Gochan
Temat może odrobinę nietypowy jak na nasze forum, jednakże ostatnie przemyślenia zmusiły mnie do napisania tego artykułu. Zacznę od omówienia tytułu który brzmi "Kulturalne aspekty systemów walki". Otóż "kulturalne aspekty" ponieważ zamierzam podnieść zagadnienie rodowodu sposobów walki i ich związku z kulturą charakterystyczną dla odpowiednich rejonów geograficznych."Systemów" ponieważ gdybym użył słowa "sztuk" lub "sportów" walki to natychmiast zjawiłby się niejeden podkreślający niejednoznaczność takiego rozwiązania, poza tym chcę uniknąć zbędnych, niewłaściwych skojarzeń.
Zacznę może od siebie. Otóż treningi zacząłem stosunkowo wcześnie od 6 tego roku życia i potem przez całe 8 lat podstawówki trenowałem TKD którego instruktorem był mój tata (miał za sobą także starty w kick-boxingu) później w pierwszej klasie liceum rok przerwy od sportów walki(czas ów upłynął pod znakiem podnoszenia ciężarów) następnie druga, trzecia, czwarta klasa liceum oraz czas obecny poświęciłem zapasom w stylu wolnym, teraz rozpoczynając studia biorę się także - dodatkowo za boks aby uzyskać pełny zestaw umiejętności związanych z walką(przy czym w całym tym czasie miałem także kontakty z innymi stylami, lecz nie będę ich tu omaiwał jako że były to tylko kontakty - nie regularny trening).Ale jak to się ma do tytułu? Cóż, wolałem się jako-tako przedstawić aby uniknąć chociaż tej części odpowiedzi na pytania jakimi mogę zostać zasypany.
Właściwą istotę zagadnienia poruszę w poniższym akapicie.
Powiem krótko - naszymi korzeniami jest kultura indoeuropejska - sądzę, że zdecydowana większość czytających te słowa jest indoeuropejczykami, czy tego chce, czy nie. Nasza kultura stworzyła systemu z pewnością nie gorsze niż kultura wschodu, a bliższe naszemu sposobowi bycia i naszej filozofii.
Jeśli ktoś trenuje judo, karate czy inne tego typu sporty niech porówna je z zapasami czy boksem - czyż komendy wydawane po japońsku nie są przez wielu trenujących traktowane niczym jedyne prawidłowe nazwy ruchów czy czynności, które
przecież z łatwością mozna określić we własnym języku - a przecież nie uczymy się japońskiego trenując np. judo więc dlaczego z groźną miną krzyczymy "ici ni san shi do" chociaż moglibyśmy powiedzieć jeden dwa trzy cztery pięć co byłoby bardziej stosowne - bo nie wydaje mi się, aby ktokolwiek na wschodzie używał do określania ruchów i wydawania komend naprzykład w przywiezionych z Europy zapasach języka innego niż własny.
Natomiast komendy i nazwy ruchów w sztukach przywiezionych ze wschodu są wymawiane w tamtejszych językach, mimo, że dla większości istnieją łatwiejsze do nauczenia, swojsko brzmiące nazwy rodzime.
Następna rzecz - ukłon. Dla Japończyka jest to całkowicie normalna forma okazania szacunku. Dla naszej kultury taki sposób klękania przed sobą i kłaniania się jest całkiem obcy! O ile bliższym jest męski uścisk dłoni czy skinienie samą głową (a nie całym ciałem jak robią to japończycy)
podejście też jest inne - najbliższe kulturowo dla nas systemy to naprzykład boks czy zapasy - tutaj zawodnika uczy się technik i sposobu walki, w psychicznym podejściu kładzie się nacisk na agresję, nie ma egzaminów na pasy itp. ponieważ miarą zawodnika są jego faktyczne możliwości i ewentualne tytuły a nie kolor pasa - każdy kto stoi na macie czy ringu jest traktowany tak samo, różny jest tylko poziom umiejętności
i rozoju fizycznego. Formy wykonywane w tredycyjnych stylach są praktycznie rzecz biorąc stratą czasu dla praktycznych indoeuropejczyków
chyba, że ktoś naprawdę lubi się bawić w takie rzeczy. Jak już mówiłem jest wieksza równość, tak zawsze ceniona w naszych kręgach kulturowych
- brak pasów o którym już mówiłem, brak różnicowania zawodników to właśnie demokratyczny duch jeszcze z czasów starożytnej Grecji! Jest tylko trener i zawodnicy a ocenia się ich na podstawie faktycznych dokonań i zdolności a nie na podstawie koloru pasa.
A teraz by uśmierzyć chociaż część negatywnych reakcji - nie mam nic przeciw trenowaniu wschodnich systemów przez indoeuropejczyków, po prostu podkreślam, że to co dla nas w owych systemach egzotyczne i nietypowe jest całkowicie normalne dla kultury wschodu. Kimono judoki nie różni się zbytnio od kimon normalnie noszonych przez Jpończyków, komendy i nazwy ruchów, technik są dla Nich normalnymi słowami, dla nas tylko komendami i nazwami których trzeba się nauczyć a które brzmią obco, co otacza te style iluzyjną otoczką tajemniczości i mistycyzmu, a tak nie powino być.
Zchęcam do dyskusji i pozdrawiam!
Człowiek po to ma wolną wolę, by dokonywać samodzielnych wyborów i nikt nie powinien wpływać na jego decyzje póki nie szkodzi innym. Oznacza to także branie odpowiedzialności za własne czyny
Son Gochan Moderator działów doping i sztuki walki.
