia jego łopatek), tworzy z matą kąt mniejszy niż 90 stopni.
** Parter-jeden z zawodników leży na macie lub w klęku podparty natomiast drugi znajduje się za nim




zaczerpniete z strony pietrassa http://wwww.zapasy.republika.pl


Pit-Bull Gangland
...::-Zapaśnik::...

TU JESCZE TAKA NOTKA O KLAMRZE


Wprowadzanie klamry jako metody walki z pasywnością rozpoczęło się 30 lat temu. Eksperyment został przeprowadzony przez Pana Lenc podczas międzynarodowego turnieju w Leningradzie, a Pan Svensson, członek Biura FILA ponowił pomysł, który został uprzednio porzucony. Propozycja Pana Svenssona została przyjęta i wprowadzono klamrę bez podania sprecyzowanej definicji oraz interpretacji co do jej wprowadzenia.
Należy stwierdzić, że klamra przyniosła wspaniałe wyniki i można tez powiedzieć, że klamra "uratowała" zapasy od pasywności.
Obecna interpretacja nie przyniosła oczekiwanych wyników. Nie chcieliśmy, aby wykonanie klamry był takie jakie jest w tej chwili. Dzięki poniższej interpretacji wyniki będą lepsze.




1. CELE

Pragnęliśmy, aby klamra uwieńczona była akcja przynoszącą punkty techniczne lub zakończyła się położeniem na łopatki.

2. WRPROWADZENIE PRZEPISU O KLAMRZE DYNAMICZNEJ

Już uprzednio przedstawiłem idee dotyczące tej kwestii niektórym członkom Komisji sędziowskiej. Zaakceptowali oni w całości moje propozycje. Już przed Igrzyskami Olimpijskimi, zdefiniowałem swoje stanowisko dotyczące wykonania uchwytu klamrowego. Pomysł ten został przyjęty i efektywnie zrealizowany w większej części.

Opisałem 4 fazy pozycji klamrowej po losowaniu:
- pierwsza faza: pozycja zapaśników ciało w ciało
- druga faza: zapaśnik, który wygrał losowanie zakłada klamrę bez zmieniania pozycji swojego ciała oraz pozycji ciała przeciwnika
- trzecia faza: przeciwnik zakłada klamrę bez zmieniania pozycji z faz 1 i 2
- czwarta faza: Arbiter sprawdza zapięcie przez zapaśników klamry, upewnia się że trzy poprzednie fazy zostały wprowadzone, gwiżdże i walka zostaje rozpoczęta.

3. PRZERWANIE UCHWYTU KLAMROWEGO

Naszym zamiarem nie było aby klamry kończyła się ostrzeżeniem i walką w parterze, ale aby klamra wprowadzała dynamiczną walkę. Aby do tego doszło zerwanie klamry nie może oznaczać przerwania walki.
Dlaczego?
a) Gdyż zapaśnik, który założył uchwyt ma ogromną szansę na jego wykonanie gdyż jego przeciwnik nie ma prawie żadnych możliwości aby stawić opór temu uchwytowi.
b) Gdyż zapaśnik, który zerwał klamrę ma szansę zmienić chwyt i wykonać inny.
c) Aby jasno zdefiniować sytuację "klamrową", należy zawsze poczekać na ostateczny wynik uchwytu klamrowego.
d) Arbiter oczekuje na wynik akcji ze strony zapaśnika, po zerwaniu klamry, mającego dogodną sytuację do wykonania chwytu trzymając nadal w klamrze swojego przeciwnika. Lub arbiter może czekać na zakończenie akcji zapaśnika, który zerwał klamrę. W ten sposób, daje się szansę zapaśnikowi, który znajduje się w pozycji dogodniejszej do wykonania chwytu oraz jego przeciwnikowi do wykonania nowego chwytu (dzięki zerwaniu klamry).
Konsekwencje:
a) Jeżeli zapaśnik zerwie klamrę i ucieka przed chwytem przeciwnika, otrzymuje on ostrzeżenie. Jego przeciwnik otrzymuje 1 punkt oraz prawo do wyboru pozycji.
b) Jeżeli przeciwnie zapaśnik, który zerwał klamrę rozpocznie nowy chwyt i zdobędzie punkty, nie zostanie on ukarany a walka będzie się nadal toczyć. Jeżeli zapaśnicy nie wykonają żadnego chwytu, pierwszy który zerwał uchwyt zostanie ukarany tak jak w przypadku sytuacji w punkcie a).
c) Czas oczekiwania na wykonanie chwytu po zerwaniu klamry nie jest ograniczony. Arbiter sam ocenia sytuację na macie aby stwierdzić czy dana sytuacja może zakończyć się akcją lub czy zawodnicy znaleźli się w "martwym punkcie". Jedynie tylko w tym momencie może on ukarać zapaśnika, który znajdował się w dogodnej sytuacji, który puścił uchwyt i który nie chciał wykonać chwytu.
Zawsze jest czas aby ogłosić wyżej wymienioną karę.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, arbiter może nakazać klamrę po raz drugi, podczas drugiej fazy walki lub podczas dogrywki, gdy walka jest pasywna i gdy jeden z zapaśników otrzymał dwa kolejne ostrzeżenia za pasywność.
Na podstawie wyżej wymienionych parametrów, dzięki prawidłowej interpretacji można zdefiniować "pozycję dynamiczną" uchwytu klamrowego. Póki zapaśnik trzyma przeciwnika w pozycji uchwytu w klamrze, należy umożliwić walkę dynamiczną w ataku i obrony obu zapaśników, gdy ten który nie zerwał uchwytu jest w dogodnej pozycji, podczas gdy jego przeciwnik ma szansę przejąć przewagę dzięki zmianie chwytu, ale w żadnym wypadku nie może on uwolnić (wycofać) swojego ciała z podjętego chwytu (ucieczka z chwytu), wykonując chwyt kontynuując walkę.

Dzięki "dynamicznej klamrze" osiągnięto cel i uniknięto oceny sędziowskiej dotyczącej zapaśnika, który zerwał uchwyt pierwszy. Ocenę, która wprowadzała nerwy i powodowała składanie protestów i skarg.





Pit-Bull Gangland
...::-Zapaśnik::...

Historia stylu wolnego w Polsce

Współczesne sukcesy polskich zapaśników mają głębokie korzenie w historii. Polskie zapasy liczą ponad sto lat. Początkowo, jak w całej zresztą Europie, był to sport zawodowy, łączący elementy stylu klasycznego i wolnego, uprawiany głównie w cyrkach lub innych tego typu obiektach. Do najsławniejszych polskich zapaśników z końca ubiegłego i pierwszej połowy obecnego stulecia należeli tacy wspaniali siłacze jak Władysław Pytlasiński (mistrz świata w latach 1900 i 1904), uznawany za prekursora tego sportu w Polsce, bracia Stanisław-Zbyszko i Władysław (Zbyszko II) Cyganiewiczowie, Władysław Maksymiak (mistrz świata w latach 1919 i 1925), Teodor Szteker (mistrz świata w latach 1930 i 1932) , Aleksander Garkowienko (mistrz świata w roku 1935). Polskich zapaśników zawodowców, którzy zapisali się w historii tego sportu, było w latach poprzedzających wybuch II wojny światowej znacznie więcej. Wielu z nich, przykładem Władysław Pytlasiński i Władysław Maksymiak, poświęcało się zawodowi trenera.