Zacznę może od siebie. Otóż treningi zacząłem stosunkowo wcześnie od 6 tego roku życia i potem przez całe 8 lat podstawówki trenowałem TKD którego instruktorem był mój tata (miał za sobą także starty w kick-boxingu) później w pierwszej klasie liceum rok przerwy od sportów walki(czas ów upłynął pod znakiem podnoszenia ciężarów) następnie druga, trzecia, czwarta klasa liceum oraz czas obecny poświęciłem zapasom w stylu wolnym, teraz rozpoczynając studia biorę się także - dodatkowo za boks aby uzyskać pełny zestaw umiejętności związanych z walką(przy czym w całym tym czasie miałem także kontakty z innymi stylami, lecz nie będę ich tu omaiwał jako że były to tylko kontakty - nie regularny trening).Ale jak to się ma do tytułu? Cóż, wolałem się jako-tako przedstawić aby uniknąć chociaż tej części odpowiedzi na pytania jakimi mogę zostać zasypany.
Właściwą istotę zagadnienia poruszę w poniższym akapicie.
Powiem krótko - naszymi korzeniami jest kultura indoeuropejska - sądzę, że zdecydowana większość czytających te słowa jest indoeuropejczykami, czy tego chce, czy nie. Nasza kultura stworzyła systemu z pewnością nie gorsze niż kultura wschodu, a bliższe naszemu sposobowi bycia i naszej filozofii.
Jeśli ktoś trenuje judo, karate czy inne tego typu sporty niech porówna je z zapasami czy boksem - czyż komendy wydawane po japońsku nie są przez wielu trenujących traktowane niczym jedyne prawidłowe nazwy ruchów czy czynności, które
przecież z łatwością mozna określić we własnym języku - a przecież nie uczymy się japońskiego trenując np. judo więc dlaczego z groźną miną krzyczymy "ici ni san shi do" chociaż moglibyśmy powiedzieć jeden dwa trzy cztery pięć co byłoby bardziej stosowne - bo nie wydaje mi się, aby ktokolwiek na wschodzie używał do określania ruchów i wydawania komend naprzykład w przywiezionych z Europy zapasach języka innego niż własny.
Natomiast komendy i nazwy ruchów w sztukach przywiezionych ze wschodu są wymawiane w tamtejszych językach, mimo, że dla większości istnieją łatwiejsze do nauczenia, swojsko brzmiące nazwy rodzime.
Następna rzecz - ukłon. Dla Japończyka jest to całkowicie normalna forma okazania szacunku. Dla naszej kultury taki sposób klękania przed sobą i kłaniania się jest całkiem obcy! O ile bliższym jest męski uścisk dłoni czy skinienie samą głową (a nie całym ciałem jak robią to japończycy)
podejście też jest inne - najbliższe kulturowo dla nas systemy to naprzykład boks czy zapasy - tutaj zawodnika uczy się technik i sposobu walki, w psychicznym podejściu kładzie się nacisk na agresję, nie ma egzaminów na pasy itp. ponieważ miarą zawodnika są jego faktyczne możliwości i ewentualne tytuły a nie kolor pasa - każdy kto stoi na macie czy ringu jest traktowany tak samo, różny jest tylko poziom umiejętności
i rozoju fizycznego. Formy wykonywane w tredycyjnych stylach są praktycznie rzecz biorąc stratą czasu dla praktycznych indoeuropejczyków
chyba, że ktoś naprawdę lubi się bawić w takie rzeczy. Jak już mówiłem jest wieksza równość, tak zawsze ceniona w naszych kręgach kulturowych
- brak pasów o którym już mówiłem, brak różnicowania zawodników to właśnie demokratyczny duch jeszcze z czasów starożytnej Grecji! Jest tylko trener i zawodnicy a ocenia się ich na podstawie faktycznych dokonań i zdolności a nie na podstawie koloru pasa.
A teraz by uśmierzyć chociaż część negatywnych reakcji - nie mam nic przeciw trenowaniu wschodnich systemów przez indoeuropejczyków, po prostu podkreślam, że to co dla nas w owych systemach egzotyczne i nietypowe jest całkowicie normalne dla kultury wschodu. Kimono judoki nie różni się zbytnio od kimon normalnie noszonych przez Jpończyków, komendy i nazwy ruchów, technik są dla Nich normalnymi słowami, dla nas tylko komendami i nazwami których trzeba się nauczyć a które brzmią obco, co otacza te style iluzyjną otoczką tajemniczości i mistycyzmu, a tak nie powino być.
Zchęcam do dyskusji i pozdrawiam!
Człowiek po to ma wolną wolę, by dokonywać samodzielnych wyborów i nikt nie powinien wpływać na jego decyzje póki nie szkodzi innym. Oznacza to także branie odpowiedzialności za własne czyny
Son Gochan Moderator działów doping i sztuki walki.
"Czyń Swoją Wolę niech będzie całym prawem"
Aleister Crowley
Krzysztof Piekarz
Anonim
))))))
OloKK
)wypowiada japońskie komendy, mamy przysięgę, medytację i krzyżowanie rąk jako szacunek dla partnera. Ale mamy też taki obyczaj, że po treningu ustawiamy się w rzędzie i każdy każdego pozdrawia najpierw krzyżując ręce a potem podając rękę typowo po europejsku.
Tenshin
Ja ju o tym pisałem w innym artykule. Gochan wyraźnie zaznaczył o co mu chodzi
Badu