Styl wolny uprawiany był w Polsce już przed II wojną światową, ale pierwsze mistrzostwa krajowe rozegrano dopiero w połowie lat pięćdziesiątych. Jest rzeczą znamienną, że mimo iż w Polsce bardziej popularny był styl klasyczny, to jednak pierwszy medal (brązowy), i to od razu olimpijski, wywalczył wolniak , Tadeusz Trojanowski (57 kg). Miało to miejsce podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w roku 1960. Od tamtego czasu polscy zapaśnicy wywalczyli (łącznie: wolniacy i klasycy oraz kobiety) 294 medale, w tej liczbie 23 medale olimpijskie. Wolniacy ustępują pod względem zdobytych krążków olimpijskich klasykom. Zdobyli ich do tej pory cztery (klasycy 19). Sukces Trojanowskiego powtórzyli bowiem w roku 1980 (Moskwa) Władysław Stecyk (52 kg), Aleksander Cichoń (90 kg) i Adam Sandurski (130 kg). Stecyk wywalczył medal srebrny, dwaj pozostali brązowe. Łącznie (seniorzy i juniorzy) wolniacy wywalczyli 84 medale (klasycy 203, kobiety 7), w tym seniorzy 57 (42 na ME, 11 na MS i 4 na IO). Reszta to zasługa juniorów. Najwybitniejszym zawodnikiem w historii tego stylu w Polsce, jeśli idzie o ilość zdobytych medali, jest Adam Sandurski - 10 medali. Na drugim miejscu plasuje się Władysław Stecyk - 7 medali. Jan Falandys (48 kg) i Paweł Kurczewski (90 kg) - po 4 medale. Jest jeszcze grupa zawodników, którzy mają w kolekcji po 3 medale. Najcenniejsze jednak osiągnięcia odnotował w ostatnich latach Marek Garmulewicz (100 kg), który - jako pierwszy w historii polski wolniak - sięgnął po tytuł mistrza Europy. Sztuki tej dokonał dwukrotnie, w latach 1994 i 1996. Medale brązowe zdobywali późniejsi trenerzy kadry Dariusz Ćwikowski (68 kg) i Leszek Ciota (82 kg). Poza nimi, do grona najwybitniejszych trenerów tego stylu należą Wacław Ziółkowski - uczeń Pytlasińskiego, Eugeniusz Najmark, Jan Walkowiak , Jan Żurawski, Zygmunt Kret.

Od roku 1993 uprawiane są w Polsce oficjalnie zapasy kobiece. Pierwszy medal na ME (do lat 18) wywalczyła w Klippan Agnieszka Pająk (52 kg). Był to medal srebrny. Na tych samych zawodach Ewelina Pruszko (70 kg) zdobyła medal brązowy. W roku 1996 (Oslo) Małgorzata Bassa (65 kg) wywalczyła mistrzostwo Europy. Jej koleżanka klubowa Anna Udycz (60 kg) zdobyła medal srebrny, zaś dwie inne polskie zapaśniczki Joanna Urbańska (obecnie Piasecka, 51 kg) i Monika Kowalska (75 kg) medale brązowe ME. W tym samym roku Ewelina Pruszko została mistrzynią Europy juniorek w kat. 70 kg.


siema wam ludziska.
Zapasy to nie mechaniczna praca - to SZTUKA

Busse Tomasz ŁKS XXII Letnie,Moskwa 1980 styl wolny, 100 kg. 5 miejsce

Cieślak Włodzimierz Boruta XX Letnie, Monachium 1972 styl wolny, waga lekka 7 miejsce

Kropp Lesław Boruta XVII Letnie, Rzym 1960 styl wolny, waga musza 11 miejsce

Kupis Tomasz Boruta XXV Letnie, Barcelona 1992 130 kg. odpadł w eliminacjach

Kurczewski Paweł Budowlani XX Letnie, Monachium 1972 styl wolny, waga półciężka 9-10 miejsce

Kurczewski Paweł Budowlani XXI Letnie, Montreal 1976 styl wolny, waga ciężka 6 miejsce

Ścigalski Ryszard Budowlani XXII Letnie, Moskwa 1980 styl wolny, 74 kg. 5 miejsce

Wypiorczyk Jan Budowlani XIX Letnie, Meksyk 1968 styl wolny, waga srednia 16-17 miejsce

Wypiorczyk Jan Budowlani XX Letnie, Monachium 1972 styl wolny, waga srednia 8 miejsce


P.S.
jeszcze zapodam fotke z innej beczki

siema wam ludziska.
Zapasy to nie mechaniczna praca - to SZTUKA

NO WYPIORCZYK JAK I PAWEL KURCZEWSKI TO NASI TRENERZY


Pit-Bull Gangland
...::-Zapaśnik::...